Τα ιδιόρρυθμα αμφίβια οχήματα

Στρατιωτικά οχήματα

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε μεγάλη ώθηση στη σχεδίαση και την κατασκευή αμφίβιων οχημάτων.

Οι Γερμανοί τροποποίησαν το γνωστό "Φολκσβάγκεν της Ερήμου" (που χρησιμοποιούσε ο στρατηγός Rommel και τα στρατεύματά του κατά τις μάχες στις ερήμους της Βόρειας Αφρικής) και το στεγανοποίησαν, ώστε να μπορεί να περνάει μέσα από ποτάμια και χείμαρρους.

Οι σύμμαχοι στη διάρκεια του πολέμου αντιμετώπιζαν συχνά το δύσκολο πρόβλημα αποβίβασης εφοδίων και στρατευμάτων από τα πλοία τους σε λιμάνια κατεστραμμένα από τον εχθρό ή σε μέρη όπου δεν υπήρχαν καθόλου λιμάνια. Έπρεπε να τα ξεφορτώσουν αναγκαστικά σε κάποια αφιλόξενη ακτή. Τα στρατεύματα στις πολεμικές επιχειρήσεις αποβιβάζονταν όχι βέβαια σε εχθρικά λιμάνια, αλλά σε ερημικές παραλίες, ώστε να συναντούσαν τη μικρότερη δυνατή αντίσταση. Επίσης, η απόβαση έπρεπε να γίνει κατά το δυνατόν σε συντομότερο χρόνο, ώστε τα στρατεύματα και τα οχήματα να διασκορπίζονταν στην ξηρά και να κρύβονταν ανάμεσα σε δέντρα και θάμνους για καμουφλάζ. Το πιο ευάλωτο και επικίνδυνο τμήμα των αποβατικών επιχειρήσεων ήταν το διάστημα από τα πλοία μέχρι την ακτή, γιατί εκεί οι στρατιωτικές μονάδες βρίσκονταν στο έλεος της εχθρικής αεροπορίας και του πυροβολικού. Μοναδική άμυνά τους ήταν τα συμμαχικά αεροπλάνα, των οποίων, όμως, οι βάσεις βρίσκονταν συνήθως πάρα πολύ μακριά.

Οι Αμερικανοί, λοιπόν, για να λύσουν το πρόβλημα σχεδίασαν, στο δεύτερο μέρος του πολέμου, ένα ειδικό αμφίβιο όχημα, που ήταν μισό φορτηγό και μισό πλοίο, ώστε να μπορέσουν τα στρατεύματα των συμμάχων να κάνουν τις περίφημες αποβάσεις στη Σικελία και αργότερα στη Νορμανδία. Χρησιμοποίησαν ως βάση λεωφορεία /φορτηγά της GMC, στα οποία έκαναν μεγάλες μετατροπές. Τα στεγανοποίησαν και τους πρόσθεσαν έλικα, την οποία συνέδεσαν με τον κινητήριο άξονα της μηχανής, καθώς και τιμόνι για το νερό, όπως εκείνο που διαθέτουν τα σκάφη.

Όταν τα οχηματαγωγά πλοία έφθαναν κοντά στην ακτή, όπου επρόκειτο να γίνει η απόβαση, κατέβαζαν τους καταπέλτες τους (δηλαδή τις μπροστινές θύρες, που όταν ανοίγουν χαμηλώνουν και μετατρέπονται σε ράμπες), από τους οποίους τα αμφίβια οχήματα κατέβαιναν στη θάλασσα και με τη δική τους μηχανή έπλεαν και προχωρούσαν μέχρι την ακτή, αν βέβαια δεν γίνονταν στόχος των πυρών της εχθρικής αεροπορίας και του πυροβολικού.

Όσα κατόρθωναν να φθάσουν μέχρι την παραλία, ενεργοποιούσαν όλους τους κινητήριους τροχούς τους (γιατί η κίνηση μεταδιδόταν σε όλες τις ρόδες τους). Έτσι κατάφερναν να αναρριχηθούν στο έδαφος της ακτής, που στις περισσότερες περιοχές ήταν αρκετά απότομο και ανώμαλο.

Πολιτικά οχήματα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 μία ευρωπαϊκή εταιρεία, η γαλλική Panhard (η οποία έπαψε να λειτουργεί το 1967, γιατί απορροφήθηκε από την Citroen) κατασκεύασε ένα αμφίβιο όχημα για το κοινό. Το ονόμασε Amphicar, που είναι λέξη-υβρίδιο - μισή ελληνική και μισή Αγγλοσαξονική. Αυτό είχε την ικανότητα να κυκλοφορεί και στην ξηρά και στη θάλασσα, καθώς ήταν εξοπλισμένο με όλα τα βασικά όργανα ενός αυτοκινήτου και ενός σκάφους. Όπως ήταν φυσικό, αυτό το ιδιόρρυθμο όχημα έκανε τρομερή εντύπωση. Πλήθος κόσμου συνωστιζόταν στην έκθεση της αντιπροσωπείας του στην αρχή της Λεωφόρου Συγγρού, για να το χαζέψει! Οι πωλήσεις, όμως, του Amphicar ήταν δυσανάλογα μικρές. Γιατί στην πράξη αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ούτε καλό αμάξι ούτε καλό πλεούμενο. Όπως κάθε συμβιβασμός, δεν ήταν η καλύτερη λύση ούτε για την ξηρά ούτε για τη θάλασσα… Στις ΗΠΑ υπάρχουν ακόμα και σήμερα μερικές δεκάδες Amphicar. Οι ιδιοκτήτες τους, που τα περιποιούνται σαν πολύτιμες αντίκες, έχουν δημιουργήσει ειδικό σύλλογο και κάθε χρόνο διοργανώνουν εκδηλώσεις και αγώνες μεταξύ τους. Πάρα πολλοί θεατές συγκεντρώνονται, από διάφορα μέρη, για να παρακολουθήσουν τις συναντήσεις αυτές.

Το Μάιο του 1991 βρισκόμουν στο Μοντρεάλ του Καναδά, όπου πληροφορήθηκα ότι κάποιος πολυμήχανος κι εφευρετικός άνθρωπος, που του άρεσε πολύ να μαστορεύει, είχε καταφέρει να μετατρέψει ένα λεωφορείο σε αμφίβιο. Αμέσως έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον βρω. Μετά από μια-δυο μέρες συντονισμένων αναζητήσεων τα κατάφερα. Την επόμενη μέρα διέσχιζα τους δρόμους του Μοντρεάλ με το περίεργο και "ασουλούπωτο" όχημα! Λίγο αργότερα βουτήξαμε στο ποτάμι και στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τον κόλπο. Περιέργως, το όχημα δεν έμπασε καθόλου νερά! Η εμπειρία μου ήταν πολύ συναρπαστική. Δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν κρατούσα σημειώσεις. Και οι λίγες φωτογραφίες που τράβηξα τότε, είναι κάπου "θαμμένες", ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, από 45 χρόνια ταξιδιών και εξορμήσεων στην Ελλάδα και στα πέρατα της γης. "Αναπαύονται" κάπου μέσα στο υπόγειο του παλιού μου σπιτιού…

Τα αμφίβια της Βοστώνης

Το Σεπτέμβριο του 2003 ανακάλυψα στη Βοστώνη μία πολύ οργανωμένη επιχείρηση με αμφίβια οχήματα, η οποία δεν είχε καμιά σχέση με το ένα και μοναδικό, πρωτοποριακό, πειραματικό όχημα του Μοντρεάλ. Η διαφορά δεν ήταν όση μεταξύ βιομηχανίας και βιοτεχνίας, αλλά όση μεταξύ βιομηχανίας και οικοτεχνίας! Υπήρχαν δεκάδες οχήματα διαθέσιμα για αμφίβιες περιηγήσεις.

Από τις πληροφορίες που συγκέντρωσα, οι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο χρονικό διάστημα 1943 έως 1945, είχαν κατασκευάσει συνολικά περίπου 21.000 αποβατικά οχήματα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στις αποβάσεις στη Σικελία (10 Ιουλίου 1943) και στη Νορμανδία (D-day, 6 Ιουνίου 1944). Τους είχαν δώσει την κωδική ονομασία DUKW, η οποία για ευκολία μετατράπηκε σε "DUCK" (= πάπια). Η νέα ονομασία τους ήταν πάρα πολύ επιτυχημένη, γιατί οι πάπιες μπορούν να κινούνται άνετα και στη στεριά και στο νερό.

Ανάλογες απλουστεύσεις - χαϊδευτικές ονομασίες έχουν γίνει πολλές κι έχουν επικρατήσει:

• Τα αυτοκίνητα γενικής χρήσης General Purpose (ή για συντομία GP = Tζι Πι) έγιναν τελικά «τζιπ» (Jeep).

• Τα φορτηγά του εργοστασίου GMC = Τζι Εμ Σι έγιναν απλούστερα «Τζέιμς».

• Τα ελικόπτερα UH - 1H έγιναν «Χιούϊ» (Huey).

• To Lockheed YO - 3A επονομάστηκε «Υο-Υο» (το γνωστό παιγνίδι)

• Τα μέλη των ομάδων κατασκευών του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού (U.S. Navy), δηλαδή των «Construction Battalions» (CB) = Σι Μπι επικράτησαν ως «Seabees» (= θαλασσινές μέλισσες).

Τελικά, στη Νορμανδία κατά τους 4 πρώτους μήνες πάνω από το 40% των εφοδίων αποβιβάστηκαν από τα Duck!

Μετά τη λήξη του πολέμου κάποιος έξυπνος επιχειρηματίας, ο Andy Wilson (πρώην τραπεζίτης), κατάφερε να προμηθευθεί (από τα περισσεύματα του πολεμικού υλικού) μερικά από τα Duck, που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Τα περιποιήθηκε, τα ανακαίνισε ριζικά και τα εξόπλισε κατάλληλα, ώστε να τα εκμεταλλευτεί και να παίρνει επιβάτες. Οι εργασίες της ανακαίνισης διάρκεσαν σχεδόν δύο χρόνια! Και χρειάστηκαν περίπου 30 άδειες, από ένα σωρό διαφορετικές υπηρεσίες, μέχρι να επιτραπεί τελικά η λειτουργία τους και η μεταφορά του κοινού! Μάλιστα, κάποιος αρμόδιος είπε στον Wilson ότι θα ήταν ευκολότερο αν είχε ζητήσει άδεια να χτίσει έναν ουρανοξύστη στη μέση του δημόσιου κήπου της πόλης!

Η επιτυχία, όμως, της ιδέας του Wilson ήταν εξαιρετική. Τα οχήματα ήταν όλα βαμμένα με πολύ ζωηρά χρώματα, διαφορετικά το ένα από το άλλο, ώστε να εντυπωσιάζουν. Το καθένα είχε το δικό του όνομα. Μερικά είχαν επάνω στο καπό τους κάποιο πουλί ως μασκότ: το ένα είχε μία πάπια, το άλλο ένα flamingo (φοινικόπτερο) κ.ο.κ. Οι οδηγοί τους ήταν ντυμένοι με ασυνήθιστα ρούχα, ψάθινο καπέλο κ.λπ. Από το μικρόφωνο έδιναν διάφορες πληροφορίες στους επιβάτες.

Τα οχήματα είχαν 6 τροχούς. Το εμπρός μέρος τους ήταν έντονα λοξό, ώστε να μην προσκρούει κατά την προσέγγιση σε απότομο έδαφος. Στη μύτη της πλώρης / καπό, σε προεξοχή προς τα εμπρός, είχε τοποθετηθεί -στηριγμένος σε μεταλλικούς βραχίονες- ένας πανοραμικός, σχεδόν ημισφαιρικός καθρέφτης, ώστε να μπορεί ο οδηγός να βλέπει ακόμη και κάτω από την πλώρη μέχρι τις ρόδες. Τα οχήματα διέθεταν επίσης και δύο μεγάλους ορθογώνιους καθρέφτες στις δύο πλευρές.

Στο πίσω μέρος είχαν μία μακριά σκάλα για την άνοδο των επιβατών, μεγαλύτερη από τη σκάλα που είχαν τα στρατιωτικά Τζέιμς, τα οποία χρησιμοποιούνταν άλλοτε για τη μεταφορά επιβατών στην Αθήνα κατά τις απεργίες των λεωφορείων… Η διαφορά μήκους της σκάλας οφειλόταν στο ότι τα αμφίβια ήταν πολύ ψηλότερα. Τα καθίσματα στο πίσω μέρος ήταν υπερυψωμένα σε σχέση με τα υπόλοιπα, που βρίσκονταν στο εσωτερικό του "λεωφορείου", όπως ήταν τα πίσω καθίσματα στην καρότσα των παλιών στρατιωτικών τζιπ σε σχέση με το μπροστινό κάθισμα που καθόταν ο οδηγός κι ο επικεφαλής αξιωματικός. Αυτό το πίσω μέρος ήταν σαν μια υπερυψωμένη τετράγωνη βεράντα.

Στο κάτω μέρος της "πρύμνης" τους είχαν έλικα και τιμόνι πλοίου. Και τα δύο ήταν τοποθετημένα σε μία εσοχή, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να χτυπηθούν, όταν κινούνταν στην ξηρά (από κάποιο βράχο, πέτρα, κλαδί κ.λπ. που τυχόν προεξείχε).

Η διαδρομή με το αμφίβιο

Πριν από την εκκίνηση γινόταν μια λεπτομερής ενημέρωση για θέματα ασφάλειας. Η αναδιπλούμενη (σπαστή) πίσω σκάλα, που έφθανε μέχρι το έδαφος, ανασηκωνόταν και στερεωνόταν ψηλά. Ήταν μία ολόκληρη διαδικασία και γι' αυτό κατά τη διάρκεια της διαδρομής δεν μπορούσε κανείς, να κατέβει από το όχημα. Το αμφίβιο προχωρούσε στους δρόμους της πόλης μέσα στην πυκνή κίνηση των τροχοφόρων. Ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα ξεχώριζε, όπως η μύγα μέσα στο γάλα, γιατί ήταν πανύψηλο και βαμμένο με ασυνήθιστα ζωηρά χρώματα (από μωβ μέχρι λαχανί).

Η πιο ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή στιγμή της διαδρομής ήταν όταν το όχημα έμπαινε μέσα στα νερά. Για να τονίσουν ακόμη περισσότερο αυτό το σημαντικό γεγονός, είχαν υιοθετήσει μία μικρή ιεροτελεστία: ο οδηγός σταματούσε το όχημα εκεί ακριβώς όπου τελείωνε το έδαφος, έπαιρνε στα χέρια του μία σάλπιγγα ή μία μεγάλη σφυρίχτρα και σάλπιζε ή σφύριζε, κατόπιν κόμπλαρε το ναυτικό μηχανισμό (έλικα-τιμόνι) και αμέσως μετά προχωρούσε ακάθεκτος προς το ποτάμι.

Το εγχείρημα στεφόταν με επιτυχία καθώς δεν έμπαινε ούτε σταγόνα νερού από τα ύφαλα, εκτός από λίγα πιτσιλίσματα από τα παράθυρα την ώρα που το όχημα βουτούσε, με ένα μεγαλοπρεπές «πλαφ». Την επιτυχημένη "προσθαλάσσωση" συνόδευαν οι ιαχές και οι φωνές ενθουσιασμού των επιβατών! Καθώς το κάτω μέρος του (ρόδες κ.λπ.) δεν φαινόταν, έμοιαζε με ένα συνηθισμένο πλοιαράκι. Άλλωστε ο εξοπλισμός που έβλεπε ο επιβάτης (σωσίβια κ.λπ.) έδινε την εντύπωση ενός κανονικού σκάφους.

Πρώτα διασχίσαμε τον ποταμό Charles, μετά μερικά κανάλια, περάσαμε κάτω από γέφυρες και στη συνέχεια μπήκαμε στον μεγάλο κόλπο του λιμανιού. Προχωρήσαμε λίγο προς τη θάλασσα, που ευτυχώς ήταν ήρεμη και μετά κάναμε μεταβολή. Μέσα στον κόλπο "αρμένιζαν" κι άλλα Duck. Όταν αυτά βρίσκονταν μέσα στο νερό δεν διέφεραν σημαντικά από μία μεγάλη βενζινάκατο.

Η δεύτερη εντυπωσιακή στιγμή ήταν η απόβαση στην ξηρά: ο οδηγός έβαλε τη βοηθητική ταχύτητα, κόμπλαρε τη μετάδοση της κίνησης σε όλους τους τροχούς και ξεκίνησε. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το όχημα σκαρφάλωσε στην ακτή, χωρίς να ζοριστεί καθόλου. Έτσι επιβεβαίωσε περίτρανα ότι εκπλήρωνε άνετα το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε, πριν από μισό αιώνα και παραπάνω…

Η περιπετειώδης φωτογράφιση των Ducks

Πριν κάνω τη διαδρομή με το Duck, θέλησα να τραβήξω φωτογραφίες στο σημείο εισόδου / εξόδου από το νερό, που ήταν και το πιο εντυπωσιακό. Για να απαθανατίσω, όμως, καλά το όχημα την ώρα που βουτούσε στη θάλασσα, καθώς και την ώρα που έβγαινε, έπρεπε να βρίσκομαι έξω απ' αυτό και σε κατάλληλη θέση. Εάν τραβούσα μέσα από το Duck, οι φωτογραφίες δεν θα έδειχναν τίποτα. Αλλά πληροφορήθηκα ότι δεν επιτρεπόταν να κατέβει κανείς στη διάρκεια της διαδρομής (αυτό θα ήταν άλλωστε πολύ δύσκολο, γιατί θα έπρεπε να απασφαλιστεί και να κατέβει η σκάλα και κατόπιν το αντίστροφο).

Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω στο σημείο αυτό με τα πόδια. Πρώτα-πρώτα φρόντισα να μάθω σε ποιο σημείο το όχημα άρχιζε να λειτουργεί ως αμφίβιο και ζήτησα το χάρτη της διαδρομής.

Μετά από πολλή προσπάθεια έφτασα στην περιοχή. Ήταν εκεί ένα χαώδες εργοτάξιο τεραστίων διαστάσεων. Από πολύ μακριά διέκρινα ένα Duck να βουτάει στα νερά. Ρωτώντας, ψάχνοντας, δοκιμάζοντας διάφορους χωματόδρομους, ξαναγυρίζοντας πίσω, περιπλανόμενος δεξιά κι αριστερά κατάφερα, επιτέλους, να εντοπίσω την πολυπόθητη «γλίστρα». Εκείνη την ώρα μάλιστα, για καλή μου τύχη, ετοιμαζόταν να πέσει στη θάλασσα ένα μικρό σκάφος με δύτες. Τους ρώτησα και μου επιβεβαίωσαν ότι βρισκόμουν στο σωστό σημείο.

Τότε άρχισε η αγωνία για το πότε θα εμφανιζόταν κάποιο Duck. Δεν είχα την παραμικρή ένδειξη ούτε για το πότε ούτε για το πόσο συχνά κυκλοφορούσαν τα οχήματα. Η αναμονή ήταν πολύ βαρετή, γιατί δεν είχα απολύτως τίποτα να κάνω ή τουλάχιστον να χαζεύω ανάμεσα σε σωρούς μπάζων και δομικών υλικών. Δεν υπήρχε ούτε κάποια μεγάλη πέτρα, ή κάτι ανάλογο έστω, για να καθίσω επάνω και να μην περιμένω όρθιος.

Άρχισα να προβληματίζομαι μήπως τυχόν χρειαζόταν να περιμένω καμιά - δυο ώρες, οπότε θα ήμουνα σε δίλημμα να μείνω ή να φύγω.

Αδημονούσα και είχα αρχίσει να απελπίζομαι όταν τελείως ξαφνικά εμφανίστηκε ένα αμφίβιο και σε μικρή απόσταση ένα δεύτερο. Εκτέλεσαν τη μικρή τελετουργία με τη σάλπιγγα και τη δυνατή κόρνα κι αμέσως μετά όρμησαν κι έπεσαν γρήγορα στο νερό.

Εγώ έτρεξα να πάρω την κατάλληλη θέση και να τα φωτογραφίσω.

Το μεταβατικό στάδιο από ξηρά σε θάλασσα διαρκούσε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Γινόταν τόσο γρήγορα που με δυσκολία καταφέρνεις να τραβήξεις δεύτερη πόζα το ίδιο όχημα, έστω κι αν διαθέτεις τελείως αυτόματη φωτογραφική. Οι σκηνές της δράσης διάρκεσαν ελάχιστα και τώρα άρχιζε πάλι η βαρετή αναμονή μέχρι να επιστρέψουν στο ίδιο σημείο, ώστε να φωτογραφίσω και την έξοδό τους από τη θάλασσα.

Εκεί που περίμενα με πλησίασαν δύο άνδρες του εργοταξίου, με πλήρη εξάρτυση (κράνος, ζωηρόχρωμα γιλέκα, μπότες, γάντια κ.λπ.). Άρχισαν να με ανακρίνουν, πώς και γιατί βρέθηκα εκεί. Όταν τους είπα ότι δεν άνηκα στο προσωπικό ούτε του εργοταξίου ούτε της εταιρείας των αμφιβίων, αλλά ότι ήμουν ένας απλός περίεργος που ήρθε να φωτογραφίσει, έπαθαν σοκ! Έγιναν κατακίτρινοι από την αγωνία τους, γιατί, όπως μου δήλωσαν, ήταν οι υπεύθυνοι ασφαλείας του εργοταξίου. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς είχα βρεθεί εκεί. Με κοίταζαν σαν να έβλεπαν μπροστά τους ένα UFO! Μου είπαν ότι απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος κι ακόμη περισσότερο χωρίς πλήρη προστατευτική εξάρτυση, δηλαδή κράνος κ.λπ. και ότι έπρεπε να απομακρυνθώ αμέσως.

Γνωρίζοντας πόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα ασφαλείας, πόσο ακριβή ήταν η νοσοκομειακή περίθαλψη και πόσο τρομερές ήταν οι αποζημιώσεις που επιδίκαζαν τα αμερικανικά δικαστήρια σε περίπτωση τραυματισμού, καταλάβαινα την αγωνία τους. Το γεγονός δε ότι δεν ανήκα σε καμιά εταιρεία, σήμαινε, επιπλέον, ότι είμαι και ανασφάλιστος! Και η σκέψη αυτή τους έκανε να τρέμουν. Αν, ο μη γένοιτο, χρειαζόταν να με αποζημιώσουν από την τσέπη τους, θα έπρεπε ίσως να χάσουν το σπίτι ή και όλη την περιουσία τους! Εκεί δεν ήταν όπως στην Ελλάδα, όπου σου λένε απλά: «Ας πρόσεχες!»

Εγώ από την άλλη μεριά δεν εννοούσα να φύγω χωρίς να φωτογραφίσω και την έξοδο των Duck. Άρχισα, λοιπόν, να τους παρακαλάω να με αφήσουν για λίγη ώρα. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή φάνηκαν από μακριά τα αμφίβια να επιστρέφουν κι έτσι δέχθηκαν.

Μόλις τράβηξα τις φωτογραφίες ξεκινήσαμε για την έξοδο. Ο φόβος τους ήταν πια μη τυχόν παραπατούσα στους σωρούς και τραυματιζόμουν. Με έβαλαν στη μέση, ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά, σαν σωματοφύλακες. Με συνόδεψαν μέχρι έξω από το εργοτάξιο στον ασφάλτινο δρόμο. Και τότε πια ηρέμησαν…

Περιηγήσεις με αμφίβια γίνονταν και σε άλλες αμερικανικές πόλεις, αλλά και στην Ευρώπη (π.χ. στο Δουβλίνο).

Νεότερα αμφίβια

Στη διάρκεια του έτους 2003 μία ομάδα 12 Κουβανέζων αντικαθεστωτικών για να διαφύγει από τον "παράδεισο" του Φιντέλ Κάστρο, προσάρμοσε γύρω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο μερικά άδεια μεταλλικά βαρέλια πετρελαίου, ώστε να μπορεί να επιπλέει. Με αυτό το αυτοσχέδιο αμφίβιο επιχείρησαν να διασχίσουν την Καραϊβική, για να πάνε απέναντι στη Φλόριντα. Αλλά, δυστυχώς, τους σταμάτησε η Αμερικανική Ακτοφυλακή και τους ανάγκασε να επιστρέψουν…

Τον ίδιο χρόνο μία αυτοκινητοβιομηχανία σχεδίασε ένα καινούργιο, πανάκριβο αμφίβιο Ι.Χ., το οποίο ανέπτυσσε μεγάλη ταχύτητα. Αργότερα ακολούθησαν πολλά άλλα μέχρι και λεωφορεία!

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr