Κατάδυση στα όρια του «χρόνου μηδέν»

Σάββατο, 4.11.95

Στις 4 Νοέμβρη είχε έλθει ένα γκρουπ από δύτες, το οποίο ανέλαβε ο Wilson με το mini-bus που έσερνε πίσω του το trailer. Ο John Carr παρέλαβε το ζευγάρι των Γάλλων και μένα με ένα 5θέσιο Hilux φορτηγάκι, με δύο σειρές καθισμάτων και πίσω καρότσα φορτηγού (ένας τύπος αυτοκινήτου που δεν εισαγόταν στην Ελλάδα).

Η κατάδυση ήταν στο ναυάγιο «Ruaniu», όπως το όνομα της περιοχής. Το ιαπωνικό όνομα του πλοίου ήταν «Kyushu Maru». Στα νησιά του Σολομώντος όλα τα ναυάγια παίρνουν το όνομα της περιοχής όπου βρίσκονται και δεν χρησιμοποιούν το γιαπωνέζικο όνομα του πλοίου. Ίσως γιατί τα πρώτα χρόνια δεν το ήξεραν καν. Το ανακάλυπταν πολύ αργότερα μετά από μελέτη των πολεμικών αρχείων. Τα μικροπράγματα από τα ναυάγια στην περιοχή είχαν αφαιρεθεί, ίσως από την εποχή που ναυάγησαν ή αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου.

Αυτή τη φορά πήρα μαζί μου και τη φωτογραφική με το flash, γιατί ήξερα τι επρόκειτο ν' αντικρίσω. Κολυμπήσαμε αρκετά και μετά καταδυθήκαμε. Λίγο μετά διακρίναμε το κουφάρι του πλοίου. Στη συγκεκριμένη κατάδυση λησμόνησα να γυρίσω το ρολόι μου στη λειτουργία «κατάδυση» και γι' αυτό δεν μέτρησε τα στοιχεία βάθους και χρόνου. Είχα, βέβαια, τις πληροφορίες αυτές από το computer μου και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν πάρα πολύ χρήσιμες σ' αυτή την κατάδυση.

Μπήκαμε μέσα στο ναυάγιο και προχωρήσαμε κατά μήκος. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Κινούμασταν κάπως ελεύθερα, μακρύτερα ο ένας από τον άλλον. Ο αρχηγός μας ήταν πολύ "άνετος" κι έδινε στην ομάδα υπερβολικά μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Αποφάσισα να μην προχωρήσω μέχρι το βαθύτερο σημείο (μέχρι τις προπέλες στα 45 μέτρα), αλλά σταμάτησα στα 39 μέτρα, για να εξοικονομήσω αέρα και να κερδίσω χρόνο βυθού. Παρ' όλα αυτά σε λίγο το computer μου σήμανε συναγερμό. Είχα ήδη φθάσει στην ώρα μηδέν κι έπρεπε να αρχίσω ν' ανεβαίνω, για να μην χρειαστώ υποχρεωτικά μεγάλες στάσεις αποσυμπίεσης. Στο μεταξύ είχα χαθεί από την ομάδα. Ανέβαινα σιγά, αλλά σταθερά. Ο συναγερμός σταμάτησε κι άρχισα ν' αναζητώ τους άλλους. Ψάχνοντας, βρήκα τον John με τη Γαλλίδα. Ο Γάλλος εκινείτο τελείως ανεξάρτητα και μάλλον ριψοκίνδυνα.

Σε κάποιο σημείο είδα τρία λιονταρόψαρα (lion fish) μαζί (συνήθως συναντά κανείς ένα και σπανιότερα δύο παρέα). Οι διάφορες μεγάλες προεξοχές του πλοίου, όπως καπνοδόχοι, βίντζια, γέφυρα, εξωτερικές σκάλες, αεραγωγοί κ.λπ., ήταν καλυμμένες με μαλακά κοράλλια, σφουγγάρια κ.ά. Μερικά μεγάλα κοράλλια είχαν "φυτρώσει" σε διάφορα σημεία σαν πελώρια τσαμπιά που κρέμονται από κληματαριά (αν και τα κοράλλια είναι ζώα και όχι φυτά). Ακόμα, είδα ωραιότατες γοργόνιες.

Λίγο αργότερα συναντηθήκαμε και οι τέσσερις -βρέθηκε και το "χαμένο πρόβατο"... ο Γάλλος. Συνέχισα να τραβάω φωτογραφίες τα υπέροχα θέματα που προσέφερε με αφθονία το ναυάγιο. Είχα ανέβει γύρω στα 18 με 20 μέτρα και το computer μου έδειχνε πια ότι δεν χρειαζόμουν στάσεις, αλλά ο αέρας μου άρχισε να λιγοστεύει επικίνδυνα. Κάτι το μεγάλο βάθος προηγουμένως, κάτι οι προσπάθειες και οι μεγαλύτερες μετακινήσεις για τη φωτογράφιση είχαν αυξήσει αρκετά την κατανάλωση αέρα. Έδειξα στον John το μανόμετρό μου και του έκανα νόημα ότι έπρεπε ν' ανέβω. Εκείνος κοίταξε το computer μου, είδε ότι δεν είμαι φορτωμένος με πάρα πολύ άζωτο και μετά μου έδειξε και το δικό του. Αυτός είχε φορτωθεί ακόμη περισσότερο και δεν μπορούσε να ανέβει χωρίς στάσεις. Μου έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω και με άφησε να ανέβω μόνος μου. Σ' αυτή την κατάδυση το καινούργιο computer μου φάνηκε ανεκτίμητο, θα έλεγα σωτήριο.

Κολύμπησα με αργό ρυθμό μέχρι τα ρηχά, ανάμεσα σε όγκους κοραλλιών που πρόβαλαν από την άμμο. Με τον τρόπο αυτό έκανα βραδεία ανάδυση, ώστε να λειτουργεί περίπου ως στάση προληπτικής αποσυμπίεσης. Αυτό όσο μου το επέτρεπε ο αέρας μου, που είχε πλέον ελαττωθεί απελπιστικά μέσα στη μπουκάλα. Έφθασα κοντά στην ακτή με λιγότερο από 15 bar πίεση αέρος. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε σε κατάδυση να είχα ρουφήξει τον αέρα σχεδόν μέχρι την τελευταία ρουφηξιά. Το πρόβλημα τώρα ήταν πώς θα έβγαινα έξω στην παραλία μόνος μου. Η αγωνία για την ανεπάρκεια αρκετού αέρα ώστε να κάνω στάσεις στην ανάδυση είχε μετατραπεί σε αγωνία για την έξοδο. Δεν υπήρχε αυτή τη φορά κανείς, ούτε ο οδηγός, για να με βοηθήσει όπως τις άλλες μέρες. Επιπλέον κρατούσα στο χέρι και τη φωτογραφική μαζί με το flash. Τελικά, τα κατάφερα μόνος μου, χωρίς να χτυπήσω. Βοήθησε που η θάλασσα ήταν σχεδόν ήρεμη, γιατί αλλιώς με τα χτυπήματα των κυμάτων θα παραπατούσα επάνω στα κοφτερά κοραλλιογενή βράχια και στους ύπουλους ύφαλους των τελευταίων μέτρων. Έφθασα στο αυτοκίνητο κι άφησα με ανακούφιση τον εξοπλισμό μου. Λίγο αργότερα αναδύθηκαν και οι άλλοι. Το πρώτο μέλημα του John μόλις βγήκε στην επιφάνεια ήταν να δει αν είχα φθάσει σώος στην ακτή. Από μακριά μ' αναζήτησε με το βλέμμα του, γιατί προφανώς φοβόταν μήπως είχα χαθεί ή πάθει κάτι.

Αυτή τη φορά μετά την κατάδυση μου έλειπε κάτι: οι φέτες από ινδική καρύδα, που μας έκοβε ο Wilson! Τις είχα πια συνηθίσει! Αφού ξεκουραστήκαμε στην παραλία κάτω από την πυκνή σκιά των φοινίκων, τράβηξα μερικές φωτογραφίες αυτού του φανταστικού δάσους με την καινούργια μου μηχανή Nikon Zoom.

Η αποχαιρετιστήρια βουτιά

Η δεύτερη κατάδυση της ημέρας έγινε στο coral reef. Ευτυχώς, δεν είχε θαλάσσιο ρεύμα κι έτσι πήρα μαζί μου και την υποβρύχια φωτογραφική. Κατεβήκαμε αρχικά μέχρι τα 23 μέτρα και στη συνέχεια προχωρήσαμε κατά μήκος του κοραλλιογενούς υφάλου, ανεβαίνοντας σιγά-σιγά. Τράβηξα αρκετές φωτογραφίες. Αυτή τη φορά η κατάδυση ήταν ήσυχη και άνετη, χωρίς καθόλου αγωνίες. Είδα μεταξύ άλλων και ένα lion fish σε ροζ απόχρωση, ένα peacock flounder (είδος πολύχρωμης γλώσσας), πολλά μικρούτσικα γυμνοβράγχια (που μας έδειξε ο John) με υπέροχους συνδυασμούς χρωμάτων, καθώς και κοπάδια ψαριών. Ο βυθός ήταν πολύ ζωντανός, αλλά η ορατότητα μέτρια. Και δυστυχώς η θολούρα του νερού από τα αιωρούμενα σωματίδια επηρέασε πολύ την ποιότητα των φωτογραφιών...

Επιστρέφοντας, ανεβήκαμε σε πιο ρηχά νερά, στα 7 - 8 μέτρα. Ο γυρισμός ήταν άνετος, γιατί είχαμε περίσσεια αέρα. Φθάσαμε στην παραλία, που είχε μια ωραία αμμουδιά, με την ίδια ευκολία. Επιτέλους, να και μία έξοδος χωρίς προβλήματα! Η τελευταία κατάδυση στα Solomon Islands ήταν και η πιο ξεκούραστη.

Με την επιστροφή μου στο ξενοδοχείο έπρεπε να τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητες: να συμπληρώσω το log book (βιβλιάριο - ημερολόγιο) των καταδύσεων, να πάρω σφραγίδες και υπογραφές, να αγοράσω βιβλία και νέο log book, γιατί το παλιό τελείωσε ακριβώς εκείνη τη μέρα. Συμπληρώθηκε με τις καταδύσεις μέχρι την τελευταία του σελίδα. Αγόρασα, επίσης, ένα εξάρτημα συγκράτησης του εφεδρικού στομίου του ρυθμιστή κι ένα μικρό μαχαίρι. Ρώτησα τον John, αν μπορούσε να μου εκδώσει μία καταδυτική κάρτα-πτυχίο του διεθνούς οργανισμού Scuba Schools International (SSI), του οποίου ήταν εκπαιδευτής. Μου είπε ότι αν είχα μία φωτογραφία διαβατηρίου θα μου την ετοίμαζε μέσα σε λίγες ώρες! Αυτό κι έγινε. Ήταν φοβερά οργανωμένος: έβαλε τα στοιχεία μου στο computer του, πήρε ένα έντυπο ταυτότητας, το συμπλήρωσε, πρόσθεσε τη φωτογραφία μου και το σφράγισε. Θα το έβαζε κατόπιν στο ειδικό μηχάνημα για να το κλειστεί ερμητικά μέσα σε διαφανή νάιλον επικάλυψη. Το απόγευμα η νέα ταυτότητά μου ήταν έτοιμη!

Επειδή ήταν Σάββατο απόγευμα τα πάντα ήταν κλειστά: το μουσείο, τα περισσότερα καταστήματα ακόμη και το γραφείο τουρισμού. Η επιθυμία μου να επισκεφθώ τους καταρράκτες του νησιού με ελικόπτερο, δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί τελικά, γιατί επί μερικές εβδομάδες ήταν εκτός λειτουργίας, λόγω επισκευών. Με τους Γάλλους είχαμε συζητήσει να πάμε μαζί νοικιάζοντας ένα ταξί, αν και την τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη γιατί ήταν κουρασμένοι!

Αποφάσισα να πάω μια βόλτα μέχρι το λιμάνι και πραγματικά δεν είχα καμία ανασφάλεια. Ο ξένος δεν αισθανόταν κανένα κίνδυνο εκεί... Στο δρόμο μού έτυχε να μου χαμογελάσουν κοπέλες τελείως φιλικά και βέβαια να μου μιλήσουν πιτσιρίκια.

Όταν επέστρεψα, η έλλειψη νερού που υπήρχε από μέρες εξακολουθούσε, όμως εγώ είχα νερό κανονικά. Υπέφεραν μόνο οι επάνω όροφοι του ξενοδοχείου. Όμως εκείνη τη μέρα το λιγοστό νερό που έφθανε στο μπάνιο μου περιείχε πάρα πολλά μαύρα σκουπιδάκια και η ποσότητα ήταν ελάχιστη. Ο John μου εξήγησε ότι η πόλη υδρευόταν από μία υπόγεια λίμνη. Και ενώ η είσοδος νερού προς τη λίμνη αυτή γινόταν κανονικά, η ποσότητα του νερού που έβγαινε για την ύδρευση ήταν ελάχιστο. Φαίνεται ότι κάποιος μεγάλος βράχος έχει φράξει το στόμιο. Ο John, μαζί με άλλους δύτες, επρόκειτο να πάει για να ανατινάξει με εκρηκτικά το σημείο φραγής. Μού είπε ότι μισό κιλό πλαστικών εκρηκτικών θα ήταν αρκετό.

Έβαλα τον καταδυτικό μου εξοπλισμό να στεγνώσει για το ταξίδι και βγήκα για να κάνω άλλη μία βόλτα. Συνάντησα τυχαία τον υπάλληλο του τουρισμού, που με είχε συμβουλεύσει για τη βόλτα με το ταξί που κάναμε την προηγούμενη ημέρα με τους Γάλλους. Τον ρώτησα για τους καταρράκτες και προσφέρθηκε να έλθει μαζί μου την επομένη (Κυριακή), που ήταν ελεύθερος υπηρεσίας. Έπρεπε, όμως, να συνεννοηθεί, για να έρθει ένα ταξί στις 7:15 έως 7:30. Μέχρι να βρει ταξί εγώ πήγα να παραλάβω την νέα μου ταυτότητα SSI, γιατί θα έκλεινε το γραφείο των καταδύσεων.

Επιστρέφοντας, δεν βρήκα τον υπάλληλο στην είσοδο του ξενοδοχείου όπου είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε. Τον αναζήτησα ξανά και ξανά. Έψαξα παντού. Πήγα μέχρι το γραφείο του, που ήταν ακριβώς δίπλα. Εκεί υπήρχε ένας υπάλληλος, αν και κανονικά την ώρα εκείνη ήταν κλειστά. Ρώτησα για τον Daniel (αυτό ήταν το όνομά του) και μου είπε ότι πιθανόν να πήγε στο ναυτικό όμιλο. Πράγματι, τηλεφωνώντας εκεί τον βρήκα. Μου είπε ότι όλα ήταν ΟΚ (μόνο που δεν με είχε ενημερώσει, πριν εξαφανισθεί…). Πολύ περίεργη νοοτροπία, μα την αλήθεια!

Το βράδυ φόρεσα το ρολόι μου στο δεξί χέρι, για να θυμηθώ να πάρω την επόμενη μέρα το φάρμακο κατά της ελονοσίας (ένα χάπι κάθε Κυριακή ).

Εκδρομή στους καταρράκτες

Κυριακή, 5.11.95

Από το άγχος μου ξύπνησα στις 4:30, ενώ είχα βάλει το ξυπνητήρι για τις 6:00. Τελικά, όλον αυτόν τον επιπλέον χρόνο τον αξιοποίησα τακτοποιώντας τα πράγματά μου καλύτερα. Στις 7:15 ήμουν πανέτοιμος. Ο Daniel με το αμάξι αργούσε να φανεί κι άρχισα να ανησυχώ μήπως με είχε γελάσει. Μα δεν είχα κι άλλη επιλογή από το να περιμένω...

Τελικά, ήρθε στις 7:40 (ενώ μου είχε πει μέχρι 7.30). Πάλι καλά! Άλλωστε αυτά συμβαίνουν και στις πιο οργανωμένες χώρες… Εκτός από τον οδηγό είχε μαζί του κι ένα πιτσιρίκι 2 ετών, ένα από τα τέσσερα παιδιά του όπως με πληροφόρησε. Πολύ σύντομα διαπίστωσα πόσο απαραίτητος μου ήταν ο Daniel, γιατί ο οδηγός δεν ήξερε καθόλου τον δρόμο και σίγουρα θα χανόμασταν. Αφήσαμε την άσφαλτο και πήραμε ένα χωματόδρομο. Σε πολλά σημεία ήταν φοβερά κακός, δύσκολος ακόμη και για jeep. Μάλλον θα ήταν τελείως αδιάβατος την εποχή των βροχών .

Σε κάποιο βαθύ σημείο το αυτοκίνητο βρήκε από κάτω κι ακούστηκε ένα φοβερό «γκουπ». Τα καταφέραμε, όμως, και περάσαμε. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα βάλτο, τον οποίο επίσης περάσαμε με δυσκολία. Το επόμενο εμπόδιο ήταν μία αγνώστου βάθους λίμνη. Δυστυχώς, ο οδηγός δεν έπαιρνε φόρα από μακριά για να περάσουμε στα σίγουρα. Από ώρα είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. Φοβήθηκα μην τυχόν κολλούσαμε ή μήπως πάθαινε ζημιά το αμάξι, οπότε θα έχανα το αεροπλάνο κι όλο το υπόλοιπο ταξίδι μου θ' ανατρεπόταν άρδην, με απρόβλεπτες συνέπειες. Όμως, όλα πήγαν κατ' ευχήν.

Σε πολλά σημεία του δρόμου οι ρόδες των αυτοκινήτων είχαν σκάψει βαθιά το χώμα και στη μέση είχε δημιουργηθεί ύψωμα, οπότε το κάτω μέρος του αυτοκινήτου πολύ συχνά χτυπούσε με φόρα σ' αυτό. Κάθε πρόσκρουση του σασί ήταν σαν να με χτυπούσε κάποιος στο κεφάλι. Η διαδρομή, όμως, ήταν φανταστική. Περνούσαμε μέσα από πυκνή ζούγκλα, με κάθε είδους τροπικό δένδρο, θάμνο, φυτό αναρριχόμενο και λουλούδι. Δεν χόρταινα να βλέπω, μέχρι το επόμενο γκουπ εννοείται…

Κάποια στιγμή φθάσαμε σ' ένα χωριουδάκι. Κατεβήκαμε για να πληρώσουμε τα "διόδια" για τους καταρράκτες (10 $ S.I.) Δεν μας υποδέχθηκαν οι κάτοικοι, αλλά… σμήνη από φοβερά κουνούπια. Καλύφθηκα στα γρήγορα, όπως-όπως, και προχώρησα μαζί με τον Daniel μέχρι την πρώτη καλύβα. Ο Daniel άρχισε να συζητάει, ενώ εγώ πασαλειβόμουν με εντομοαπωθητική κρέμα (insect-repellent) μετά μανίας.

Δεν καταλάβαινα τα pidgin English (τοπική γλώσσα, κράμα απλοποιημένων αγγλικών και ντόπιων λέξεων), αλλά αντιλήφθηκα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Ο Daniel λίγο αργότερα μου εξήγησε ότι δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε, γιατί το απαγόρευε ο φύλαρχος του επόμενου χωριού! Κάτι άλλους επισκέπτες πριν από λίγες μέρες τους είχαν κυνηγήσει κακήν-κακώς. Και να φανταστεί κανείς ότι είχα μαζί μου ένα ανώτερο στέλεχος του Τουρισμού (ο Daniel ήταν Marketing Manager, όπως μου είπε). Τελικά, από ό,τι κατάλαβα, ο καυγάς μεταξύ των φυλάρχων των διαφόρων χωριών απ' όπου περνούσε ο δρόμος ήταν για το ποιος θα εισέπραττε τα "διόδια"... Αν και ήθελα πολύ να περπατήσω μέχρι τους καταρράκτες, δέχθηκα με ανακούφιση να γυρίσουμε πίσω, γιατί φοβόμουν πάρα πολύ μήπως χάσω το αεροπλάνο. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο κίνδυνος, βέβαια, να κολλήσουμε δεν είχε περάσει, ήταν πάντα πιθανός, αλλά τώρα, μετά τη ματαίωση του σχεδίου μας, είχαμε περισσότερη ώρα στη διάθεσή μας για να παλέψουμε, εάν χρειαζόταν. Στο δρόμο σταμάτησα μερικές φορές, για να φωτογραφίσω την πυκνή βλάστηση. Τελικά, καταφέραμε να φθάσουμε στην άσφαλτο. Έτσι, και οι δύο προσπάθειες να φθάσω στους καταρράκτες, τόσο με ελικόπτερο όσο και με αυτοκίνητο, απέτυχαν…

Τελευταίες εμπειρίες από το Guadalcanal

Τον διαθέσιμο χρόνο τον αξιοποίησα για να επισκεφθώ μερικά μνημεία του πολέμου. Αυτά, άλλωστε, μαζί με τη βλάστηση ήταν τα κυριότερα αξιοθέατα του νησιού. Πρώτα πήγαμε κοντά στην παραλία, στο γιαπωνέζικο μνημείο πεσόντων «Ιchiki». Μετά πήραμε τον πίσω δρόμο του αεροδρομίου Henderson κι ανεβήκαμε στο ύψωμα Edge's Ridge. Εκεί είχα γίνει φοβερές μάχες. Οι γιαπωνέζοι είχαν προσπαθήσει επανειλημμένως να το καταλάβουν και σκοτώθηκαν πάμπολλοι, αλλά ματαίως. Όποιος έλεγχε το ύψωμα που δέσποζε πάνω από το αεροδρόμιο, είχε και τον έλεγχο του αεροδρομίου Henderson. Τα παραπήγματα των στρατιωτικών κοντά στο αεροδρόμιο αποτέλεσαν, μετά τον πόλεμο, την πρώτη αρχή για τη δημιουργία του οικισμού της Honiara. Η πόλη μεγάλωσε σιγά-σιγά κι έγινε πρωτεύουσα. Η παλιά πρωτεύουσα Tulaghi ήταν στα απέναντι μικρά νησιά Flores.

Το μωρό του Daniel σ' όλη τη διαδρομή δεν έβγαλε άχνα, ήταν σαν να μην υπήρχε! Κατά την επιστροφή στην πόλη ο Daniel σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια υπαίθρια αγορά, για να αγοράσει καρύδια betel nut, ειδικά πράσινα φύλλα και λεπτεπίλεπτη, λευκή σκόνη κοραλλιού. [Πρόκειται για ένα είδος ελαφρού ναρκωτικού και το μασουλίζουν πάρα πολλοί, σχεδόν όλοι, σχεδόν συνεχώς. Από το μάσημα του περίεργου μείγματος τα δόντια και τα χείλια τους γίνονται κατακόκκινα! Αυτή η συνήθεια του μασήματος betel nut μαζί με τα απαραίτητα φύλλα και τη σκόνη είναι διαδεδομένη σε πάρα πολλά νησιά του Ειρηνικού.] Κατέβηκα κι εγώ από το αυτοκίνητο και τράβηξα μερικές φωτογραφίες στην αγορά. Κανείς δεν μου έφερνε αντίρρηση και όλοι χαμογελούσαν.

Πήρα τις αποσκευές μου, πλήρωσα το ξενοδοχείο και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο. Τότε έγινε ένα μπέρδεμα: ενώ είχα ρωτήσει τον Daniel τι του οφείλω κι αμέσως μετά έδωσα όλα τα περισσευούμενα τοπικά νομίσματα S.I. $ στον ταμία του ξενοδοχείου, ο Daniel μού είπε μετά ότι του χρωστούσα περισσότερα. Αλλά ο ταμίας είχε ήδη κόψει τις δύο χωριστές αποδείξεις για μετρητά και για χρέωση σε κάρτα, κι έτσι αναγκάστηκα να του δώσω τη διαφορά σε US $. Πάντως το συμπληρωματικό ποσό που ζήτησε δεν ήταν παράλογο (η διαφορά ήταν 15 $ U.S.).

Στο αεροδρόμιο η αναμονή ήταν μεγάλη κι έκανε ζέστη. Η Αir Niugini δεν δεχόταν να περάσουν οι επιβάτες στο αεροπλάνο, παρά μόνον όταν ήταν έτοιμο γι' αναχώρηση. Ο έλεγχος γινόταν κατευθείαν σ' αυτό. Μου είχαν μείνει ελάχιστα S.I. $, που τα άλλαξα σε U.S. $, χωρίς διατυπώσεις. Ο φόρος του αεροδρομίου είχε ακριβύνει προσφάτως από 30 σε 40 S.I. $.

Παπούα - Νέα Γουινέα

Η πτήση προς Νέα Γουινέα

Στην αίθουσα αναμονής συνάντησα ένα Νεοζηλανδό που είχα γνωρίσει στο ξενοδοχείο. Ήταν επαγγελματίας δύτης και ταξίδευε συχνά στην περιοχή για δουλειές.

Κατά την απογείωση ολόκληρο το νησί Guadalcanal φαινόταν καταπράσινο, ο διάδρομος του αεροδρομίου έφθανε μέχρι τη θάλασσα και η θέα από ψηλά ήταν υπέροχη. Στη διάρκεια της πτήσης κουβέντιαζα με το Νεοζηλανδό, φυσικά για καταδύσεις, ανταλλάσσοντας τις εμπειρίες μας. Στη συζήτηση του ανέφερα ότι πήγαινα στη Rabaul της Νέας Γουϊνέας, για να καταδυθώ στον βυθισμένο στόλο, ο οποίος βρισκόταν στο βυθό του λιμανιού της. Τότε εκείνος με πληροφόρησε ότι αυτό ήταν αδύνατον, γιατί οι καταδύσεις στη Rabaul (Ραμπάουλ είναι η σωστή προφορά), σταμάτησαν μετά την ταυτόχρονη έκρηξη των δίδυμων ηφαιστείων Tavurvur και Vulcan, που είχε γίνει τον Σεπτέμβριο του 1994. Η πόλη έπαθε φοβερές καταστροφές και τα πάντα υπολειτουργούσαν ή δεν λειτουργούσαν καθόλου, όπως π.χ. τα τηλέφωνα… Μου έκανε την καρδιά περιβόλι... Τι να κάνω πέντε μέρες και πλέον σε μια έρημη πόλη; Τώρα κατάλαβα γιατί είχαν τεράστια δυσκολία από το πρακτορείο που βρισκόταν σ' άλλη πόλη της Νέας Γουινέας να επικοινωνήσουν τηλεφωνικώς και να μου κλείσουν ξενοδοχείο στη Rabaul. Είχα μόνο την ένδειξη «requested but not confirmed»!

Στην πρωτεύουσα της Νέας Γουινέας, το Port Moresby, περνώντας τον έλεγχο διαβατηρίων πλήρωσα τα τέλη της βίζας 11 $ US, γιατί στην Αθήνα η αυστραλιανή πρεσβεία, που έδωσε τη βίζα, δεν ήθελε να τα εισπράξει. Άλλαξα χρήματα μέσα στο αεροδρόμιο. Εντύπωση μου έκαναν οι πολλοί και πάνοπλοι φρουροί της τράπεζας. Βγαίνοντας έξω, με περίμεναν ευτυχώς οι άνθρωποι του πρακτορείου με αυτοκίνητο και με πήγαν στο ξενοδοχείο «Travelodge», που αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ καλό.

Άγρια χώρα - Άγριοι άνθρωποι

Το μεγάλο νησί της Νέας Γουινέας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο της υφηλίου (μόνο η Γροιλανδία την ξεπερνάει σε μέγεθος). Το όνομα Πάπουα (όπως τονίζεται) και όχι Παπούα (όπως το λέμε εμείς) έδωσε ο Πορτογάλος Jorge de Meneses, ο οποίος ανακάλυψε το νησί το 1526. Το βάφτισε «Ilhas dos Papuas» (=νησιά των σγουρομάλληδων, κατσαρομάλληδων). Νέα Γουινέα ονόμασε το νησί ο Ισπανός Ortiz Retes, το 1545, επειδή οι κάτοικοί του θύμιζαν τους κατοίκους της Γουινέας της Αφρικής.

Το έδαφος του νησιού καλύπτεται σε πολλές περιοχές από ζούγκλα και υπάρχουν βουνά πολύ ψηλότερα από τον Όλυμπο (το όρος Βίλχελμ φθάνει τα 4.509 μέτρα). Ο φοβερός τριπλός συνδυασμός: αχανής έκταση + πυκνή ζούγκλα + πανύψηλα όρη, εξηγεί δύο τελείως ασυνήθιστα γεγονότα, που παρατηρούνται στο νησί:

1. Γιατί υπήρχαν ανεξερεύνητες περιοχές και φυλές τελείως απομονωμένες από τον πολιτισμό μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κατάκτηση της χώρας, αρχικά από τους Ιάπωνες κι αργότερα από τους συμμάχους είχε ως συνέπεια την εξερεύνηση και των πιο απομακρυσμένων, δυσπρόσιτων περιοχών και την ενσωμάτωσή τους στο σύγχρονο κόσμο!

2. Γιατί οι κάτοικοι της μιας περιοχής δεν είχαν καθόλου επαφές με τους κατοίκους μιας γειτονικής περιοχής ή χαράδρας. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ύπαρξη περισσότερων από 700 (για την ακρίβεια 717) διαφορετικών γλωσσών ή διαλέκτων!! Είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ποικιλία γλωσσών σ' ολόκληρη την υφήλιο. Για να επικοινωνήσουν οι κάτοικοι μεταξύ τους ήταν αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν τ' Αγγλικά ή συνηθέστερα τα Pidgin English που είναι ευκολότερα.

Ο τριπλός συνδυασμός εξηγεί και κάτι ακόμη: γιατί υπάρχουν ελάχιστοι και πολύ κακής κατασκευής δρόμοι. Λόγω του χείριστου οδικού δικτύου η χρήση αεροπλάνου για τις μακρινότερες αποστάσεις ήταν αναπόφευκτη, έστω και αν οι εσωτερικές πτήσεις των Παπούα δεν ενέπνεαν και πολλή σιγουριά… Αρκετοί, μάλιστα, θεωρούσαν τα αεροπλάνα αυτά "ιπτάμενα φέρετρα".

Ιστορικά, το δυτικό μέρος του νησιού είχαν καταλάβει οι Ολλανδοί (σήμερα ανήκει στην Ινδονησία). Το νοτιοανατολικό τμήμα ήταν αποικία των Βρετανών, ενώ το βορειοανατολικό των Γερμανών (από εκείνη την εποχή κατάγονται τα πολλά γερμανικά τοπωνύμια, όπως π.χ. Αρχιπέλαγος του Μπίσμαρκ). Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τη γερμανική περιοχή κατέλαβαν οι Εγγλέζοι. Το 1975 ολόκληρο το ανατολικό τμήμα μαζί με τα γειτονικά νησιά New Britain, New Ireland, Bougainville κ.λπ. έγινε ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Πάπουα - Νέα Γουϊνέα. Το κράτος αυτό, όμως, τελεί υπό την ανεπίσημη "κηδεμονία" της Αυστραλίας.

Οι κάτοικοι της Νέας Γουινέας ήταν ίσως οι αγριότεροι της Γης. Ήταν οι περίφημοι "κυνηγοί κεφαλών", κανίβαλοι και ανθρωποφάγοι, που υποτίθεται ότι σήμερα έχουν αποβάλει όλες αυτές τις "κακές συνήθειες". Κανείς, όμως, δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα τι ακριβώς συμβαίνει στα δυσπρόσιτα και απομονωμένα μέρη της χώρας… Γεγονός πάντως είναι ότι πριν μερικά χρόνια ένας γόνος της πάμπλουτης και πανίσχυρης αμερικανικής οικογένειας των Rockefeller εξαφανίστηκε εκεί. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες και τις εκτεταμένες έρευνες που ακολούθησαν, δεν βρέθηκε ποτέ το παραμικρό ίχνος του…

Αλλαγή προγράμματος

Από την πρώτη στιγμή άρχισε ο αγώνας μου, για να αλλάξω το ταξίδι, δηλαδή αντί για Rabaul να πάω στο Walindi, που ήταν κοντά στην πόλη Hοskins, στο ίδιο νησί με τη Rabaul (στο νησί «Μεγάλη Βρετανία»), αλλά σ' άλλο αεροδρόμιο. Το Walindi το ήξερα από τα διεθνή καταδυτικά περιοδικά που διάβαζα, αλλά μου το συνέστησε ενθέρμως και ο Νεοζηλανδός. Έπρεπε, λοιπόν, να βρω δωμάτιο εκεί, να ακυρώσω την κράτηση στο ξενοδοχείο «Hamamas» στη Rabaul, να βρω πτήση και θέση ελεύθερη και βέβαια να αλλάξω το εισιτήριό μου. Κι όλα αυτά πού; Στη χώρα των Παπούα…

Άρχισε μια μαραθώνια προσπάθεια. Το ότι ήταν Κυριακή απόγευμα κι επομένως τα πάντα κλειστά, έκανε το εγχείρημα ακόμη δυσκολότερο. Επιπλέον, το κεντρικό γραφείο του πρακτορείου μου δεν ήταν στο Port Moresby, αλλά πολύ μακριά (στην πόλη Mount Hagen) κι έπρεπε από 'κει να δοθούν οι απαραίτητες εγκρίσεις και οδηγίες.

Πήγα για μισή ώρα στην πισίνα, ήπια κάτι δροσιστικό κι αμέσως μετά ξαναγύρισα στο δωμάτιο, για να μπορώ να είμαι κοντά στο τηλέφωνο και να συντονίζω τις ενέργειες. Ο Andrew, ο άνθρωπος του πρακτορείου, μου τηλεφώνησε και μου έδωσε ελπίδες. Το βράδυ, μου τηλεφώνησε από το Walindi μια αγγελική φωνή, η Tania, και μου είπε ότι έχουν διαθέσιμο δωμάτιο! Ήταν η πρώτη καλή είδηση που άκουσα. Την παρακάλεσα να επικοινωνήσει εκείνη με το ξενοδοχείο στη Rabaul, για να ακυρώσει το δωμάτιο που είχα κρατήσει και να δώσει εξηγήσεις.

Μόλις σουρούπωσε έκλεισαν ερμητικά οι μεγάλες σιδερένιες καγκελόπορτες του ξενοδοχείου, που είχε ψηλά κιγκλιδώματα γύρω από τον κήπο σε αρκετή απόσταση από το κτίριο, όπως στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας. Μόνο αν ήταν κάποιος πελάτης άνοιγε η πόρτα. Μέσα υπήρχαν πολλοί ένοπλοι φρουροί! Ήταν, βέβαια, γνωστή η μεγάλη εγκληματικότητα στο Port Moresby, την πρωτεύουσα της Νέας Γουινέας. Τo βράδυ μου ξανατηλεφώνησε ο Andrew και μου έδωσε πληροφορίες για το πώς και πού θα άλλαζα το αεροπορικό μου εισιτήριο την επομένη το πρωί.

Το βραδινό φαγητό ήταν μπουφές, όχι σπουδαίος, αλλά είχε υπέροχα φρούτα μάνγκο. Αφού τηλεφώνησα στο σπίτι στην Αθήνα -χωρίς δυστυχώς να μιλήσω σε κανέναν γιατί έλειπαν σε κάτι βαφτίσια- και αφού παρακολούθησα τη μετάδοση την είδηση της δολοφονίας του πρωθυπουργού του Ισραήλ στην τηλεόραση, πήρα το εβδομαδιαίο χάπι κατά της ελονοσίας κι έπεσα ψόφιος για ύπνο.

Η πρώτη γεύση εγκληματικότητας

Δευτέρα, 6.11.95

Ξύπνησα ξανά από τις 4:30. Όταν μοίρασαν (πολύ αργότερα) σ' όλα τα δωμάτια την τοπική εφημερίδα, διάβασα στην πρώτη σελίδα για ένα μεγάλο φονικό που είχε γίνει την προηγούμενη το βράδυ στην πόλη. Σ' ένα club πολυτελείας όρμησαν 11 ένοπλοι, σκότωσαν τους φρουρούς και διέταξαν όλους τους παριστάμενους να πέσουν κατά γης και να βγάλουν όλα τα κοσμήματα και τα χρήματα που είχαν πάνω τους. Κάποιοι από τους κακοποιούς διέταξαν έναν από τους ξαπλωμένους θαμώνες να αδειάσει και τη δεύτερη τσέπη του, η οποία φούσκωνε. Αυτός είχε μέσα ένα γεμάτο πιστόλι. Από φόβο για τις συνέπειες (και όχι από παλληκαριά) το τράβηξε, σκότωσε τον κακοποιό, καθώς κι άλλους 3. Οι υπόλοιποι ληστές αιφνιδιάστηκαν τόσο από τους ξαφνικούς πυροβολισμούς που το έβαλαν στα πόδια! Προφανώς νόμισαν ότι είχε καταφθάσει μεγάλη αστυνομική δύναμη (αφού όλους τους φύλακες του club τους είχαν ήδη εξολοθρεύσει). Η κυβέρνηση έκανε ανακοίνωση για το ευτυχές γεγονός, λέγοντας ότι ήταν καιρός πια και οι νομοταγείς πολίτες να αρχίσουν να πληρώνουν τους κακοποιούς με το ίδιο νόμισμα. Φυσικά, δεν αναφέρθηκε καθόλου το όνομα αυτού που σκότωσε τους ληστές, γιατί δεν θα γλύτωνε από τ' αντίποινα. Η εκδίκηση των συμμοριών των γκάνγκστερ είναι πάντα αμείλικτη… Όπως έμαθα αργότερα από κάποιο ντόπιο, ήταν λάθος των κακοποιών που πήγαν σ' αυτό το club, γιατί εκεί σύχναζαν τα μέλη του ομίλου σκοποβολής!

Στο Port Moresby

Έγραψα λίγο στις σημειώσεις μου κι από νωρίς άρχισα τα τηλεφωνήματα για την αλλαγή του ταξιδιού μου από το Rabaul στο Walindi. Στις 7:00 μου τηλεφώνησε ο Andrew (του ταξιδιωτικού γραφείου) και μου έδωσε διάφορες πληροφορίες, κυρίως, όμως, με ενημέρωσε ότι ο προϊστάμενος του γραφείου θα ερχόταν στο ξενοδοχείο μου στις 8:30, γι' άλλη δουλειά.

Ο μπουφές του πρωινού στο ξενοδοχείο ήταν αρκετά πλούσιος. Είδα ότι τα τηγανιτά αυγά τα έβαζαν μέσα σε ειδικές στρογγυλές φόρμες σαν δαχτυλίδι από μέταλλο, και έπαιρναν ωραίο σχήμα. Εγώ, όμως, προτίμησα και πάλι τα υπέροχα μάνγκο, τα οποία τίμησα δεόντως...

Μου τηλεφώνησαν από το κεντρικό γραφείο του πρακτορείου (στην πόλη Mount Hagen) ότι έπρεπε να πληρώσω επιπλέον 100 $ USA, για διαφορά φαγητού στο Walindi (στην Rabaul θα είχα μόνο πρωινό). Μου φάνηκε θείο δώρο η τόσο μικρή επιβάρυνση, γιατί φοβόμουν ότι θα έχανα τελείως τη προπληρωμένη διαμονή στη Rabaul, αφού την ακύρωσα την τελευταία στιγμή.

Μετά το πρωινό είχα προγραμματίσει να πάω στα γραφεία της Air Niugini και στην Κεντρική Τράπεζα. Και τα δύο απείχαν ελάχιστα από το ξενοδοχείο μου. Η απόσταση ήταν μικρότερη απ' ό,τι η διαδρομή Τράπεζα Ελλάδος - Πλατεία Συντάγματος. Για ασφάλεια, όμως, αποφάσισα να κινηθώ μόνο με ταξί. Ζήτησα από το φρουρό του ξενοδοχείου να μου συστήσει εκείνος έναν οδηγό ταξί (γιατί και οι ταξιτζήδες μερικές φορές ήταν μαχαιροβγάλτες και λήστευαν τους επιβάτες, όπως π.χ. στο Κingston στη Jamaica).

Πρώτα πήγα στην Air Niugini. Μου έφεραν δυσκολίες για την αλλαγή του εισιτηρίου, παρότι η πόλη Hoskins, που ήθελα να πάω, ήταν πολύ πιο κοντά από τη Rabaul, που έγραφε το εισιτήριό μου. Μάλιστα, στη μία διαδρομή προς Rabaul το αεροπλάνο μου θα έκανε και ενδιάμεση προσγείωση στο Hoskins! Συμβούλια επί συμβουλίων με τον διευθυντή για την περίπτωσή μου... Τους εξήγησα ότι ήθελα να αλλάξω προορισμό, λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου και επέμεναν ότι γίνονταν καταδύσεις στη Rabaul . Τελικά, με χίλια βάσανα δέχθηκαν να μου αλλάξουν το εισιτήριο, με επιβάρυνση 10 kina (περίπου 8 $ U.S.A). Όταν άρχισε η κοπέλα να μου ετοιμάζει το νέο εισιτήριο, παρουσιάστηκε πρόβλημα στο computer. Αναγκάστηκε να το γράψει από την αρχή. Πάλι δεν μπορούσε και φώναξε κάποια προϊσταμένη. Φαίνεται ότι κάτι έκανε στραβό. Τελικά, μετά από σχεδόν μία ώρα κατάφερα να πάρω το εισιτήριο! Φοβόμουν εκτός των άλλων, μήπως δεν υπήρχαν θέσεις στις νέες πτήσεις (ιδίως σ' εκείνη που θα ήταν διαφορετική).

Ο ταξιτζής που περίμενε έξω ήρθε κάποια στιγμή μέσα στο γραφείο, για να δει τι συμβαίνει. Αργότερα πήγα στην Κεντρική Τράπεζα. Και πάλι με ακολούθησε ο οδηγός μου, ο οποίος κυκλοφορούσε παντού ξιπόλητος! Περίμενα να υπάρχουν δρακόντεια μέτρα ασφάλειας, αλλά περιέργως όλα ήταν μάλλον χαλαρά. Μου έδωσαν μερικά τελείως καινούργια τοπικά νομίσματα για τη συλλογή μου και για τα υπόλοιπα μου είπαν να ξαναπεράσω σε δύο ώρες.

Με το ταξί πήγα βόλτα στην πόλη για να δω τ' αξιοθέατα: βουλή, πρεσβείες, κυβερνητικά κτίρια κ.λπ. Φθάσαμε μέχρι το αεροδρόμιο. Η πόλη ήταν αραιοχτισμένη. Υπήρχαν πολλοί φαρδιοί δρόμοι και λεωφόροι με δενδροστοιχίες και θάμνους. Παντού υπήρχαν χώροι υπεράνετοι και πλατείες. Τα περισσότερα δένδρα και θάμνοι ήταν ανθισμένα. Είχαν ωραία λουλούδια με ζωηρά χρώματα. Όλοι οδηγούσαν πολύ σωστά, τηρούσαν τα στοπ και τις προτεραιότητες στους δρόμους και φορούσαν ζώνες. Ακόμη και οι Παπούα, μέχρι πρόσφατα κανίβαλοι και κυνηγοί κεφαλών, οδηγούσαν καλύτερα από μας! Κάποια στιγμή ο οδηγός σταμάτησε, για να περάσει ένα αγόρι από τη διάβαση πεζών. Ο νεαρός, πριν περάσει τελείως απέναντι, άρχισε να μιλάει με φίλους του και προχωρούσε σιγά-σιγά στο τελευταίο μέρος της διάβασης. Ήταν απίστευτο πώς αγρίεψε ο ταξιτζής! Μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε θηρίο και τον σκυλόβρισε. Ξύπνησε το αίμα της ζούγκλας μέσα του… Φτωχογειτονιές με τρώγλες κ.λπ. δεν είδα. Αν υπήρχαν, θα ήταν μακριά. Παρότι η πόλη δεν ήταν πυκνοκατοικημένη, υπήρχε μεγάλη εγκληματικότητα (η πόλη ήταν επικίνδυνη ακόμη και την ημέρα, όπως μου είπαν κάτι Κινέζοι που έμενα εκεί μονίμως).

Επιστρέψαμε στην Τράπεζα, όπου ευτυχώς είχαν πια και τα υπόλοιπα νομίσματα (στην αρχή μού είχαν πει να περάσω την επόμενη μέρα). Τότε μόλις συνειδητοποίησα γιατί ο ταξιτζής πάρκαρε το ταξί κι ερχόταν μαζί μου παντού: μέσα στα γραφεία είχε κλιματισμό, ενώ το ταξί έβραζε κάτω από τον αμείλικτο, τροπικό ήλιο!

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και μάζεψα τα πράγματά μου. Επειδή είχα χρόνο διαθέσιμο, ρώτησα τον ταξιτζή αν μπορούσε να με πάει κάπου να δω ένα ζωντανό παραδείσιο πουλί. Μου πρότεινε να με πάει στο μουσείο. Προσπάθησα να διασταυρώσω την πληροφορία από τη reception, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στο μουσείο αποδείχτηκε ότι τα πουλιά ήταν βαλσαμωμένα! Ακόμη κι ο επιλεγμένος, «καλός» ταξιτζής με κορόιδεψε! Όμως, είδα διάφορα άλλα ενδιαφέροντα και ιδίως κάτι παλιά παραδοσιακά πλοιάρια των ιθαγενών, καταστόλιστα με λευκά κοχύλια. Δεν έκανα, βέβαια, φασαρία στον ταξιτζή, γιατί δεν θα ήταν και πολύ σοφό από μέρους μου...

Η πτήση προς Hoskins

Το mini-bus του πρακτορείου με μετέφερε στο αεροδρόμιο, το οποίο δεν απείχε πολύ από το κέντρο του Port Moresby. Ο αντιπρόσωπος με βοήθησε στις διατυπώσεις. Έκανε φοβερή ζέστη, το κτίριο δεν είχε κλιματισμό και το μηχάνημα που πουλούσε κόκα-κόλα χαλασμένο. Η δυσοσμία από τους σκουπιδοτενεκέδες μέσα στην αίθουσα αναμονής ήταν πολύ έντονη και οι τουαλέτες σε φρικτή κατάσταση. Η πολύωρη αναμονή (αναγκαία, όμως, για να είναι κανείς σίγουρος ότι θα μπει στο αεροπλάνο) δεν ήταν καθόλου ευχάριστη...

Δύο γυναίκες, που είχαν καθυστερήσει, χτυπούσαν απεγνωσμένα τη κλειστή πόρτα εξόδου προς τα αεροπλάνα. Επειδή δεν τους την άνοιγαν, πήγαν στην περιστρεφόμενη ταινία που μετέφερε τις αποσκευές. Πέρασαν από την τρύπα, που υπήρχε πάνω από την ταινία και βγήκαν έξω στο χώρο των αεροπλάνων!! Δηλαδή, χρησιμοποίησαν το διάκενο από το οποίο περνούσαν οι αποσκευές! Λίγο αργότερα, όμως, τις ξανάφεραν πίσω. Το εγχείρημά τους δεν πέτυχε, ίσως γιατί το αεροπλάνο τους είχε ήδη ξεκινήσει...

Τελικά, έδωσε ο Θεός και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Σε λίγο, όμως, μας κατέβασαν και πάλι, γιατί είχε σκάσει ένα λάστιχο και ο γρύλος που διέθεταν δεν μπορούσε να σηκώσει το αεροπλάνο φορτωμένο.

Το αεροπλάνο με το οποίο θα πετούσαμε ήταν ένα μικρό Fokker 28 (δικινητήριο αεριωθούμενο), το οποίο χρειάζεται μικρό διάδρομο απογείωσης / προσγείωσης και ενδείκνυται για χώρες με πρόχειρα αεροδρόμια. Επίσης, οι πόρτες του ανοίγουν προς τα κάτω και χρησιμεύουν ως σκάλες ανόδου / καθόδου των επιβατών, το οποίο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο εκεί αφού τα αεροδρόμια δεν διέθεταν σκάλες.

Παρακολουθήσαμε από κοντά τη διαδικασία αλλαγής του λάστιχου. Ξαναμπήκαμε κι επιτέλους απογειωθήκαμε. Επάνω στις πτέρυγες εκτός από το αγγλικό «Νo step», έγραφε και «itambu». Η λέξη αυτή, που σήμαινε «απαγορεύεται», υπήρχε σ' όλα τα νησιά του Ειρηνικού με μικρές παραλλαγές (itambu, tambu, tabu). Είναι ακριβώς η λέξη «ταμπού», που χρησιμοποιούμε κι εμείς, με ελαφρώς διαφορετική έννοια. Προέρχεται από τις γλώσσες του Νότιου Ειρηνικού.

Φθάνοντας στο επαρχιακό αεροδρόμιο του Hοskins, το οποίο ήταν τελείως πρωτόγονο, διαπίστωσα ότι στο ίδιο αεροπλάνο ταξίδευε και ο ιδιοκτήτης της φυτείας / ξενοδοχείου Walindi. Με περίμενε εκεί άνθρωπος να με παραλάβει μ' ένα 5θέσιο επιβατικό αυτοκίνητο, το οποίο όμως στο πίσω μέρος ήταν φορτηγό με καρότσα για τις αποσκευές. Στη διαδρομή έβρεχε. Επιτέλους! Η βλάστηση δεξιά κι αριστερά ήταν φοβερά πυκνή. Περάσαμε μέσα από τεράστιες φυτείες μπανάνας, coconut και φοινίκων, που καλλιεργούνταν για να βγάζουν φοινικέλαιο .

Το συγκρότημα Walindi

Μετά από 45 λεπτά φθάσαμε στο Walindi. Ήταν μια μεγάλη φυτεία, που ανήκε στον Αυστραλό Max Benjamin. Μέσα στη φυτεία και κοντά στην παραλία έχει φτιάξει ένα συγκρότημα από bungalows για τουρισμό/καταδύσεις, αλλά και για τους επιχειρηματίες που χρειάζονταν ένα καλό ξενοδοχείο. Επιπλέον, είχε κι ένα πλοίο για καταδυτικά ταξίδια, στο οποίο έμεναν οι δύτες και σταματούσαν για καταδύσεις στα ωραιότερα σημεία. Το πλοίο, όχι μεγάλο, λεγόταν «FeBrina». Τα bungalows ήταν ωραία, πολύ γραφικά, με σκεπή από ψάθα. Η βλάστηση ήταν τριγύρω οργιαστική: πελώρια δένδρα, αναρριχόμενα φυτά, θάμνοι και λουλούδια πολύχρωμα, που εμείς βλέπουμε μόνο σε θερμοκήπια και σε βοτανικούς κήπους. Υπήρχαν, επίσης, και φυτά-παράσιτα, φυτρωμένα επάνω στα μεγάλα δένδρα, ακόμη και επάνω στην ψάθα της σκεπής - θέαμα κυριολεκτικά σπάνιο, που δεν είχα δει πουθενά αλλού!

Το bungalow που έμεινα ήταν ολοκαίνουργιο. Είχε ανεμιστήρες, όχι μόνο μέσα αλλά και στη βεράντα, η οποία ήταν μεγάλη, διέθετε τραπέζι και πολυθρόνες από bamboo και μία πλεκτή αμάκα (αιώρα) δεμένη σε δύο στύλους. Στα παράθυρα υπήρχε μόνο σήτα για τα έντομα και τίποτε άλλο, ούτε ανοιγόμενα τζάμια, ούτε πατζούρια, ούτε κάγκελα! Οι πρίζες, όπως και στα νησιά του Σολομώντα και στο Port Moresby, ήταν τύπου Αυστραλίας, με λοξά ελάσματα (όχι παράλληλα όπως στις ΗΠΑ) κι είχαν πάντα ένα διακοπτάκι, που τις έλεγχε. Χρειαζόμουν ειδικό αντάπτορ για την ξυριστική μηχανή, το οποίο ζήτησα και μου έδωσαν.

Έκανα μια βόλτα έξω από την "καλύβα" μου, που ήταν πελώρια σε διαστάσεις (ολόκληρο σπίτι) και βέβαια ήταν στερεωμένη, όπως όλες οι άλλες, επάνω σε ψηλούς πασσάλους, μακριά από το έδαφος για ασφάλεια έναντι νερών και διαφόρων ζώων ή ζωυφίων. Πολλά δένδρα επεκτείνονταν και πάνω από τη θάλασσα. Τα κλαδιά τους προχωρούσαν σχεδόν παράλληλα με την επιφάνεια του νερού 10 έως 15 μέτρα! Έβλεπα και συστάδες καλαμιών bamboo, δένδρα παπάγιας, λίτσι (είδος φρούτου των τροπικών) και πολλά λουλούδια. Λίγο πιο κάτω, επάνω σ' ένα μεγάλο δένδρο είχαν φτιάξει μια καλύβα από bamboo, στην οποία ανέβαινε κανείς με σκάλα. Έμοιαζε κουκλίστικη σε σύγκριση με τα bungalows.

Έδωσα στη reception ένα fax για να το στείλουν στην Αθήνα. Η τηλεφωνική επικοινωνία ήταν δύσκολη, με μεγάλες αναμονές, επιπλέον της σημαντικής διαφοράς στην ώρα.

Τη νύχτα, γύρω στα μεσάνυχτα, η γεννήτρια της φυτείας έσβηνε και τα πάντα σταματούσαν μέχρι τις 6 το πρωί. Γι' αυτό υπήρχε ένας φακός σε κάθε κομοδίνο. Εγώ είχα μαζί μου κι έναν δικό μου μικρό φακό, πολύ χρήσιμο σε ανάλογες περιπτώσεις. Περνάω το σκοινάκι του γύρω από το λαιμό μου, για να τον βρίσκω αμέσως, ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι.

Η συναυλία της φύσης

Το βράδυ δεν ήταν εύκολο να με πάρει ο ύπνος. Πολλοί και ποικίλοι ήχοι, που δύσκολα περιγράφονται, κατέκλυζαν τον χώρο. Πρώτα - πρώτα υπήρχαν διάφορα γνωστά και σε μας πουλιά, έντομα και ζωύφια, όπως γκιώνηδες, γρύλοι, τριζόνια, τζιτζίκια κ.λπ., αλλά σε απίστευτο αριθμό και φοβερή ένταση. Επίσης, υπήρχε μια αφάνταστη ποικιλία ήχων που προέρχονταν από νυκτόβια πουλιά: κρωγμοί, τιτιβίσματα, τριξίματα, κακαρίσματα, σφυρίγματα, κελαηδήματα κι ακόμη μερικοί πολύ περίεργοι ήχοι από άγνωστα τροπικά πετούμενα, που έμοιαζαν με νιαούρισμα γάτας ή με σαρκαστικό βραχνό ανθρώπινο γέλιο! Τα βρεκεκέξ των βατράχων δεν έλεγαν να σταματήσουν. Η συναυλία συμπληρωνόταν από γαυγίσματα και παντός είδους ουρλιαχτά διαφόρων άγριων ζώων. Δεν έλειπαν ούτε οι νυχτερίδες από αυτό το πανδαιμόνιο. Νόμιζες ότι ολόκληρο το ζωικό βασίλειο ήταν παρόν. Τόσους πολλούς θορύβους δεν είχε τύχει ν' ακούσω ούτε στους καταυλισμούς και τα διάφορα lodges σε σαφάρι στην Αφρική! Ένας ολόκληρος ζωντανός κόσμος ζούσε τριγύρω μου κι έκανε πολύ αισθητή την παρουσία του. Το γεγονός ότι μόνο μία λεπτή σήτα σαν κουνουπιέρα με χώριζε απ' αυτόν δεν ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικό. Φυσικό ήταν ν' αγριεύομαι λίγο, ιδιαίτερα αφού ήμουν ολομόναχος μέσα σ' ένα πελώριο bungalow και μάλιστα σε πυκνό σκοτάδι… Το μόνο ηρεμιστικό ήταν ο απαλός ήχος των κυμάτων στη γειτονική αμμουδιά.

Ήμουν, όμως, τόσο κουρασμένος, που δεν άργησα ν' αποκοιμηθώ.

Μια υπέροχη ανατολή

Τρίτη, 7.11.95

Το πρωί ξύπνησα χαράματα, πριν φέξει και πήγα στην παραλία, για να απολαύσω την ανατολή του ήλιου από 'κει. Ήταν σκέτη μαγεία! Μόλις βγήκε στον ορίζοντα ο πύρινος δίσκος, ανέβηκα στη βεράντα μου, ξάπλωσα στην ωραία, αναπαυτική πολυθρόνα μου και παρακολουθούσα την ανατολή μέσα από τα πυκνά φυλλώματα των δένδρων, καθώς τα μακριά κλαδιά τους προχωρούσαν σχεδόν οριζόντια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Με μεγάλη δυσκολία περνούσαν ελάχιστες ακτίνες του ήλιου ανάμεσα από τα φύλλα κι έτσι ο λαμπερός, κόκκινος δίσκος δεν με τύφλωνε. Με το φως της ημέρας το πανδαιμόνιο των πουλιών και όλων των άλλων ζωντανών μου φαινόταν πολύ πιο συμπαθητικό κι ευχάριστο στ' αφτιά. Δεν είχε καμία σχέση με την ανατριχιαστική κι απόκοσμη αγριάδα της προηγούμενης νύχτας…

Αφού χόρτασα από το υπέροχο θέαμα και πήρα το πρωινό μου, ξεκινήσαμε για την κατάδυση, εγώ με δύο ιθαγενείς. Το σκάφος ήταν αρκετά μεγάλο και καλοφτιαγμένο, και το είχα ολόκληρο δικό μου! Είχε πλήρη εξοπλισμό, επικοινωνία με VHF, φιάλη οξυγόνου με μάσκα για περίπτωση ανάγκης, τέντα για τον ήλιο, ειδικό χώρο για τις μπουκάλες κ.λπ. Καθώς τα πάντα γίνονταν μόνο για μένα, δεν υπήρχε καμία βιασύνη, ούτε άγχος π.χ. μη χάσω το πλοίο, μήπως οι άλλοι ήταν έτοιμοι και με περίμεναν...

Επειδή το σημείο κατάδυσης απείχε συνήθως αρκετά, πάνω από 45 λεπτά και μερικές φορές πάνω από μία ώρα, καθημερινά γίνονταν δύο καταδύσεις περίπου στο ίδιο μέρος, με ενδιάμεση διακοπή για φαγητό, είτε μέσα στο σκάφος είτε υπό μορφή πικ-νικ σε κάποια γειτονική παραλία.

Στη διάρκεια της διαδρομής δεν είχα στερεώσει καλά την υποβρύχια μηχανή και το flash μου κι έπεσαν κάτω, ευτυχώς όμως δεν έπαθαν τίποτα. Ασυγχώρητο λάθος για πεπειραμένο δύτη και φωτογράφο…

Κατάδυση στο υποθαλάσσιο βουνό

Στην επιφάνεια της θάλασσας επέπλεαν πολλές καρύδες, που μου υπενθύμιζαν συνεχώς ότι πλέαμε σε τροπικές θάλασσες. Φθάσαμε στο σημείο της κατάδυσης σε 45 λεπτά και κάναμε αρκετές βόλτες μέχρι να εντοπίσουμε το ακριβές σημείο. [Τα καταδυτικά σκάφη δεν αφήνουν σημαδούρα επίτηδες, για να μη διευκολύνουν τους ψαράδες να βρουν το μέρος και να ψαρέψουν εκεί.]

Ο τόπος κατάδυσης ήταν ένα υποθαλάσσιο βουνό, που ξεκινούσε από το βυθό, περίπου από τα 1.000 μέτρα, και σταματούσε λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η κορυφή του βρισκόταν σε βάθος μόλις 14 μέτρων. Μπορούσαμε, λοιπόν, να καταδυθούμε πολύ βαθιά, όσο θέλαμε (ή όσο αντέχαμε). Αρχικά, κάναμε το γύρο του μεγάλου υφάλου σε αρκετό βάθος. Μετά συνεχίσαμε, ανεβαίνοντας πιο ρηχά, κι εξαντλήσαμε τον υπόλοιπο αέρα, κάνοντας προληπτική αποπίεση για λόγους ασφαλείας. Είδαμε πάρα πολλά είδη ψαριών, μεταξύ των οποίων μια μεγάλη σμέρνα, μερικά barracuda, moorish idol (=μαυριτανικό είδωλο με κιτρινόμαυρες ρίγες και πολύ μεγάλο πτερύγιο στη ράχη, κουμπωτό σαν γιαταγάνι), regal angelfish (=βασιλικό αγγελόψαρο) κ.ά.

Στο σκάφος υπήρχε καυτός καφές και τσάι, καθώς επίσης και κάτι νοστιμότατα κουλουράκια εγχώριας κατασκευής με πολλή ψίχα από coconut. Η υπέροχη γεύση τους χαράχθηκε στη μνήμη μου. Μετά από κατάδυση τριών τετάρτων της ώρας και κολύμπι το ζεστό ρόφημα και τα κουλουράκια έμοιαζαν με νέκταρ και αμβροσία!

Ανάμεσα στις δύο καταδύσεις κάναμε διακοπή, για σχεδόν δύο ώρες. Φάγαμε μέσα στο σκάφος μας, που ονομαζόταν «Εma». Το γεύμα ήταν πολύ πλούσιο και άφθονο για 3 άτομα. Μεταξύ άλλων περιείχε κι ένα πιάτο με φασόλια μεγάλα και μικρά, αρακά, καλαμπόκι και μανιτάρια όλα μαζί. Ήταν πολύ γευστικό. Επίσης ρύζι, τηγανιτό κοτόπουλο, ανάμεικτη σαλάτα, ζαμπόν, τυρί, μπανάνες κοντόχονδρες και πολύ νόστιμες. Ο ήλιος φαινόταν θαμπός ανάμεσα στα αραιά σύννεφα κι έτσι δεν έκαιγε πολύ.

Η δεύτερη κατάδυση έγινε κοντά στο σκάφος «FeBrina», στο οποίο οι δύτες κοιμούνταν μέσα και είχε, βέβαια, τη δυνατότητα να επισκεφθεί πολύ μακρινότερα και πιο παρθένα μέρη για καταδύσεις. Αυτή τη φορά ήρθε μαζί μου ο ένας από τους ιθαγενείς, ενώ ο άλλος έμεινε για να προσέχει το σκάφος. Η κατάδυση ήταν πολύ άνετη και ξεκούραστη, η θάλασσα γαλήνια και ζεστή. Το σκάφος, για τις δυσκολότερες περιπτώσεις (μεγάλο κύμα, ισχυρό ρεύμα κ.λπ.), είχε και ένα σωσίβιο, το οποίο δενόταν με σκοινί μήκους αρκετών μέτρων και αφηνόταν στην επιφάνειαv της θάλασσα για ασφάλεια. Είδαμε πολλά ψάρια, μεταξύ των οποίων κοπάδια από barracuda κι ένα τεράστιο pufferfish, που όταν κινδυνεύει φουσκώνει και μεταβάλλεται σε τετράγωνο "μπαούλο". Ήταν μια πολύ άνετη κατάδυση.

Η εγκληματικότητα επιβεβαιώνεται

Επιστρέφοντας στο bungalow μού κίνησε την περιέργεια ότι η μικρή μου χειραποσκευή, ενώ ήταν κλειδωμένη με λουκέτο και το λουκέτο φαινόταν άθικτο, είχε αρκετά ανοιγμένο το φερμουάρ. Αυτό ήταν ύποπτο, γιατί εγώ δεν το είχα αφήσει έτσι, όταν το κλείδωσα. Ανήσυχος το άνοιξα αμέσως κι άρχισα να ερευνώ, μήπως λείπουν πράγματα. Με την πρώτη ματιά είδα ότι έλειπε το εφεδρικό ρολόι των καταδύσεων κι ένα ρολόι-ξυπνητήρι με κομπιουτεράκι για πράξεις, που χρησιμοποιώ συνήθως στα ταξίδια. Αμέσως έτρεξα στη διεύθυνση του συγκροτήματος. Ο ιδιοκτήτης και μερικοί από το προσωπικό ήρθαν στο bungalow κι έκαναν αυτοψία. Τους έδειξα πώς, με κλειδωμένο λουκέτο, κατόρθωσε ο κλέφτης, με μεγάλη επιδεξιότητα, ν' ανοίξει λίγο το φερμουάρ (εκμεταλλευόμενος το μήκος του λουκέτου και των δύο λαβών του φερμουάρ, ώστε να δημιουργήσει άνοιγμα) και να περάσει το χέρι του. Διαπιστώσαμε, επίσης, ότι ο κλέφτης είχε σχίσει τη σήτα στο πίσω μέρος του bungalow και από εκεί είχε μπει μέσα. Ο ιδιοκτήτης με διαβεβαίωσε θορυβημένος ότι θα έκανε το παν για να ξαναβρεί τα ρολόγια μου και ότι εν πάση περιπτώσει αν τυχόν δεν βρίσκονταν θα με αποζημίωνε.

Άρχισα να σκέφτομαι πόσα άλλα πιο πολύτιμα, πιο χρήσιμα και ίσως αναντικατάστατα, όπως π.χ. το βιβλιάριο των καταδύσεών μου, θα μπορούσε να μου είχε πάρει. Βέβαια, τα χρήματα από την πρώτη στιγμή τα είχα παραδώσει στο χρηματοκιβώτιο του ξενοδοχείου για φύλαξη. Αν δεν είχα κλειδώσει την χειραποσκευή πριν φύγω, δεν θα είχα αντιληφθεί την κλοπή, ίσως ούτε καν τις επόμενες μέρες. Και δεν θα είχα κανένα στοιχείο για να υποστηρίξω τους ισχυρισμούς μου. Αμέσως μετά το γεγονός αυτό μού άλλαξαν bungalow, γιατί το δικό μου που ήταν ολοκαίνουργιο δεν είχε ακόμη σιδεριά έξω από το πλέγμα (σήτα), όπως τ' άλλα. Και σαν να μην έφθανε αυτό, ήταν τελείως απομονωμένο, στην άκρη της φυτείας. Αμέσως μετά άρχιζε η ζούγκλα.

Έστειλα fax και πήρα απάντηση από την Αθήνα. Εκεί που οι τηλεφωνικές γραμμές ήταν ελάχιστες και πάρα πολύ φορτωμένες και τα bungalow δεν είχαν τηλέφωνο, η λύση του fax ήταν σωτήρια.

Διαβολική σύμπτωση στις παρενέργειες

Στο γραφείο του ιδιοκτήτη είδα αναρτημένη μία ανακοίνωση της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Καταδύσεων. Ήταν μία επείγουσα και σημαντική ειδοποίηση ότι το φάρμακο που έπαιρναν πολλοί για την ελονοσία, όπως ακριβώς κι εγώ, είχε προκαλέσει σε αρκετούς δύτες παρενέργειες, που ήταν όμοιες με τα συμπτώματα της νόσου των δυτών!! Υπήρξαν περιστατικά που ο ασθενής μεταφέρθηκε επειγόντως από τη Νέα Γουινέα στην Αυστραλία, έγινε θεραπεία σε θάλαμο επανασυμπίεσης, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κατόπιν ο ασθενής θεραπεύτηκε ταχύτατα, μόλις σταμάτησε να παίρνει το φάρμακο ! Επιπλέον η ανακοίνωση έλεγε ότι το φάρμακο δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικό για την καταπολέμηση της ελονοσίας, επειδή το πλασμώδιο (που προκαλεί την αρρώστια) το είχε συνηθίσει. Θορυβήθηκα. Τι έπρεπε να κάνω εγώ; Το συζήτησα με τον Max, τον ιδιοκτήτη, που ήταν και ο πρόεδρος των σχολών και σταθμών καταδύσεων της Νέας Γουινέας. Τελικά, μετά από αρκετές σκέψεις, αφού δεν είχα καμία αντίδραση ή ενόχληση, αποφασίσαμε να το συνεχίσω.

Μετά το φαγητό, που στη φυτεία Walindi ήταν πάντα μπουφές, ξάπλωσα σε μία αναπαυτική πολυθρόνα για να καπνίσω την πίπα μου και να ηρεμήσω μετά από μία πολυτάραχη, κουραστική και πολύ γεμάτη μέρα. Στη βιβλιοθήκη της φυτείας υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία βιβλίων και περιοδικών για καταδύσεις, για τη Νέα Γουινέα, για τον πόλεμο στον Ειρηνικό, καθώς και άλλα γενικού ενδιαφέροντος. Έβρισκε κανείς πολλές χρήσιμες πληροφορίες και βέβαια πολύ ωραίες φωτογραφίες. Μόνο που δεν υπήρχε αρκετός χρόνος διαθέσιμος…

Πηγαίνοντας στο bungalow για ύπνο, μετά τα γεγονότα στο Port Moresby αλλά και εκεί (τα οποία επιβεβαίωναν και με το παραπάνω τις πληροφορίες περί εγκληματικότητας που είχα) δεν μπορώ να πω ότι αισθανόμουν και πολύ ευχάριστα. Μία σκέψη, όμως, με βασάνιζε: Έγινε πολύ μεγάλη φασαρία, ο ιδιοκτήτης κάλεσε όλο το προσωπικό των ιθαγενών της φυτείας σε συγκέντρωση και τους έκανε αυστηρές παρατηρήσεις. Κατόπιν ανάκρινε ιδιαιτέρως τους πλέον ύποπτους. Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα φοβόμουν, μήπως ο κλέφτης ήθελε να με εκδικηθεί…

Έβαλα, λοιπόν, πίσω από την πόρτα μία πολυθρόνα γεμάτη πράγματα, για να κάνει θόρυβο αν κάποιος επιχειρούσε να μπει τη νύχτα κρυφά. Δίπλα μου, στο κομοδίνο, πήρα, εκτός από τους φακούς, και το καταδυτικό μαχαίρι κι έκανα την προσευχή μου. Άφησα, βέβαια, αναμμένα και τα φώτα, αλλά αυτό ήταν δώρον άδωρον, αφού τη νύχτα η γεννήτρια δεν λειτουργούσε. Όταν σταματούσε το ηλεκτρικό, δεν είχε ούτε νερό, γιατί η αντλία ήταν ηλεκτροκίνητη. Θα φανεί περίεργο, αλλά τελικά κοιμήθηκα.

Το ειδυλλιακό τοπίο της αυστραλιανής "αποικίας"

Τετάρτη, 8.11.95

Ξύπνησα τη νύχτα, αλλά ξανακοιμήθηκα. Το πρωί σηκώθηκα και πάλι πριν ανατείλει ο ήλιος. Υπό το φόβο των κουνουπιών, φόρεσα μακρύ παντελόνι, μακρυμάνικο πουκάμισο, κάλτσες κι έριξα επάνω από το κεφάλι και γύρω από τον λαιμό μου μια πετσέτα που μου κάλυπτε και τα χέρια, παρ' όλο που δεν έβλεπα κουνούπια. Έτσι μπουμπουλωμένος κατηφόρισα προς την παραλία, περιμένοντας την ανατολή. Ο ορίζοντας είχε αρχίσει να ροδίζει και η επιφάνεια της θάλασσας ήταν ήρεμη σαν καθρέφτης. Περπάτησα κατά μήκος της αμμουδιάς. Δεν υπήρχε ψυχή. Αυτή, όμως, η απόλαυση δεν κράτησε πολύ, γιατί στους τροπικούς η αυγή διαρκεί ελάχιστα -ο ήλιος ανατέλλει γρήγορα. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες του bungalow και του κήπου.

Οι εργάτες έπιαναν δουλειά από πολύ νωρίς. Μια στρατιά μαύρων κάθε πρωί ασχολείτο με το σκούπισμα όλων των διαδρόμων, του γκαζόν, των γηπέδων τένις, βόλεϊ κ.λπ. από τα πεσμένα φύλλα. Ήταν μια δουλειά που έμοιαζε με τον πίθο των Δαναΐδων, δηλαδή δεν είχε τελειωμό αφού κάθε τόσο έπεφταν κι άλλα φύλλα. Η πληθώρα μαύρου προσωπικού, η αυστηρότητα του ιδιοκτήτη της φυτείας και η δουλικότητα των ιθαγενών, με μετέφερε νοερά στις παλιές αποικίες των Ευρωπαίων των περασμένων αιώνων. Οι σκηνές που έβλεπα και ζούσα εδώ, μου ξαναθύμιζαν τις διηγήσεις μιας θείας μου που έζησε στη Νιγηρία, όπου είχαν φυτείες πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το 1951 περίπου. Τότε, για να είσαι "καθώς πρέπει" άποικος, έπρεπε να 'χεις μερικές δεκάδες μαύρους στη δούλεψή σου: κηπουρούς, σοφέρ, μάγειρα, πλύστρα, γκουβερνάντα, καμαριέρες, γκαρσόνια, μπάρμαν κ.λπ. Ανάλογη κατάσταση μ' αυτή που συνάντησα εδώ δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου σε καμιά άλλη τέως αποικία λευκών.

Γενικά, η Νέα Γουινέα έμοιαζε με αποικία της Αυστραλίας κι όχι ανεξάρτητη χώρα. Αυστραλοί βρίσκονταν σ' όλες τις θέσεις κλειδιά: βιομηχανία, γεωργική παραγωγή, τουρισμός, κρατικός μηχανισμός, ένοπλες δυνάμεις κ.α. Είδα όχι μόνο να προσγειώνονται αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας της Αυστραλίας αλλά και τμήματα στρατού αποτελούμενα μόνον από λευκούς. Επίσης, η Air Niugini είχε σχεδόν μόνο λευκούς ως πιλότους των αεροσκαφών της και οι βίζες για τη Ν. Γουινέα δίνονταν από τις πρεσβείες της Αυστραλίας ανά την υφήλιο.

Κατάδυση σαν πασάς!

Κι εκείνη τη μέρα ήμουν ο μόνος τουρίστας στην κατάδυση. Η διαφορά ήταν ότι εκτός από τους δύο που καταδύονταν μαζί μου, τον Anton και τον Dominic, αυτή τη φορά είχαμε και τρίτο άνθρωπο για να προσέχει το σκάφος, όταν εμείς οι τρεις ήμασταν στον βυθό. Όταν έφθασα στο σκάφος «Ema», οι 3 τους τα είχαν όλα έτοιμα: είχαν ήδη μεταφέρει τον εξοπλισμό (μπουκάλες κ.λπ.), ειδικά μεγάλα πλαστικά κουτιά που περιείχαν όλα τα πράγματα κάθε δύτη (ένα για τον καθένα), τσάγια, καφέδες, κρύο νερό σε θερμός κι όλα τ' απαραίτητα για ένα πλήρες γεύμα. Με περίμεναν και μόλις έφθασα ξεκινήσαμε.

Αισθάνθηκα σαν να ήμουν ο Σουλτάνος του Brunei ή τουλάχιστον σαν εμίρης με πετρελαιοπηγές!! Εδώ όλα κινούνταν με "κέντρο βάρους" εμένα. Αισθανόμουν ο "κυρίαρχος του παιγνιδιού". Την "άραξα" κι απόλαυσα τη διαδρομή.

Όλες οι παραλίες και τα νησάκια, όσο έφθανε το μάτι μου τουλάχιστον, ήταν καταπράσινα. Η θάλασσα ήταν τελείως ήρεμη και είχε λιακάδα, χωρίς υπερβολική ζέστη. Πού και πού συναντούσαμε και καμιά καρύδα ή κλαδί ή ξύλο να επιπλέει στην επιφάνεια του νερού.

Η διαδρομή κράτησε περίπου 50 λεπτά. Κι εκεί υπήρχε μόνιμο αγκυροβόλιο, αλλά ο πλωτήρας ήταν βαθιά, κάπου 6 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Μόλις τον εντοπίσαμε, ο Dominic βούτηξε κι έδεσε το σκάφος και εγώ ετοιμάστηκα για άλλη μια μέρα με την άνεσή μου .Καθώς είχα ήδη βγάλει τα γυαλιά μου κι ετοιμαζόμουν να φορέσω τη μάσκα, είδα κοντά στην επιφάνεια κάτι σαν καφέ νάιλον σακούλες. Μου τράβηξαν την προσοχή, γιατί φαίνονταν να κινούνται. Κοίταξα καλύτερα και είδα ότι επρόκειτο για μεγάλα πλατιά αγγελόψαρα! Πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα, γιατί κολυμπούσαν πολύ κοντά στην επιφάνεια!

Πέφτοντας στη θάλασσα είδα ένα πολύ ωραίο κοραλλιογενή ύφαλο, ο οποίος είχε τη μορφή κατακόρυφου σχεδόν τοιχώματος, που στην καταδυτική διάλεκτο ονομάζεται wall. Προχωρούσε πάρα πολύ βαθιά, όσο μπορούσε να διακρίνει το ανθρώπινο μάτι. Τα χρώματα ήταν υπέροχα. Είδαμε πολλά και ωραία ψάρια, αλλά όλα έδειχναν φοβισμένα και δεν μας επέτρεπαν να τα πλησιάσουμε πολύ, πράγμα που δυσκόλευε αφάνταστα τη φωτογράφηση. Αυτή η συμπεριφορά των ψαριών σήμαινε ότι στην περιοχή κυκλοφορούσαν ψαράδες. Σε διάφορα σημεία του υφάλου υπήρχαν εσοχές και μικρές σπηλιές. Όλα αυτά τα προφυλαγμένα μέρη ήταν ακόμα πιο γεμάτα με θαλάσσια όντα. Το θέαμα ήταν βέβαια μαγευτικό, αλλά ο δύτης δεν πρέπει να παρασύρεται και να ξεχνιέται. Έριξα μια ματιά στα όργανα και είδα ότι είχα καταναλώσει περίπου τον μισό αέρα. Έκανα νόημα στον divemaster, τον Anton, ότι ήταν ώρα να κάνουμε μεταβολή, για να επιστρέψουμε. Εκείνος, αντίθετα, μου έκανε σήμα να συνεχίσουμε. Κατάλαβα τότε ότι επρόκειτο για ένα seamount, δηλαδή για υποθαλάσσιο λόφο και ότι θα προχωρούσαμε για να κάνουμε ολόκληρο τον γύρο του. Έτσι κι έγινε. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο ξαναβρεθήκαμε στο σημείο από το οποίο είχαμε ξεκινήσει σε χρόνο συντομότερο απ' ό,τι αν γυρίζαμε προς τα πίσω! Αν, βέβαια, είχα παρακολουθήσει την πυξίδα μου στη διάρκεια της κατάδυσης θα το είχα αντιληφθεί νωρίτερα. Αλλά ακριβώς αυτή είναι η άνεση που προσφέρει ένας ντόπιος οδηγός που ξέρει καλά τα μέρη. Παρακολουθείς κι απολαμβάνεις το θέαμα, χωρίς τη συνεχή έγνοια μην τυχόν χαθείς ή μήπως δε σου φθάσει ο αέρας που διαθέτεις.

Ανεβαίνοντας στο σκάφος μετά από 50 λεπτά κατάδυση, απολαύσαμε το καυτό τσάι ενώ τα κουλουράκια με coconut μου φάνηκαν ακόμη πιο υπέροχα... Ήπιαμε το ρόφημά μας με το ραχάτι μας και μετά σαλπάραμε. Προορισμός τώρα ήταν ένα γειτονικό νησάκι, που ονομάζεται Rest Stop. Εκεί πήγαμε για φαγητό.

Φθάνοντας στην παραλία ξεγελάστηκα από τη διαφάνεια του νερού και την καθαρότητα της αμμουδιάς, έκανα κακό υπολογισμό του βάθους και καθώς πήδηξα για να βγω έξω, σκόνταψα, έπεσα και γδάρθηκα λίγο στο γόνατο. Τίποτε το σοβαρό, ευτυχώς! Οι τρεις ιθαγενείς ξεφόρτωσαν και μετέφεραν στην παραλία όλα τα εφόδια. Η βλάστηση του νησιού ήταν απίστευτη. Εκτός από τη μικρή αμμουδιά όλο το υπόλοιπο καλυπτόταν από απολύτως αδιαπέραστη ζούγκλα. Ένα από τα παιδιά ανέλαβε να σκουπίσει ένα μικρό χώρο από τα πεσμένα φύλλα. Απλώσαμε εκεί, κάτω από την πυκνή σκιά των δένδρων, ένα πανί για να βάλουμε όλα τα πράγματα. Τη θέση αυτή την είχαν επιλέξει πολύ έξυπνα κι είχαν φτιάξει απλά παγκάκια με κορμούς δένδρων, για να μην τρώει κανείς κατάχαμα. Το νησί ήταν γεμάτο πουλιά και κυρίως αγριοπερίστερα, που σε ζάλιζαν με την αδιάκοπη... φλυαρία τους.

Σε λίγο το "τραπέζι" ήταν έτοιμο - ένα λουκούλλειο γεύμα μέσα στην απόλυτη ερημιά. Οι μάγειροι και το λοιπό προσωπικό του Walindi Plantation είχαν κάνει καταπληκτική δουλειά. Όλα ήταν συσκευασμένα στην εντέλεια, τα κρύα ποτά ήταν κυριολεκτικά παγωμένα με παγάκια, τα ζεστά ποτά και τα φαγητά καυτά, χάρη στα εξαιρετικά θερμός και στον τροπικό ήλιο. Απολαύσαμε το φαγητό μας, καθώς η κατάδυση μας είχε ανοίξει ιδιαίτερα την όρεξη.

Όταν τελειώσαμε, ένα από τα παιδιά πήρε τα κόκαλα του κοτόπουλου και τα πέταξε στη παραλία. Αμέσως όρμησαν δύο μεγάλα αρπακτικά πουλιά, μάλλον γεράκια, λες και παραμόνευαν να παρουσιασθεί κάποια ευκαιρία. Τ' άρπαξαν κι εξαφανίστηκαν, πετώντας ψηλά. Μετά ξαπλώσαμε κάτω από τα πυκνόφυλλα δένδρα, για να ξεκουραστούμε και συγχρόνως ν' αποβάλουμε το διαλυμένο στον οργανισμό μας άζωτο από την κατάδυση. Πόσο ηρεμία μου προσέφερε ο παφλασμός των κυμάτων και το κελάηδημα των πουλιών! Κανένα σκάφος, κανένας άνθρωπος σ' όλη τη γύρω περιοχή, όσο έφθανε το μάτι. Αν αυτό δεν είναι παράδεισος, τότε τι άλλο είναι; Η ανάπαυση κι η ονειροπόληση κράτησε κάπου μια ώρα, πολύ λίγο για ένα τέτοιο φανταστικό μέρος.

Η δεύτερή μας κατάδυση έγινε σ' έναν άλλο κοραλλιογενή ύφαλο, που ονομάζεται Christine's reef. Τα νερά εκεί ήταν ελαφρώς θολά. Ο ύφαλος είχε πολύ περίεργο και πολύπλοκο σχήμα. Συναντήσαμε τεράστιες γοργόνιες, με διάμετρο 3 μέτρα και πλέον! Ένα μεγάλο pufferfish, τα πολλά κρινοειδή σε διάφορα χρώματα (κίτρινο, πράσινο, καφέ, μαύρο) και συνδυασμούς χρωμάτων (ριγέ) ήταν τα πιο χαρακτηριστικά της κατάδυσης αυτής. Ανεβαίνοντας, κάναμε προληπτικές στάσεις αποσυμπίεσης, κρατώντας το σκοινί της άγκυρας.

Πίσω στη φυτεία πολλοί ιθαγενείς εργάτες δούλευαν. Άλλοι φύτευαν, άλλοι κλάδευαν κι άλλοι ετοίμαζαν ένα κανάλι από μπετόν για τη συλλογή κι απομάκρυνση των νερών της βροχής. Φαίνεται ότι τα εργατικά εκεί ήταν πάμφθηνα.

Νυχτερινή κατάδυση

Στο πρόγραμμα ήταν να κάνουμε και νυχτερινή κατάδυση. Ο καιρός ευτυχώς ήταν ευνοϊκός για το εγχείρημά μας. Με συνόδευσαν και πάλι τρεις: ο Anton και ο Dominic στο βυθό, κι ένας άνθρωπος για το σκάφος. Καθαρά ιδιωτική μου υπόθεση δηλαδή! Μόλις σουρούπωσε, αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Λόγω δυσάρεστων έως επικίνδυνων εμπειριών από το παρελθόν, πήρα μαζί μου πολλούς μεγάλους και μικρούς φακούς και χημικό φως cyalume. Αυτό έχει τη μορφή μιας μικρής ράβδου, όπου είναι συσκευασμένα δύο διαφορετικά χημικά συστατικά. Μ' ένα απλό τσάκισμα (χωρίς να σπάσει το εξωτερικό κέλυφος), τα δύο συστατικά αναμειγνύονται και αρχίζουν να εκπέμπουν ένα διάχυτο φως, το οποίο διαρκεί αρκετές ώρες. Αλλά και το σκάφος ήταν σωστά εξοπλισμένο μ' ένα αναλάμπων υποβρύχιο φως (strobe light), κρεμασμένο μέσα στο νερό (λίγο κάτω από την προπέλα του) για να μπορούμε να το εντοπίσουμε, όταν θα ήμασταν στο βυθό.

Η τοποθεσία κατάδυσης ήταν ένας κοντινός κοραλλιογενής ύφαλος. Το πλεονέκτημα της εγγύτητας στη φυτεία, αντισταθμίστηκε από το μειονέκτημα της περιορισμένης ορατότητας, λόγω της θολότητας του νερού.

Φθάσαμε στο κατάλληλο σημείο κι αγκυροβολήσαμε. Μόλις νύχτωσε, φορέσαμε τη στολή, τη μπουκάλα κι όλο τον υπόλοιπο εξοπλισμό μας . Ετοιμάστηκα πρώτος, χωρίς να πέσω στο νερό, όπως κάνω την ημέρα, παρά μόνο όταν Anton έδωσε το σύνθημα. Κι αυτό φυσικά για λόγους ασφαλείας. Άναψα τον μεγάλο φακό μου, καθώς και τον φακό που φορούσα στο μέτωπο πάνω από τη μάσκα (και που έχω πάντοτε δεμένο με αυτήν, γιατί κάποτε κόντεψα να τον χάσω μέσα σ' ένα ναυάγιο στο νησί Κιουρασάο της Καραϊβικής). Ο φακός του μετώπου είναι ιδιαίτερα χρήσιμος για την ανάγνωση όλων των οργάνων τη νύχτα. Όπου έστρεφα το κεφάλι, εκείνο ακριβώς το σημείο φώτιζε και επιπλέον είχα ελεύθερα τα χέρια μου. Όλους τους εφεδρικούς φακούς τους είχα μέσα στις τσέπες της στολής και του BC (= ρυθμιστής πλευστότητας - σωσίβιο). Το χημικό φως, που χρησίμευε για αναγνώριση κι εντοπισμό από μακριά, το είχα δέσει στο επάνω μέρος της μπουκάλας από το πρώτο στάδιο του ρυθμιστή.

Ο βυθός είχε τη μορφή απότομου, σχεδόν κατακόρυφου, κοραλλιογενούς τοίχου. Πού και πού υπήρχαν προεξοχές και κοιλώματα ή σπηλιές. Πολλά μαλακά κοράλλια με υπέροχα ζωηρά χρώματα στόλιζαν τα τοιχώματα και κρέμονταν από τις προεξοχές. Υπήρχαν και μερικά λευκά, που θύμιζαν σταλακτίτες μέσα σε σπηλιές. Το θέαμα ήταν υπέροχο, αλλά αυτός ο όρθιος τοίχος, που προχωρούσε έως πολύ βαθιά χωρίς να φαίνεται κανένα τέλος, δεν ήταν και πολύ ευχάριστο πράγμα. Έστριψα τον δυνατό φακό προς τα κάτω και η φωτεινή του δέσμη έσκισε το σκοτάδι, αλλά χάθηκε στο απύθμενο βάθος, χωρίς να φθάνει πουθενά. Από κάτω μας υπήρχε η μαύρη άβυσσος. Χωρίς να το θέλω, αυτό το απέραντο χάος με αγρίευε. Αν έβλεπα κάποιο τέρμα, έστω και πολύ μακριά, θα ήταν όλα διαφορετικά. Ψυχολογικά, η αιώρηση πάνω από κάτι άγνωστο δημιουργεί ανασφάλεια. Έδιωξα μακριά τις μαύρες σκέψεις ότι κάτι κακό θα μπορούσε να ξεπροβάλλει ξαφνικά από εκείνα τα βάθη.

Συνήθως στις νυχτερινές καταδύσεις κολυμπάει κανείς οριζόντια, λίγο πιο πάνω από τον βυθό κι αισθάνεται ότι έχει τα νώτα του καλυμμένα, τουλάχιστον από το... "κάτω ημισφαίριο". Ακόμη και στα ναυάγια στα οποία έχω κάνει νυκτερινές καταδύσεις δεν ένοιωσα ποτέ τέτοιο συναίσθημα. Ίσως έφταιγε το ότι ήταν η πρώτη φορά που έκανα κατάδυση σε wall νύχτα.

Συγκέντρωσα την προσοχή μου στα διάφορα ψάρια. Το δυνατό φως του φακού τα τύφλωνε κι έτσι μπορούσα να τα πλησιάσω, ακόμη και να τ' αγγίξω. Αλλά μόλις τα ακουμπούσα, εξαφανίζονταν κατατρομαγμένα. Αυτή την εμπειρία μόνο νύχτα μπορείς να τη ζήσεις. Λίγο πιο κάτω συνάντησα ένα πελώριο pufferfish, στρουμπουλό με μεγάλα, προεξέχοντα μάτια. Το άγγιξα και περιέργως έμεινε ακίνητο. Το χάιδεψα σαν να ήταν μια υπερμεγέθης γάτα. Δεν αντέδρασε, αλλά σε λίγο φαίνεται συνειδητοποίησε τι του συμβαίνει, έκανε ένα απότομο σκίρτημα κι απομακρύνθηκε ταχύτατα. Χώθηκε σε μια στενή εσοχή και το έχασα από τα μάτια μου. Κάτι παρόμοιο δεν μου είχε ξανασυμβεί άλλοτε.

Μετά από 10 λεπτά αρχίσαμε να επιστρέφουμε. Προχωρήσαμε αρκετά μέχρι που τελείωσε ο απότομος τοίχος και φθάσαμε σε οριζόντιο βυθό. Πιο πέρα ο πυθμένας της θάλασσας έγινε αμμώδης. Πού και πού υπήρχαν μόνο μεμονωμένα κοραλλιογενή βράχια. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο Dominic δεν μας ακολουθούσε. Ο Anton προχωρούσε μπροστά κι εγώ πίσω του. Λίγο παρακάτω συναντήσαμε μια βυθισμένη βάρκα. Ο βυθός ήταν ομαλός, αλλά παρουσίαζε λιγότερο ενδιαφέρον. Ο Anton κολυμπούσε γρήγορα κι αμφιβάλλω αν είχε αντιληφθεί την απουσία του Dominic. Ακόμη και για μένα φαινόταν ν' αδιαφορεί.

Προχωρούσαμε πάνω από μισή ώρα, κάναμε πολλές στροφές, τόσες που έχασα πια τον προσανατολισμό μου. Συνήθως η νυκτερινή κατάδυση γίνεται σχετικά κοντά στο σκάφος, μα αυτό δεν φαινόταν πουθενά. Τις περισσότερες φορές διακρίνεις αμυδρά το φως που αναβοσβήνει κάτω από το σκάφος κι αισθάνεσαι μια σιγουριά, γιατί γνωρίζεις πού ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία σου… Εκεί, όμως, δεν φαινόταν τίποτα και είχα αρχίσει ν' ανησυχώ. Το μόνο ευτύχημα ήταν ότι βρισκόμασταν στα ρηχά και διαθέταμε ακόμη αρκετή ποσότητα αέρα.

Είχα αρχίσει να κουράζομαι και το θέαμα ήταν πενιχρό. Έκανα, λοιπόν, στον Anton το σήμα της επιστροφής. Σε λίγο, ευτυχώς, ξαναβρήκαμε τον Dominic. Περιπλανηθήκαμε λίγο ακόμα, αλλά είχα αρχίσει να μην αισθάνομαι πολύ καλά. Είχα κάτι σαν ανακατωσούρα στο στομάχι. Δεν ξέρω αν ήταν από το κύμα, από την κούραση ή από το άγχος. Λίγο μετά διέκρινα από μακριά το αμυδρό φως ν' αναβοσβήνει. Ένοιωσα μεγάλη ανακούφιση, όπως τα παλιά χρόνια οι θαλασσοδαρμένοι ναυτικοί, όταν έβλεπαν κάποιο φάρο μετά από πολύμηνο ταξίδι στον ωκεανό…

Ξεκινήσαμε αργά-αργά την άνοδο προς την επιφάνεια. Η μόνη ένδειξή μας ήταν το βαθύμετρό μας κι αυτό γιατί τη νύχτα δεν είναι εύκολη ούτε η εκτίμηση του βάθους ούτε καν ο προσανατολισμός (αν ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις), γιατί δεν υπάρχει σημείο αναφοράς και σύγκρισης.

Στη σκάλα του σκάφους ο Anton μού έδειξε την ανατολή της Σελήνης, που ξεπρόβαλε εκείνη τη στιγμή ανάμεσα από τα σύννεφα. Ήταν πανσέληνος, αλλά η διάθεσή μου δεν ήταν κατάλληλη για ρομαντικά θεάματα. Στο σκάφος, το ζεστό τσάι με συνέφερε. Ήμουν τόσο ταλαιπωρημένος που δεν είχα όρεξη ούτε καν για μπισκότα με ψίχα από καρύδα...

Μόλις επιστρέψαμε, η πρώτη μου δουλειά ήταν να πλύνω τον εξοπλισμό μου. Ευτυχώς, κανείς φακός ή άλλο υλικό δεν παρουσίασε το παραμικρό πρόβλημα. Μερικές φορές ακόμη και στα στεγανά όργανα συμβαίνει να εισέλθουν νερά. Ενώ ήμουν απασχολημένος με την περιποίηση του εξοπλισμού, ήρθε κάποιος να με ενημερώσει ότι το φαγητό έχει σερβιριστεί. Ετοιμάστηκα και πήγα ταχύτατα στην τραπεζαρία.

Δίπλα μου κάθισε η Tania. Ήταν η κοπέλα που από το τηλέφωνο με είχε ενημερώσει ότι υπήρχε διαθέσιμο δωμάτιο και προσπάθησε πολύ για να επικοινωνήσει με το Hamamas Hotel στη Rabaul, ώσπου ν' ακυρώσει την κράτησή μου προς εκεί. Ο πατέρας της ήταν Αυστραλός, ενώ η μητέρα της από τη Νέα Γουινέα. Μιλούσε άψογα Αγγλικά, γιατί έχει σπουδάσει στην Αυστραλία και λίγο στην Αμερική. Από ευγένεια κάθισε κοντά μου για να μην αισθάνομαι μόνος! Η κοπελίτσα δεν γνώριζε ότι… "ήταν συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια"! Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι επί τέσσερις δεκαετίες γύριζα την υφήλιο ολομόναχος…

Στο bar με περίμενε ένα fax από το σπίτι ότι όλοι ήταν καλά. Μετά το φαγητό πήρα την πίπα μου και έκανα μια βόλτα στην παραλία, για να απολαύσω την πανσέληνο. Έτσι τελείωσε ευχάριστα μια πολύ γεμάτη μέρα με τρεις καταδύσεις, μία από τις ωραιότερες μέρες αυτού του ταξιδιού.

Μία υπέροχη αυγή

Πέμπτη, 9.11.95

Το πρωί ξύπνησα στις 5:00. Ντύθηκα πολύ καλά για να αποφύγω τα ανεπιθύμητα τσιμπήματα των κουνουπιών. Τύλιξα και μία πετσέτα γύρω από το κεφάλι και το λαιμό μου, γιατί τα χαράματα, όπως ακριβώς το σούρουπο, τα κουνούπια δεν αστειεύονται… Κατηφόρισα προς την παραλία.

Καθώς άρχιζε να χαράζει, όλη η περιοχή της ανατολής είχε πάρει ένα ροζ-κοκκινωπό χρώμα. Και η επιφάνεια της θάλασσας, η οποία ήταν απολύτως γαλήνια, έμοιαζε κι αυτή βαμμένη ροζ προς την πλευρά του ήλιου. Προς την αντίθετη πλευρά του ορίζοντα, ο γεμάτος δίσκος του φεγγαριού φαινόταν ανάμεσα στις κορυφές των πανύψηλων φοινικόδενδρων, καθώς προχωρούσε για να δύσει. Έκανα αρκετές βόλτες στην παραλία απολαμβάνοντας το υπέροχο θέαμα, κοιτάζοντας μια το φεγγάρι που έδυε και μια το άστρο που ξεπρόβαλε. Ανατολή ηλίου και πανσέληνος ήταν ένας συνδυασμός που σπάνια έχουμε την τύχη να δούμε συγχρόνως.

Τα πουλιά επάνω στα δένδρα και μέσα στους θάμνους κυριολεκτικά οργίαζαν. Καθώς ήμουν απορροφημένος από τη μαγεία της φύσης, συνειδητοποίησα ότι μ' είχε αντιληφθεί ο ένοπλος φρουρός της φυτείας. Καθώς ήμουν τυλιγμένος ακόμη και στο κεφάλι σαν... τρομοκράτης, έσπευσα να τον καλημερίσω φωναχτά από μακριά και να του εξηγήσω ποιος είμαι, προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων... Ασφαλώς δεν θα του είχε ξανατύχει άλλος πελάτης να έχει ξυπνήσει πριν από τα χαράματα στις διακοπές του!

Όσο ο ήλιος ανέβαινε, το θέαμα ήταν πιο απολαυστικό από τη βεράντα του bungalow, οπότε άφησα την παραλία και ανηφόρισα για να το χαζέψω από την πολυθρόνα μου. Το ροζ χρώμα έγινε σιγά-σιγά χρυσαφί και λεπτό προς λεπτό όλο κι εντονότερο. Δεν μπορούσα πια να κοιτάζω κατευθείαν το δίσκο του ήλιου, γιατί με τύφλωνε. Όμως, από τη βεράντα μου μεσολαβούσαν τα κλαδιά των πελώριων δένδρων και τα φυλλώματά τους μετρίαζαν το δυνατό φως, καθώς λίγες μόνον ακτίνες κατόρθωναν να περάσουν ανάμεσά τους. Ο δίσκος του φεγγαριού σιγά-σιγά ξεθώριασε και η μαγεία χάθηκε... Η βόλτα στην παραλία και ο ρεμβασμός στη βεράντα κράτησαν πάνω από μία ώρα. Ήταν καιρός πια να ετοιμάσω τον εξοπλισμό μου, ν' αλλάξω μπαταρίες στο φλας και φιλμ στη μηχανή, γιατί στις 7:00 σέρβιραν το breakfast.

Ως divemaster στην κατάδυση ήρθε ο Μάικλ, ο οποίος διέθετε και GPS για τον ευκολότερο εντοπισμό των ωραίων σημείων για κατάδυση. Εκείνη τη μέρα είχαμε αρκετή "πελατεία". Μαζί μας ήταν η σύζυγος του ιδιοκτήτη κι ένας τελείως αρχάριος νεαρός. Στο Οtto's Reef όπου επρόκειτο να καταδυθούμε, υπήρχε ως σημάδι ναυσιπλοΐας ένας μεγάλος στύλος με τρίγωνο στο επάνω μέρος, σαν προειδοποιητικό σήμα, για να αποφεύγουν τον επικίνδυνο ύφαλο τα πλοία. Ο Μάικλ έκανε τελικά μάθημα στο νεαρό κι εγώ καταδύθηκα μαζί με τη Cecilia, τη σύζυγο του ιδιοκτήτη.

Αντικρίσαμε ένα ωραίο τοίχωμα με πολλά ψάρια. Η Cecilia είναι πολύ συντηρητική, σχεδόν φοβισμένη, γι' αυτό δεν απομακρυνθήκαμε πολύ από το σκάφος, αν και με το τελείως χαρακτηριστικό τοίχωμα του reef πλάι μας δεν υπήρχε καμία περίπτωση να χαθούμε. Το μέγιστο βάθος που φθάσαμε ήταν μόνο 20 μέτρα! Πηγαίνοντας είχαμε τον ύφαλο δεξιά μας, ενώ επιστρέφοντας αριστερά μας. Τα πλέον ενδιαφέροντα μέρη ήταν οι σπηλιές και οι εσοχές του reef, που ήταν γεμάτες ψάρια, κοράλλια, σφουγγάρια, γοργόνιες και κάθε λογής θαλάσσια όντα. Επιστρέψαμε κοντά στο σκάφος, αλλά επειδή είχαμε ακόμη πολύ αέρα διαθέσιμο, αρχίσαμε να κάνουμε μικρές εξορμήσεις δεξιά κι αριστερά, καθώς κι επάνω στο ρηχό, επίπεδο μέρος του υφάλου (στην περίπου οριζόντια κεφαλή του). Τα χρώματα ήταν πολύ ωραία και το πιο σημαντικό θέαμα ήταν ένα μεγάλο κοπάδι από επιβλητικά barracuda.

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr