Τα Νησιά του Σολομώντα

Τα Νησιά του Σολομώντα και η Παπούα - Νέα Γουινέα βρίσκονται στον Ειρηνικό Ωκεανό, λίγο νοτιότερα από τον Ισημερινό (βορειοανατολικά της Αυστραλίας). Τα ταξίδια προς εκείνα τα νησιά είναι τα μακρύτερα που μπορεί να κάνει ο ταξιδευτής από την Ελλάδα κι αυτό όχι μόνο επειδή βρίσκονται στην άλλη άκρη της Γης (σχεδόν στους αντίποδες) αλλά κι επειδή οι πτήσεις προς τα εκεί είναι ελάχιστες, αφού τόσο οι κάτοικοί τους όσο και οι ξένοι ταξιδιώτες είναι λιγοστοί. Αποτέλεσμα αυτών είναι η πολύωρη αναμονή στα αεροδρόμια, από την αποβίβαση μέχρι την επιβίβαση στο επόμενο αεροπλάνο.

Ξεκίνησα το ταξίδι μου τα ξημερώματα της Παρασκευής 27.10.1995 κι έφθασα στα νησιά του Σολομώντα την Κυριακή το απόγευμα (τοπική ώρα). Όλο αυτό το χρονικό διάστημα το πέρασα μέσα σ' αεροπλάνα και αεροδρόμια! Πολλοί φίλοι μου, όταν τους διηγούμαι τέτοια ταξίδια, μου λένε: «Εγώ κουράστηκα και μόνο που τ' ακούω!».

Ταξιδεύοντας προς Ρώμη και Μπανγκόκ

Παρασκευή, 27.10.1995

Παρά τις προσπάθειές μου, η αεροπορική εταιρεία Thai δεν μπόρεσε να μου βρει θέση, γι' αυτό αναγκάστηκα να πετάξω με την Ολυμπιακή μέχρι τη Ρώμη και να πάρω από 'κει την απευθείας πτήση της για Bangkok. Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού», γιατί αντί με DC-10 από την Αθήνα ταξίδεψα με Jumbo 747 από τη Ρώμη!

Τα ξημερώματα που ξεκίνησα από την Κηφισιά ψιλόβρεχε. Ήταν το πρώτο ταξίδι που θα έκανα στο εξωτερικό από το καινούργιο μου σπίτι. Επειδή είχα λησμονήσει να πάρω μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή της ξηράς, αναγκάστηκα να αγοράσω μια καινούργια μηχανή Νikon Zoom από το tax-free του Ελληνικού. Ήταν πολύ κομψή και είχε ένα καινούργιο χαρακτηριστικό: δυνατότητα για πανοραμικές φωτογραφίες.

Στη Ρώμη είχε λιακάδα. Για να περάσουν πιο ευχάριστα οι σχεδόν 11 ώρες της πτήσης προς Μπανγκόκ, πρόβαλαν δύο κινηματογραφικές ταινίες, τη μία μετά την άλλη. Σ' όλη την διαδρομή έκλεισα ελάχιστα τα μάτια μου. Ίσως έφταιγε η ανυπομονησία μου, ίσως ένα μωρό που έκλαιγε συνεχώς...

Στην Μπανγκόκ φθάσαμε με το πρώτο φως του ήλιου, στις 06:40, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Οι υγροί ορυζώνες ήταν πολύ εντυπωσιακοί από ψηλά ακόμα και μέσα στο μισοσκόταδο. Αφού αποβιβαστήκαμε, είδα ότι στο αεροδρόμιο είχε πολλά mini-trolley για τις χειραποσκευές, αλλά δεν επιτρεπόταν να τ' ανεβάσεις από τις σκάλες ούτε να πλησιάσεις μ' αυτά στις πύλες εξόδου (gates). Ο επάνω όροφος ήταν αρκετά πολυτελής κι είχε πολλά καταστήματα.

Μπανγκόκ - Σιγκαπούρη

Σάββατο, 28.10.95

Κατά τη διάρκεια της δίωρης αναμονής μου στο αεροδρόμιο μέχρι την επιβίβαση στο αεροσκάφος για Σιγκαπούρη, πήγα στην τράπεζα, αλλά βρήκα μόνο ένα κολλαριστό ολοκαίνουργιο νόμισμα της Ταϊλάνδης 50 Baht για τη συλλογή μου. Η Ταϊλάνδη είναι πολύ όμορφη χώρα, αλλά εγώ δεν είχα διαθέσιμο χρόνο για να την απολαύσω.

Η πτήση για Σιγκαπούρη πραγματοποιήθηκε με ένα Airbus A-330 της Thai International. Στα αεροπλάνα της εταιρείας το service ήταν καλό, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο όπως τα παλιά χρόνια.

Η Σιγκαπούρη ήταν άψογη, όπως πάντα. Στο αεροδρόμιο υπήρχε ένα ξενοδοχείο στον επάνω όροφο, στην περιοχή Transit, πριν από τους ελέγχους. Για πρώτη φορά, λόγω του πολύ μεγάλου ταξιδιού, χρειάστηκε να ξυριστώ στο αεροδρόμιο, διότι ταξίδευα ήδη πολύ περισσότερες από 24 ώρες. Εάν παρέμενα αξύριστος φοβόμουν μήπως, λόγω εμφάνισης, δεν μου έδιναν βίζα στα Νησιά του Σολομώντα. Δυσκολεύτηκα, αλλά τελικά βρήκα πρίζα για την ηλεκτρική ξυριστική μηχανή.

Άφησα όλες τις αποσκευές στο αεροδρόμιο και πήρα το λεωφορείο Νο 16 από το υπόγειο του αεροδρομίου για την πόλη. Το εισιτήριο κόστιζε 1,40 $S (δολάρια Σιγκαπούρης) και οι περισσότεροι επιβάτες είχαν κάρτα. Οι υπόλοιποι, όπως εγώ, έριχναν τα κέρματα στο κουτί. Έριξα 2 κέρματα του 1 $S (υπήρχε κέρμα του 1 $), αλλά δεν γνώριζα ότι ο οδηγός δεν έδινε ρέστα. Τελικά, εκείνος φρόντισε να ενημερώσει κάποιους επόμενους επιβάτες, οι οποίοι μου έδωσαν μερικά κέρματα για ρέστα και κατόπιν έριξαν το υπόλοιπο ποσό μέσα στο κουτί!!

Το λεωφορείο έκανε μεγάλη διαδρομή και περνούσε από πολλές συνοικίες. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία να τις δω.

Η διάρκεια της διαδρομής μέχρι το κέντρο ήταν περίπου 50 λεπτά. Το λεωφορείο Νο 16 έκανε στάση απέναντι από το Mandarin Hotel, στην Orchard Road (πολύ βολικό) και η διαδρομή του ήταν κυκλική στο κέντρο (δεν γύριζε από τον ίδιο δρόμο). Το μετρό δεν έφθανε στο αεροδρόμιο. Ξαναείδα τα παλιά ξενοδοχεία Mandarin (δύο κτίρια), Holiday Inn, Hyatt κ.λπ. Τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει και πολλά καινούργια, όπως το Hilton (λίγο πιο πάνω), το Marriott (στη γωνία του Hyatt), το Meridien (προς τα κάτω, προς παραλία, στην Orchard Road) κ.λπ. Από τα shopping centers πολύ ενδιαφέροντα ήταν το Lucky Plaza [με πολλά καταστήματα φωτογραφικών ειδών και κάπου 5 ή 6 καταστήματα με υποβρύχια video (διάφορα μοντέλα!)], το Paragon (κυρίως με ευρωπαϊκά ρούχα) και ένα που βρισκόταν πλάι στο Hyatt, απ' όπου αγόρασα ένα ρολόι καταδύσεων Citizen κι ένα παλιό χαρτονόμισμα 50 $ Σιγκαπούρης (μετά από πολλά παζάρια). Το ρολόι μου κόστισε 250 US $, το νόμισμα 90 US $, τα φιλμ 70 $ - σύνολο μαζί με μικροέξοδα 500 US $. Όπως έμαθα, στη Σιγκαπούρη υπήρχε φόρος στα εμπορεύματα 3% που ονομαζόταν GST.

Έξω από το Hyatt ήπια απολαυστικούς, παγωμένους χυμούς ανανά και μάνγκο. Προχώρησα στην Orchard Road με κατεύθυνση προς παραλία, για να πάω στα μαγαζιά που θυμόμουν από παλιά, αλλά δεν κατάφερα να τα εντοπίσω. Η απόσταση ήταν μεγάλη και η ζέστη πολύ κουραστική. Γι' αυτό αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω στα shopping centers που τα περισσότερα κλιματίζονταν.

Από τη Σιγκαπούρη τηλεφώνησα στο σπίτι μου στην Αθήνα με την κάρτα που είχα από το προηγούμενο ταξίδι.

Μετά από την υπέροχη βόλτα μου, πήρα το λεωφορείο της επιστροφής, το οποίο είχε τόσο δυνατό air condition που κόντεψα να πάθω ψύξη (τα λεωφορεία χωρίς κλιματισμό είχαν φθηνότερο εισιτήριο). Το κάπνισμα εντός του λεωφορείου ετιμωρείτο με πρόστιμο 1.000 $S!

Από μια γρήγορη ματιά διαπίστωσα ότι τα μαγαζιά στο αεροδρόμιο ήταν ωραιότατα, αλλά ήταν αδύνατον να έχουν την ποικιλία αυτών της πόλης. Οι δύο αποσκευές που έδωσα είχαν βάρος 27,5 kg, αλλά δεν μου είπαν τίποτε. Η πτήση της Air Niugini αναχώρησε ακριβώς στην ώρα της, στις 22:15 (Airbus).

Νησιά του Σολομώντα

Πετώντας προς Port Moresby - Honiara

Κυριακή, 29.10.95

Η πτήση για το Port Moresby, την πρωτεύουσα της Νέας Γουινέας, διήρκησε 7 ώρες. Στο αεροπλάνο μάς πρόσφεραν από ένα σακουλάκι με οδοντόβουρτσα και οδοντόπαστα, κάλτσες και κάλυμμα για τα μάτια, το οποίο δεν χρειάστηκα, καθώς κοιμήθηκα ελάχιστα, γιατί οι διπλανοί μου έκαναν θόρυβο.

Προσγειωθήκαμε λίγο νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα. Ευτυχώς, όλες οι πτήσεις ήταν ακριβείς. Έτσι δεν είχα, δόξα τω Θεώ, κανένα πρόβλημα με τις επόμενες (connecting flights). Έμεινα στο transit του Port Moresby. Τις αποσκευές τις είχα στείλει κατευθείαν στη Honiara (όπως, επίσης, από τη Ρώμη κατευθείαν για τη Σιγκαπούρη). Στη Ρώμη τις πήρα, γιατί η αναμονή ήταν μεγάλη και φοβόμουν, όπως πάντα, τους Ιταλούς (μην προβούν σε καμιά κλοπή)… Επιπλέον, ήθελα να έχω μόνο μία εταιρεία υπεύθυνη κάθε φορά σε περίπτωση που χάνονταν στη διαδρομή και όχι δύο ή τρεις, οπότε η μία θα έριχνε το βάρος και την ευθύνη στην άλλη…

Οι πρώτες "επαφές" μου με το τριτοκοσμικό περιβάλλον έγιναν στο transit του Port Moresby, καθώς όλες οι τουαλέτες δεν είχαν χαρτί! Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου αυτή η πιθανότητα κι είχα αφήσει τα χαρτομάντιλα στην τσάντα. Αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω νερό... Δεν είχε ούτε σαπούνι, αλλά ευτυχώς είχα προνοήσει και είχα στο τσεπάκι του πουκάμισου ένα σαπουνάκι από την πτήση της Ολυμπιακής προς τη Ρώμη!! Αποφάσισα να περιμένω στο transit την πτήση για τη Honiara και να μη βγω έξω, γιατί δεν ήθελα να περάσω όλες τις διατυπώσεις εισόδου της Παπούα-Νέα Γουϊνέα για λίγη ώρα μόνο. Κάθισα, λοιπόν, να συγγράψω.

Παρατηρώντας τον κόσμο που βρισκόταν μέσα στους χώρους του αεροδρομίου και τις διαδικασίες, διαπίστωσα ότι στα αεροπλάνα πήγαιναν όλοι... περπατώντας. Υπήρχε μόνο ένας κεντρικός διάδρομος με πλέγμα δεξιά κι αριστερά, το οποίο έχει διάκενα, σαν "πύλες" αναχώρησης. Δεν υπήρχε καμιά επίβλεψη! Αν θα έκανε κάποιος επιβάτης λάθος στο άνοιγμα, θα έμπαινε σε λάθος αεροπλάνο! Το δικό μου ήταν ένα Fokker F28, δικινητήριο jet παρακαλώ! Περιέργως, όλες οι πτήσεις ήταν όχι απλώς ακριβείς αλλά συνήθως έφθαναν και πριν από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης!

Είδα το νησί του Guadalcanal από το παράθυρο. Ήταν καταπράσινο. Το αεροδρόμιο Henderson (το στρατιωτικό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) ήταν, βέβαια, πενιχρό. Πήρα τη βίζα εισόδου επιτόπου, δείχνοντας μόνο το εισιτήριο της αναχώρησής μου. Εκτός από τον έλεγχο διαβατηρίων και τελωνείου υπήρχε ειδικός έλεγχος για τη μεταφορά φυτών, ζώων και προϊόντων αυτών.

Αφού άλλαξα χρήματα, πήρα ένα ταξί για το ξενοδοχείο «Kitano Μedano», το οποίο αποδείχθηκε απλώς καλούτσικο - δεν πλησίαζε καν στο επίπεδο των ξενοδοχείων άλλων νησιών του Ειρηνικού.

Αργότερα, έκανα μια βόλτα στη Honiara . Η πρώτη εικόνα ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική. Ήταν Κυριακή απόγευμα, τα πάντα ήταν κλειστά, ερημιά στους δρόμους, τα καταστήματα άθλια, ο καιρός μουντός... Μια σκέτη κατάθλιψη! Άρχισα να διερωτώμαι πώς θα περνούσα εκεί μια ολόκληρη εβδομάδα μόνος μου. Πήρα κουράγιο, όμως, από προηγούμενες εμπειρίες μου, όπου, μετά την πρώτη εντύπωση, η κατάσταση είχε διορθωθεί εντυπωσιακά.

Συναρπαστικοί χοροί

Τις Κυριακές στο ξενοδοχείο διοργανωνόταν, μετά το δείπνο, επίδειξη τοπικών χορών. Κάθε φορά το συγκρότημα, που αποτελούνταν από 20-30 χορευτές ήταν διαφορετικό. Οι νεαρές κοπέλες και τα μικρά κορίτσια φορούσαν λουλουδένια διαδήματα στα μαλλιά τους, που συνήθως ήταν μακριά κι έφθαναν μέχρι τη μέση. Γύρω από το λαιμό τους είχαν μία μεγάλη γιρλάντα από λουλούδια, η οποία κατέβαινε μπροστά στο στήθος, κι έφτανε μέχρι τον αφαλό. Γύρω από τους γοφούς και τα οπίσθια φορούσαν ένα πλούσιο στεφάνι από άνθη. Η αμφίεσή τους ήταν ένα κόκκινο παρεό στη μέση κι ένας κόκκινος στηθόδεσμος από ύφασμα τυλιγμένο γύρω από τα στήθη τους. Οι άνδρες φορούσαν ένα λουλουδένιο στεφάνι γύρω από το μέτωπο και πράσινα φύλλα χαμηλά στα πόδια γύρω-γύρω στο ύψος των αστραγάλων. Στη μέση είχαν τυλιγμένο ένα ύφασμα, σαν σκωτσέζικη φούστα. Η μουσική των νησιών του Σολομώντος έμοιαζε πολύ με τη μουσική και τα τραγούδια της Πολυνησίας και ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη κι ευχάριστη στο αφτί. Διαπίστωσα ότι οι ιθαγενείς αποτελούσαν τη μεγάλη πλειοψηφία των θεατών. Η είσοδος ήταν ελεύθερη και η συμμετοχή πολύ μεγάλη.

Στους διάφορους χορούς συμμετείχαν ομάδες χορευτών, άλλοτε μόνο κοπέλες, άλλοτε μόνο πιτσιρίκες, άλλοτε μόνο άνδρες, κι άλλοτε ζευγάρια σε χορούς ερωτικούς. Η μεγάλη τέχνη τους ήταν το γρήγορο κούνημα των γοφών και των οπισθίων των γυναικών, που αποτελούσε φοβερή ερωτική πρόκληση. Καθώς κουνούσαν το επίμαχο μέρος των φιδίσιων σωμάτων τους ασταμάτητα, η φρενίτιδά τους έφθανε σε τέτοιο βαθμό, που αρκετά άνθη ξέφευγαν από τις γιρλάντες κι έπεφταν στην πίστα, η οποία συχνά στρωνόταν από άνθη, όπως γίνεται στη χώρα μας από τα λουλούδια που πετούν οι θεατές στα νυχτερινά μαγαζιά - τι διαφορά όμως!

Έναν από τους χορούς χόρεψαν δύο κοπέλες, οι οποίες κρατούσαν από ένα ρόπαλο μήκους 1 ½ μέτρου, με λουλούδια σαν φούντες στερεωμένες στις άκρες του. Χόρευαν με πολλή δεξιοτεχνία. Άλλες πάλι χόρεψαν κρατώντας στα χέρια μεγάλα μαχαίρια ματσέτε, τα οποία χρησιμοποιούνταν για να κόβουν τη βλάστηση στη ζούγκλα. Τα κουνούσαν και τα στριφογύριζαν με τόση ταχύτητα, άνεση κι ευκολία που πίστεψα ότι ήταν ξύλινα κι ελαφριά, μέχρι τη στιγμή που οι φιγούρες του χορού προέβλεπαν πάλη και ορμητική διασταύρωση των μαχαιριών. Ο σκληρός, οξύς, μεταλλικός θόρυβος και η δύναμη της φοβερής σύγκρουσης μ' έπεισε για τη γνησιότητά τους...

Τα χειροκροτήματα, τα σφυρίγματα, οι ζητωκραυγές κι ο ενθουσιασμός των ντόπιων θεατών ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ζωηρές επιδοκιμασίες των ξένων. Κάθε τόσο κάποιος από τους ιθαγενείς, συνεπαρμένος από κάποια θεαματική φιγούρα ή αριστοτεχνική εκτέλεση, σηκωνόταν, πλησίαζε τη χορεύτρια ή τον χορευτή και έβαζε μέσα στο στηθόδεσμο ή στο παρεό/φούστα ένα χαρτονόμισμα. Έτσι ήταν το έθιμο, ακριβώς όπως και σ' άλλα νησιά του Νότιου Ειρηνικού (Σαμόα, Φίτζι κ.λπ.). Με τον τρόπο αυτό εκφραζόταν ο ενθουσιασμός και η επιδοκιμασία του κοινού προς τους χορευτές.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι όλη αυτή η εκδήλωση δεν ήταν τεχνητή, φτιαγμένη ειδικά για τους ξένους επισκέπτες. Ήταν ζωντανή, αληθινή, και οι ντόπιοι τη ζούσαν και την απολάμβαναν αφάνταστα. Ίσως να την περίμεναν όλη την εβδομάδα, ίσως ν' αποτελούσε τόπο συνάντησης και φλερτ των νέων του νησιού. Ο ερωτικός χορός, όπου τα ζευγάρια χόρευαν με υπερβολικό ενθουσιασμό, και ιδιαίτερα οι κινήσεις των γοφών των κοριτσιών ήταν συναρπαστικά προκλητικά. Τέτοιο γνήσιο κι αυθόρμητο θέαμα δεν βλέπει ο επισκέπτης σε καμιά τουριστικά ανεπτυγμένη χώρα. Αυτό ίσως είναι ένα από τα αντισταθμίσματα που απολαμβάνει έναντι της κακής υποδομής (ανεπαρκή ξενοδοχεία, κακοί δρόμοι, αραιότατα δρομολόγια, διακοπές ρεύματος κ.λπ.) στις υπό ανάπτυξη χώρες.

Αφού τελείωσε η εκδήλωση, αργά τη νύχτα και μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να τηλεφωνήσω στο σπίτι, χωρίς τη μεσολάβηση τηλεφωνήτριας. Μεγάλη επιτυχία!!

Οι πρώτες καταδύσεις

Δευτέρα, 30.10.95

Το τμήμα καταδύσεων του ξενοδοχείου το είχε αναλάβει ένα ζεύγος Αυστραλών και ήταν πολύ καλά οργανωμένο. Τα νερά γύρω από το νησί Guadalcanal βάθαιναν πολύ απότομα και τα δύο ναυάγια ιαπωνικών πλοίων «Bonegi I» και «Bonegi ΙΙ» ήταν κοντά στην ακτή. Βρίσκονταν σε βάθη προσιτά στους δύτες με αυτόνομη αναπνευστική συσκευή, χωρίς να απέχουν πολύ από τις παραλίες. Γι' αυτό οι καταδύσεις σχεδόν πάντα γίνονταν χωρίς σκάφος. Οι βάσεις καταδύσεων (dive shops) της Honiara χρησιμοποιούσαν για τη μεταφορά mini-bus, τα οποία ρυμουλκούσαν ειδικά φτιαγμένα trailers, δηλαδή μεγάλες μπαγκαζιέρες που είχαν από τις δύο πλευρές χώρους για τον καταδυτικό εξοπλισμό. Οι χώροι αυτοί καλύπτονταν, για ασφάλεια, με καπάκι. Κατά μήκος του κεντρικού άξονα υπήρχαν στρογγυλές υποδοχές για δύο σειρές μπουκάλες πεπιεσμένου αέρα.

Η διαδρομή προς την παραλία των καταδύσεων ήταν υπέροχη, με πυκνή βλάστηση και τροπικά δένδρα (φοίνικες, μπανανιές, papaya κ.λπ.). Σταματήσαμε σε μία υπαίθρια αγορά κι αγοράσαμε ανανάδες και ινδικές καρύδες, για το κολατσιό μεταξύ των δύο καταδύσεων. Εντυπωσιάστηκα όταν σε κάποιο σημείο της διαδρομής είδαμε μία φάρμα πουλιών. Στα κλουβιά της υπήρχαν εκατοντάδες πολύχρωμα, τροπικά πτηνά, ιδίως παπαγάλοι, που προορίζονταν για εξαγωγή.

Φθάνοντας στην παραλία που επρόκειτο να καταδυθούμε, είδαμε ότι η θάλασσα ήταν αρκετά ταραγμένη. Ένα ωραίο και πρακτικό κόλπο που εφάρμοζαν εκεί οι δύτες ήταν το εξής: άπλωναν ένα μεγάλο μουσαμά στην άμμο κι επάνω του άφηναν όλα τα καταδυτικά υλικά. Πατούσαν δε επάνω στον μουσαμά την ώρα που προετοιμάζονταν για την κατάδυση. Αυτό μείωνε σχεδόν στο μηδέν την επικάθιση της ενοχλητικής άμμου.

Δοκιμάζοντας τον ρυθμιστή μου, πίεσα κατά λάθος πολύ το κουμπί και άρχισε να βγαίνει συνεχώς αέρας από το στόμιο. Κλείσαμε τη βάνα του αέρα και η ροή σταμάτησε, ευτυχώς οριστικά. Είχα, βέβαια, κάποια ανησυχία μήπως ξανάρχιζε η διαρροή στο βυθό…

Το κύμα έκανε την κατάδυση δύσκολη. Ακόμα και να φορέσουμε τα βατραχοπέδιλα θα ήταν πρόβλημα! Γι' αυτό τα φόρεσα από την ακτή και προχώρησα προς τα μέσα με... την όπισθεν. Μπορεί το ισχυρό κύμα να είχε θολώσει τα νερά και η ορατότητα να ήταν μέτρια, όμως το ναυάγιο ήταν γεμάτο από θαλάσσια ζωή. Κάθε είδους ψάρια κυκλοφορούσαν παντού. Απίθανοι συνδυασμοί χρωμάτων από σφουγγάρια, μαλακά κοράλλια, γοργόνιες κ.λπ. Το αποκορύφωμα ήταν 3 λιονταρόψαρα (lion fish) μαζί.

Μετά την κατάδυση απολαύσαμε τον χυμώδη και γλυκό ανανά (ο ωραιότερος που είχα φάει ποτέ σ' όλα τα τροπικά μέρη που είχα επισκεφθεί) και ψίχα από καρύδα, που κόψαμε με ένα καταδυτικό μαχαίρι.

Λίγο αργότερα κατευθυνθήκαμε οδικώς προς το δεύτερο ναυάγιο, το Bonegi II, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση. Ένα μέρος του προεξείχε από την επιφάνεια του νερού.

Όταν βούτηξα, η ορατότητα ήταν κακή, αλλά ο ενθουσιασμός από το πλήθος των ψαριών ήταν τόσος που αδιαφόρησα για το θολό νερό. Ευτυχώς, δεν είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή, γιατί θα μου ήταν άχρηστη. Το πιο εντυπωσιακό θέαμα ήταν καμιά δεκαριά sting rays (σελάχια) που ήταν θαμμένα στην άμμο και μόνο όσοι διέθεταν μεγάλη πείρα διέκριναν τα δύο τους μάτια, καθώς προεξείχαν ελάχιστα. Εάν κάποιος δύτης πλησιάσει κι ενοχλήσει τα ψάρια αυτά, τινάζουν ξαφνικά από πάνω τους την άμμο που τα σκεπάζει και απομακρύνονται ταχύτατα. Αν τυχόν τα πατήσει κατά λάθος, τότε αλίμονό του! Γυρίζουν απότομα την ουρά τους και τρυπούν το δέρμα, χύνοντας μέσα στην πληγή το φοβερό τους δηλητήριο… Λίγο πιο κάτω βρίσκουν συνήθως ένα ήσυχο μέρος, κάθονται στον βυθό και αρχίζουν, με πολλή μαεστρία, τη διαδικασία του καμουφλάζ και του κρυψίματος. Δονούν με μεγάλη συχνότητα τα πτερύγιά τους μ' ένα ειδικό τρόπο, αναταράζοντας την άμμο, η οποία έρχεται και επικάθεται επάνω τους και τα σκεπάζει τελείως, ενώ συγχρόνως το σώμα τους βυθίζεται στην άμμο, ώστε να μην προεξέχει καθόλου. Ο βυθός στο σημείο που είναι κρυμμένο το σελάχι φαίνεται τελείως λείος! Το μόνο που μπορεί να διακρίνει ένα πεπειραμένο και προσεκτικό ανθρώπινο μάτι είναι δύο στρογγυλά πραγματάκια, σαν μικρά σαλιγκάρια, "πασπαλισμένα" όμως και αυτά με άμμο, τα δύο μάτια του σελαχιού, που λειτουργούν σαν περισκόπια υποβρυχίων! Έτσι καμουφλαρισμένα περιμένουν υπομονετικά την ανυποψίαστη λεία τους.

Οι τρεις Αμερικανοί που συμμετείχαν στην πρώτη κατάδυση δεν επρόκειτο να κάνουν και δεύτερη. Έτσι έμεινα εγώ με τον ντόπιο οδηγό μου, τον Wilson. Αυτό μας έδωσε πολύ μεγαλύτερη ευελιξία αποφάσεων και έτσι διεισδύσαμε στο ναυάγιο. Περάσαμε με πολλή προσοχή μέσα από στενές μπουκαπόρτες και προχωρήσαμε βαθιά προς τα αμπάρια. Βρήκαμε αρκετές σφαίρες από το φορτίο του πλοίου, τις οποίες βέβαια δεν αγγίξαμε. Μέσα από τα φινιστρίνια ξεπρόβαλαν διάφορα μεγάλα και μικρά ψάρια με φανταστικά χρώματα. Κατεβήκαμε και στο βαθύτερο σημείο (25 μέτρα), εκεί όπου άλλοτε υπήρχε η έλικα του πλοίου. Κάποιοι, όμως, την είχαν αφαιρέσει… Για την έξοδο κολυμπήσαμε μέχρι τα ρηχά μέσα στα θολά νερά. Η πείρα του Wilson ήταν φοβερά χρήσιμη, για να βρούμε τη δίοδο!

Επίσκεψη στην πρωτεύουσα

Το απόγευμα αγόρασα μία τηλεφωνική κάρτα των 10 $ S.I. (Solomon Islands). Όταν το βράδυ επιχείρησα να τηλεφωνήσω, το μηχάνημα μου την απέρριψε και έβγαλε το μήνυμα: «minimum charge $ S.I.».

Μόλις έπεσε λίγο ο ήλιος -γιατί το καταμεσήμερο έκαιγε φοβερά και η ζέστη ήταν αφόρητη- έκανα μια βόλτα στην πόλη. Επισκέφθηκα μία καινούργια καθολική εκκλησία της δεκαετίας του '70 με μοντέρνα αρχιτεκτονική, που βρισκόταν στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Στις δύο πλευρές δεν ήταν κλειστή, είχε μόνο στέγη χωρίς πλαϊνούς τοίχους. Έτσι, τα πουλιά έμπαιναν μέσα, κυκλοφορούσαν ελεύθερα και κάθονταν όπου τους άρεσε, με τις γνωστές συνέπειες… Τα μαγαζιά ήταν, βέβαια, πολύ φτωχικά. Έψαχνα για καρτ-ποστάλ, αλλά τελικά βρήκα μόνο στο ξενοδοχείο και μάλιστα ελάχιστες και κακής ποιότητας.

Επισκέφθηκα και τη καινούργια ιχθυόσκαλα-ψαραγορά, δώρο της ιαπωνικής κυβέρνησης. Είδα ότι όλοι οι ψαράδες είχαν από ένα όμοιο ορθογωνικό πλαστικό δοχείο με καπάκι σε μέγεθος μπανιέρας, όπου έβαζαν μέσα τα ψάρια τους μαζί με πάγο.

Έξω από τη Honiara είδα και μία γέφυρα, κι αυτή δώρο των Ιαπώνων. Φαίνεται ότι οι παλιοί κατακτητές προσπαθούσαν να σβήσουν τις κακές αναμνήσεις του πολέμου. Από την άλλη μεριά, όλα τα αυτοκίνητα ήταν γιαπωνέζικα, πλην ελαχίστων κατασκευασμένων στην Κορέα. Είδα μόνο δύο παλιά Land Rover.

Κυκλοφόρησα παντού άνετα. Κανείς δεν είχε το παραμικρό συναίσθημα ανασφάλειας. Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί, όπως στα νησιά Φίτζι. Παρά τη φτώχεια τους δεν υπήρχε κανείς ζητιάνος, καθόλου επιθετικότητα, ούτε πορνεία. Δεν προσέφεραν ποτέ κάτι στον περαστικό για να το αγοράσει. Στο δρόμο οι ντόπιοι συχνά έλεγαν «γεια σου» και χαμογελούσαν ακόμα και στους ξένους. Μπορεί μια άγνωστη κοπέλα να έλεγε «καλησπέρα» και να εννοούσε μόνο αυτό! Ο τουρισμός ήταν ελάχιστος. Δυσκολεύτηκα να βρω ακόμη και διαφημιστικά Τ-shirt, ως ενθύμια από το νησί. Οι ντόπιοι θεωρούσαν κάθε επισκέπτη σαν έναν απ' αυτούς. Χαιρόμουν να κυκλοφορώ! Δεν φοβόμουν ούτε καν τη νύχτα, παρότι οι δρόμοι ήταν ελάχιστα φωτισμένοι. Υπολόγισα ότι περίπου το 20% των ανθρώπων στην πρωτεύουσα κυκλοφορούσαν στους δρόμους ξυπόλυτοι! Το ζεστό κλίμα άλλωστε το επέτρεπε.

Στο ξενοδοχείο, συνήθως σέρβιραν το φαγητό διακοσμημένο μ' ένα λουλουδάκι μπουκαμβίλιας, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται αυτό το ωραίο αναρριχόμενο φυτό που πήρε το όνομά του από τον γάλλο θαλασσοπόρο Louis de Bougainville. Ο εξερευνητής αυτός ανακάλυψε το έτος 1768, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, το οποίο ονομάστηκε «Bougainville » προς τιμήν του.

Εντύπωση μου έκαναν και τα λεμόνια τους, τα οποία ήταν μικρά και πράσινα (όπως τα δικά μας), αλλά η σάρκα τους ήταν πιο πορτοκαλί κι από το πορτοκάλι (αντί κιτρινοπράσινη). Φαίνεται πως ήταν κάποια ειδική ποικιλία που ευδοκιμούσε μόνο στις θερμές χώρες. Υπήρχαν, όμως, και κίτρινα λεμόνια.

Ο ναυαγιοστρωμένος πορθμός

Τρίτη, 31.10.95

Το κανάλι CNN (που είναι πια πανταχού παρόν) μας συνέδεε με την υπόλοιπη υφήλιο. Απ' αυτό πληροφορήθηκα για το δημοψήφισμα στο Κεμπέκ του Καναδά: περίπου 50,5% ένωση έναντι 49,5% απόσχιση.

Εκείνη τη μέρα στην κατάδυση ήμουν μόνος με τον Wilson, ο οποίος ήταν ντόπιος εκπαιδευτής, Σολομονέζος με πολύχρονη καταδυτική πείρα. Η διαδρομή για να φτάσουμε στο σημείο κατάδυσης ήταν υπέροχη. Στην έξοδο της πόλης περάσαμε από το καινούργιο, υπό κατασκευή ακόμη, ξενοδοχείο «Iron Bottom Sound» που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο φοβερό στενό. Εκεί είχαν γίνει φοβερές ναυμαχίες και όλος ο βυθός ήταν στρωμένος με «σίδερα», δηλαδή ναυάγια. Περάσαμε πλάι από μία καταπληκτική δενδροστοιχία από πελώρια ανθισμένα αρωματικά frangipani, που τα λευκά τους άνθη κιτρινίζουν λιγάκι στο κέντρο.

Ο τόπος κατάδυσης ήταν το ναυάγιο «Rui Niu», που βρισκόταν λίγο μακρύτερα από τα δύο Bonegi, αλλά κι αυτό ήταν κοντά στην ακτή. Στο αντίστοιχο σημείο της παραλίας ήταν πεσμένος, σχεδόν οριζόντιος, ένας μεγάλος κοκοφοίνικας που απλωνόταν ακόμη και πάνω από τη θάλασσα. Ο Wilson με ρώτησε αν είχα πρόβλημα με τις βαθιές καταδύσεις. Απάντησα αρνητικά. Το πρόβλημά μου ήταν μόνο η είσοδος και η έξοδος από το νερό, λόγω του εξοπλισμού μου, γιατί είχε αρκετό κύμα και η παραλία ήταν γεμάτη κοφτερά, κοραλλιογενή βράχια. Μου απάντησε ότι θα με βοηθούσε αυτός και ο οδηγός του λεωφορείου μας στη μεταφορά του. Έτσι κι έγινε. Πραγματικά τους θαύμασα και τους δύο. Δεν ήταν μόνο νέοι (κάτω από 30 σίγουρα), αλλά και φοβερά εξασκημένοι και γυμνασμένοι. Ο οδηγός περπατούσε πάνω στα βράχια, μεταφέροντας τη βαριά μπουκάλα ξυπόλυτος, ο αθεόφοβος!

Το ναυάγιο ήταν κοντά στην ακτή, άρχιζε από βάθος 5 μέτρων και έφθανε μέχρι σχεδόν τα 50! Ήταν ένα γιαπωνέζικο φορτηγό 6.500 τόνων περίπου, το οποίο έριξαν επίτηδες στην ξέρα οι Ιάπωνες, όταν είδαν ότι δεν θα γλύτωναν από τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών, με την ελπίδα να σώσουν τουλάχιστον ένα μέρος από τα εφόδια που μετέφερε.

Προχωρήσαμε γρήγορα προς τα βαθιά και σε λίγο φθάσαμε στα 45 μέτρα. Το φως εκεί κάτω ήταν ελάχιστο, ιδίως μέσα στο κουφάρι του σκάφους. Σ' αυτό το βάθος ο δύτης αισθάνεται τη φοβερή πίεση του νερού υπό μορφή ελαφριάς ζάλης και μικρού βόμβου στ' αφτιά. Η αναπνοή του γίνεται πιο γρήγορη και πιο βαθιά, γιατί το βάθος επηρεάζει και την ψυχολογία του. Ευτυχώς μέθη του βυθού, που σ' αυτά τα βάθη είναι πολύ πιθανή, δεν αισθάνθηκα. Η μέθη του βυθού δεν έχει καμιά σχέση με τη νόσο των δυτών. Εμφανίζεται συνήθως σε βάθη μεγαλύτερα από 40 μέτρα και, όπως ακριβώς η μέθη από αλκοόλ στην ξηρά, έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη νηφαλιότητας και την ευθυμία για διάφορες απερισκεψίες.

Μέσα στο ναυάγιο φώλιαζαν απειράριθμα ψάρια, αλλά μ' αυτό το φως ήταν αδύνατη η διάκριση των χρωμάτων τους, εκτός εάν χρησιμοποιούσα πολύ ισχυρό προβολέα. Κατεβήκαμε βαθύτερα προς το εσωτερικό, όπου βρήκαμε διάφορα αντικείμενα. Μέσα στο μηχανοστάσιο υπήρχε η μεγάλη μηχανή, που είχε φύγει από τη θέση της κατά τη βίαιη πρόσκρουση του σκάφους στα βράχια. Ήταν καλυμμένη ολόκληρη από πολύχρωμους θαλάσσιους οργανισμούς.

Καθώς ήμουν απορροφημένος από το θέαμα στα έγκατα του ναυαγίου, άκουσα το καινούργιο καταδυτικό computer μου να σφυρίζει δαιμονισμένα. Είχαμε φθάσει στην ώρα μηδέν, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε ν' ανέβουμε στην επιφάνεια χωρίς ενδιάμεσες στάσεις αποσυμπίεσης. Για την περίπτωση που παρουσιαζόταν ανάγκη, είχαμε αφήσει από πριν μια εφεδρική μπουκάλα γεμάτη αέρα με διπλό ρυθμιστή σε βάθος 6 μέτρων, ώστε να έχουμε επιπλέον αέρα διαθέσιμο για τη συμπλήρωση της αποσυμπίεσης.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά, απολαμβάνοντας το θέαμα. Κάποια στιγμή που ανέβαινα κάπως γρήγορα, το computer μου μ' επανέφερε στην τάξη κι αμέσως επιβράδυνα τον ρυθμό μου…

Καθώς ανεβαίναμε, το φως του ήλιου δυνάμωνε κι άρχιζαν σταδιακά να διακρίνονται τα διάφορα χρώματα. Από τα τμήματα του σκάφους που προεξείχαν (καπνοδόχοι, σκάλες, βίτζια, κατάρτι, κ.λπ.) κρέμονταν υπέροχα χρωματιστά μαλακά κοράλλια. Φθάνοντας στην κουπαστή της πλώρης ήταν πια η ώρα να κάνουμε τη στάση αποσυμπίεσης των 6 μέτρων. Κρατηθήκαμε από το σκελετό του πλοίου κι αρχίσαμε να μετράμε το χρόνο. Δίπλα μας ήταν πολλές δεκάδες ωραιότατα ψαράκια, που ορμούσαν με μανία κι έτρωγαν κάτι από την επιφάνεια του μετάλλου η οποία ήταν πολύχρωμη από τις επικαθίσεις διάφορων θαλάσσιων οργανισμών. Τσακώνονταν μεταξύ τους και προσπαθούσε το καθένα να διώξει τ' άλλα, για να πλησιάσει στον μεζέ. Δεν τα πτοούσε ούτε καν η δική μας παρουσία. Λυπήθηκα που δεν είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή. Την είχα αφήσει στην παραλία, επειδή η κατάδυση ήταν δύσκολη. Εκτός των άλλων είχε και θαλάσσιο ρεύμα, που δυσκόλευε φοβερά το κολύμπι. Απόλαυσα, λοιπόν, όσο περισσότερο μπορούσα το θέαμα που παρουσίαζε ο "θίασος". Κάναμε άλλη μία στάση στα 3 μέτρα βάθος, μεγαλύτερη απ' ό,τι συνιστούσε το computer, για να είμαστε απόλυτα ασφαλείς.

Στην παραλία με το καταδυτικό μαχαίρι μου "σφάξαμε" δύο ανανάδες. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στα τόσα ταξίδια που έχω κάνει στους τροπικούς να έχω φάει παρόμοιους ανανάδες, τόσο χυμώδεις, εύγευστους, γλυκούς και αρωματικούς! Ρωτώντας τον Wilson, έμαθα ότι η εποχή πριν από τα Χριστούγεννα ήταν η καλύτερη για τους ανανάδες, γιατί τότε ήταν ώριμοι και πολύ γευστικοί. Μου εξήγησε, επίσης, τι είχε συμβεί με τα ψαράκια που έτρωγαν μανιωδώς. Δεν ήταν κοράλλι αυτό που έτρωγαν, όπως είχα υποθέσει. Ήταν τ' αβγά μεγάλων ψαριών, τα οποία είχαν αναγκαστεί να φύγουν λόγω της δικής μας παρουσίας! Άφησαν, λοιπόν, τ' αβγά τους αφύλαχτα κι απροστάτευτα κι έτσι βρήκαν ευκαιρία τα μικρά ψαράκια και όρμησαν μετά μανίας στον αναπάντεχο αυτό μεζέ.

Στην παραλία υπήρχε ένα μεγάλο δάσος από κοκοφοίνικες. Ξαπλώσαμε στη σκιά τους, για να ξεκουραστούμε και για να περάσει η ώρα, ώστε να ξαλαφρώσει ο οργανισμός μας από το πολύ άζωτο που είχε απορροφήσει στη διάρκεια της βαθιάς κατάδυσης. Αλλά και η ξάπλα έχει τους κινδύνους της... Δεν πρέπει να ξαπλώσει κανείς ακριβώς κάτω από μια φοινικιά, γιατί μερικές φορές ο άνεμος ρίχνει και καμιά καρύδα! Απ' αυτό το τεράστιο ύψος ένα τόσο βαρύ αντικείμενο δεν θα ήταν καθόλου, μα καθόλου, ευπρόσδεκτο… Απόλαυσα επί μία ώρα τη δροσερή αύρα του ωκεανού και το βουητό των κυμάτων που έσκαγαν επάνω στους κοραλλιογενείς υφάλους. Ξαπλωμένος κι αραγμένος στη σκιά το απολάμβανα, όχι όμως και τις φορές που έβγαινα από την κατάδυση με τον εξουθενωτικά βαρύ εξοπλισμό μου. Όταν τα κύματα είναι δυνατά υπάρχει κίνδυνος να σε ρίξουν επάνω στα κοφτερά σαν μαχαίρια κοραλλιογενή βράχια, και τότε βλέπεις την άλλη πλευρά του νομίσματος...

Για τη δεύτερη κατάδυση της ημέρας προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο λίγο μακρύτερα από τη Honiara. Στη διαδρομή περάσαμε από γέφυρες επάνω από ήσυχα ποταμάκια, οι οποίες "χάνονταν" κάτω από τα νερά, όταν άρχιζαν οι τροπικές βροχές. Γι' αυτό υπήρχαν σχετικές προειδοποιητικές πινακίδες. Και από τις δύο πλευρές κάθε γέφυρας υπήρχαν ψηλοί πάσσαλοι, μπηγμένοι στο έδαφος, με διαβαθμίσεις που έδειχναν από μακριά πόσο ήταν το βάθος του νερού πάνω από τη γέφυρα. Έτσι, μπορούσε κανείς να σταθμίσει αν θα αποτολμούσε το πέρασμα ή όχι. Όταν το ποτάμι ήταν πάρα πολύ φουσκωμένο, υπήρχε κίνδυνος να συμπαρασύρει με μεγάλη ευκολία ακόμη και το πιο βαρύ αυτοκίνητο!

Η κατάδυση θα γινόταν κατά μήκος μιας παραλίας που υπήρχε ισχυρό ρεύμα. Προχωρήσαμε στην ξηρά, παραλιακά, με όλο τον εξοπλισμό μας προς τα ανάντι του ρεύματος (προς τα επάνω δηλαδή). Σ' ένα κατάλληλο σημείο μπήκαμε στο νερό (πάντοτε με την πολύτιμη βοήθεια του οδηγού μας, ο οποίος δεν βούτηξε). Καταδυθήκαμε, μα, επειδή το σώμα μας ήταν φορτωμένο με άζωτο από τη βαθιά κατάδυση, μείναμε τα ρηχά (μέγιστο βάθος 20 μέτρα). Αυτή τη φορά είχα πάρει και τη φωτογραφική μηχανή με το φλας και άρχισα αμέσως... δουλειά. Τα θέματα ήταν πάμπολλα, μόνο που το νερό ήταν θολό από το ρεύμα κι από το κύμα. Καθώς αφεθήκαμε να μας παρασύρει το νερό, η κατάδυση ήταν ήπια και ξεκούραστη. Θα ήταν τελείως διαφορετική κατάσταση αν επιχειρούσαμε να κολυμπήσουμε αντίθετα προς το ρεύμα. Το πιο εντυπωσιακό της κατάδυσης αυτής ήταν τα πολλά κρινοειδή , όχι μόνο μαύρα αλλά και πράσινα και με ραβδώσεις, που δεν είχα ξαναδεί.

Το απόγευμα πήγα στην κεντρική τράπεζα, η οποία βρισκόταν διαγωνίως απέναντι από το ξενοδοχείο μου, για να πάρω νομίσματα για την συλλογή μου. Μου ζήτησαν προμήθεια 10%! Αυτό μόνο στη Μάλτα μού είχε ξανασυμβεί. Προηγουμένως είχα πάει σε μια άλλη τράπεζα, για να αλλάξω χρήματα και ενώ είχε μόλις κλείσει (έκλεινε νωρίτερα), ο φύλακας μού επέτρεψε να μπω, ίσως επειδή με είδε ξένο.

Το βράδυ επιχειρώντας να τηλεφωνήσω στην Αθήνα με κάρτα, το μηχάνημα μου έφαγε ολόκληρη την κάρτα των 20 $ S.I., χωρίς αποτέλεσμα!

Βαθιά στο ναυάγιο Kinugawa

Τετάρτη, 1.11.95

Ξύπνησα χαράματα - εκεί στους τροπικούς ξημερώνει πολύ νωρίς, αρχίζει να χαράζει από τις 5:30. Ίσως να με ξύπνησε ο θόρυβος του ηλεκτρικού ψυγείου του δωματίου μου. Όμως, το κελάηδημα των πολυάριθμων πουλιών στην αυλή με αποζημίωσε, ήταν σκέτη μαγεία! Από τα νησιά του Σολομώντα άλλωστε κάνουν εξαγωγή τροπικών πτηνών.

Ο Wilson είχε ρεπό και divemaster (= αρχηγός της κατάδυσης) ήταν ο Αυστραλός ιδιοκτήτης της βάσης dive-shop John Carr. Πήγαμε και πάλι στο ναυάγιο Bonegi I, μαζί μ' ένα ζευγάρι Γάλλων από τη Νέα Καληδονία. Το ναυάγιο έχει πάρει το όνομα της περιοχής όπου βυθίστηκε, γιατί ήταν πιο εύκολο. Το πραγματικό όνομα του γιαπωνέζικου πλοίου ήταν «Kinugawa». Το πλοίο αυτό, όπως και το γειτονικό φορτηγό «Hirokawa», τα έριξαν επίτηδες οι πλοίαρχοί τους στην ξηρά, όταν είδαν ότι δεν είχαν ελπίδα να γλυτώσουν από τις εφορμήσεις των αμερικανικών αεροπλάνων. Έτσι ήλπιζαν ότι θα κατάφερναν να σώσουν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και αρκετά από τα εφόδια που μετέφεραν. Αυτά τα πλοία, όπως και το Ruiniu, μπορεί να τα επισκεφθεί κανείς κάνοντας απλή κατάδυση. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα ναυάγια βρίσκονταν σε μεγάλα βάθη και ήταν απρόσιτα με scuba diving. Ο Carr μού είπε ότι μαζί με έναν Αμερικανό κι έναν Αυστραλό σχεδίαζαν από καιρό μια βαθιά και δύσκολη κατάδυση, για πρώτη φορά, στο ναυάγιο του αμερικανικού πλοίου «Atlanta», που αναπαυόταν σε βάθος 77 μέτρων.

Αυτή τη φορά πήρα στην κατάδυση τη φωτογραφική μηχανή με το φλας. Λόγω του κύματος, δυσκολευτήκαμε λίγο να μπούμε στο νερό από την παραλία, επειδή δε τα βατραχοπέδιλά μου έμπαιναν δύσκολα, τα φόρεσα από την ακτή και προχώρησα προς τα πίσω, με… "την όπισθεν". Αυτή, όμως, η πορεία είναι αρκετά προβληματική, όταν σε χτυπάνε τα κύματα κι όταν βυθός έχει πολλά κοραλλιογενή βράχια και δεν βλέπεις πού πατάς. Ο οδηγός μού έδωσε τη μηχανή αργότερα. Επειδή η Γαλλίδα δεν είχε μεγάλη πείρα καταδύσεων, ο divemaster την κρατούσε συνεχώς σ' όλη τη διάρκεια από το χέρι, για να μη φοβάται. Καταδυθήκαμε ταχύτατα προς τα βάθη του ναυαγίου. Ευτυχώς, κανείς από τους τέσσερις δεν είχε πρόβλημα με τ' αφτιά του. Στο εσωτερικό του πλοίου περάσαμε από πολλά μέρη. Το φως ήταν αμυδρό και χρειασθήκαμε τον δυνατό προβολέα που είχε μαζί του ο John. Σκεφτόμουν ότι η Γαλλίδα "θα τα είχε κάνει επάνω της" από την τρομάρα της, γιατί, φυσικά, η δαιδαλώδης διαδρομή μέσα στους θεοσκότεινους χώρους προκαλεί δέος. Αλλά και το θέαμα ήταν εξ ίσου φοβερό. Πάμπολλα ψάρια, μερικά πολύ μεγάλα, ξεπρόβαλλαν από διάφορες γωνιές, ενοχλημένα από την απρόσκλητη και αναπάντεχη παρουσία μας στο βασίλειό τους. Μέσα από τα ανοίγματα, τα φινιστρίνια κ.λπ. βλέπαμε τον έξω πολύχρωμο κόσμο του βυθού και συγχρόνως παίρναμε ηλιακό φως, χρησιμότατο για την πορεία μας. Στα πολύ σκοτεινά σημεία επάνω στα τοιχώματα είχαν αναπτυχθεί λευκά κοράλλια, που έμοιαζαν με πολύπλοκα διακλαδισμένους σταλακτίτες, τόσο που νόμιζες ότι είχες καταδυθεί μέσα σε σπηλιά!

Είχαμε ήδη φθάσει σε βάθος 44 μέτρων και καθώς απορροφούσαμε άζωτο με έντονο ρυθμό, λόγω του μεγάλου βάθους, γρήγορα φθάσαμε στην ώρα μηδέν. Το computer μου έδειχνε ότι χρειαζόμασταν στάσεις αποσυμπίεσης πριν βγούμε στην επιφάνεια. Αρχίσαμε σιγά-σιγά την ανάδυση. Παρότι πρόσεχα ν' ανεβαίνω αργά, το καταδυτικό computer μου επισήμανε αρκετές φορές, με εάν οξύ ηχητικό σήμα, ότι έπρεπε να επιβραδύνω. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι ν' ανέβουμε στα 25 μέτρα. Η απόσταση ήταν πραγματικά μεγάλη. Φθάνοντας περίπου στα 10 μέτρα, σταματήσαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες, απολαμβάνοντας το θέαμα και καθυστερώντας την άνοδο για να βοηθήσουμε στην αποβολή του αζώτου. Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας μας προς την επιφάνεια έγινε από την εξωτερική πλευρά του σκάφους. Το τοίχωμά του έμοιαζε με πελώριο κεκλιμένο τοίχο, στολισμένο με πολύχρωμους θαλάσσιους οργανισμούς, όχι όμως στην ποικιλία, ποσότητα και μέγεθος του εσωτερικού μέρους του σκάφους. Εκεί μέσα οι διάφορες γωνίες, τα στενώματα και τα διαχωριστικά αποτελούσαν θαυμάσια καταφύγια για τα θαλάσσια ζώα και τους οργανισμούς. Τα νέα ναυάγια ήταν γεμάτα κρυψώνες για μικρά ή μεγαλύτερα ψάρια.

Στις καταδύσεις σε απομακρυσμένα μέρη του κόσμου χρειάζεται ιδιαίτερα αυξημένη προσοχή, δεδομένου ότι το πλησιέστερο νοσοκομείο με θάλαμο αποσυμπίεσης μπορεί να απέχει μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα με το αεροπλάνο! Στο συγκεκριμένο μέρος που ήμουν ο κοντινότερος θάλαμος βρισκόταν στην Αυστραλία... Εξαντλήσαμε μέχρι τελευταίας ρουφηξιάς τον αέρα από τις μπουκάλες, για να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σε βάθος 3 μέτρων και να απομακρύνουμε τελείως τον κίνδυνο νόσου των δυτών. Από ώρα το computer έδειχνε ότι μπορούσαμε ν' αναδυθούμε άφοβα.

Το ιστορικό «Iron bottom sound»

Από την παραλία φαινόταν σχετικά κοντά το ηφαιστειογενές νησάκι Savo. Ανάμεσα στα νησιά Guadalcanal και Savo βρισκόταν το περίφημο «Iron bottom Sound» (= o Πορθμός με τον σιδερένιο βυθό). Πήρε αυτό το όνομα επειδή ήταν στρωμένος με τα κουφάρια πλοίων και αεροπλάνων από τις σκληρές αεροναυμαχίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο γιαπωνέζικος στόλος κατέβαινε το στενό νύχτα με απόλυτο συσκοτισμό κι επιτίθετο ξαφνικά στα αμερικανικά πλοία, προξενώντας μεγάλες καταστροφές. Οι Ιάπωνες είχαν αποκτήσει φοβερή εμπειρία στις νυχτερινές ναυμαχίες και αποτελούσαν φόβο και τρόμο για τα αμερικανικά πληρώματα. Για τις επικές και δραματικές συγκρούσεις στο Guandalcanal και στο στενό Iron bottom sound έχουν γραφεί συναρπαστικά βιβλία. Διάβασα μερικά προτού κάνω αυτό το ταξίδι. Ένα γεγονός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα είναι το εξής: Εκείνη την εποχή είχε μόλις επινοηθεί το ραντάρ. Επειδή, όμως, οι συσκευές ραντάρ που είχαν κατασκευαστεί ήταν ελάχιστες, το αμερικανικό γενικό επιτελείο είχε στείλει από μία σε κάθε στολίσκο ή νηοπομπή. Ο ναύαρχος που ήταν επικεφαλής στην περιοχή του Guadalcanal, διέπραξε μία τρομερή γκάφα, επειδή, όπως έλεγε, δεν πίστευε σ' αυτά τα «μοντέρνα κατασκευάσματα». Αντί να στείλει προς το βοριά πρώτο το μοναδικό του πλοίο που ήταν εξοπλισμένο με σύστημα ραντάρ, ώστε να ανιχνεύσει έγκαιρα τον επερχόμενο εχθρικό στόλο, το έστειλε στο τέλος του σχηματισμού! Έτσι οι Ιάπωνες συνέχισαν να αιφνιδιάζουν και να "πιάνουν στον ύπνο" τους Αμερικανούς και να τους πετσοκόβουν… Μετά το τέλος του πολέμου ο αρχιναύαρχος δεν πέρασε από Ναυτοδικείο για τους αδικοχαμένους νεκρούς….

Το μεσημέρι κοιμήθηκα, γιατί νύσταζα. Ξύπνησα με το ξυπνητήρι με βαρύ κεφάλι, γι' αυτό ανακουφίστηκα όταν έμαθα ότι το κύμα δεν θα μας επέτρεπε να κάνουμε νυχτερινή κατάδυση.

Ξεκίνησα για μια βόλτα στην πόλη και πέρασα από τα γραφεία της εταιρείας τηλεπικοινωνιών για εκφράσω το παράπονό μου ότι το τηλέφωνο μου "έφαγε" μία κάρτα των 20 $ S.I. χωρίς να τηλεφωνήσω καθόλου.

Προχωρώντας προς την πόλη, συνάντησα ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο που εκείνη την ώρα έκανε όπισθεν και συγχρόνως από κάποιο εγκατεστημένο μεγάφωνο εξέπεμπε το ακόλουθο μαγνητοφωνημένο -με γυναικεία φωνή- μήνυμα:

«Προσοχή: αυτό το αυτοκίνητο κάνει όπισθεν. Απομακρυνθείτε όλοι!».

Να υποθέσουμε ότι ο οδηγός του είχε χτυπήσει κάποιο πεζό κάνοντας όπισθεν;

Πέρασα από το γειτονικό ξενοδοχείο «King Solomon», απ' όπου αγόρασα ένα καταδυτικό T-shirt και πήρα πληροφορίες για τις καταδύσεις σ' ένα άλλο νησί του συμπλέγματος, το Ghizo. Υπήρχε οργανωμένη κατάσταση εκεί, αλλά απείχε 1 ώρα και 30 λεπτά με το αεροπλάνο, πράγμα που θα σήμαινε ίσως δύο μέρες χαμένες για κατάδυση. Γι' αυτό αποφάσισα να μην πάω.

Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης βρήκα ένα μοναδικό κατάστημα και αγόρασα T-shirts με παραστάσεις από τα Solomon Islands.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου και μετά το δείπνο βγήκα στον κήπο κοντά στην παραλία για να απολαύσω την υπέροχη φεγγαράδα. Στους τροπικούς, ιδίως κοντά στον Ισημερινό, το φεγγάρι ανεβαίνει πολύ ψηλά στον ουρανό, σχεδόν στο ζενίθ, και οι σκιές που δημιουργεί επάνω στο έδαφος είναι πάρα πολύ μικρές. Ήμουν ξαπλωμένος σε μία αναπαυτική ξαπλώστρα και η σκιά μου ήταν κάπου 25 εκατοστά μόνο! Άναψα το τσιμπούκι μου κι άρχισα να ρουφάω τον αρωματικό καπνό. Ο μοναδικός θόρυβος ήταν ο παφλασμός των κυμάτων. Το φως του φεγγαριού φώτιζε υποβλητικά τις φοινικιές στην παραλία και τα μικρά σκαφάκια, που ήταν αραγμένα κοντά στην ακτή. Ήταν ώρα χαλάρωσης και αναπόλησης των εμπειριών της ημέρας που πέρασε. Οι σκέψεις μου, όμως, προχώρησαν μακρύτερα κι άρχισα να ονειροπολώ και να σχεδιάζω μελλοντικά ταξίδια, σε τόπους άγνωστους, μακρινούς κι εξωτικούς…

Αυτή τη μεγάλη ησυχία ήρθε να διακόψει μία έντονη μουσική και δυνατές κραυγές. Μία ομάδα από άνδρες χορευτές έκανε επίδειξη των παραδοσιακών πολεμικών χορών των νησιών. Ήταν πάνω από 20, ντυμένοι με κομμάτια από δέρματα ζώων, κρατούσαν ρόπαλα και τόξα κι όλοι έπαιζαν κάποιο παραδοσιακό όργανο, είτε κρουστό είτε πνευστό. Χοροπηδούσαν ρυθμικά και κραύγαζαν συντονισμένα άγριες, πολεμικές κραυγές. Ας μην ξεχνάμε ότι οι κάτοικοι εκεί ήταν κυνηγοί κεφαλών και κανίβαλοι, όπως ακριβώς και οι γειτονικοί Παπούα της Νέας Γουϊνέας, μέχρι πριν μερικές δεκαετίες.

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, ανακάλυψα ένα πρήξιμο στο μάγουλό μου. Υπέθεσα ότι ήταν τσίμπημα κουνουπιού και ευχήθηκα να περάσει σύντομα, χωρίς δυσάρεστες συνέπειες…

Εκδρομή στο νησάκι Vulelua

Πέμπτη, 2.11.95

Ξύπνησα στις 2:30 νομίζοντας ότι είναι 5:30, πλύθηκα, έγραψα, αλλά ξανακοιμήθηκα. Πηγαίνοντας για πρωινό παρατήρησα ότι οι άνδρες σερβιτόροι φορούσαν την παραδοσιακή φούστα lava-lava, η οποία όμως είχε τσέπες για να διευκολύνονται στη δουλειά τους. Ενθουσιάστηκα δε όταν είδα ότι, όπως και σε άλλα τροπικά νησιά (π.χ. Jamaica), το continental breakfast περιελάμβανε και απεριόριστα φρούτα από το μπουφέ. Κατόπιν αυτού σταμάτησα το full breakfast -με αυγά, μπέικον κ.λπ.- τα οποία ήταν πολύ βαριά για την κατάδυση που ακολουθούσε.

Ένα αξιοπερίεργο των κατοίκων εκεί, όπως συμβαίνει και σ' άλλα νησιά της Μελανησίας, ήταν ότι υπήρχαν αρκετοί μαύροι με ξανθά, κατσαρά μαλλιά! Ιδιαίτερα χαριτωμένα ήταν τα μικρά πιτσιρίκια: κατάξανθα και σγουρομάλλικα, αλλά με κατάμαυρο, εβένινο δέρμα! Ίσως αυτός ο περίεργος συνδυασμός να οφείλεται σε επιμειξίες με λευκούς...

Επέστρεψα στο δωμάτιο και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη είδα ότι από το τσίμπημα του κουνουπιού το προηγούμενο βράδυ είχα στο μάγουλο ένα πελώριο σημάδι. Προβληματίστηκα για μια στιγμή, γιατί το Guadalcanal εθεωρείτο ως το νησί με την περισσότερη ελονοσία σε ολόκληρη τη Γη, σύμφωνα μ' ένα ταξιδιωτικό βιβλίο. Επίσης, ο διάσημος ταξιδευτής και συγγραφέας Jack London, το περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα, γιατί εκεί αρρώστησε από ελονοσία. Έδιωξα, όμως, αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου, θεωρώντας ότι ήμουν υπερβολικός.

Εκείνη τη μέρα πήγαμε για κατάδυση στην άλλη πλευρά του νησιού, προς τα ανατολικά κι αρκετά μακρύτερα. Γι' αυτό η αναχώρησή μας είχε προγραμματιστεί νωρίτερα, στις 7:30 αντί στις 8:30. Διασχίσαμε την πόλη, η οποία εκείνη την ώρα είχε παραδόξως μεγάλη κίνηση τροχοφόρων. Προχωρούσαμε με "βήμα" σημειωτόν. Ακόμη και μία πόλη 17.000 κατοίκων μπορεί να έχει κυκλοφοριακό πρόβλημα, αν διαθέτει μόνο ένα κύριο δρόμο!

Έξω από την Honiara το τοπίο ήταν πολύ ωραίο. Είχε παντού πυκνή, παρθένα, τροπική βλάστηση, ενώ σ' άλλα νησιά των τροπικών (όπως π.χ. Mauritius, Haiti κ.λπ.) αυτή έχει καταστραφεί από την αλόγιστη εκμετάλλευση των αποίκων και την προσπάθεια να δημιουργήσουν φυτείες πολύ γρήγορα. Ίσως τα νησιά αυτά σώθηκαν λόγω της μεγάλης τους απόστασης από την Ευρώπη. Έγιναν αποικίες μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα. Δεξιά κι αριστερά βλέπαμε καταπράσινες φυτείες από φοίνικες διαφόρων ειδών, μπανανιές, δέντρα παπάγιας και ζαχαροκάλαμα. Είδα και κακαόδενδρα, τα οποία έχουν κανονικό ύψος και το χαρακτηριστικό τους είναι ότι τα τελευταία φύλλα σε κάθε κλαδί κοντά στην άκρη της τούφας είναι ροζ και όχι πράσινα. Κατά μήκος του δρόμου είχαν φυτρώσει από μόνα τους ωραία λουλούδια, τα περισσότερα κόκκινα, αυτά που στις άλλες χώρες αναπτύσσονται μόνο σε θερμοκήπια και με πολλή φροντίδα και περιποίηση.

Περάσαμε από πολύ όμορφα χωριουδάκια, στα οποία οι καλύβες ήταν φτιαγμένες επάνω σε ψηλούς ξύλινους πασσάλους, για να προφυλάσσονται από τις πλημμύρες όταν έρχονταν οι καταρρακτώδεις βροχές, αλλά και από τις σαύρες, τα φίδια, τους σκορπιούς που δυσκολεύονται αρκετά ν' αναρριχηθούν επάνω στους στύλους. Οι αχυρένιες σκεπές τους, χάριν στην πυκνοπλεγμένη τους κατασκευή, το μεγάλο πάχος του στρώματος των φύλλων και τη μεγάλη κλίση τους ήταν απόλυτα στεγανές. Όμως, χρειάζονταν συχνά επίπονες και δαπανηρές επισκευές. Γι' αυτό οι ιθαγενείς κατέφευγαν πολλές φορές στην εύκολη λύση: τις αντικαθιστούσαν με κυματοειδείς λαμαρίνες, που είναι 100% στεγανές, αλλά δυστυχώς σκουριάζουν γρήγορα. Έτσι οι παλιές γραφικές καλύβες μετατρέπονταν βαθμιαία σε ακαλαίσθητα παραπήγματα, σε αποκρουστικές τρώγλες.

Το οδόστρωμα αλλού ήταν καλή άσφαλτος, αλλού είχε πελώριες τρύπες κι αλλού ήταν σκέτο χώμα. Ήμασταν υποχρεωμένοι, λοιπόν, να κόβουμε ταχύτητα σε κάθε ανωμαλία του δρόμου. Μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο φθάσαμε σ' ένα μικρό χωριουδάκι στην ανατολική παραλία. Μόλις αντικρίσαμε τη θάλασσα απογοητευτήκαμε. Είχε σηκώσει τεράστια κύματα. Αυτό απέκλειε κάθε ιδέα περί κατάδυσης. Αφήσαμε, λοιπόν, όλο τον καταδυτικό εξοπλισμό μας μέσα στο mini-bus κι ετοιμαστήκαμε να περάσουμε με τις βενζινακάτους απέναντι στο νησί Vulelua . Σε λίγο έφθασαν δύο μακριές βάρκες με εξωλέμβια μηχανή, για να μας παραλάβουν. Εγώ είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου ένα λεπτό αντιανεμικό με κουκούλα και μία μεγάλη νάιλον σακούλα, για να βάλω μέσα τα μικροπράγματα, ώστε να μη βραχούν από τα κύματα. Περιττό να πω ότι οι άλλοι με κοιτούσαν με φθόνο… Το αντιανεμικό μου το είχα ψεκάσει από την Ελλάδα με 2 στρώματα spray σιλικόνης για να είναι τελείως αδιάβροχο, ενώ η σακούλα μου έκλεινε ερμητικά με στριμμένο σύρμα.

Στην παραλία έσκαγαν τα κύματα του ωκεανού και δημιουργούσαν φοβερό αντιμάμαλο. Για να επιβιβασθούμε στις βάρκες χρειάσθηκε σχέδιο και μεγάλος συντονισμός κινήσεων. Συγχρόνως, έπρεπε να σπρώξουμε όλοι μαζί, για να ξεκολλήσουν οι βάρκες από την άμμο και αμέσως μετά να πηδήξουμε μέσα, εκμεταλλευόμενοι τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν ανάμεσα σε δύο μεγάλα κύματα. [Ακριβώς την κρίσιμη στιγμή, τα νερά που αποτραβιόνταν προς τα βαθιά παρέσυραν τις σαγιονάρες μου! Ευτυχώς, τη μία την πρόλαβα, ενώ την άλλη την έπιασε ένας Νεοζηλανδός.] Επειδή το εγχείρημα ήταν δύσκολο, είχαν έρθει να μας βοηθήσουν και δύο ντόπιοι, που έτυχε να βρίσκονται στην παραλία εκείνη τη στιγμή. Συνέχισαν το σπρώξιμο, όταν εμείς πηδήξαμε μέσα στη βάρκα. Ο συγχρονισμός των κινήσεων πέτυχε απολύτως. Τρομάξαμε να ξεκινήσουμε, αλλά τα καταφέραμε χωρίς κανένα ατύχημα. Οι βάρκες είχαν ένα μικρό σκεπαστό χώρο μπροστά στην πλώρη κι εκεί τοποθετήσαμε όλα μας τα εφόδια, για να τα προστατεύσουμε από τα νερά. Η βάρκα χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο και τα κύματα μας "έλουζαν". Προσπαθούσαμε και με τα δύο χέρια να κρατηθούμε όσο το δυνατόν πιο γερά, για να μην μας παρασύρει κανένα πελώριο κύμα. Κάποια στιγμή, σ' ένα φοβερό σκαμπανέβασμα, ξεκόλλησε η σανίδα επάνω στην οποία καθόμουν. Ευτυχώς κρατήθηκα και δεν έπεσα στη θάλασσα.

Η περιήγηση του νησιού

Εδέησε κάποτε να φθάσουμε στο νησάκι. Ήταν στρογγυλό και καταπράσινο, αληθινή ζούγκλα! Πριν από τον πόλεμο το είχε μια οικογένεια εμπόρων. Κατά τη διάρκειά του είχαν εγκατασταθεί εκεί αμερικανοί στρατιώτες, για να κατασκοπεύουν την κίνηση των γιαπωνέζικων πλοίων που περνούσαν μέσα από τα στενά. Σήμερα στο νησάκι υπήρχαν παραθεριστικές εγκαταστάσεις, δηλαδή λίγα bungalows κι ένα κεντρικό συγκρότημα για φαγητό και συγκεντρώσεις. Τα bungalows ήταν φτιαγμένα επάνω σε πασσάλους, είχαν σκεπαστές βεράντες και ψάθινη σκεπή. Τα παράθυρά τους έκλειναν με οριζόντια περιστρεφόμενες, γυάλινες περσίδες. Η πρόσβαση στη θάλασσα από κάθε bungalow ήταν εφικτή μέσω ενός μικρού μονοπατιού που περνούσε μέσα από οργιώδη βλάστηση.

Κοντά στο κεντρικό κτίριο, για την ακρίβεια υπόστεγο, υπήρχαν κλουβιά με πολλά τροπικά πουλιά, κυρίως πολύχρωμους παπαγάλους. Λίγο πιο κάτω ένα πελώριο δένδρο είχε γείρει τόσο πολύ που τα κλαδιά του είχαν έρθει σε οριζόντια θέση και απλώνονταν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σκαρφάλωσα επάνω του και προχώρησα, με αρκετή δυσκολία, κάπου 20 μέτρα. Ήταν περίεργο και διασκεδαστικό να προχωράω επάνω από την επιφάνεια του νερού.

Κατόπιν ξεκίνησα για να κάνω τον γύρο του νησιού κι όπως αποδείχθηκε οι σαγιονάρες μού ήταν πολύτιμες. Αλλού υπήρχε υπέροχη λευκή αμμουδιά, ανάμεικτη με μικρά κομμάτια κοραλλιών, κι αλλού βράχια. Προς την πλευρά της ανοιχτής θάλασσας τα πελώρια κύματα έσκαγαν επάνω στο μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο. Προς την αντίθετη πλευρά, έβλεπα απέναντι την καταπράσινη ακτή του μεγάλου νησιού Guadalcanal, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου περίπου.

Ολοκλήρωσα τον γύρο του νησιού, το οποίο ουσιαστικά ήταν μια σταλιά, και κατόπιν άρχισα να εξερευνώ τα διάφορα μονοπάτια που οδηγούσαν στο εσωτερικό του. Η βλάστηση ήταν πολύ πυκνή, η δε ποικιλία των δένδρων και των θάμνων τόσο μεγάλη που νόμιζες ότι βρισκόσουν σε βοτανικό κήπο. Παντός είδους ζωύφια πετούσαν ή περπατούσαν επάνω στα φυλλώματα των φυτών και των λουλουδιών.

Διασχίζοντας το νησί έφθασα και σ' ένα πολύ απλά φτιαγμένο τάφο με την επιγραφή:

«David Philip Hart (1945 - 1991) στο μέρος που τόσο πολύ αγάπησε»

κι ένα σταυρό φτιαγμένο από θαλασσινά κοχύλια. Ασυναίσθητα έκανα το λογαριασμό και συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άγνωστος έζησε λιγότερα χρόνια από μένα...

Συνέχισα στο μονοπάτι μέχρι που διέσχισα ολόκληρο το νησάκι κι έφθασα μέχρι την άλλη παραλία. Μετά έκανα ένα δεύτερο γύρο του νησιού από άλλα μονοπάτια. Ξάπλωσα στη μαλακή, λευκή άμμο, έτσι για να αναπαυθώ λίγο, χωρίς να κάνω τίποτα. Ο ήλιος βρισκόταν ψηλά στο ζενίθ κι έριχνε πολύ καυτές ακτίνες, αλλά τη ζέστη τους μετρίαζε ο δροσερός, δυνατός άνεμος του ωκεανού (αυτός ακριβώς που μας χάλασε τα καταδυτικά σχέδια). Άκουγα με κλειστά τα μάτια τον απόμακρο θόρυβο των κυμάτων που έσκαγαν επάνω στους βράχους του coral reef. Λίγο μακρύτερα κάτι ερωδιοί με ανοιχτό γκρι φτέρωμα, μεγάλο ράμφος και λεπτά, μακριά πόδια περπατούσαν νωχελικά στα βράχια, αναζητώντας τροφή. Μικρά κοχύλια μετακινούνταν στην παραλία, καθώς το ζωάκι που έμενε μέσα μετέφερε μαζί το καβούκι του, καβούρια κινούνταν επάνω στην άμμο και χώνονταν με απίστευτη ταχύτητα μέσα στις βαθιές τρύπες τους, μόλις έβλεπαν κάποιον να πλησιάζει. Κι ας θεωρούμε εμείς ότι όλοι οι κάβουρες είναι αργοκίνητοι!

Κατόπιν συνέχισα τη βόλτα μου μέσα στην καταπράσινη βλάστηση, που έφθανε μέχρι την άκρη της αμμουδιάς. Σε κάποια σημεία, στην άκρη του δάσους, κάτω από την παχιά σκιά των δένδρων και των αναρριχόμενων φυτών είχαν φτιάξει ξύλινα παγκάκια, για να απολαμβάνουν οι τουρίστες τη θέα προς τον ωκεανό. Κάθισα σ' ένα απ' αυτά για να ξαποστάσω κι αγνάντεψα μακριά το στενό στο οποίο έγιναν τόσες πολύνεκρες ναυμαχίες το 1942 - 1943. Κολύμπησα στην απάνεμη πλευρά όπου "βασίλευε άλλος θεός", η απόλυτη γαλήνη.

Το συγκρότημα περιλάμβανε και γήπεδα για τένις και beach volley, είχε ένα ιστιοπλοϊκό καταμαράν, πλωτή εξέδρα και μονόξυλα (σκαμμένα σε χονδρό κορμό δένδρων). Όσα μονόξυλα πάλιωναν, τα χρησιμοποιούσαν ως γλάστρες (ή μάλλον μακρόστενες ζαρντινιέρες) και φύτευαν μέσα ωραία λουλούδια και διακοσμητικά φυτά. Ανέβηκα μετά στο κεντρικό bungalow, όπου βρισκόταν το μπαρ και η τραπεζαρία. Ο σκελετός της στέγης του ήταν φτιαγμένος από χονδρά καλάμια bamboo και καλυμμένος από πλεγμένα φύλλα φοίνικα. Μόνο τα κεντρικά υποστυλώματα ήταν ξύλινα, από ευθείς κορμούς δένδρων. Ακόμα και όλα τα δεσίματα ήταν από φυτικές ίνες σαν βούρλα. Οι άλλοι της παρέας είχαν ήδη μαζευτεί εκεί και έπιναν τις μπύρες τους, μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό. Ήταν η ώρα που μπορούσε ο καθένας να διηγηθεί παλιές ιστορίες. Πολλές απ' αυτές ήταν διασκεδαστικές κι άλλες πάλι πολύ διδακτικές.

Οι Νεοζηλανδοί μάς πληροφόρησαν ότι οι καλύτερες καταδύσεις στη χώρα τους γίνονται τον χειμώνα στο Νότιο Ημισφαίριο. Οι δύτες βρίσκουν μεγάλους αστακούς, αλλά υποφέρουν από το πολύ κρύο. Για προστασία φοράνε είτε διπλή στολή υγρή (2x7 mm πάχος) είτε στεγανή στολή και ρούχα από μέσα, για να προστατεύονται από το κρύο. Επίσης, στα πόδια φοράνε μέσα από την υγρή στολή σακούλες νάιλον, που στεγανοποιούν με αυτοκόλλητη ταινία στην κνήμη, για να μειώσουν την κυκλοφορία του κρύου νερού, ώστε να μην παγώσουν. Μετά την κατάδυση το πιο ευχάριστο είναι να σε καταβρέξουν με καυτό νερό. Αποτελεί τη μεγάλη απόλαυση για τους παγωμένους δύτες. Μετά απ' όλα αυτά που άκουσα, δικαιώθηκα που προτιμώ τις ζεστές θάλασσες των τροπικών…

Ο John Carr μας διηγήθηκε πολλές ιστορίες με θαλάσσιους κροκόδειλους στη Βόρεια Αυστραλία. Σε μία περίπτωση ο κροκόδειλος πέρασε πάνω από τον δύτη και απλώς τον γρατζούνισε. Σε άλλη περίπτωση, όμως, ο κροκόδειλος έφαγε μια κοπέλα.

Μέχρι να ετοιμασθεί το γεύμα μάς πρόσφεραν για ξηρούς καρπούς φρέσκα αράπικα φιστίκια μαζί με το "τσαμπί" τους. Δεν επρόκειτο για φρούτο, αλλά για ρίζες που αναπτύσσονται μέσα στο έδαφος. Μας έδωσαν, δηλαδή, ένα κομμάτι από το ριζικό σύστημα του φυτού. Από τον λεπτό κορμό ή στέλεχος του φυτού (που έχει διάμετρο περίπου 3 χιλιοστά) ξεκινούν οι ρίζες σαν λεπτά νήματα και στην άκρη αυτών υπάρχουν "κουκούλια" (που θυμίζουν τους καρπούς του δικού μας αρακά). Κάθε "κουκούλι" περιέχει συνήθως 3 σπόρους που δεν ήταν πράσινοι αλλά άσπροι. Υπάρχουν, όμως, και μερικά με 1 ή 2 ή 4 σπόρους. Τα δοκίμασα. Η γεύση των φρέσκων σπόρων δεν θύμιζε το γνωστό αράπικο φιστίκι, αλλά φρέσκο αρακά. Τα ξεφλουδίζαμε όπως το γνωστό μας λαχανικό (μόνο που ήταν πολύ πιο σκληρό, σχεδόν σαν φλούδι αμυγδάλου) και τα τρώγαμε με πολλή όρεξη, γιατί πεινούσαμε.

Το πρώτο πιάτο ήταν γιαπωνέζικο φαγητό: sashimi (μια παραλλαγή του sushi), δηλαδή κομματάκια ωμό ψάρι και χωριστά σάλτσα σόγιας και λεμόνι. Φυσικά, ήταν σερβιρισμένο με γιαπωνέζικα ξυλάκια αντί για πιρούνι. Ήταν πολύ γευστικό. Το δεύτερο πιάτο ήταν ψάρι με γλυκοπατάτες τηγανισμένες, όπως οι δικές μας πατάτες τηγανητές. Για φρούτο υπήρχε ανανάς, παπάγια και καρπούζι. Πεπόνι δεν βρίσκεις σχεδόν ποτέ στις τροπικές χώρες και όταν βρεις είναι τελείως άγευστο, σαν χόρτο. Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι στα Νησιά του Σολομώντα οι ανανάδες ήταν παντού υπέροχοι, γευστικοί, γλυκιοί κι αρωματικοί. Οι παπάγιες ήταν επίσης εξαιρετικές, κι ενώ αλλού χρειάζεται να βάλεις επάνω κάτι (π.χ. λεμόνι) για να τις νοστιμέψεις, εκεί ήταν απίθανες ακόμη και τελείως σκέτες! Κυριολεκτικά έλιωναν στο στόμα, χωρίς καθόλου μάσημα. Ίσως να είναι η καλύτερη εποχή γι' αυτά τα φρούτα.

Επιστροφή με το ταχύπλοο

Το σύστημα μεταφοράς με βενζινακάτους για το νησί Vulelua λειτουργούσε ως εξής: παρατηρούσαν με ισχυρά κιάλια την απέναντι παραλία και όταν έβλεπαν επισκέπτες να περιμένουν εκεί, έστελναν μία ή δύο βενζινακάτους. Έτσι είχαν αντικαταστήσει την έλλειψη τηλεφώνων και άλλων μέσων επικοινωνίας!

Νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στις βενζινακάτους για την επιστροφή. Το πρόβλημα ήταν πώς θα αποβιβαζόμασταν στην ακτή (όπου βέβαια δεν υπήρχε αποβάθρα) αφού τα κύματα είχαν δυναμώσει φοβερά. Μόλις προσάραξε η βάρκα κι ενώ ήμασταν έτοιμοι να πηδήξουμε έξω, ήρθε ένα πελώριο κύμα και μας χτύπησε στο πλάι. Το σοκ ήταν φοβερό. Η βάρκα παραλίγο να αναποδογυρίσει και να μας καπακώσει. Νοιώσαμε τη δύναμη του ωκεανού σ' όλο του το μεγαλείο. Δύο από μας έπεσαν κάτω από το χτύπημα. Οι υπόλοιποι κρατηθήκαμε. Ευτυχώς, κανείς δεν έσπασε κανένα κόκαλο. Τη γλυτώσαμε φθηνά, μόνο με μεγάλες μελανιές και πόνους από τα χτυπήματα.

Επιστρέφοντας στη Honiara πήγα στον τοπικό ΟΤΕ, όπου μου αντικατέστησαν αμέσως την προβληματική τηλεφωνική κάρτα χωρίς να πληρώσω τίποτα. Μετά πήγα ν' αγοράσω ένα T-shirt και παρόλο ότι ήταν η ώρα να κλείσει το κατάστημα, έμειναν να με εξυπηρετήσουν πρόθυμα.

Τα πιτσιρίκια στο δρόμο μου έλεγαν «Hallo»! Τα είδα να φοράνε ομοιόχρωμες στολές όταν πήγαιναν στο σχολείο. Όλα αυτά ήταν σκηνές και εικόνες, που έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί από τον "πολιτισμένο" κόσμο της καταναλωτικής κοινωνίας μας…

Το βράδυ είχαμε διακοπή ρεύματος για μισή ώρα, γεγονός που ήταν αρκετά συνηθισμένο στο νησί. Γι' αυτό σ' όλα τα δωμάτια του ξενοδοχείου υπήρχαν φακοί με μπαταρίες. Για να μην κλέβονται ή παίρνονται κατά λάθος από τους πελάτες ήταν στερεωμένοι σε μια ειδική βάση και μόλις τους βγάλεις από 'κει άναβαν μονίμως, γιατί δεν είχαν διακόπτη. Η βάση ήταν βιδωμένη στο προσκέφαλο του κρεβατιού και χωρίς αυτή ήταν άχρηστοι.

Με αφορμή το παρολίγον ατύχημα με τη βάρκα, ο John Carr μας διηγήθηκε μια δική του περιπέτεια: Κάποτε, καθώς ετοιμαζόταν να ρίξει την άγκυρα από την πλώρη του σκάφους έχασε την ισορροπία του κι έπεσε μαζί με τη βαριά άγκυρα. Το σκοινί της τυλίχτηκε γύρω του σαν βρόγχος, κατόρθωσε, όμως, να ξεμπλέξει και να επιβιώσει.

[Ο John κάπνιζε αυστραλιανά τσιγάρα, σε πολύ χοντρά πακέτα που περιείχαν όχι 20 αλλά 40 ή 50 ή 60 τσιγάρα! Φαινόταν μεγαλύτερος από μένα -αν και λεπτός με αθλητικό σώμα- γιατί είχε άσπρα μαλλιά και ζαρωμένο δέρμα, ενώ ήταν 7 χρόνια νεότερός μου].

Κατάδυση σε υποβρύχιο

Παρασκευή, 3.11.95

Ξύπνησα απότομα στις 3 τη νύχτα από ένα πολύ ισχυρό σεισμό, τον οποίο ακολούθησε μια μικρής έντασης μετασεισμική δόνηση στις 3:30. Παρ' όλα αυτά ξανακοιμήθηκα μέχρι τις 6:00.

Στο breakfast το βούτυρο από φιστίκι αράπικο (peanut butter) που έμοιαζε με υγρή σοκολάτα (ονομαζόταν yeast extract) είχε απαίσια γεύση. Όμως, ο ανανάς και η παπάγια ήταν, όπως πάντα, υπέροχα. Αξιοπερίεργο ήταν ότι καμία μέρα δεν υπήρχαν μπανάνες.

Αφού ολοκλήρωσα το πρωινό μου, συναντήθηκα με τους υπόλοιπους και ξεκινήσαμε για την κατάδυση. Η διαδρομή ήταν μακρύτερη -προσπεράσαμε αρκετά το ύψος του ηφαιστειογενούς νησιού Savo. Ο δρόμος περνούσε μέσα από απέραντα δάση φοινικόδενδρων. Στα ποταμάκια και στα ρυάκια βλέπαμε γυναίκες να πλένουν ρούχα και πιτσιρίκια να πλατσουρίζουν. Αν και θεωρητικά εκείνη την εποχή άρχιζαν οι πολλές βροχές, στάλα δεν είχε πέσει ακόμα. Σε κάποιο σημείο είδα μια πελώρια καλύβα επάνω σ' ένα πολύ μεγάλο δένδρο.

Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να βουτήξουμε, συνεπής στην καλή συνήθειά μου να τραβάω μερικές γρήγορες ρουφηξιές αέρα από τον ρυθμιστή μου για δοκιμή, μού ήρθαν στο στόμα κόκκοι άμμου. Κοιτάζοντας καλύτερα είδα ότι περιέργως υπήρχε μέσα πολλή άμμος! Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να στραβοκαταπιείς (και να μπει στο φάρυγγά σου) έστω και λίγο σάλιο ή ψίχουλο όταν βρίσκεσαι στην επιφάνεια όπου όλος ο αέρας της ατμόσφαιρας είναι στη διάθεσή σου… Ανατρίχιασα στη σκέψη ότι θα μπορούσα να ρουφήξω άμμο σε βάθος 30 ή περισσοτέρων μέτρων και να πάνε κόκκοι μέσα στους πνεύμονές μου! Ο Θεός βοήθησε και το ανακάλυψα εγκαίρως. Μαζί με τον Wilson ξεβιδώσαμε το ρυθμιστή, τον ανοίξαμε και τον καθαρίσαμε καλά. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπήκε η άμμος μέσα, δεδομένου ότι κάθε φορά πλένω τα πάντα σχολαστικά καλά. Χθες, που ματαιώθηκε η κατάδυση, δεν είχαμε βγάλει καθόλου τα υλικά από τον σάκο.

Ο Wilson μας ενημέρωσε για την κατάδυση και για το σχέδιο εισόδου στο νερό: αρχικά θα κολυμπούσαμε στην επιφάνεια προς τα ανοιχτά, θα περνούσαμε πάνω από τις ξέρες του coral reef και μετά θα στρίβαμε δεξιά, παράλληλα προς την παραλία κι έξω πια από το reef. Κατόπιν θα προχωρούσαμε κάπου 50 μέτρα και μετά θα μας έδινε το σύνθημα για την κατάδυση. Στην επιστροφή θα γυρίζαμε υποβρυχίως κατά μήκος του τοιχώματος του υφάλου. Επειδή θα είχαμε πολύ κι εξαντλητικό κολύμπι επιφανείας και πιθανόν ν' αντιμετωπίζαμε και θαλάσσιο ρεύμα, αποφάσισα να μην πάρω μαζί μου τη φωτογραφική και το flash, ώστε να έχω μικρότερο φορτίο συνεπώς κι ένα πρόβλημα λιγότερο.

Περάσαμε τους πρώτους βράχους στα ρηχά και μόλις βάθυνε το νερό αρχίσαμε να κολυμπάμε ανάσκελα, αναπνέοντας χωρίς το ρυθμιστή, από την ατμόσφαιρα. Καθώς προχωρούσαμε προς τα ανοιχτά σε ύπτια θέση, χωρίς να βλέπουμε, σε κάποιο σημείο το νερό έγινε πιο ρηχό κι άρχισε η πλάτη της μπουκάλας να χτυπιέται επάνω στα βράχια. Πόσο χάρηκα που δεν είχα μαζί μου και τη φωτογραφική!

Κάποτε έδωσε ο Θεός και τελείωσε αυτό το μαρτύριο. Στρίψαμε δεξιά κι αρχίσαμε να κολυμπάμε κανονικά, έχοντας πλάι μας το reef. Προχωρούσαμε με αργές και ρυθμικές κινήσεις των βατραχοπέδιλων, για να μη κουραστούμε γρήγορα και να μη λαχανιάσουμε. Όταν φθάσαμε κοντά στο ναυάγιο, ο Wilson έδωσε το σύνθημα για την κατάδυση. Ξεφούσκωσα τον ρυθμιστή πλευστότητας κι άρχισα να κατεβαίνω μαζί με τον Γάλλο. Αμέσως φάνηκε η πλώρη του ναυαγίου. Ο Wilson με τη Γαλλίδα έμειναν στην επιφάνεια. Φάνηκε σαν να είχε κάποιο πρόβλημα η κοπέλα. Προχωρήσαμε με τον Γάλλο προς τα ενδότερα του σκάφους.

Το υποβρύχιο αυτό ήταν τεράστιο και δεν είχε καμία σχέση με το Ι-169, που είχα δει στον βυθό του Truk Lagoon στη Μικρονησία 6 χρόνια πριν. Αφού κολυμπήσαμε κατά μήκος του σκάφους, μπήκαμε στο εσωτερικό του. Σε αρκετό τμήμα έλειπε η οροφή. Σε λίγο ήρθαν και οι άλλοι και μας συνάντησαν. Φθάσαμε μέχρι την πρύμνη και κατεβήκαμε ως τη θέση όπου υπήρχαν οι προπέλες (φαίνεται ότι κάποιοι τις είχαν αφαιρέσει). Εκεί ήταν και το βαθύτερο σημείο: 45 μέτρα. Δεξιά κι αριστερά είδα δύο ίσιους σωλήνες πολύ μεγάλης διαμέτρου. Υπέθεσα ότι θα ήταν οι σωλήνες εκτόξευσης των τορπιλών.

Επιστρέφοντας, κάναμε βόλτα γύρω από το ναυάγιο. Στα τοιχώματα είχαν ξεφυτρώσει πολλοί θαλάσσιοι οργανισμοί. Ξαναμπήκαμε μέσα στο σκάφος. Το εσωτερικό του ήταν πολύ ευρύχωρο. Εκεί μέσα κυκλοφορούσαν απειράριθμα και παντός είδους πολύχρωμα ψάρια. Δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε! Με μεγάλη προσοχή περάσαμε μέσα από κάτι στρογγυλά ανοίγματα στη μεταλλική επιφάνεια, από όπου χωράγαμε ίσα - ίσα. Κάποια στιγμή έμπλεξε ένα εξάρτημα του εξοπλισμού μου, αλλά κατάφερα και ξέμπλεξα μόνος μου, χωρίς βοήθεια. Κάναμε μια τελευταία βόλτα αποχαιρετισμού, γιατί, λόγω του μεγάλου βάθους, είχαμε ήδη καταναλώσει το μεγαλύτερο μέρος από τον αέρα της μπουκάλας μας.

Κατά την επιστροφή ακολουθήσαμε άλλη διαδρομή. Προχωρήσαμε κατά μήκος των κοραλλιογενών υφάλων . Εκτός από ψάρια είδαμε ολοθούρια, γυμνοβράγχια και μπλε αστερίες με ωραιότατα σχέδια επάνω στο σώμα τους. Για πρώτη φορά είδα κοράλλια σε σχήμα μεγάλου μπουκέτου από μαργαρίτες. Εκείνη τη στιγμή λυπήθηκα που δεν είχα τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου... Συναντήσαμε ακόμη υπέροχες γοργόνιες (θαλάσσιες βεντάλιες) και πολλά μαλακά κοράλλια. Εντυπωσιάστηκα όταν για πρώτη φορά είδα λεπτές, λευκές ίνες σαν μακαρόνια (πάχους 1 έως 2 χιλιοστών περίπου και μήκους 60 έως 80 εκατοστών) που ξεκινούσαν από μία τρύπα του βράχου. Μόλις τις άγγιζα άρχιζαν να αποσύρονται και να μαζεύονται μέσα στην τρύπα τους! Όταν αναδυθήκαμε τον Τζον ρώτησα και μου απάντησε ότι ήταν ένα είδος σκουληκιού. Προχωρήσαμε, κολυμπώντας υποβρύχια, μέχρι που φθάσαμε στην ακτή. Όπως έμαθα υπήρχε άλλο ένα υποβρύχιο βυθισμένο στην ίδια περιοχή, αλλά βρισκόταν σε μεγάλο βάθος και συνεπώς ήταν απρόσιτο για κατάδυση με μπουκάλα κι αναπνευστική συσκευή.

Η κατάδυση αυτή πάντως ήταν πολύ ωραιότερη σε σύγκριση με εκείνη στο υποβρύχιο του Truk Lagoon της Μικρονησίας.

Μετά την κατάδυση φάγαμε το κλασικό snack των νησιών του Σολομώντα: λευκή ψίχα καρύδας κομμένη με το καταδυτικό μαχαίρι. Ξαπλώσαμε στην παραλία κάτω από τη σκιά των φοινικόδενδρων (όχι όμως ακριβώς από κάτω) για να ξεκουραστούμε και να περιμένουμε να μειωθεί το άζωτο μέσα στο αίμα μας.

Κατάδυση σε βομβαρδιστικό

Η δεύτερη κατάδυση της ημέρας έγινε σ' ένα πολύ μεγάλο 4κινητήριο αμερικανικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο Β-17. Και σ' αυτήν την περίπτωση χρειάστηκε αρκετό κολύμπι στην επιφάνεια της θάλασσας. Ο Γάλλος πήγαινε μπροστά κι εγώ τον ακολουθούσα. Πήρε, όμως, λάθος κατεύθυνση και δυστυχώς απομακρυνθήκαμε αρκετά. Ο Wilson μας επανέφερε στη σωστή κατεύθυνση. Εξαιτίας της βλακείας του βιαστικού Γάλλου, που δεν περίμενε τον divemaster, κολυμπήσαμε πολύ περισσότερο απ' ότι ήταν αναγκαίο…

Επιτέλους φθάσαμε στο "ναυάγιο" του αεροσκάφους. Σωζόταν όλο σε καλή κατάσταση εκτός από την ουρά του, η οποία φαίνεται ότι αφαιρέθηκε από κάποιους στο παρελθόν για άγνωστους λόγους. Το αεροπλάνο βρισκόταν σε μικρό βάθος, γύρω στα 14 με 17 μέτρα. Μέσα στο πιλοτήριο (cockpit) σωζόταν η θέση τού ενός πιλότου και οι μοχλοί (sticks) οδήγησης. Ο δύτης μπορούσε να καθίσει στη θέση του άτυχου αεροπόρου, με τα ψάρια να κάνουν βόλτες τριγύρω του. Με αρκετή δυσκολία (λόγω της μπουκάλας, που είχα στην πλάτη μου) κάθισα στη θέση του κυβερνήτη. Ομολογώ ότι, ως πιλότος κι εγώ, αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Στις πελώριες πτέρυγες είχαν "φυτρώσει" κοράλλια και σφουγγάρια. Κολύμπησα κατόπιν προς τα πίσω και μπήκα μέσα στην άτρακτο, δηλαδή στον κυρίως χώρο του αεροσκάφους. Εκεί με περίμενε μια απίθανη έκπληξη: ολόκληρη η καμπίνα ήταν γεμάτη από αναρίθμητα μικροσκοπικά ψαράκια. Θα πρέπει να ήταν κυριολεκτικά εκατομμύρια, τόσο πολλά που εμπόδιζαν την ορατότητα! Κι ανάμεσά τους κολυμπούσαν και μερικά μεγάλα ψάρια. Προχώρησα βαθύτερα. Το θέαμα ήταν απίθανο. Τράβηξα και μερικές φωτογραφίες, έχοντας την απορία τι θα μπορούσαν ν' αποδώσουν απ' αυτή τη μαγεία. Φοβόμουν ότι όλα τα κοντινά στο φακό ψαράκια θα ήταν υπερφωτισμένα και θα έβγαιναν φλου. Παρά τους προβληματισμούς μου έβαλα όλη τη μαεστρία μου...

Βγαίνοντας προσεκτικά, για να μη μπλέξω σε καμιά προεξέχουσα λαμαρίνα με τον πολύπλοκο εξοπλισμό μου, είδα μια ωραία θαλάσσια ανεμώνη. Μέσα της κρύβονταν πολύχρωμα ψάρια-παλιάτσοι (clown fish). Η βάση της ήταν καταπράσινη, σαν να ήταν φυτεμένη σε πράσινη γλάστρα. Δυστυχώς, το φιλμ είχε τελειώσει με το σύννεφο των mini-ψαριών.

Στα φτερά του αεροπλάνου σώζονταν ακόμα οι περισσότερες έλικες, αλλά μία απ' αυτές ήταν στραβωμένη, πιθανότατα από την απότομη πρόσκρουση στο νερό. Αυτή ήταν σίγουρα η ωραιότερη κατάδυση σε αεροπλάνο που είχα κάνει μέχρι τότε, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Επιστρέφοντας, ακολουθήσαμε το τοίχωμα του coral reef, όπου είδα ξανά ωραιότατους αστερίες, άλλους μπλε κι άλλους ροζ, αλλά και μπουκέτα από μαλακά κοράλλια σε σχήμα μαργαρίτας.

Βγαίνοντας στην παραλία, φάγαμε και πάλι ψίχα από ινδική καρύδα, που λόγω της πείνας τη βρήκαμε ακόμη πιο νόστιμη και χορταστική απ' ό,τι συνήθως.

Περιήγηση στο Guadalcanal

Το απόγευμα μαζί με τους δύο Γάλλους πήραμε ένα ταξί, για να κάνουμε περιήγηση στα αξιοθέατα. Πήγαμε πρώτα στο Πολεμικό Μουσείο, που βρισκόταν αρκετά μακριά, προς τα δυτικά. Εκεί υπήρχαν συγκεντρωμένα πολλά υπολείμματα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: διαφόρων ειδών κανόνια, αντιαεροπορικά, αεροπλάνα κ.λπ. Πολύ ενδιαφέροντα ήταν τα αεροπλάνα που είχαν σπαστές πτέρυγες, για να χωράνε στα αεροπλανοφόρα. Σ' ένα από αυτά η πτέρυγά του λειτουργούσε ακόμη άψογα και δίπλωνε στα δύο. Ήταν τόσο καλά ζυγοσταθμισμένη που δεν χρειαζόταν παρά ελάχιστη δύναμη για να την ανοιγοκλείσεις. Σε κάποιο σημείο όπου η άτρακτος ενός αεροπλάνου ήταν κομμένη, είδα -και μου έκανε μεγάλη εντύπωση- πόσο λεπτή ήταν η λαμαρίνα του τοιχώματος, κυριολεκτικά σαν τσιγαρόχαρτο! Μέσα στο μουσείο υπήρχαν μνημεία των πεσόντων από τις διάφορες χώρες, τόσο των συμμάχων (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία κ.λπ.) όσο και των Ιαπώνων.

Φεύγοντας, σταματήσαμε για να δούμε από κοντά τα δένδρα που παράγουν το κακάο και για να τα φωτογραφήσουμε. Αγνοήσαμε τα πολλά κουνούπια που είχε η περιοχή, και παρατηρήσαμε τους καρπό τους, οι οποίοι δεν βγαίνουν σε μικρά κλωνάρια, αλλά ξεφυτρώνουν κατευθείαν από τον κορμό ή από χονδρά κλαδιά. Είχε σχήμα μικρού μακρόστενου πεπονιού ή σαν ελλειπτική μελιτζάνα και χρώμα ροζ-καφέ. Κόψαμε έναν και τον ανοίξαμε. Είχε μέσα σπόρους, τυλιγμένους με μια λευκή παχύρρευστη ουσία, από τους οποίους βγαίνει το κακάο μετά από ειδική επεξεργασία. Γυρίζοντας στο αμάξι το βρήκαμε κυριολεκτικά γεμάτο από τ' αντιπαθή κι επικίνδυνα έντομα. Αρχίσαμε όλοι μαζί συντονισμένες προσπάθειες για να τα διώξουμε.

Με το αυτοκίνητο προχωρήσαμε παρακάτω και φθάσαμε σ' ένα πολύ περιποιημένο παραλιακό ξενοδοχείο, σαν θέρετρο για διάφορα θαλάσσια σπορ. Ωραίο συγκρότημα, αλλά πολύ μακριά από την πόλη. Στην ακτή του ξενοδοχείου υπήρχε ένα ιαπωνικό μνημείο πεσόντων. Ήπιαμε αναψυκτικά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, σταματώντας στα ενδιαφέροντα σημεία για φωτογραφίες. Η βλάστηση ήταν οργιαστικά πυκνή. Ο δρόμος σ' αρκετά σημεία είχε λακκούβες, οπότε η ταχύτητά μας ήταν πολύ αργή. Ανακόπτονταν δε τελείως όταν περνούσαμε κοντά από κάθε οικισμό ακόμα και τον πιο μικρό, λόγω των τοποθετημένων αναχωμάτων (bumps). Κάθε μεγάλη διαδρομή στους στενούς και γεμάτους στροφές δρόμους καταντούσε μαρτύριο και μάλιστα πολύωρο. Αυτό εξηγεί γιατί στο νησί Guadalcanal υπήρχαν 4 αεροδρόμια! Σ' όλες τις μεγάλες αποστάσεις πήγαινε κανείς με αεροπλάνο κι όχι με αυτοκίνητο. Φυσικά, και στ' άλλα νησιά του συμπλέγματος συνέφερε το αεροπλάνο, δεδομένου ότι διαφορετικά απαιτούνταν πάρα πολλές ώρες.

Σταματήσαμε κοντά στην παραλία, για να δούμε ένα ειδικό δένδρο που φύτρωνε κοντά στη θάλασσα και του οποίου το ξύλο το χρησιμοποιούσαν για να κάνουν ξυλόγλυπτα. Είχε καρπούς σαν υπερβολικά μεγάλα μούρα (κάπου 40 φορές μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα).

Το βράδυ είχαμε πάλι διακοπή ρεύματος για περίπου μισή ώρα. Στον κήπο άναψαν μεγάλους πυρσούς, που ήταν μπηγμένοι στο έδαφος.

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr