Σαμόα

Τον Νοέμβριο του 1991 κατόρθωσα να κάνω ένα πολύ μακρινό και δύσκολο ταξίδι και να επισκεφθώ τα νησιά Σαμόα. Το αρχιπέλαγος αυτών, εκτός του ότι βρίσκεται στο άλλο ημισφαίριο της Γης, είναι και στην πίσω μεριά του πλανήτη, σε σχέση με την Ελλάδα. Για να γίνει κατανοητό αναφέρω ότι το γεωγραφικό μήκος της Αθήνας είναι περίπου 24 μοίρες ανατολικό, ενώ της πόλης Pago-Pago περίπου 171 μοίρες δυτικό, δηλαδή συνολική διαφορά σχεδόν 195 μοίρες!

Ιστορικές αναφορές

Το 1889 μια γερμανική ναυτική δύναμη κατέλαβε ένα χωριό όπου είχαν σπίτια Αμερικανοί. Τρία αμερικανικά πολεμικά πήγαν στο λιμάνι της Άπια και απειλήθηκε σύρραξη με τα γερμανικά, αλλά ένας τυφώνας κατέστρεψε όλα τα πλοία! Κατόπιν αυτού επήλθε αναγκαστική εκεχειρία.

Το 1899 έγινε Τριμερής Σύσκεψη (Γερμανία - ΗΠΑ - Μεγάλη Βρετανία), κατά την οποία ρυθμίστηκε το μέλλον αυτών των νησιών. Το νησιωτικό σύμπλεγμα της Σαμόας χωρίστηκε στο ανατολικό μέρος (που αποτελείται από 4 νησιά και 2 ατόλες) και στο δυτικό (που αποτελείται από 10 νησιά, μερικά από τα οποία είναι από τα μεγαλύτερα). Το ανατολικό δόθηκε στις ΗΠΑ και από το 1900 αποτελεί αμερικανικό έδαφος (το μόνο που βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο) και έχει πρωτεύουσα το Pago-Pago. Το δυτικό δόθηκε στη Γερμανία ως αποικία, την οποία διατήρησε μέχρι που ηττήθηκε, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη συνέχεια διοικήθηκε από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το 1962, οπότε έγινε ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Σαμόα και πρωτεύουσα την Άπια.

Αμερικανική Σαμόα

Στο Pago-Pago έφθασα στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, υπό καταρρακτώδη βροχή. Επειδή δεν υπήρχε μέσο μεταφοράς από το αεροπλάνο μέχρι το μικρό κτίριο του αεροδρομίου, έγινα μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο!

Η ημερομηνία άφιξης μου ήταν μια μέρα πριν από την ημέρα αναχώρησης μου, γιατί είχα διαβεί τη Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας (International Date Line) κατά την πτήση. Παλιότερα, η Γραμμή σημειωνόταν στους άτλαντες με την ονομασία «Δευτέρα/Κυριακή», με τα ονόματα των δυο ημερών εκατέρωθεν αυτής.

Οι υπεύθυνοι στο ξενοδοχείο μου είχαν διορθώσει από μόνοι τους την ημερομηνία άφιξης μου, γιατί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάποιος που ερχόταν από τη μακρινή Ευρώπη θα ήταν δυνατόν να γνωρίζει αυτή την ιδιορρυθμία, δηλαδή την αλλαγή μιας ημέρας προς... τα πίσω στο ημερολόγιο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του!

Τη μέρα, όμως, που κέρδισα (ξαναέζησα) πηγαίνοντας, την έχασα (δεν την έζησα καθόλου) κατά το ταξίδι της επιστροφής μου προς τα νησιά Fiji.

Το ξενοδοχείο μου ονομαζόταν «Rainmaker», δηλαδή βροχοποιός - πολύ ασυνήθιστο όνομα, αλλά όχι άσχετο. Πήρε το όνομά του από το ομώνυμο βουνό, που βρίσκεται πάνω από την πόλη. Αυτό επονομάστηκε έτσι λόγω των συχνότατων και ισχυρότατων τροπικών καταιγίδων, οι οποίες προκαλούνται από τα σύννεφα που φέρνουν εκεί οι υγροί άνεμοι από τον ωκεανό! Μάλιστα, το λιμάνι του Pago-Pago θεωρείται, δικαίως, ως το πιο βροχερό λιμάνι της Γης, με ύψος 5 μέτρων συνολικής βροχόπτωσης ετησίως!

Στο ιστορικό αυτό ξενοδοχείο είχε διαδραματιστεί ένα πολύ τραγικό συμβάν: Το 1980 ένα αεροπλάνο του αμερικανικού ναυτικού προσέκρουσε σε συρματόσχοινο του τελεφερίκ ανόδου στο βουνό και έπεσε επάνω στο ξενοδοχείο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι έξι επιβαίνοντες σ' αυτό, καθώς και δυο ταξιδιώτες-ένοικοι του ξενοδοχείου!

Σε μένα συνέβη κάτι πολύ ευχάριστο: δεν μου χρέωσαν την πρώτη νύχτα της διαμονής μου εκεί! Αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ... Ίσως επειδή έφθασα στο ξενοδοχείο πολύ μετά τα μεσάνυχτα, οπότε ημερολογιακά ήταν ήδη η επόμενη μέρα!

Σ' ένα άλλο ταξίδι μου όμως (στο νησί Guam που είναι αμερικανικό έδαφος, στον κεντρικό Ειρηνικό), μου συνέβη ακριβώς το αντίθετο: έφθασα στο ξενοδοχείο Hilton, όπου είχα κλείσει δωμάτιο, στις έξι το πρωί. Μου είπαν, λοιπόν, ότι το δωμάτιό μου ήταν μεν διαθέσιμο αλλά θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω από το μεσημέρι και μετά. Αν το ήθελα αμέσως, θα έπρεπε να πληρώσω ένα σημαντικό ποσό επιπλέον. Εξοργίστηκα πολύ και πήγα στο σαλόνι. Περιμένοντας εκεί, το ξανασκέφτηκα. Ήθελα να κάνω κατάδυση, αλλά ο εξοπλισμός μου ήταν μοιρασμένος μέσα στις αποσκευές μου. Έτσι, αποφάσισα να υποχωρήσω... για να απολαύσω, τελικά, μια φοβερά ενδιαφέρουσα κατάδυση κοντά στο λιμάνι Apra. Εκεί, έχουν ναυαγήσει δυο πλοία στο ίδιο ακριβώς σημείο: το γερμανικό καταδρομικό «SMS Cormoran», που βυθίστηκε την 17.4.1917 και το ιαπωνικό «Tokai Maru», που βυθίστηκε την 27η Αυγούστου 1943 από το αμερικανικό υποβρύχιο «Snapper». Είχα, λοιπόν, τη φοβερή εμπειρία να καταδυθώ εκεί και ν' αγγίξω συγχρόνως με τα χέρια μου δυο ναυάγια, το ένα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το άλλο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου! Στο νησί αυτό οι διοργανωτές είναι κάνει και κάτι πρωτοφανές: σ' ένα σκάφος καταδύσεων, ένα μεγάλο ξύλινο καΐκι, είχαν εγκαταστήσει μια μικρή προεξοχή σαν εξέδρα κι εκεί πάνω άναψαν μια ψησταριά!

Επιπλέον, στο συγκεκριμένο ταξίδι είχα άλλη μια ανεπανάληπτη εμπειρία, την οποία θα έβρισκαν φρικτή όσοι σιχαίνονται πολύ. Για να γνωρίσω το νησί νοίκιασα ένα αυτοκίνητο, ένα παλιό Volkswagen - σκαραβαίο. Περίπου μισή ώρα αργότερα διαπίστωσα ότι ολόκληρο το δάπεδο του αυτοκινήτου ήταν "στρωμένο" με μυριάδες ξανθές κατσαρίδες, που κινούνταν συνεχώς προς κάθε κατεύθυνση! Η πρώτη λογική αντίδραση θα ήταν να γυρίσω πίσω και να ζητήσω άλλο αυτοκίνητο, αφού κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε για να διευθετήσω το θέμα τηλεφωνικώς. Σκέφθηκα, όμως, ότι θα το χρησιμοποιούσα μονάχα για λίγες ώρες και ότι πιθανόν να μην υπήρχε άλλο διαθέσιμο αμάξι. Έτσι, επέλεξα να το κρατήσω, αντί να ξοδέψω τον χρόνο μου επιστρέφοντας στο γραφείο ενοικιάσεων… Ανασήκωσα, λοιπόν, τα μπατζάκια του παντελονιού μου, ώστε ν' αντιλαμβάνομαι και να διώχνω τις κατσαρίδες που επιχειρούσαν να σκαρφαλώσουν στα πόδια μου. Αποφάσισα να ζήσω την περιπέτεια αυτή μέχρι τέλους, για να έχω μια ακόμη πραγματικά απίστευτη εμπειρία... Αν κάποιοι με αποκαλέσουν «ανώμαλο», δεν έχω επιχειρήματα για να τους αντικρούσω...

Μ' αυτό το αυτοκινητάκι τριγύρισα σ' ολόκληρο το τροπικό νησί με την πυκνότατη βλάστηση, το οποίο, άλλωστε, δεν είναι και πολύ μεγάλο. Είδα ωραιότατα τοπία και κόλπους με πεντακάθαρες θάλασσες, που βεβαίως δεν περιγράφονται με λόγια, ίσως μόνο με καλές φωτογραφίες.

Νωρίς το απόγευμα επέστρεψα το βρωμερό αμάξι στην εταιρία και πήγα στο ξενοδοχείο μου. Λίγο μετά χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από το γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων κι από τη ρεσεψιόν μου είπαν ότι με είχαν ζητήσει επανειλημμένως. Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς τον λόγο του τηλεφωνήματος. Ο υπάλληλος μου είπε ότι έκανε λάθος στον υπολογισμό και ότι όφειλα ακόμη ενάμιση δολάριο! Ναι, σωστά διαβάσατε: 1,5 $! Του απάντησα ότι αν θέλει μπορεί να έρθει να το πάρει. Θα απορείτε, βεβαίως, μιας και το κόστος των τηλεφωνημάτων και της βενζίνης αλέ-ρετούρ ήταν πολύ περισσότερο από 1,5 $. Η διαφορά, όμως, ήταν ότι τα έξοδα αυτά θα τα χρεωνόταν το γραφείο, ενώ το 1,5 $ θα το πλήρωνε από την τσέπη του ο υπάλληλος!

Δίνοντας του τα χρήματα, του είπα με έμφαση:

«Πιστεύω να αγοράσετε τώρα με αυτά ένα ισχυρό κατσαριδοκτόνο!»

Δυτική (ανεξάρτητη) Σαμόα

Η πτήση προς το γειτονικό Ανεξάρτητο Κράτος των Σαμόα ήταν πάρα πολύ σύντομη. Για να εξερευνήσω το αρκετά μεγάλο τροπικό νησί Upolu, νοίκιασα ένα αμάξι 4Χ4, ένα σκληροτρά­χηλο Land Rover Defender, ώστε να μπορώ να διασχίσω τους ανώμαλους και δύσβατους λασπόδρομους της ζούγκλας. Φυσικά, έλεγξα ότι δεν είχε κατσαρίδες...

Κατά την περιήγησή μου διαπίστωσα ότι η αρχιτεκτονική όλων των κτιρίων (σπιτιών και χώρων συγκέντρωσης) έμοιαζε πολύ με εκείνη των νησιών της Πολυνησίας. Τα παραδοσιακά σπίτια των Σαμοανών, που ονομάζονται fale, ήταν σχεδόν όλα στρογγυλά ή οβάλ, με ψάθινες, πολύ υπερυψωμένες σκεπές, συνήθως από ζαχαροκάλαμο. Ο σκελετός τους ήταν από ισχυρά, ξύλινα δοκάρια. Όλες οι συνδέσεις είχαν γίνει με αποξηραμένες ίνες κοκοφοίνικα. Τοίχοι δεν υπήρχαν, γιατί δεν κάνει ποτέ κρύο εκεί. Για προστασία από τον ήλιο, τον άνεμο και τη βροχή (αλλά και από τα αδιάκριτα βλέμματα) χρησιμοποιούσαν τις pola, ένα είδος βενετσιάνικων περσίδων που τυλίγονταν σε ρολό, οι οποίες κατασκευάζονταν από κλαδιά και φύλλα κοκοφοίνικα και που ανεβοκατέβαιναν αναλόγως των αναγκών.

Η περιπλάνηση μου ήταν συναρπαστική, μέχρις ότου έσκασε ένα λάστιχο του τζιπ. Πολύ απλό πρόβλημα θα σκεφθείτε και με το δίκιο σας! Αμ δε! Έχω αλλάξει λάστιχα πολλές δεκάδες φορές στη ζωή μου, αλλά εκείνη τη φορά ήταν το κάτι άλλο: τα μπουλόνια του τροχού δεν ξεβίδωναν με κανένα τρόπο, ούτε καν όταν πάτησα επάνω στο μοχλό του κλειδιού! Προφανώς τα είχαν σφίξει υπερβολικά πολύ, με εργαλείο ηλεκτρικό ή πεπιεσμένου αέρα. Ήμουν μόνος και τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή ζώσα για να με βοηθήσει! Δεν βρισκόμουν απλώς στο μέσον του πουθενά (όπως λένε οι Άγγλοι), αλλά στην...άκρη του τίποτα! Βρισκόμουν στην πυκνή ζούγκλα ενός αραιοκατοικημένου νησιού της άκρης του κόσμου!

Σφύριζα επί πολλή ώρα με την πανίσχυρη σφυρίχτρα θυέλλης που έχω πάντα μαζί μου, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση!

Υπομονή, επιμονή, όχι πανικός και παραμονή κοντά στο όχημα, ήταν η μόνη "συνταγή".

Αυτή δεν ήταν, βεβαίως, η μοναδική φορά που αντιμετώπισα πρόβλημα σε ταξίδι μου. Όλοι μπορούν να φανταστούν τις δυσκολίες ενός μοναχικού ταξιδιώτη, όπως π.χ. μια ξαφνική ασθένεια ή την ανάγκη επείγουσας επιστροφής στην πατρίδα, η οποία μπορεί να απαιτήσει πολλές μέρες. Όμως, κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο δύσκολο είναι να ταξιδεύεις τελείως μόνος, αν δεν το έχει ζήσει. Ακόμη και τα απλούστατα θέματα μπορεί να γίνουν τότε από δυσάρεστα έως δυσεπίλυτα ή άλυτα προβλήματα. Για παράδειγμα, κάποτε στη Μανίλα έπρεπε να πάω επειγόντως στην τουαλέτα. Είχα, όμως, μαζί μου ένα σωρό αποσκευές (λόγω καταδυτικού εξοπλισμού). Με δυσκολία βρήκα μια Φιλιππινέζα που μιλούσε Γερμανικά και την παρακάλεσα να μου τις προσέχει μέχρι να επιστρέψω! Σε κάποια άλλη περίπτωση ήμουν υποχρεωμένος να κάνω μεταβολή σ' έναν δρόμο που είχε πλάτος όσο το μήκος του τζιπ που οδηγούσα και που από τη μια μεριά ήταν βράχος ενώ από την άλλη γκρεμός! Έκανα δεκάδες μανούβρες πόντο-πόντο, γιατί δεν είχα κάποιον απ' έξω να με καθοδηγεί...

Τελικά, μετά από μια ώρα περίπου, κάποιοι εντόπιοι άκουσαν τα σφυρίγματά μου κι έσπευσαν για βοήθεια. Όλοι μαζί αλλάξαμε το λάστιχο, τους ευχαρίστησα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Έφτασα στο γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων πανευτυχής. Μπροστά στην είσοδό του ήταν σταματημένα περίπου τέσσερα αυτοκίνητα και παρόλο που λίγο πιο πέρα υπήρχε άνετος χώρος πάρκινγκ, εγώ, με το πελώριο όχημά μου, ανέβηκα επάνω στο πεζοδρόμιο! Ίσως ήμουν επηρεασμένος από την ελληνική πραγματικότητα ή ενθουσιασμένος που η περιπέτεια μου είχε αίσιο τέλος! Δεν φαντάζεστε τι συνέβη τότε: αμέσως πετάχτηκαν έντρομοι όλοι οι υπάλληλοι έξω από το γραφείο τους! Νόμισαν ότι μου είχαν χαλάσει τα φρένα!

«Πρέπει να έλθουν στην Ελλάδα για κάποια… μετεκπαίδευση», σκέφτηκα. Εδώ θα δουν π.χ. τις μοτοσυκλέτες να τρέχουν ανενόχλητες επάνω στα πεζοδρόμια ή να παραβιάζουν τον κόκκινο σηματοδότη και τόσα άλλα μοναδικά, ανεπανάληπτα και... "θαυμαστά" που συμβαίνουν κάθε μέρα.

Οι καταδύσεις μου

Στη Σαμόα, δυστυχώς, δεν κατόρθωσα να κάνω καταδύσεις, γιατί όλος ο καταδυτικός εξοπλισμός του νησιού είχε δεσμευτεί από το κράτος, για την εκτέλεση λιμενικών έργων.

Σε αντίστοιχη περίπτωση, όμως, τα κατάφερα. Βρισκόμουν στο νησί του Πάσχα, το οποίο ανήκει στη Χιλή. Εκεί όλος ο καταδυτικός εξοπλισμός της μοναδικής βάσης είχε κρατηθεί μήνες πριν, για μια επιστημονική ομάδα του National Geographic. O ιδιοκτήτης του καταδυτικού Κέντρου ήταν Γάλλος. Τον επισκέφθηκα και πιάσαμε μεγάλη κουβέντα. Τον παρακάλεσα να κάνει κάτι για να μπορέσω να καταδυθώ κι εγώ. Το πρώτο που τον επηρέασε θετικά ήταν ότι του μίλησα στα Γαλλικά. Κολακεύτηκε πολύ. Οι Γάλλοι είναι εν γένει αρκετά σωβινιστές. Ειδικά εκείνος, όμως, ενθουσιάστηκε όταν άκουσε να του μιλάνε στα Γαλλικά επειδή βρισκόταν σε μια ήπειρο όπου δεν ομιλείτο η γλώσσα του. Επίσης, απ' ότι μου είπε, είχε (χρόνια πριν) συμμετάσχει, ως πλήρωμα του Κουστώ, σε καταδύσεις που έκανε στην Ελλάδα. Διατηρούσε, λοιπόν, πολύ καλές αναμνήσεις από τη χώρα μας!

Μετά απ' όλα αυτά μου είπε:

«Μην ανησυχείς. Θα πείσω τους Αμερικανούς να κάνουν μια από τις προσεχείς ημέρες τον γύρο του νησιού, για να θαυμάσουν τα μοναδικά υπερμεγέθη αγάλματα Moai και εκείνη την ημέρα θα κάνουμε κατάδυση μαζί!»

Έτσι κι έγινε!

Περίεργες συνήθειες

Μεταξύ άλλων αξιοσημείωτων από τα νησιά Σαμόα, είναι και η παραδοσιακή φορεσιά τους, η οποία ονομάζεται lava-lava. Μοιάζει με φούστα και τυλίγεται γύρω από το σώμα, όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών. Χρησιμοποιείται σε πολλά νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού, όπως π.χ. στο γειτονικό νησιωτικό κράτος της Τόγκα, αλλά και σε διάφορα κράτη της νοτιοανατολικής Ασίας (με διαφορετικό όνομα σε καθένα απ' αυτά - π.χ. sarong). Είναι ευκολοφόρετο και πρακτικό ρούχο και συνάμα αρκετά δροσερό, γιατί ο αέρας κυκλοφορεί άνετα και ο ιδρώτας εξατμίζεται γρήγορα.

Άλλη μια ιδιαίτερη εμπειρία που είχα στη Σαμόα, αλλά και σε πολλά άλλα νησιά του Νότιου Ειρηνικού (που πολλοί αρνούνται να την πιστέψουν) είναι η ζύγισή μου πριν από την επιβίβαση στο αεροπλάνο! Αυτό δεν είναι και τόσο παράλογο όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως! Διότι τ' αεροπλάνα στην περιοχή είναι γενικώς πολύ μικρά, οπότε ο πιλότος πρέπει να γνωρίζει επακριβώς το φορτίο του αεροσκάφους, γιατί απ' αυτό εξαρτάται ο υπολογισμός πολλών στοιχείων, όπως πόσα καύσιμα μπορεί να πάρει, αν επαρκεί το μήκος του διαδρόμου απογείωσης / προσγείωσης κ.ά. Από τις ειδήσεις πληροφορήθηκα ότι από το έτος 2013 η αεροπορική εταιρεία της Σαμόα θέσπισε όχι μόνο τη ζύγιση των επιβατών αλλά και την πρόσθεση του βάρους τους σ' εκείνο των αποσκευών τους, ώστε να τους χρεώνει αναλόγως! Ίσως η απόφαση αυτή να οφείλεται στο ότι, όπως θυμάμαι, οι κάτοικοι των νησιών του Ειρηνικού είναι σχεδόν όλοι υπέρβαροι. Καταλαβαίνω ότι απομυθοποιώ μ' αυτό που αναφέρω τις θρυλικά υπέροχες κοπέλες της Ταϊτής, αλλά πολλές απ' αυτές τις αιθέριες υπάρξεις, όταν μεγαλώσουν, γίνονται υπέρβαρες ή ακόμα και παχύσαρκες!

Τη χρέωση των επιβατών σύμφωνα με το σωματικό τους βάρος επιχείρησαν να καθιερώσουν και κάποιες άλλες χώρες, αλλά απέτυχαν, επειδή θεωρήθηκε ότι το στοιχείο αυτό αποτελεί απόρρητο προσωπικό τους δεδομένο.

Σημαντικό είναι ακόμη ότι το Ανεξάρτητο Κράτος των Σαμόα, που παραδοσιακά είχε ακριβώς την ίδια ώρα με τη γειτονική Αμερικανική, άλλαξε πριν λίγα χρόνια ωριαία άτρακτο, έτσι ώστε να έλθει πιο κοντά στις ωριαίες ατράκτους της Αυστραλίας και Ν. Ζηλανδίας. Οι λόγοι ήταν πρακτικοί, δεδομένου ότι με τις χώρες αυτές έχει πολλές οικονομικές δοσοληψίες. Διέβη, δηλαδή, τη Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας (International Date Line). Προς τούτο, από το τέλος της Πέμπτης 29.12.2011 πέρασε κατευθείαν στο Σάββατο 31.12.2011, δηλαδή η ενδιάμεση Παρασκευή 30.12.2011 δεν υπήρξε για τη χώρα αυτή ποτέ! Κι έτσι, ενώ πριν είχε την ίδια ώρα με την γειτονική Αμερικανική Σαμόα, τώρα προηγείται αυτής κατά 24 ώρες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό σύστημά της. Ονομάζεται Fa'amatai και είναι ο ιθαγενής τρόπος διακυβέρνησης, ο οποίος βασίζεται στους αρχηγούς των οικογενειών. Αυτοί φροντίζουν και αποφασίζουν για την ευημερία της ευρύτερης οικογένειας και κατ' επέκταση της χώρας.

Fa'a fafine

Η μοναδική σεξουαλική "ιδιορρυθμία" της περιοχής αυτής του Ειρηνικού, τελείως άγνωστη αλλά εντυπωσιακή ονομάζεται Fa'a fafine. Στην τοπική γλώσσα, η λέξη εκφράζει μια μοναδική στον κόσμο κουλτούρα / συνήθεια / παράδοση, τόσο στη Δυτική όσο και στην Αμερικανική Σαμόα, αλλά και στη διασπορά των κατοίκων τους απανταχού ανά την υφήλιο. Όχι μόνο το έθιμο αλλά και τ' άτομα ονομάζονται έτσι: Fa'a fafine.

Η λέξη είναι σύνθετη: «Fa'a» σημαίνει τρόπος και «fafine» σημαίνει γυναίκα. Πρόκειται για μια τελείως ιδιόρρυθμη περίπτωση "τρίτου γένους" ή "τρίτου φύλου"! Στη Σαμόα, δηλαδή, οι οικογένειες που έχουν μόνο πολλά αγόρια ανατρέφουν, σκοπίμως, το τελευταίο τους για να γίνει κορίτσι και να έχει ειδικό ρόλο στην κοινωνία! Εκπαιδεύεται στα γυναικεία καθήκοντα και κάνει γυναικείες εργασίες, όπως π.χ. ανατροφή παιδιών. Είναι δε απολύτως αποδεκτό στην κοινωνία και στην κουλτούρα της Σαμόα. Δεν γίνεται ποτέ περίγελος ή αντικείμενο χλεύης, αλλά αντιθέτως τιμάται παντού, σε κάθε εκδήλωση! Έχει αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά, αλλά διαφέρει απολύτως, ως προς τη θέση του στην κοινωνία, από τους gay του υπόλοιπου κόσμου.

Υπενθυμίζω και την περίπτωση του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη. Θρυλείται ότι η μητέρα του τον ανέθρεψε από μικρή ηλικία σαν κορίτσι, επειδή δεν είχε κόρη και τον έντυνε με κοριτσίστικα ρούχα! Ίσως να μη μάθουμε ποτέ εάν και σε ποιο βαθμό αυτή η ανατροφή συνετέλεσε στον σεξουαλικό προσανατολισμό του...

Μέχρι σήμερα και επί πάρα πολλούς αιώνες οι εκπρόσωποι του τρίτου φύλου υπέστησαν τα πάνδεινα, ακόμη και στις πιο πολιτισμένες και απολύτως δημοκρατικές χώρες της υφηλίου (πόσο μάλλον στις άλλες...). Αναφέρω μόνο τον γάλλο ποιητή Arthur Rimbaud, τον Ιρλανδό συγγραφέα και ποιητή Oscar Wilde και τον κατά πολύ νεώτερο Άγγλο Alan Turing, διάσημο μαθηματικό και επιστήμονα της πληροφορικής, που κατόρθωσε να "σπάσει" τον φοβερό κώδικα κρυπτογράφησης των Ναζί Enigma! Θεωρείται ότι αυτή η επιτυχία συντόμευσε τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά δυο τουλάχιστον έτη και έτσι μειώθηκαν τα θύματα κατά πολλά εκατομμύρια! Υπέστη, όμως, λόγω της σεξουαλικής προτίμησής του παντός είδους ταπεινώσεις, μέχρι και ειδική "θεραπεία", με ενέσεις, θηλυκές ορμόνες κ.λπ. Τελικά, σχεδόν οδηγήθηκε στην αυτοκτονία... Η Βασίλισσα Ελισάβετ, δηλαδή το κράτος της Μεγάλης Βρετανίας, μόλις πρόσφατα (μερικές δεκαετίες μετά τον θάνατό του) αποφάσισε να τον τιμήσει και να ζητήσει συγγνώμη από αυτόν τον μεγάλο επιστήμονα και ευεργέτη!

Πιστεύω πως είναι εκπληκτικό το ότι οι ημιάγριοι των νησιών του Ειρηνικού εδώ και αιώνες είχαν επιδείξει τέτοια διαφορετική μεταχείριση προς τους εκπροσώπους του ενδιάμεσου φύλου...

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr