Μαλδίβες, μέρος 2ο

Κατάδυση κοντά στο Male

Τρίτη, 31.10.2000

Η πρωινή μας κατάδυση θα ήταν στον ύφαλο Kikki reef, που βρισκόταν λίγο νοτιότερα από το Male. Περάσαμε κοντά από την πρωτεύουσα. Η αλλαγή της πόλης ήταν ορατή ακόμη κι από μακριά. Εκεί που υπήρχαν μόνο μέχρι διώροφα κτίρια, υψώνονταν πια μέχρι και δεκαώροφα κτίσματα. Ο οικοδομικός οργασμός ήταν εμφανής από τις δεκάδες υπό κατασκευή οικοδομές. Στο λιμάνι εκτός από τα μεγάλα φορτηγά πλοία και τα μικρά μότορσιπ, υπήρχαν και κρουαζιερόπλοια, ανύπαρκτα πριν 16 χρόνια…

Καθώς ήμουν απασχολημένος με την προετοιμασία του εξοπλισμού μου, σήκωσα για μια στιγμή τα μάτια μου και είδα, τελείως ξαφνικά, την πλώρη ενός πελώριου φορτηγού πλοίου να υψώνεται απειλητική στα πέντε μέτρα μόνο από το σκαφάκι μας. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι ήταν αγκυροβολημένο... Έτσι ξαναπήγε η καρδιά μου στη θέση της.

Στην κατάδυση εκείνης της μέρας για πρώτη φορά έδεσα την κονσόλα των οργάνων (μανόμετρο, βυθόμετρο κλπ.), με ένα λαστιχάκι από το BC, ώστε να μην κινείται ελεύθερη και να τη βρίσκω εύκολα. Στη ζώνη των βαρών έβαλα 5 κιλά. Χωρίς τον βαρύ φωτογραφικό εξοπλισμό αισθανόμουν πολύ πιο άνετα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού...

Η κατάδυση ήταν εύκολη και ήρεμη. Στα τοιχώματα του σχεδόν κατακόρυφου ύφαλου υπήρχαν εσοχές, κοιλότητες και μικρές σπηλιές γεμάτες με υπέροχα ψάρια. Τα πιο εντυπωσιακά ήταν τα λιονταρόψαρα (lion fish), με τα πάμπολλα πτερύγια που φουσκώνουν σαν ουρά παγωνιού. Είδα αρκετούς αστερίες με διάφορα χρώματα. Οι πιο ωραίοι είχα συνδυασμό κίτρινου με μπορντό, σε φοβερά πολύπλοκα σχέδια. Συνάντησα και αστερίες ανάπηρους που είχαν αρχίσει τη διαδικασία αναπαραγωγής των μελών που τους έλειπαν. Σ' έναν από αυτούς μάλιστα είχε απομείνει μετά τον ακρωτηριασμό τους μονάχα ένα πλοκάμι, το οποίο όμως αναγεννούσε σιγά-σιγά όλα τα υπόλοιπα!! Είδα ακόμη πολλά, μαλακά κοράλλια κι ένα χταπόδι κρυμμένο βαθιά μέσα σε μια τρύπα. Από το πελώριο μάτι του μπορούσες να συμπεράνεις πόσο μεγάλο ήταν. Τα ψάρια που έβλεπα πολύ συχνά στις Μαλδίβες ήταν οι μπλε χειρουργοί. Πήραν το όνομά τους από ένα "ξυράφι" που έχουν στη βάση της ουράς τους, κοφτερό σαν χειρουργικό νυστέρι, το οποίο χρησιμοποιούν ως αμυντικό όπλο.

Επειδή ήταν προγραμματισμένο να κάνω και νυχτερινή κατάδυση, αποφάσισα, για λόγους ασφαλείας, να ακυρώσω την απογευματινή. Τρεις βουτιές την ίδια μέρα είναι πολλές και, βέβαια, αρκετά κουραστικές. Πήγα στην παραλία και την άραξα σε μια ξαπλώστρα στον ίσκιο, γιατί ο ήλιος ήταν φοβερά δυνατός. Μισοπήρα έναν υπνάκο και μετά κολύμπησα, για πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες που ήμουν εκεί στην επιφάνεια της θάλασσας! Επιστρέφοντας πήρα το μπλουζάκι με τη γοργόνα και τον δύτη, που είχε πλέον στεγνώσει, κι αγόρασα ένα σακιδιάκι για την εκδρομή που θα έκανα την επόμενη μέρα.

Μια αλησμόνητη νυχτερινή κατάδυση

Έκανα τις τελευταίες προετοιμασίες για την κατάδυση της νύχτας. Εκτός από τον μεγάλο ισχυρό φακό είχα μαζί μου πήρα κι αρκετούς μικρούς, καθώς επίσης κι ένα αναλάμπον φως (το οποίο αναβοσβήνει για να μπορούν να σε εντοπίσουν πιο εύκολα και έχει μεγάλη διάρκεια λειτουργίας). Ήμασταν συνολικά 15 άτομα (εκ των οποίων 3 ήταν γυναίκες), όλοι έμπειροι δύτες. Χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες. Όταν φθάσαμε στην περιοχή Hannes reef, ο αρχηγός έπεσε στο νερό, για να ελέγξει πόσο ισχυρό ήταν το ρεύμα. Επειδή ήταν πάρα πολύ δυνατό, αποφάσισε ν' αλλάξουμε θέση. Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε ξανά και μόνο στην τρίτη δοκιμή βρήκαμε τελικά κατάλληλο σημείο.

Κάναμε τους τελευταίους ελέγχους κι ετοιμαστήκαμε για να πέσουμε. Οι κινήσεις μέσα στη θάλασσα έπρεπε να γίνουν γρήγορα και ο κάθε δύτης έπρεπε να παρακολουθεί τον προηγούμενο από πολύ κοντά, γιατί το ρεύμα δεν αστειευόταν και υπήρχε να χωρίσει τον ένα από τον άλλο. Κρατάγαμε τον αναμμένο φακό, που ήταν συγχρόνως δεμένος με σχοινάκι από τον καρπό του χεριού για ασφάλεια, όχι μόνο για να βλέπουμε αλλά και για να τον βρούμε αν τυχόν μας ξέφευγε. Μόλις βρεθήκαμε στο νερό, καταδυθήκαμε αμέσως για να πλησιάσουμε κοντά στον ύφαλο, όπου το ρεύμα ήταν κάπως ασθενέστερο. Στην αρχή είχε μπλέξει ένας σωλήνας του αέρα του ρυθμιστή μου και δυσκόλευε τις κινήσεις του χεριού μου. Παρά το σκοτάδι κατάφερα να τον ξεμπλέξω, αλλάζοντας τη θέση του. Αφού ξεπεράσαμε όλες τις δυσκολίες, αρχίσαμε ν' απολαμβάνουμε το υπέροχο θέαμα του νυχτερινού βυθού. Πολλά ψάρια είχαν χωθεί μέσα στις τρύπες τους για να κοιμηθούν και φαινόταν λιγάκι μόνο η ουρά τους.

Ο φακός που είχα στο μέτωπο ήταν πολύ βολικός, γιατί κατευθυνόταν ακριβώς εκεί όπου κοίταζα και διευκόλυνε ιδιαίτερα στην ανάγνωση των ενδείξεων των οργάνων. Το κακό ήταν ότι επειδή βρισκόταν πολύ ψηλά στο μέτωπο, επάνω από τη μάσκα, μερικές φορές ξεγλιστρούσε κι έφευγε προς τα επάνω. Έτσι ήμουν υποχρεωμένος κάθε φορά να σταματάω, για να τον ξαναβάλω στη θέση του. Είδαμε αστερίες με ωραιότατα χρώματα κι άλλους πάλι που είχαν σχήμα πενταγώνου, χωρίς καθόλου πλοκάμια. Συναντήσαμε μια σμέρνα, ένα trunkfish (που μοιάζει με μπαούλο). Μπορούσαμε άνετα να τ' αγγίξουμε, γιατί καθώς ήταν τυφλωμένα από το ισχυρό φως του φακού δεν έβλεπαν το χέρι μας να πλησιάζει. Μόλις, όμως, τα αγγίζαμε έσπευδαν να εξαφανιστούν κατατρομαγμένα.

Το ρεύμα της θάλασσας ήταν κατά τόπους τρομερά ισχυρό και είχαμε πρόβλημα να "φρενάρουμε". Μερικές φορές δεν προλαβαίναμε να απολαύσουμε κάτι ωραίο, επειδή το ρεύμα μας παρέσυρε γρήγορα μακριά. Ήταν σαν να βρισκόμαστε μέσα σ' ένα υποθαλάσσιο ποτάμι! Προσπαθούσαμε να συγκρατηθούμε από τις προεξοχές του κοραλλιογενούς υφάλου, αλλά αυτό χρειαζόταν μεγάλη προσοχή και γνώσεις, γιατί οι κίνδυνοι παραμόνευαν παντού: αγκάθια, δηλητήρια κι ανοιχτά στόματα, όπως της σμέρνας, που άνετα κόβουν δάχτυλα...

Είδαμε, επίσης, ωραιότατα κρινοειδή, πολύ μεγάλα παπαγαλόψαρα με υπέροχους συνδυασμούς χρωμάτων, που συναγωνίζονταν τους παπαγάλους της ξηράς, και μεγάλα όστρακα που καθώς ήταν ανοιχτά φαινόταν το ζωηρό χρώμα της σάρκας τους. Την ημέρα μόλις επιχειρήσεις να τα πλησιάσεις κλείνουν αμέσως ερμητικά. Τη νύχτα, όμως, φθάνεις μέχρι να τ' αγγίξεις οπότε κλείνουν με μεγάλη ταχύτητα και τότε… αλίμονο στο δάχτυλο που θα βρεθεί ανάμεσα... Επειδή τα όστρακα δεν έχουν μάτια, πάντοτε νόμιζα ότι αντιλαμβάνονται πως πλησιάζει κάποιος επικίνδυνος επισκέπτης από τις κινήσεις του νερού, δηλαδή από τα κύματα και τις διαφορές πίεσης που δημιουργεί. Η νυχτερινή εμπειρία αποδεικνύει ότι έχουν οπτικά αισθητήρια, αφού τη νύχτα δεν σε αντιλαμβάνονται παρότι κάνεις τις ίδιες ακριβώς κινήσεις όπως και την ημέρα. Και αυτά τα αισθητήρια όργανα, όμως, θαμπώνονται κι αχρηστεύονται από το ισχυρό φως, όπως ακριβώς συμβαίνει στα ψάρια και στα ζώα της ξηράς.

Στη διάρκεια της κατάδυσης συναντήσαμε τρεις χελώνες που κοιμούνταν σε τρεις διαφορετικές σπηλιές. Τη μία, μάλιστα, την ξύπνησε το συγκεντρωμένο φως από τους προβολείς μας, που κατευθύνθηκαν όλοι επάνω της, για να την φωτίσουν καλά. Ξαφνιασμένη από το αναπάντεχο φως βγήκε έξω από τη σπηλιά της μουδιασμένη, με αργές κινήσεις. Είδαμε, επίσης, μερικά είδη ψαριών που όταν θέλουν να αποσυρθούν για ύπνο εκκρίνουν μια βλεννώδη, ημιδιαφανή ουσία και αρχίζουν να τυλίγονται με αυτή ολόγυρά τους, δημιουργώντας έτσι ένα είδος κουκουλιού (cocooning) για προστασία.

Η κατάδυση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Αλλά, εκτός από το ισχυρό ρεύμα, αντιμετωπίσαμε και άλλη μια δυσκολία. Δεν μπορούσε κανείς να εντοπίσει τον αρχηγό ανάμεσα στους άλλους δύτες μέσα στο σκοτάδι, γιατί δεν είχε κανένα διακριτικό φωτεινό ή χρωματικό. Αισθανόμουν αγωνία, επειδή σε περίπτωση ανάγκης ή έστω και για κάποια συνεννόηση θα χρειαζόταν πολύς χρόνος μέχρι να τον βρω. Η αγωνία και η μυϊκή προσπάθεια έχουν ως αποτέλεσμα την αυξημένη κατανάλωση αέρα. Γι' αυτό κοίταζα συχνά το μανόμετρό μου. Ευτυχώς, δεν είχα πρόβλημα.

Στις νυχτερινές καταδύσεις καμιά φορά περνούν από το μυαλό και μαύρες σκέψεις, π.χ. ότι κάποιο τέρας μπορεί να ξεπροβάλει ξαφνικά από τα σκοτάδια του ωκεανού... Μερικές τέτοιες σκέψεις δεν μ' άφηναν να ευχαριστηθώ απολύτως άνετα το υπέροχο θέαμα που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου με κινηματογραφική ταχύτητα, καθώς το ρεύμα με παρέσυρε σαν καρυδότσουφλο. Η μόνη παρηγοριά που είχα σ' αυτή τη δύσκολη κατάδυση ήταν ότι άκουγα συνεχώς τον θόρυβο της μηχανής του σκάφους. Αυτό ήταν σημάδι ότι μας παρακολουθούσε συνεχώς και από κοντά. Μεγάλη ανακούφιση, γιατί καμιά φορά τυχαίνει να βγεις στην επιφάνεια και να περάσει πολλή ώρα μέχρι να σε βρει το σκάφος.

Στα 47 λεπτά κάποιος από την ομάδα έμεινε από αέρα και γι' αυτό ο αρχηγός έδωσε το σήμα της ανάδυσης. Απομακρυνθήκαμε από τον ύφαλο καμιά δεκαριά μέτρα, ώστε να μπορεί να μας πλησιάσει το σκάφος χωρίς να κινδυνεύει να συγκρουσθεί με τον βράχο. Αρχίσαμε σιγά-σιγά ν' ανεβαίνουμε. Στα τελευταία μέτρα ανάδυσης και για την αποφυγή της νόσου των δυτών, αλλά και για ενδεχόμενη πρόσκρουση στο σκάφος καθώς ανεβαίναμε μέσα στο πηχτό σκοτάδι, ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί. Στην επιφάνεια μας περίμενε μεγάλη θαλασσοταραχή. Η άνοδος από τη σκάλα τη νύχτα, με τα συνεχή σκαμπανεβάσματα του σκάφους, με το τεράστιο φορτίο στην πλάτη και με την κούραση από τις δύο καταδύσεις ήταν μια σκέτη Οδύσσεια... Ευτυχώς τα καταφέραμε. Εμένα με βοήθησε ο φακός του μετώπου, για να βρω τα σκαλοπάτια. Καθώς και τα δυο χέρια είναι απασχολημένα στην προσπάθεια να κρατηθείς από τη σκάλα και να ανέβεις, ο φακός του χεριού είναι άχρηστος, γιατί δεν μπορείς να τον κατευθύνεις, ώστε να φωτίσει εκεί που χρειάζεται.

Αμέσως έγινε προσκλητήριο των ονομάτων όλων των δυτών, για να βεβαιωθούμε ότι όλοι είχαν ανεβεί στο σκάφος. Γιατί, αν κάποιος ξεχαστεί στη θάλασσα τη νύχτα, αυτό ισοδυναμεί περίπου με θάνατο...

Μετά το ταξίδι της επιστροφής, σειρά είχε το σχολαστικό πλύσιμο του εξοπλισμού με γλυκό νερό, έστω και αν όλοι πεινούσαμε φοβερά. Αν δεν το κάνεις, κάποια στιγμή ο εξοπλισμός σου θα σε προδώσει κι αυτό μπορεί να συμβεί στα 40 μέτρα βάθος...

Ένα υπέροχο σαφάρι με υδροπλάνο

Τετάρτη, 1.11.2000

Για την Τετάρτη ήταν προγραμματισμένο να κάνουμε σαφάρι με υδροπλάνο, δηλαδή θα επισκεφθούμε μικροσκοπικά νησάκια όπου δεν υπήρχε δυνατότητα προσγείωσης ούτε μικρού αεροπλάνου. Πριν αναχωρήσουμε μας είπαν από το Club να πάρουμε μαζί μας σωσίβια, όσοι τουλάχιστον δεν γνώριζαν καλό κολύμπι. Μου φάνηκε πολύ περίεργο να μην είναι εφοδιασμένο το υδροπλάνο με σωσίβια για όλους τους επιβάτες του, όταν μάλιστα πετάει συνεχώς πάνω από θάλασσα! Τελικά, όπως διαπίστωσα αργότερα, τα σωσίβια χρειάζονταν για το snorkelling...

Με μια βενζινάκατο φθάσαμε στο νησί του αεροδρομίου Hulule. Εκεί μας περίμενε ένα λεωφορειάκι, για να μας πάει στη βάση των υδροπλάνων. Μπήκαμε στον χώρο του αεροδρομίου και με το λεωφορείο διασχίσαμε εγκάρσια τον κύριο διάδρομο προσγειώσεων / απογειώσεων! Αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί και μάλιστα σε διεθνές αεροδρόμιο!

Η βάση των υδροπλάνων ήταν ακριβώς πλάι στο αεροδρόμιο. Εκεί μου λύθηκε η πρώτη απορία, αν δηλαδή εκεί όπου υπήρχε αεροδρόμιο θα χρησιμοποιούσαμε τον διάδρομο απογείωσής ή αν θα ξεκινούσαμε από τη θάλασσα. Τελικά, αποθαλασσωθήκαμε από υδάτινο διάδρομο, παράλληλο προς εκείνον του αεροδρομίου και σε μικρή απόσταση από αυτόν. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο το αεροσκάφος να χρησιμοποιεί άλλοτε τους πλωτήρες του κι άλλοτε τις ρόδες του.

Λίγους μήνες πριν, είχε γίνει στις Μαλδίβες ένα τραγικό δυστύχημα με υδροπλάνο, το οποίο είχε αρκετούς νεκρούς. Αυτό το γνώριζα από την Ελλάδα, εκεί όμως έμαθα και την αιτία. Ο πιλότος του, αν και πεπειραμένος, έκανε το εξής τραγικό σφάλμα: επιχείρησε να προσθαλασσωθεί έχοντας ξεχάσει ν' ανεβάσει τις ρόδες! Φθάνοντας στην επιφάνεια της θάλασσας οι ρόδες μπήκαν στο νερό, φρενάρισαν απότομα το υδροπλάνο, με αποτέλεσμα ν' ανατραπεί προς τα εμπρός και να χωθεί η μύτη της ατράκτου απότομα μέσα στο νερό. Ήρθε, δηλαδή, "καπάκι" και βούλιαξε μέσα σε δευτερόλεπτα…

Η συγκοινωνία με υδροπλάνα προς τις μακρινές ατόλες άρχισε γύρω στα 1990. Υπήρχαν δύο εταιρείες: η μία είχε μεγαλύτερα υδροπλάνα βαμμένα λευκά, ενώ η άλλη, η δική μας, που ονομαζόταν «Maldivian Air Taxi», είχε μικρότερα, αλλά πολύ περισσότερα, βαμμένα όλα σε κατακόκκινο χρώμα. Τo θέαμα των πολλών, παρκαρισμένων το ένα πίσω από το άλλο και δεμένων σε μια επιμήκη πλωτή εξέδρα-αποβάθρα, υδροπλάνων ήταν πολύ εντυπωσιακό. Οι δυο πλωτήρες τους ήταν μακρόστενοι και πολύ μεγάλοι. Οι πύλες εξόδου του θαλασσινού αεροδρομίου (μήπως άραγε πρέπει να το πούμε υδροδρόμιο;) ήταν πλωτοί διάδρομοι με σκοινάκια δεξιά κι αριστερά, για να μην πέσει κανείς στη θάλασσα! Συνέδεαν την αποβάθρα με την είσοδο του υδροπλάνου. Τα υδροπλάνα ήταν δεμένα με σκοινιά σε δέστρες (παπάδες), όπως ακριβώς τα σκάφη! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα ταξίδευα με υδροπλάνο. Ήταν το μόνο ιπτάμενο μέσο, που δεν είχα δοκιμάσει ακόμη...

Η ομάδα μας αποτελείτο από 15 άτομα και μια συνοδό. Η σύνθεσή της ήταν: 2 Κορεάτες, 8 Ιάπωνες, 2 Γερμανοί, 2 Γάλλοι κι εγώ. Δηλαδή, η αναλογία ήταν 10 κίτρινοι προς 5 λευκούς και η αρχηγός Γιαπωνέζα!

Το υδροπλάνο ήταν στη διάθεσή μας όλη την ημέρα, γιατί το είχαμε "αγκαζέ". Οπότε μας περίμενε όπου σταματούσαμε. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μεγάλα, τετράγωνα φινιστρίνια, για να έχουν οι επιβάτες ωραία θέα κατά τη διάρκεια της πτήσης. Το δεύτερο ήταν ότι δεν είχε κλιματισμό, αλλά μόνο ανεμιστήρες. Η καμπίνα δεν είχε σταθερή πίεση. Αντιθέτως, σε μια γωνία των παραθύρων υπήρχε μια στρογγυλή τρύπα, διαμέτρου 5 εκατοστών, η οποία καλυπτόταν από ένα διαφανές plexiglass 5 χιλιοστά πιο έξω. Το κάλυμμα αυτό συνδεόταν με το κυρίως τζάμι μέσω μιας πατούρας, η οποία επεκτεινόταν μόνο στα 2/3 του κύκλου, ενώ το υπόλοιπο 1/3 ήταν ανοιχτό. Το κάλυμμα ο επιβάτης μπορούσε να το περιστρέψει κατά βούληση. Αν έφερε το άνοιγμα της πατούρας προς την κατεύθυνση που κινείτο το υδροπλάνο, τότε έμπαινε μέσα στην καμπίνα πολύς και δροσερός αέρας, ενώ αν έφερε το άνοιγμα προς το πίσω μέρος, δεν έμπαινε καθόλου αέρας. Υπήρχαν, φυσικά, και ενδιάμεσες θέσεις.

Σε κάθε σειρά υπήρχαν τρία καθίσματα: ένα στα αριστερά και δύο στα δεξιά. Έτσι η πιθανότητα να τύχεις σε παράθυρο ήταν 2:1. Εγώ κάθισα σε θέση στα αριστερά, επειδή ήμουνα μόνος μου.

Το υδροπλάνο ήταν καναδικής κατασκευής, του εργοστασίου De Havilland, (τύπος: DHC-6 Twin Otter). Πολύ επιτυχημένα το ονόμασαν Otter, που σημαίνει ενυδρίδα, βίδρα (μικρό αμφίβιο θηλαστικό). Οι δύο πιλότοι δεν ήταν Μαλδιβιανοί, αλλά λευκοί Αυστραλοί και αυτό μου τόνωσε αρκετά το ηθικό. Τα όργανα μέσα στον θάλαμο διακυβέρνησης (cockpit) έμοιαζαν αρκετά πολύ με τα όργανα των μικρών αεροπλάνων που πιλοτάρω κι εγώ. Η πόρτα προς το cockpit ήταν μονίμως ανοιχτή. Έτσι, καθώς καθόμουν στο πρώτο κάθισμα, παρακολουθούσα όλες τις κινήσεις τους, αλλά κι έβλεπα μέσα από το παρμπρίζ τη θέα προς τα εμπρός. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως οι πιλότοι φορούσαν σορτσάκια και ήσαν ξυπόλυτοι! Δεν είχαν καμιά σχέση με τους πιλότους των αερογραμμών που όλοι ξέρουμε, με τα πηλίκια, τις γραβάτες, τις ωραίες στολές κ.λπ. Μέχρι τότε είχα δει επιβάτες ιθαγενείς Παπούα στη Νέα Γουϊνέα να ταξιδεύουν με αεροπλάνο ξυπόλυτοι. Οι εμπειρίες μου εμπλουτίστηκαν τώρα και με πιλότους γυμνοπόδαρους! Στο κάτω-κάτω της γραφής τα παπούτσια δεν είναι κι απαραίτητα για να πατήσεις τα 'ποδωστήρια' (=πεντάλ χειρισμού) του υδροπλάνου. Όλα αυτά τα σκεφτόμουν, βέβαια, χωρίς να γνωρίζω τι πρόκειται ν' ακολουθήσει.

Σε λίγο οι πιλότοι άναψαν τις δύο μηχανές, οι έλικες άρχισαν να γυρίζουν και ο αεροσυνοδός έλυσε τους κάβους. Το υδροπλάνο άρχισε να αποκτά ταχύτητα και οι πλωτήρες άρχισαν να σηκώνουν κύμα, που καθώς αυξανόταν η ταχύτητα, γινόταν όλο και μεγαλύτερο. Σε ελάχιστο χρόνο αποκτήσαμε την απαιτούμενη ταχύτητα, οι πιλότοι τράβηξαν το χειριστήριο και αποθαλασσωθήκαμε. Το υδροπλάνο έμοιαζε με πελώριο θαλασσοπούλι. Γρήγορα βρεθήκαμε πάνω από το νησάκι του Club. Επειδή τα υδροπλάνα πετούν με μικρή ταχύτητα και σε χαμηλό ύψος, η θέα ήταν θεσπέσια και τα μεγάλα παράθυρα μας βοηθούσαν να την απολαύσουμε. Η αργή κίνηση μας έδινε τον χρόνο για να χαζέψουμε.

Το μοναδικό και εκπληκτικό θέαμα στις Μαλδίβες είναι τα χιλιάδες νησάκια (στην κυριολεξία, όχι σχήμα λόγου) και οι ακόμη περισσότεροι ύφαλοι, οι αβαθείς λιμνοθάλασσες, οι κάτασπρες αμμουδιές και τα ρηχά μέρη, όπου το νερό έχει χρώμα ανοιχτό τιρκουάζ. Από ψηλά όλα φαίνονταν υπέροχα, ιδιαίτερα οι ατόλες, καθώς ήταν διακριτά ακόμα και τα βυθισμένα στο νερό μέρη τους, πράγμα που είναι αδύνατο να δεις όταν είσαι μέσα σε σκάφος ή στην ξηρά. Καθώς τα νερά βάθαιναν σιγά-σιγά, άλλαζε σταδιακά και το χρώμα του νερού. Άρχιζε από πολύ ανοιχτό τιρκουάζ, το οποίο σκούραινε, κατόπιν γινόταν γαλάζιο, μετά μπλε και τέλος πολύ σκούρο μπλε, στα βαθιά μέρη του ωκεανού.

Καθώς η μία ατόλη γειτονεύει με την άλλη και τα νησάκια και οι ύφαλοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, από ψηλά μου έδιναν την εντύπωση ότι η θάλασσα ήταν γεμάτη από μεγάλες περίεργες σαπουνόφουσκες διαφόρων σχημάτων και μεγεθών και με πολύ ωραία χρώματα. Η μεταβολή του χρώματος των νερών του ωκεανού, σε συνάρτηση με το βάθος, γινόταν ήπια και σταδιακά από το βαθύ σκούρο μπλε μέχρι το γαλάζιο και μέχρι το σχεδόν διάφανο κοντά στις ακτές. Στους ιριδισμούς των νερών της θάλασσας προστίθετο το λευκό της κοραλλιογενούς άμμου και το πράσινο της τροπικής βλάστησης των νησιών. Αλλά και τα διάφορα φυτά και δένδρα είχαν ποικιλία χρωματισμών των φυλλωμάτων τους, από ανοιχτό κιτρινοπράσινο μέχρι λαδί και βαθύ σκούρο πράσινο. Αυτό το εκπληκτικό θέαμα δεν είναι καθόλου συνηθισμένο ούτε καν στα τροπικά νησιά. Δεν υπάρχει π.χ. καθόλου στα τόσα πολλά νησιά της θάλασσας της Καραϊβικής. Το μόνο μέρος που το έχω ξαναδεί, αλλά σε μικρότερη έκταση, είναι πετώντας με μικρό αεροπλανάκι στα νησιά Palau της Μικρονησίας στον Ειρηνικό Ωκεανό, κοντά στον ισημερινό.

Όταν το υδροπλάνο έκανε στροφή και έπαιρνε αντίστοιχα κλίση, βλέπαμε από κάτω το πολύχρωμο τοπίο. Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για φωτογράφηση. Έπρεπε, όμως, να προσπαθήσω να μην μπει στο πλάνο της φωτογραφίας και η έλικα, που ναι μεν δεν φαινόταν καθώς περιστρεφόταν ταχύτατα, αλλά στη φωτογραφία θα εμφανιζόταν, δυστυχώς, ακίνητη, εξαιτίας της ταχύτητας λήψης της εικόνας που διαρκεί κλάσμα του δευτερολέπτου!

Πριν προλάβουμε να χορτάσουμε το θέαμα, το υδροπλάνο άρχισε να μειώνει ύψος και να ετοιμάζεται για προσθαλάσσωση. Πετούσε ελάχιστα επάνω από το νερό και σε λιγάκι ακούμπησε στην επιφάνεια. Χοροπήδησε ελαφρά επάνω στα μικρά κύματα και σε λίγο σταμάτησε. Τότε είδα τον πιλότο να λύνει τη ζώνη του και τρέχοντας στον διάδρομο να περνάει πλάι μου και να κατευθύνεται προς το πίσω μέρος του υδροπλάνου. Εκεί άρχισε να γδύνεται. Έβγαλε στα γρήγορα το πουκάμισο και το σορτς του και μένοντας με το μαγιό άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε κάτω στους πλωτήρες, για να δέσει το υδροπλάνο σε μια σημαδούρα! Όπως μας ενημέρωσε αμέσως μετά ο αεροσυνοδός, επειδή η παλίρροια βρισκόταν στο χαμηλότερο σημείο της (άμπωτις) τα νερά μέσα στη λιμνοθάλασσα ήταν υπερβολικά ρηχά και γι' αυτό το υδροπλάνο δεν μπορούσε να φθάσει μέχρι την αμμουδιά. Βγάλαμε, λοιπόν, όλοι τα παπούτσια μας, κατεβήκαμε από τη σκάλα στους πλωτήρες και μετά μπήκαμε στο νερό, που μας έφθανε σχεδόν στο γόνατο. Με τα παπούτσια και τις φωτογραφικές μηχανές στα χέρια πλατσουρίσαμε μέχρι την ακτή. Οι πιλότοι και ο αεροσυνοδός φρόντισαν να μας μεταφέρουν τα σακίδια στην παραλία. Εκεί το ιπτάμενο πλήρωμα έκανε όλες τις δουλειές...

Στο νησάκι του Ροβινσώνα

Το νησάκι ήταν πολύ μικρό και καταπράσινο. Ονομάζεται Vashugiri και βρίσκεται στο συγκρότημα της ατόλης Felidhu (νοτιότερα από την South Male Atoll). Πραγματικά, ήταν σαν το νησί του Ροβινσώνα. Έκανα τον γύρο του νησιού κατά μήκος της παραλίας μέσα σε λίγα λεπτά. Στην αμμουδιά συνάντησα πολλά μικρά καβούρια, που είχαν σχεδόν άσπρο χρώμα, ώστε να μη διακρίνονται, όταν κυκλοφορούν επάνω στη λευκή αμμουδιά. Όταν με έβλεπαν, έσπευδαν να κρυφτούν μέσα στη φωλιά τους, η οποία ήταν σκαμμένη στην άμμο. Έτρεχαν ταχύτατα, αντίθετα με την κοινή αντίληψη για τους κάβουρες και προχωρούσαν με το πλάι, όχι εμπρός ή πίσω. Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν πώς εντόπιζαν με ακρίβεια την τρύπα τους και πήγαιναν κατευθείαν εκεί, ενώ βρισκόταν σε απόσταση αρκετών μέτρων. Δεδομένου ότι το ύψος τους με δυσκολία έφθανε τα δύο εκατοστά, δεν μπορούσαν να έχουν οπτική επαφή με τη φωλιά τους, αφού μεσολαβούσαν διάφορες πτυχώσεις της άμμου, που για τα καβούρια είναι σαν αμμόλοφοι. Κάποιον άλλο τρόπο προσανατολισμού πρέπει να διαθέτουν, ίσως με τη μυρωδιά ή με κάποιο είδος υπερήχων (όπως οι νυχτερίδες).

Οι γλάροι που ζουν σε ερημονήσια κι απομονωμένους σκοπέλους είχαν γίνει πολύ άγριοι και επιθετικοί, γιατί δεν είχαν συνηθίσει στην παρουσία ανθρώπων. Όταν αντιλαμβάνονταν κάποιον να πλησιάζει, υπήρχε κίνδυνος να του επιτεθούν με το ράμφος τους, γιατί τον θεωρούσαν παρείσακτο στη δική τους περιοχή.

Μέσα στην πυκνή βλάστηση του μικρού νησιού υπήρχε μια τριγωνική σκεπή από ξερά φύλλα δένδρων, όχι βέβαια για σκιά αλλά για προστασία από τις ξαφνικές νεροποντές. Στα τραπέζια και τις καρέκλες που υπήρχαν τοποθετημένα κάτω από τη σκεπή αυτή ήπιαμε αναψυκτικά, από το μεγάλο, φορητό ψυγείο που είχαμε φέρει μαζί μας. Αφήσαμε εκεί τα πράγματά μας και πήγαμε στην παραλία για κολύμπι.

Η αμμουδιά ήταν υπέροχη και η δροσιά του νερού ευεργετικό αντίδοτο στην τροπική ζέστη. Περπατώντας μέσα στο lagoon έφθασα μέχρι το υδροπλάνο και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες. Οι πιλότοι την είχαν αράξει εκεί, ξαπλωμένοι επάνω στους πλωτήρες, στη σκιά της ατράκτου.

Στο ερημικό νησάκι μείναμε δυο ώρες. Κατόπιν, περπατώντας πάλι στη ρηχή λιμνοθάλασσα, επιστρέψαμε στο υδροπλάνο και μπήκαμε μέσα με τα μαγιό. Φυσικά, ήμασταν όλοι ξυπόλυτοι, μιμούμενοι το παράδειγμα των πιλότων. Όλοι βάλαμε τα παπούτσια μας στα σακίδια, γιατί θα μας ήταν άχρηστα όλη την ημέρα. Έτσι, το "ξυπόλυτο τάγμα" ετοιμάστηκε για την αποθαλάσσωση. Οι πιλότοι έβαλαν μπροστά τους κινητήρες, οι έλικες άρχισαν να περιστρέφονται κι ο αεροσυνοδός έλυσε τα σκοινιά, σκαρφάλωσε στους πλωτήρες και μπήκε μέσα. Σε ελάχιστα λεπτά το υδροπλάνο άρχισε να πετάει. Σηκώθηκε τόσο γρήγορα που μόλις πρόλαβα να φωτογραφίσω το λευκό κύμα που δημιουργούσαν οι πλωτήρες του, καθώς έσκιζαν τα νερά.

Πετώντας πάνω από μία ατόλη είδα ένα άλλο υδροπλάνο αγκυροβολημένο μέσα στη λιμνοθάλασσα. Ήταν κατακόκκινο και από ψηλά έμοιαζε σαν μεγάλο έντομο που κατέβηκε μέσα στην τιρκουάζ λίμνη για να πιει νερό να ξεδιψάσει!

Snorkelling με το υδροπλάνο

Σε είκοσι λεπτά φθάσαμε στο επόμενο νησάκι, που ονομάζεται Etheharivadu και ανήκει στο συγκρότημα της ατόλης Ari (βρίσκεται στο Β.Α. άκρο της). Εκεί τα νερά δεν ήταν τόσο πολύ ρηχά και το υδροπλάνο έφθασε μέχρι την άμμο. Με αναστροφή του βήματος στις έλικες, δηλαδή με στροφή της γωνίας προσβολής των πτερυγίων τους, το υδροπλάνο μπορεί να κάνει και όπισθεν. Όταν είναι σε ακινησία, η γωνία των πτερυγίων πρέπει να είναι στο μηδέν (τελείως επίπεδα πτερύγια), ώστε να μην παρουσιάζουν μεγάλη αντίσταση στον άνεμο.

Η βλάστηση κι εκεί ήταν πυκνή, σαν ζούγκλα και έφθανε μέχρι τη θάλασσα. Το πιο εντυπωσιακό δένδρο ήταν το pandanus, με φύλλα σαν του φύκου και μεγάλες πολύ περίεργες λοξές ρίζες, έξω από το έδαφος, που δημιουργούσαν μια πυραμιδοειδή βάση για την καλύτερη στήριξη του δένδρου.

Πήραμε βατραχοπέδιλα, αναπνευστήρες και μάσκες και πήγαμε για snorkelling. Μέσα στη λιμνοθάλασσα, επάνω από τον κοραλλιογενή ύφαλο στα πολύ ρηχά, είδαμε υπέροχα χρωματιστά ψάρια. Κάποια στιγμή μια Γιαπωνέζα που κολυμπούσε λίγο πιο πέρα έβαλε τις φωνές. Δεν καταλάβαινα, βέβαια, τι έλεγε, αλλά πλησιάζοντας είδα ένα υπέροχο σαλάχι. Ήταν ένα spotted sting ray, γεμάτο λευκές βούλες στη ράχη του, με μακριά μυτερή ουρά. Το φοβερά δηλητηριώδες κεντρί του βρίσκεται στο ένα τρίτο της ουράς. Καθόταν επάνω στον ύφαλο ακίνητο κι ατρόμητο, σε απόσταση δύο πιθαμές μόνο από μένα. Δεν φοβόταν, γιατί έχει επίγνωση της θανατηφόρας δύναμης του δηλητηρίου του κεντριού του. Το χαζέψαμε για κάμποσα λεπτά μέχρι που βαρέθηκε κι αποφάσισε να φύγει.

Περνώντας από ένα στενό πέρασμα βγήκα έξω από τη λιμνοθάλασσα. Στην εξωτερική πλευρά ο κοραλλιογενής ύφαλος άρχιζε να κατεβαίνει πολύ απότομα, σχεδόν κατακόρυφα, και η θάλασσα βάθαινε πάρα πολύ. Η θερμοκρασία του νερού έπεφτε απότομα, κατά 7 έως 8 βαθμούς. Ενώ μέσα στη λιμνοθάλασσα θύμιζε χαμάμ, έξω από το reef ήταν δροσερή. Κολύμπησα αρκετή ώρα κατά μήκος του υφάλου, χαζεύοντας τα ψάρια προς τα βαθιά και τα μεγάλα όστρακα και κοράλλια που βρισκόταν επάνω του.

Βγαίνοντας από τη θάλασσα απολαύσαμε, κάτω από την πυκνή σκιά των δέντρων, ένα ωραιότατο γεύμα. Πρώτα-πρώτα ο μπουφές ήταν παντού στολισμένος με γιρλάντες λουλουδιών. Απόρησα πού βρήκαν τόσα λουλούδια σ' αυτό το μικροσκοπικό νησάκι. Τα φαγητά ήταν πολλά και ποικίλα, αλλά εκείνο που μας ξετρέλανε ήταν η νοστιμότατη αστακομακαρονάδα. Τα καταπράσινα φυλλώματα, η λευκή ψιλή άμμος, η δροσερή θαλασσινή αύρα και τα κελαιδήματα των πουλιών συνέθεταν έναν επίγειο παράδεισο...

Πριν αναχωρήσουμε έκανα τον γύρο του νησιού και κατέληξα στο υδροπλάνο, που ήταν δεμένο στην πλώρη από το αγκυροβόλιό του και πίσω με πρυμάτσα από τον "παπά" σ' ένα κορμό κοκοφοίνικα, ακριβώς σαν να ήταν σκάφος.

Στην πτήση της επιστροφής μπήκαμε μέσα σ' ένα πυκνό, μαύρο σύννεφο, που έφερε μπόρα, όπως συχνά συμβαίνει στους τροπικούς τις απογευματινές ώρες. Σε λίγα λεπτά η καταιγίδα είχε, ευτυχώς, περάσει, και προλάβαμε ν' απολαύσουμε για τελευταία φορά τη θέα από ψηλά. Τα καράβια φαίνονταν πολύ μικρά κι απελπιστικά αργοκίνητα. Οι ατόλες ήταν σαν ζωγραφιές με διάφορα σουρεαλιστικά σχήματα, σε τιρκουάζ φόντο. Τα νησάκια, οι σκόπελοι και οι ύφαλοι έμοιαζαν με μεγάλες, διακοσμητικές γιρλάντες. Η χρωματική ποικιλία θύμιζε ουράνιο τόξο, από το βαθύ μπλε του ωκεανού, το γαλάζιο, το τιρκουάζ, μέχρι το λευκό της άμμου.

Προσθαλασσωθήκαμε σε μία πλαζ στο νησάκι του Club και το υδροπλάνο βγήκε έξω στην αμμουδιά, σαν να ήταν κανό ή jet ski. Καθώς αποβιβαζόμασταν δίπλα από το εστιατόριο, όλοι μας κοίταζαν έκπληκτοι. Ήταν μια θαυμάσια εμπειρία...

Με τη δύση του ήλιου πήγα στο bar, για να γιορτάσω τη λήξη της υπέροχης αυτής μέρας με ένα τροπικό κοκτέιλ από χυμούς διάφορων φρούτων (coconut, ανανά, παπάγια κ.λπ.), σερβιρισμένο με άφθονο τριμμένο πάγο και γαρνιρισμένο με μια φέτα ανανά και κερασάκι. Καθώς ο ήλιος χανόταν πίσω από τα φοινικόδενδρα έπινα το ποτό μου αργά, που ήταν μάλιστα διπλό, γιατί στη λεγόμενη happy hour (λίγο πριν νυχτώσει) τα μπαρ πρόσφεραν δύο ποτά στην τιμή του ενός...

Τhe big manta show (το μεγάλο θέαμα των σελαχιών)

Πέμπτη, 2.11.2000

Η πρωινή κατάδυση έγινε στην τοποθεσία Lankan. Είχα ξαναβουτήξει εκεί, αλλά αρκετοί άλλοι δύτες πήγαιναν για πρώτη φορά. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, ετοιμαστήκαμε και πέσαμε στο νερό. Το βάθος στο σημείο αυτό ήταν γύρω στα 20 μέτρα. Μόλις φθάσαμε στον βυθό είδαμε δύο πελώρια manta να μας περιμένουν λες και είχαμε δώσει ραντεβού. Το άνοιγμα των πτερυγίων τους ήταν σίγουρα πάνω από 3 μέτρα. Καθώς κολυμπούσαν, τα ανεβοκατέβαζαν ρυθμικά με περισσή χάρη, σαν χορεύτριες της ρυθμικής γυμναστικής. Έκαναν κύκλους ολόγυρά μας ή περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας. Εμείς, κουρνιασμένοι επάνω στον κοραλλιογενή ύφαλο, τελείως ακίνητοι, παρακολουθούσαμε το υπέροχο θέαμα.

Μετά από 10 λεπτά περίπου, το ένα από τα δύο manta απομακρύνθηκε και χάθηκε από τα μάτια μας, αλλά το άλλο συνέχιζε να περιφέρεται κοντά μας. Κοίταζα το ρολόι μου και δεν πίστευα ότι έμεινε μαζί μας τόσο πολλή ώρα. Καθώς περνούσε επανειλημμένα πάνω από το κεφάλι μου είχα όλο το χρόνο για να το απολαύσω και να το μελετήσω καλά. Μερικές φορές το σώμα του ήταν τόσο κοντά που αν σήκωνα το χέρι μου ψηλά και το τέντωνα θα μπορούσα να το χαϊδέψω. Με το πελώριο σώμα του, που έμοιαζε με ανοιχτό μανδύα μεσαιωνικού ιππότη (αλλά σαφώς μεγαλύτερο σε διαστάσεις) κάλυπτε το φως του ήλιου και σκοτείνιαζε λίγο την περιοχή στο διάβα του. Η επάνω πλευρά του σώματός του ήταν σκούρα γκρι, ενώ η κάτω ανοιχτόχρωμη ασπριδερή, διάστικτη με μαύρες βούλες ακανόνιστου σχήματος. Μάλλον είναι το φυσικό καμουφλάζ του. Γενικά, τα ψάρια έχουν σκουρόχρωμη ράχη, για να μην ξεχωρίζουν εύκολα από τον βυθό τριγύρω τους όταν κάποιος κοιτάζει από ψηλά. Αντίθετα, η κοιλιά και το κάτω μέρος τους είναι πάντα πιο ανοιχτόχρωμα, ώστε να μη διακρίνονται εύκολα από τη φωτεινή επιφάνεια της θάλασσας όταν κάποιος κοιτάζει από τον βυθό προς τα επάνω.

Στο κάτω μέρος του σώματος του manta υπάρχουν 2 ομάδες ευθύγραμμες σχισμές, 5 αριστερά και 5 δεξιά. Η τελευταία, μάλιστα, έχει μικρότερο μήκος από τις υπόλοιπες τέσσερις. Αυτές οι σχισμές είναι τα βράγχιά του και τις ανοιγοκλείνει συνεχώς. Όταν είναι κλειστές, δεν διακρίνονται καθόλου και το δέρμα του φαίνεται λείο. Στο εμπρός μέρος το ζώο έχει ένα πολύ εντυπωσιακό μεγάλο, οβάλ άνοιγμα, σαν το στόμιο μάσκας αυτοκινήτου αγώνων formula 1, από το οποίο τροφοδοτείται η μηχανή του με αέρα. Οι διαστάσεις του είναι περίπου 6 x 60 εκατοστά (φυσικά είναι ανάλογο με το μέγεθος του ζώου). Δεξιά κι αριστερά από το στόμιο έχει δύο πτερύγια που τα κινεί προς τα κάτω. Στο υψηλότερο σημείο αυτών των πτερυγίων βρίσκονται τα πελώρια μάτια του, που είναι πολύ ευκίνητα. Καθώς περνούσε πλάι μου έβλεπα ότι γύριζε προς τα μένα το πλησιέστερο μάτι του, για να με παρατηρήσει καλύτερα. Στο πίσω μέρος έχει μια λεπτή ουρά μήκους ενός μέτρου μόνο, που μοιάζει με ραβδί.

Συνήθως τα πελώρια manta, όπως άλλωστε και το "δικό" μας, συνοδεύονται από ψαράκια μικρού ή κάπως μεγαλύτερου μεγέθους, τα οποία αποτελούν την ακολουθία τους. Ένα είδος ψαριών, τα remora, έχουν στην κάτω πλευρά του σώματός τους μια επίπεδη βεντούζα, που τα βοηθάει να προσκολλώνται επάνω στη ράχη των manta. Στους καταδυτικούς κύκλους είναι κλασική η φιγούρα ενός δύτη που έχει αρπάξει με τα δυο του χέρια τις ουρές δύο remora, που είναι προσκολλημένα στη ράχη ενός manta. Καθώς το πελώριο σελαχοειδές προχωράει, συμπαρασύρει και μεταφέρει δωρεάν τα remora, αλλά και τον δύτη που κρατιέται απ' αυτά!

Σε κάποια στιγμή το manta απομακρύνθηκε και χάθηκε. Νόμισα ότι έφυγε, αλλά σε λιγάκι έκανε μεταβολή και ξαναγύρισε. Εντυπωσιακό κι επιβλητικό πέρασε πάνω από τα κεφάλια μας κι άρχισε να κάνει πάλι γύρους, κουνώντας με χάρη τα πτερύγιά του. Λες και προσπαθούσε να μας κάνει φιγούρες με τις στροφές και τους στροβιλισμούς του, με την επιδεξιότητα και την ευλυγισία του. Η αρμονία και η άνεση των κινήσεών του δεν περιγράφεται με λόγια. Κάπως έτσι θα ήταν και οι χοροί της Σαλώμης, όταν επιδίωκε να σαγηνεύσει τον Ηρώδη, ανεμίζοντας με νάζια το πέπλο της!

Αλλά ας εγκαταλείψουμε το ρομαντισμό και τη φαντασία και ας επιστρέψουμε στην πεζή πραγματικότητα. Η επιστημονική εξήγηση είναι ότι τα manta δεν χορεύουν για να κάνουν επίδειξη σε μας τους θεατές. Πηγαίνουν σε ειδικά σημεία όπως εκείνο που βρισκόμασταν, τα οποία ονομάζονται «Μanta cleaning stations», δηλαδή «καθαριστήρια». Εκεί έχουν "ραντεβού" με τα ψαράκια που καθαρίζουν τα manta από τα παράσιτα, με το αζημίωτο φυσικά. Τα manta γλιτώνουν από την ενόχληση, ενώ τα ψαράκια βρίσκουν άφθονη τροφή!

Παρά το σημαντικό βάθος των 20 μέτρων, το κύμα του ωκεανού ήταν αισθητό μέχρις εκεί κάτω. Γι' αυτό κρατιόμασταν από κάποιες προεξοχές του υφάλου, ώστε να μένουμε ακίνητοι και να παρακολουθούμε το θέαμα. Κοίταζα στο ρολόι μου τον χρόνο να περνάει και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το manta ήταν ακόμη μαζί μας. Πολλές φορές διερωτήθηκα ποιος θα βαριόταν πρώτος: εκείνο ή εμείς; Κανείς, όμως, από τους δύτες δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να μετακινηθεί. Τελικά, δεν κουράστηκε ούτε το manta, ούτε εμείς. Απλά μας τελείωνε ο αέρας κι έπρεπε αναγκαστικά να φύγουμε...

Λίγο πριν από την ανάδυση εμφανίστηκε και μία χελώνα. Ήταν τόσο ήμερη, που με άφησε να τη χαϊδέψω! Πρώτη φορά στα 30 χρόνια της καταδυτικής ζωής μου μού συνέβη κάτι τέτοιο. Συνήθως οι χελώνες φοβούνται και εξαφανίζονται ταχύτατα μόλις δουν άνθρωπο. Εκεί τα ζώα δεν ήταν καθόλου τρομαγμένα, γιατί δεν τα ενοχλούσε κανείς.

Συνολικά μείναμε στον βυθό 1 ώρα και 9 λεπτά. Απίθανη διάρκεια για τόσο βάθος. Σ' αυτό μας βοήθησε η σχεδόν πλήρης ακινησία μας, που σήμαινε πολύ μικρότερη κατανάλωση αέρος. Ποτέ άλλοτε δεν είχε κάνει κατάδυση χωρίς να μετακινηθώ διόλου από την αρχή έως το τέλος και ν' αναδυθώ ακριβώς στο ίδιο μέρος όπου είχα καταδυθεί.

Παρά λίγο ατύχημα

Καθώς κατευθυνόμουν προς την επιφάνεια, άρχισαν να χτυπούν δαιμονισμένα τα alarm του ρολογιού και του "computer" μου. Ανέβαινα ταχύτατα, σαν ρουκέτα! Ακαριαία και αυτόματα αντέδρασα, εκπνέοντας όλον τον αέρα που είχα μέσα στους πνεύμονές μου. Αυτό έχω συνηθίσει και το κάνω σχεδόν ασυναίσθητα, επειδή επιβραδύνει την άνοδο και συγχρόνως προστατεύει τους πνεύμονες από πιθανή εσωτερική έκρηξη (γιατί περιέχουν αέρα μεγαλύτερης πίεσης από την πίεση του περιβάλλοντος, επειδή έχει εισπνευσθεί σε μεγαλύτερο βάθος). Προς στιγμή μου πέρασε η σκέψη ότι έφταιγε το λιγότερο βάρος στη ζώνη μου, αλλά αμέσως μετά σκέφθηκα ότι δεν ήταν δυνατόν να υπήρχε διαφορά από την προηγούμενη μέρα. Και τότε, κυριολεκτικά σε κλάσμα του δευτερολέπτου, αντιλήφθηκα τι είχε συμβεί: αντί να πατήσω το μπουτόν του αδειάσματος του ρυθμιστή πλευστότητας, είχα πατήσει, από απροσεξία, το μπουτόν που το γεμίζει με αέρα! Τελείως παιδαριώδες λάθος, που δεν είχα κάνει ποτέ, ούτε ως αρχάριος. Αντέδρασα αμέσως και φρέναρα την ταχύτατη ανάδυση γύρω στα 7 μέτρα βάθος. Ξανακατέβηκα στα 15 κι άρχισα ν' ανεβαίνω αργά. Στα 3 μέτρα από την επιφάνεια έκανα 5 λεπτά στάση για αποσυμπίεση, επειδή είχαμε παραμείνει πολλή ώρα σε σημαντικό βάθος (περίπου στα 20 μέτρα).

Τελικά, μια τόσο ωραία και εύκολη κατάδυση παρά λίγο να μετατραπεί σε εξαιρετικά επικίνδυνη. Έγιναν, όμως, όλα τόσο γρήγορα που κανείς από τους άλλους δύτες δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό.

Στην επιστροφή με το σκάφος είδαμε ένα κόκκινο υδροπλάνο αραγμένο στο γειτονικό νησί Full moon beach (Furana Island). Μετά το φαγητό τράβηξα μερικές φωτογραφίες στο Club, για να τελειώσω το φιλμ των slides που είχα μέσα στη μηχανή.

Στον κήπο των κοραλλιών

Για την απογευματινή κατάδυση πήγαμε στην τοποθεσία Coral Garden. Ο βυθός ήταν γενικά αμμώδης, με πολλούς, διάσπαρτους, χωριστούς, κοραλλιογενείς υφάλους, οι οποίοι προεξείχαν σαν λοφίσκοι από την άμμο. Το πρώτο πράγμα που είδαμε ήταν αρκετά χέλια να ξεπροβάλλουν από την άμμο κατακόρυφα προς τα επάνω. Όσο τα πλησιάζαμε τόσο χαμήλωναν και χώνονταν το καθένα βαθύτερα μέσα στην τρύπα του. Πιο κάτω συναντήσαμε ένα μεγάλο χταπόδι, χωμένο μέσα στο θαλάμι του. Το "τσιγκλήσαμε" λίγο κι αυτό βγήκε και κολύμπησε γρήγορα μέχρι που χώθηκε σε μια άλλη τρύπα. Είδαμε, επίσης, μια μικρή κίτρινη σμέρνα, η οποία προσπαθούσε να διώξει με απότομες κινήσεις του κεφαλιού της ένα μικροσκοπικό μπλε ψαράκι που την ενοχλούσε. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε δύο πελώριες, πράσινες σμέρνες, που ξεπρόβαλλαν τα κεφάλια τους από μια μεγάλη τρύπα. Η διάμετρος του σώματός τους ήταν σίγουρα 25 εκατοστά και το μήκος της μιας, που έβλεπα από κάποιο πλαϊνό άνοιγμα του υφάλου, φαινόταν να ξεπερνάει τα 2 μέτρα! Ο αρχηγός μας ο Σίντι, που ήταν Μαλδιβιανός, πλησίασε προσεκτικά κι άρχισε να χαϊδεύει με το χέρι του το κάτω μέρος του στόματος και του λαιμού της μιας σμέρνας. Πολύ παράτολμη κίνηση και πολύ θα ήθελα να είχα βιντεοκάμερα για να απαθανατίσω αυτή την απίθανη σκηνή! Φαίνεται ότι το χάδι άρεσε στη σμέρνα και δεν αντέδρασε καθόλου. Τη χάιδεψε 4-5 φορές και μετά την αποχαιρετήσαμε.

Ολόκληρη η περιοχή είχε υπέροχα κοράλλια σε διάφορα, ζωηρά χρώματα. Απ' αυτά πήρε και το όνομά της. Λίγο πριν από την ανάδυση είδαμε, πάλι σε αμμώδη βυθό, δύο χέλια να ξεπροβάλλουν από την ίδια τρύπα (αυτό δεν το είχα ξαναδεί). Το πολύ περίεργο και αξιοσημείωτο είναι ότι όταν μας είδαν να πλησιάζουμε, το μεν ένα χώθηκε μέσα στην τρύπα, ενώ το άλλο έμεινε απτόητο έξω να μας κοιτάζει. Μόνον όταν πλησιάσαμε πάρα πολύ, εξαφανίστηκε κι αυτό.

Μετά την κατάδυση συμπλήρωσα το βιβλίο των καταδύσεών μου (log book) και πήγα στο γραφείο για να πάρω σφραγίδες και υπογραφές. Κατόπιν, έκανα μια βόλτα στην πίσω πλευρά του νησιού. Ήταν απόλαυση να περπατώ ξυπόλυτος επάνω στην ψιλή, άσπρη άμμο και να βρέχω τα πόδια μου στα ρηχά τιρκουάζ νερά. Από μακριά ακουγόταν και φαινόταν ένα μεγάλο κύμα του ωκεανού, που έσπασε με ορμή επάνω στον κοραλλιογενή ύφαλο σε απόσταση 150 έως 200 μέτρων από την ακτή. Η ηρεμία που επικρατούσε μέσα στη λιμνοθάλασσα ερχόταν σε τρομερή αντίθεση με τον άγριο θόρυβο των μεγάλων κυμάτων.

Η τελευταία απόλαυση της ημέρας ήταν το ηλιοβασίλεμα από την παραλία, ανάμεσα στα φοινικόδενδρα.

Υποβρύχια μαγνητοσκόπηση

Παρασκευή, 3.11.2000

Όταν καταστράφηκε η υποβρύχια φωτογραφική μηχανή μου σκέφθηκα, για να έχω ένα ενθύμιο από τις τόσες καταδύσεις στις Μαλδίβες, να ζητήσω να με τραβήξουν βιντεοταινία. Ήταν μία από τις υπηρεσίες που διέθετε η βάση. Για πρώτη φορά, μάλιστα, στη ζωή μου θα βρισκόμουν στην κατάδυση από την άλλη πλευρά της κάμερας, δηλαδή από την εμπρός πλευρά του φακού και όχι από την μεριά της σκόπευσης! Θα ήμουν ο πρωταγωνιστής και μου φάνηκε αρκετά περίεργο. Χρέη οπερατέρ θα εκτελούσε η Patricia που, βέβαια, ήταν εκπαιδεύτρια καταδύσεων.

Στην κατάδυση ήμασταν μόνοι μας. Πήγαμε στην περιοχή Banana reef, που δεν απείχε πολύ. Το χαρακτηριστικό σ' αυτόν τον κοραλλιογενή ύφαλο ήταν οι πολλές σπηλιές, κοιλότητες και προεξοχές που έμοιαζαν με μπαλκόνια. Εκεί συγκεντρώνονταν πάρα πολλά είδη ψαριών, δεδομένου ότι έβρισκαν εύκολα καταφύγιο. Μέσα στις σπηλιές συναντήσαμε κοπάδια από κόκκινα και κίτρινα ψάρια. Είδαμε ανεμώνες, μία μάλιστα με σκούρο μπλε χρώμα, καθώς και ψάρια clown που κρύβονταν μέσα σ' αυτές. Μέσα σε μια ευρύχωρη εσοχή ανακάλυψα μία κρυμμένη χελώνα. Κολύμπησα γρήγορα προς την Patricia και της έκανα νόημα με τα χέρια, μιμούμενος τις κινήσεις των εμπρός ποδιών της χελώνας. Πήγαμε και οι δύο κοντά της. Η χελώνα βγήκε από την κρυψώνα της κι άρχισε να κολυμπάει. Τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλη ήταν! Χάιδεψα λίγο το καβούκι της και ακούμπησα το πίσω πόδι της. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα η Patricia, όταν βγήκαμε στην επιφάνεια, φοβήθηκε μήπως η χελώνα γύριζε και με δάγκωνε. Γιατί τα δόντια των θαλάσσιων χελωνών δεν αστειεύονται.

Στην κατάδυση είδαμε ακόμη ένα ψάρι Ναπολέων, σμέρνες, πολύχρωμα γυμνοβράγχια και ωραίες γοργόνιες, σαν ανοιχτές βεντάλιες.

Εκδρομή με ταχύπλοο

Απογευματινή κατάδυση δεν έκανα, γιατί μετά το φαγητό πήγα εκδρομή με ταχύπλοο σκάφος στο Blue Lagoon. Αρχικά επισκεφθήκαμε το νησάκι Tula-Agiri, όπου ήταν παλιά το Club Mediterranee. Εκεί ακριβώς είχα πάει τον Δεκέμβριο του 1984. Το νησάκι ήταν κατάφυτο, με υπέροχη λευκή άμμο ολόγυρα στις ακτές του. Όμως, ήταν πολύ μικρό και γι' αυτό τα bungalow ήταν πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο. Τότε μου είχε φανεί ωραίο, αλλά σε σύγκριση με το Faru μου φαινόταν πια μικρό και φτωχικό, χωρίς καθόλου πολυτέλειες.

Έκανα τον γύρο του νησιού με τα πόδια σε λίγα λεπτά. Κάτι που είχαν προσθέσει στο νησί ήταν τα πάρα πολλά πουλιά. Άλλα ήταν κλεισμένα μέσα σε κλουβιά κι άλλα πετούσαν ελεύθερα. Τους είχαν μάλιστα φτιάξει φωλιές από κελύφη ινδικής καρύδας, τα οποία είχαν δέσει και στερεώσει με σπάγκους επάνω σε κλαδιά δένδρων.

Μετά την επίσκεψη ξεκινήσαμε για το νησί Kani, όπου ετοιμαζόταν το καινούργιο Club Mediterranee.Το σκάφος μας ήταν ταχύπλοο με 2 μεγάλες μηχανές Yamaha. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη μέσα στη λιμνοθάλασσα και χάρη στην μεγάλη ταχύτητα του σκάφους ο αέρας μας δρόσιζε. Στο Kani το Club ήταν υπό κατασκευή και πολλά συνεργεία εργάζονταν πυρετωδώς. Επάνω στο νησί υπήρχαν πελώρια αιωνόβια δένδρα και γενικά πολύ πράσινο. Τα νέα bungalows που πρόσθεσαν, επειδή δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος αλλά και για να μην πειράξουν το πράσινο, τα έχτισαν επάνω σε στύλους μέσα στη λιμνοθάλασσα. Όπως ήταν φανερό, αυτά δεν είχαν ούτε πράσινο, ούτε σκιά. Είχαν, όμως, αλλιώτικο, ασυνήθιστο χαρακτήρα. Ζήτησα να δω τον διευθυντή αυτού του καινούργιου village, επειδή μου είχαν πει ότι ήταν Έλληνας, αλλά δυστυχώς απουσίαζε.

Η επόμενη επίσκεψή μας ήταν σ' ένα νησάκι, όπου υπήρχε ένα χωριό τυπικό των κατοίκων των Μαλδιβών. Οι άνθρωποι ήταν πολύ φτωχοί και τα σπίτια τους πολύ πενιχρά. Είχαν φτιάξει μερικά μαγαζάκια με τουριστικά είδη. Αγόρασα μια πετσέτα και T-shirts με παραστάσεις ψαριών κ.λπ., ως ενθύμιο από τις Μαλδίβες.

Γύρισα στο σκάφος νωρίς και όση ώρα περίμενα τους υπόλοιπους να επιστρέψουν, χαζεύοντας στην αποβάθρα, είδα στον βυθό δίπλα στο σκάφος κάτι σκούρο. Στην αρχή το πέρασα για φυκιάδα. Αλλά αυτή η σκούρα περιοχή περιέργως άλλαζε θέση! Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά είδα ότι δεν ήταν φύκια, αλλά ένα πυκνό κοπάδι, σαν σύννεφο, από μυριάδες κατάμαυρα ψαράκια! Από τον μόλο τα φωτογράφισα, χωρίς να ξέρω εάν θα ήταν ευδιάκριτα στη φωτογραφία. Εκπληκτικά ήταν και τα πάμπολλα ιπτάμενα ψάρια που πηδούσαν έξω από την επιφάνεια της θάλασσας, στη διαδρομή της επιστροφής.

Δείπνο και θεάματα

Στις 18:30 είχα ραντεβού για να δω την βιντεοταινία που είχαμε γυρίσει το πρωί. Ήταν πράγματι πολύ επιτυχημένη μόνο που... παραέδειχνε εμένα ως πρωταγωνιστή στον υποβρύχιο κόσμο!

Στον βραδινό μπουφέ μεταξύ των πάρα πολλών εδεσμάτων είχε και βατραχοπόδαρα. Αποφάσισα να τα δοκιμάσω. Ήταν από μεγάλους βάτραχους και το κρέας τους ήταν πολύ λευκό. Η γεύση τους έμοιαζε κάπως σαν κοτόπουλο ή κουνέλι. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα μ' αυτή την λιχουδιά των ντόπιων...

Στο Club κάθε βράδυ μετά το δείπνο διοργανωνόταν μια θεατρική παράσταση που άλλοτε ήταν σατυρική, άλλοτε χορευτική, άλλοτε βαριετέ κ.λπ. Οι συντελεστές της ήταν οι εργαζόμενοι στο κλαμπ (μια πανσπερμία εθνικοτήτων), αλλά καμιά φορά και το κοινό. Η παράσταση εκείνης της βραδιάς ήταν άψογα οργανωμένη και παρουσίαζε χορούς από διάφορες χώρες. Οι πιο επιτυχημένοι ήταν ο καουμπόικος, ο μπαλινέζικος, ο βραζιλιάνικος και το can-can από τη Γαλλία. Όλοι οι χορευτές και οι χορεύτριες φορούσαν τις αντίστοιχες τοπικές στολές (π.χ. οι βραζιλιάνες πολύχρωμες με πελώρια φτερά) και συνοδεύονταν από την ανάλογη μουσική.

Μετά την παράσταση άρχιζε η λειτουργία της discoteque. Εγώ πήγα στις αναπαυτικές ξαπλώστρες, για να οριζοντιωθώ και να καπνίσω την πίπα μου. Δυστυχώς, όμως, η πίπα έλλειπε από τη θήκη της. Γύρισα πίσω, έκανα ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι το δωμάτιό μου και τελικά τη βρήκα. Μου είχε πέσει επάνω στην άμμο και βέβαια πέφτοντας στα μαλακά δεν έκανε καθόλου θόρυβο, ώστε να μπορέσω να την ακούσω.

Ο χορός των σελαχιών

Σάββατο, 4.11.2000

Το Σαββατοκύριακο είναι παραδοσιακά ο χρόνος που αναχωρούν ή φθάνουν οι περισσότεροι ταξιδιώτες. Γι' αυτό εκείνη τη μέρα, λόγω μικρής συμμετοχής δυτών, κινήθηκε μόνον ένα καταδυτικό σκάφος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πέσω στην ίδια ομάδα με τους αρχάριους δύτες. Η αρχηγός μας, η Charlotte, για να τα βγάλει πέρα, μου ανέθεσε να επιτηρώ τον ένα από αυτούς κι εκείνη ανέλαβε τους άλλους 3. Πήγαμε ξανά στο Lankan. Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ένα υπέροχο manta. Καθυστέρησε ελάχιστα στο "ραντεβού" του μαζί μας. Καθώς περνούσε πάνω από τα κεφάλια μας το παρατηρούσα λεπτομερώς. Τελικά, δεν ήταν το ίδιο το προχθεσινό. Αυτό είχε κοντότερη ουρά και διαφορετικές μαύρες βούλες στην κοιλιά του. Μια κοίταζα τις λεπτομέρειες του χαριτωμένου ζώου και μια κοίταζα τις άτσαλες και σπασμωδικές κινήσεις του αρχάριου Γάλλου δίπλα μου. Ευτυχώς που είχα απολαύσει τα υπέροχα manta σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στην προχθεσινή κατάδυση, γιατί σ' εκείνη έπρεπε να προσέχω τους αρχάριους.

Ένα πολύ ωραίο θέαμα ήταν επίσης οι εκατομμύρια φυσαλίδες που έβγαιναν από τα στόματα των δυτών και ανηφόριζαν προς την επιφάνεια. Καθώς ήμασταν όλοι καθισμένοι στον βυθό, ακίνητοι και σε μικρές αποστάσεις, οι φυσαλίδες ανέβαιναν όλες παράλληλα, σε κατακόρυφες στήλες. Ο μεσημεριανός ήλιος του ισημερινού τις φώτιζε έντονα και τις έκανε να λαμπυρίζουν, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα πολύ σπάνιο. Γιατί σχεδόν ποτέ οι δύτες με αυτόνομη αναπνευστική συσκευή δεν κάθονται ακίνητοι. Αν και βρισκόμασταν ακίνητοι σε βάθος 5 μέτρα μικρότερο από ό,τι δυο μέρες πριν, οι αρχάριοι δύτες κατανάλωσαν τον αέρα τους ταχύτατα. Σε δύο από τους τέσσερις χρειάστηκε να δώσουμε αέρα από τις δικές μας μπουκάλες, γιατί τους είχε τελειώσει ο δικός τους. Τελικά, μείναμε στον βυθό λιγότερο από 40 λεπτά, ενώ την Πέμπτη είχαμε παραμείνει επί 1 ώρα και 9 λεπτά!

Η απογευματινή κατάδυση ήταν στην περιοχή Nassimo Thila. Στη γλώσσα των Μαλδιβιανών thila σημαίνει ύφαλος που ξεκινάει από βαθιά και τερματίζει λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ευτυχώς, οι αρχάριοι είχαν εξαντληθεί και δεν ήρθαν μαζί μας το απόγευμα. Το μέρος ήταν υπέροχο. Οι ύφαλοι ήταν πλουσιότατοι σε θαλάσσια ζωή. Κατεβήκαμε στον βυθό, ακολουθώντας το σκοινί της άγκυρας, επειδή το ρεύμα ήταν αρκετά ισχυρό και υπήρχε κίνδυνος να μας παρασύρει μακριά. Ήμουν μαζί με δύο κοπέλες, την Lara (εκπαιδεύτρια καταδύσεων από την Φινλανδία) και την Aline (μια κομψότατη Γαλλίδα).

Το πρώτο θέαμα που αντικρίσαμε κατεβαίνοντας στον βυθό ήταν ένας οριζόντιος ύφαλος, περίπου σαν μπαλκόνι, που η κάτω πλευρά του ήταν καλυμμένη από μαλακά κοράλλια. Ήταν όλα γαλάζιου χρώματος και έμοιαζαν με ανθισμένο παρτέρι, καθώς τίποτε άλλο δεν διέκοπτε την ομοιομορφία τους. Ακριβώς από κάτω κολυμπούσε ένα μεγάλο κοπάδι από κίτρινα ψάρια. Αυτό αποτελούσε μια σπάνια σύνθεση. Δυστυχώς, δεν είχα φωτογραφική μηχανή, για να την απαθανατίσω...

Εκτός από τα πολλά ωραιότατα ψάρια που συνάντησα, είδα και πάλι έναν αστερία ακρωτηριασμένο, που ξεκινώντας από ένα πλοκάμι, το οποίο είχε απομείνει άθικτο, είχε αρχίσει ν' αναγεννά τ' άλλα τέσσερα, αλλά βέβαια ήταν ακόμη πολύ μικρά!

Λιχουδιές της Άπω Ανατολής

Το δείπνο είχε ασιατικούς μπουφέδες. Δοκίμασα γιαπωνέζικο ωμό ψάρι sushi και sashimi, αλλά δεν με ενθουσίασαν καθόλου. Το sushi είναι ωμό ψάρι μαζί με λευκό ρύζι και διάφορα άλλα πρόσθετα, π.χ. χορταρικά, τυλιγμένα όλα μέσα σε χωνάκι από ένα ειδικό μαύρο φύλλο (που πλέον έχει γίνει της μόδας και στην Ελλάδα). Γεύθηκα, επίσης, και την κινέζικη φοντύ, που διαφέρει σημαντικά από τις άλλες. Σ' ένα ειδικό μπουφέ υπήρχαν απλωμένα διάφορα είδη λαχανικά, μανιτάρια και θαλασσινά (γαρίδες, καλαμάρια κ.λπ.). Διάλεγες ό,τι επιθυμούσες από αυτά και τα έβαζες σε μια βαθιά κούπα. Κατόπιν, τα έδινες στον μάγειρα, ο οποίος είχε μπροστά του ένα καζάνι με νερό που έβραζε. Στο χείλος του καζανιού ήταν κρεμασμένες κουτάλες-σουρωτήρια ή μάλλον καλαθάκια από πλεχτό σύρμα, ανοιχτά στο επάνω μέρος. Για κάθε πελάτη ο μάγειρας άδειαζε το περιεχόμενο της κούπας μέσα σ' ένα από τα μεταλλικά καλαθάκια και το αφήνει να βράσει. Σε λίγα λεπτά ξανάδειαζε το περιεχόμενο του καλαθιού πίσω στην κούπα σου και η φοντύ ήταν έτοιμη! Κατόπιν, μπορούσες ν' απογεμίσεις την κούπα του με κάποια από τις διάφορες σούπες (χορτόσουπα με διάφορα αρωματικά βοτάνια κλπ.) που υπήρχαν σε πλαϊνές χύτρες. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, γιατί όλα τα συστατικά είχαν μείνει μισο-άβραστα... Για μια φορά, για την εμπειρία του πράγματος, αξίζει τον κόπο. Βέβαια, στα ρεστοράν πολυτελείας έχεις τη χύτρα που βράζει στο τραπέζι σου και κανονίζεις μόνος σου πόση ώρα θα βράσουν τα συστατικά της φοντύ κατά βούληση (δοκιμάζοντας και διορθώνοντας...).

Από τον διάκοσμο των πελώριων μπουφέδων, ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν ένα μόλις αλιευμένο δίμετρο sailfish (ιστιοφόρος στα ελληνικά, espadon voilier στα γαλλικά), με το ξίφος στο ρύγχος του και το φτερό του ανοιγμένο και τεντωμένο (με νάιλον κλωστή). Το φτερό του ιπτάμενου ψαριού είχε πλάτος πάνω από μισό μέτρο! Το χάζευα επί ώρα, αλλά δυστυχώς δεν σκέφθηκα να το φωτογραφίσω...

Ξεγελώντας τον 'Ναπολέοντα'

Κυριακή, 5.11.2000

Η πρωινή κατάδυση ήταν στην περιοχή Okobe Thila. Για πρώτη φορά στις Μαλδίβες είχαμε καλή ορατότητα. Ο ύφαλος δεν έφθανε κοντά στην επιφάνεια, αλλά σταματούσε περίπου στα 14 μέτρα βάθος. Οι λιγότερο πεπειραμένοι χρησιμοποίησαν το σκοινί της άγκυρας, για να καταδυθούν. Η ομάδα μας δεν χρειάστηκε τέτοιου είδους βοήθεια. Φθάνοντας στον βυθό, συναντήσαμε ένα κοραλλιογενή ύφαλο να υψώνεται από την άμμο, ο οποίος ήταν γεμάτος ζωή. Ιδιαίτερα οι κατακόρυφες πλευρές του κι ακόμη περισσότερο οι σπηλιές και οι προεξοχές (overhangs) ήταν καλυμμένες από κοράλλια, σφουγγάρια, γοργόνιες και κρινοειδή, ανάμεσα στα οποία κυκλοφορούσαν ψάρια παντός είδους, χρώματος και μεγέθους. Σε λιγάκι έκανε την εμφάνισή του ένα πελώριο ψάρι-Ναπολέων. Όταν ο αρχηγός μας ο Χασάν (εντόπιος divemaster) έβγαλε από την τσέπη του ένα μπαλάκι του πιγκ-πόγκ το ψάρι όρμησε ταχύτατα για να το αρπάξει, νομίζοντας ότι είναι αυγό! Μόλις ο Χασάν το ξανάβαλε στην τσέπη του, το ψάρι ανέκοψε αμέσως την ορμή του κι άλλαξε πορεία. Τα αυγά ήταν φοβερή λιχουδιά γι' αυτά τα ψάρια. Αν το αφήναμε ν' αρπάξει το μπαλάκι, αμέσως μετά τη δαγκωνιά θα το έφτυνε, γιατί θ' αντιλαμβανόταν ότι δεν ήταν φαγώσιμο.

Καθώς το ψάρι έκανε συνεχώς βόλτες τριγύρω μας, είχα τη δυνατότητα να εκτιμήσω με ακρίβεια το μήκος του όταν βρισκόταν πλάι σε κάποιον δύτη και στην ίδια απόσταση από εμένα. Πρέπει να είχε μήκος περίπου 1.40 μέτρα. Δεν ήταν καθόλου φοβισμένο, γιατί εκεί δεν τα κυνηγούν με ψαροντούφεκο. Έτσι, ήρθε και στάθηκε πλάι μου, ποζάροντας σε απόσταση ενός μέτρου μόνο! Αν είχα φωτογραφική θα τραβούσα υπέροχες φωτογραφίες… Ίσως και να γέμιζα ένα ολόκληρο φιλμ. Θυμάμαι ότι σε άλλα ταξίδια π.χ. στην Ερυθρά θάλασσα έκανα μάταιες προσπάθειες να πλησιάσω σε απόσταση βολής (φωτογραφικής εννοείται) ένα τέτοιο ψάρι... Κι εκεί ήρθε και στάθηκε μπροστά μου, σαν να με προκαλούσε!

Επιστρέφοντας με το σκάφος είδα ένα μεγάλο πουλί, το οποίο είχε καθίσει επάνω στον ηλιακό συλλέκτη που τροφοδοτούσε με ρεύμα έναν από τους φωτεινούς σημαντήρες του δίαυλου εισόδου του νησιού μας. Για να προστατεύσουν τους 4 ηλιακούς συλλέκτες των 4 σημαντήρων από τα πουλιά, ώστε να μην τους καλύψουν οι ακαθαρσίες τους, είχαν τοποθετήσει όρθια, σκληρά σύρματα, τα οποία εμπόδιζαν τα πουλιά να πλησιάσουν. Όμως, το πουλί αυτό είχε τόσο μεγάλα πόδια, που περνούσαν ανάμεσα από τα σύρματα, ενώ το σώμα του βρισκόταν ψηλότερα από τις ακίδες!

Όταν έφθασα στο bungalow, συμπλήρωσα το βιβλιαράκι των καταδύσεων. Ξαναγυρίζοντας στη βάση των καταδύσεων ξυπόλυτος, καθώς περπατούσα στην ξύλινη αποβάθρα κάηκαν οι πατούσες μου! Ο ήλιος ήταν τόσο καυτός, που πύρωνε ακόμη και τα ξύλα! Πολύ συχνά συμβαίνει και στην Ελλάδα να καίει η άμμος, οι πλάκες ή τα μέταλλα, ώστε να μην μπορείς να τ' αγγίξεις ή να περπατήσεις ξυπόλυτος. Εκεί, όμως, ακόμη και η ξύλινη αποβάθρα δεν πατιόταν το καταμεσήμερο με γυμνά πόδια...

Χαϊδεύοντας την πελώρια σμέρνα

Στην απογευματινή κατάδυση πήγαμε στην περιοχή Kudha Kal, που είχε πολύ πλούσιο βυθό. Από μεγάλα ψάρια συναντήσαμε ένα καρχαρία με άσπρο πτερύγιο (που εξαφανίστηκε μόλις μας είδε) αρκετούς και μεγάλους τόνους, δύο πελώριους ροφούς μέσα σε μια σπηλιά και ένα ψάρι - Ναπολέων με το χαρακτηριστικό κοφτό του μέτωπο. Είδαμε ακόμη μια κίτρινη σμέρνα με μαύρες κηλίδες και μια άλλη ακόμη μεγαλύτερη, πράσινη. Ο Sindi, ο αρχηγός μας την πλησίασε σιγά-σιγά κι άρχισε το "σώου" του, δηλαδή να τη χαϊδεύει κάτω από το στόμα της. Όταν το είχε ξανακάνει προ ημερών, υπέθεσα ότι ήταν η ειδική σμέρνα με την οποία θα είχε αποκτήσει οικειότητα. Τώρα τον έβλεπα να το επαναλαμβάνει με άλλη σμέρνα. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν την πλησίαζε με τρόπο, από κάτω. Αντιθέτως, προχώρησε με το χέρι του κατευθείαν προς το μέρος της και όση ώρα τη χάιδευε το χέρι του ήταν μπροστά ακριβώς από το στόμα της, σε απόσταση 5 εκατοστών. Αν του επιτίθετο θα ήταν αδύνατον να προλάβει να το τραβήξει. Ήταν πολύ παράτολμη η πράξη του. Κρίμα που δεν είχα υποβρύχια βιντεοκάμερα, για να τραβήξω αυτή την επικίνδυνη σκηνή.

Θυμάμαι πριν 15 χρόνια, ένας Γάλλος γιατρός στην Ερυθρά Θάλασσα συνήθιζε να ταΐζει μια σμέρνα στόμα με στόμα! Δηλαδή, κρατούσε ένα ψάρι ανάμεσα στα δόντια του και το πρόσφερε στη σμέρνα. Μέχρι που κάποια μέρα, που πιθανόν η σμέρνα πεινούσε πάρα πολύ, άνοιξε το στόμα της περισσότερο από το συνηθισμένο και τον "φιλοδώρησε" με μια σειρά γρατζουνιές στο μέτωπο και στο πηγούνι του... Τα δόντια της αποτυπώθηκαν σε ολόκληρο το πρόσωπό του!

Στις διάφορες σπηλιές και κοιλότητες του ύφαλου, είδαμε πάμπολλα είδη ψαριών, γοργόνιες, κρινοειδή και χρωματιστά μαλακά κοράλλια. Κι ακόμη ωραίους αστερίες, με υπέροχα σχέδια σε συνδυασμούς κίτρινου και μπορντό χρώματος, κι ένα μεγάλο manta, που έφυγε αμέσως. Αρκετές φορές κολυμπήσαμε διασχίζοντας κοπάδια από ψάρια, τόσο πυκνά που ήταν αδύνατο να διακρίνεις οτιδήποτε βρισκόταν πίσω απ' αυτά.

Σιγά-σιγά οι δύτες της ομάδας μας ξέμεναν από αέρα κι ανέβαιναν στο σκάφος. Εγώ έκανα οικονομία αέρος από την αρχή κι έμεινα μαζί με τον Sindi μέχρι το τέλος με επάρκεια αέρα, όταν οι άλλοι είχαν εξαντλήσει τελείως την μπουκάλα τους. Και, μάλιστα, ανάμεσά τους ήταν κι ένας επαγγελματίας εκπαιδευτής δυτών! Κάναμε και 5 λεπτά προληπτική αποσυμπίεση σε βάθος 5 μέτρων μαζί με τον Sindi. Ήμασταν ακριβώς επάνω από την περίπου επίπεδη κεφαλή του ύφαλου. Αυτή την φορά η συνήθως ανιαρή στάση ασφαλείας έγινε πολύ ενδιαφέρουσα, επειδή ολόγυρά μας βρισκόταν ένα ολόκληρο κοπάδι από ψάρια με μια ασημένια - γαλάζια γραμμή κατά μήκος του σώματός τους. Η γραμμή των ψαριών φωτιζόταν ωραιότατα από το φως του ήλιου σ' αυτό το μικρό βάθος και φωσφόριζε. Τα ψάρια έκαναν κύκλους όλα μαζί τριγύρω μας, σαν να έπαιζαν το «γύρω-γύρω όλοι». Όταν ανεβήκαμε στο σκάφος, είχα ακόμη υπόλοιπο αέρα 40 ατμόσφαιρες μέσα στην μπουκάλα μετά από κατάδυση 1 ώρας και 2 λεπτών. Τότε με πλησίασε ένας Γάλλος δύτης και μου είπε: «Καλά εσύ εκεί κάτω στον βυθό δεν αναπνέεις αέρα;». Μεγαλύτερο κομπλιμέντο δεν θα μπορούσε να μου κάνει! Το σούρουπο έπιασε πάλι μια σύντομη, δυνατή μπόρα, πολύ δροσιστική και χρήσιμη, γιατί η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και ζεστή.

Πήγα ξανά στο εργαστήριο paf-paf για να φτιάξω ένα καινούργιο Τ-shirt και να συμπληρώσω με νέες εικόνες τα παλιά. Καθώς εργαζόμουν, ανακάλυψα το πως είχαν δημιουργηθεί ελαφροί χρωματιστοί λεκέδες επάνω στο ύφασμα πιο πέρα από τα σχέδια και είχαν μουντζουρώσει λιγάκι τα Τ-shirt μου: η αιτία ήταν ότι τα σφουγγαράκια με τα οποία επαλείφεται το χρώμα ήταν κάπως μεγάλα, ή εγώ δεν τα κρατούσα αρκετά σφικτά ανάμεσα στα δάκτυλα, με αποτέλεσμα η άκρη τους να αγγίζει το λευκό ύφασμα και να το λερώνει.

Στο δείπνο υπήρχε ιταλική βραδιά, με πάστα διαφόρων ειδών, carpaccio, mozzarella και πολλές άλλες λιχουδιές. Μία από αυτές ήταν σπαγγέτι που φτιάχνεται μπροστά στον πελάτη, κατά βούληση, με συστατικά που αυτός επιθυμεί. Εκεί την πάτησα, γιατί έβαλα κι ένα πράσινο χορταρικό που νόμιζα αθώο, αλλά τελικά αποδείχθηκε "'τσίλι" και με κατάκαψε στον ουρανίσκο, στη γλώσσα και στα ούλα...

Εκδρομή για βαθιές καταδύσεις

Δευτέρα, 6.11.2000

Τη Δευτέρα κάναμε μία μακρινή, καταδυτική εκδρομή μ' ένα ταχύπλοο σκάφος που ονομαζόταν «Rehi» και είχε μηχανή Yamaha 200 HP. Ήμασταν 5 άτομα (ο divemaster Hasan, 2 Ελβετοί, ένας Γάλλος κι εγώ). Πήγαμε στη νότια ατόλη του Male (περίπου 1 ώρα διαδρομή με το ταχύπλοο) που ονομάζεται Kaafu Atoll, για να δούμε μεγάλα ψάρια, καρχαρίες κ.λπ. Δυστυχώς, ο καιρός δεν μας ευνόησε, γιατί είχε πυκνή συννεφιά, που μείωνε το φως στον βυθό. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν και φορτώναμε τον εξοπλισμό στο σκάφος, τα μάτια των υπολοίπων δυτών ήταν καρφωμένα επάνω μας γεμάτα "φθόνο", για μας τους προνομιούχους πεπειραμένους, αλλά και περιέργεια για το πού να πηγαίναμε.

Περάσαμε κοντά από την πρωτεύουσα Male και προχωρήσαμε νότια. Η ταχύτητά μας ήταν, όπως υπολόγισα, πενταπλάσια από την ταχύτητα των μεγάλων σκαφών κατάδυσης που χρησιμοποιούμε συνήθως. Στη διαδρομή είδαμε πολλά μικρά ιπτάμενα ψάρια (poissons volants) να πηδούν έξω από το νερό και να πετούν παράλληλα προς την επιφάνεια της θάλασσας, επί αρκετά μέτρα. Το σκάφος μας είχε βέβαια πολύ ισχυρή, εξωλέμβια μηχανή, αλλά μονάχα μία. Κι επειδή γνωρίζω πόσο αναξιόπιστες είναι αυτές οι μηχανές, δεν αισθανόμουν και πολύ άνετα που κάναμε τόσο μακρινό ταξίδι προς τη νότια ατόλη του Male (το σύμπλεγμα των νησιών του Μάλε αποτελείται από δύο σειρές ατολών, τη βόρεια και τη νότια). Με παρηγορούσε, όμως, το γεγονός ότι συναντήσαμε μερικά ψαράδικα και κάποια σκάφη που μετέφεραν επιβάτες από τα νησιά στην πρωτεύουσα.

Όταν φθάσαμε στο σημείο κατάδυσης, είδαμε ένα καταδυτικό σκάφος από κάποιο γειτονικό νησάκι και οι δύτες του ανέβαιναν ήδη στο σκάφος. Ετοιμαστήκαμε για τη βουτιά. Δυστυχώς, η μπουκάλα που μου έτυχε είχε λιγότερο αέρα από το κανονικό (190 ατμόσφαιρες αντί 200 ή 210). Κατεβήκαμε προς τον βυθό όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, για να μην μας παρασύρει το ρεύμα και γαντζωθήκαμε επάνω στα κοράλλια σε βάθος 20 μέτρων περίπου. Σταθήκαμε στο χείλος του βυθού σ' ένα μέρος που έμοιαζε με μπαλκόνι. Από 'κει και κάτω άρχιζε απότομη κάθοδος προς τα πολύ βαθιά. Η ορατότητα δεν ήταν καλή, γιατί η θάλασσα περιείχε πολύ πλαγκτόν και αιωρούμενα σωματίδια. Το φως της ημέρας που έφτανε εκεί ήταν λιγοστό, τόσο λόγω του βάθους, όσο και της πυκνής συννεφιάς. Καθώς παρατηρούσαμε με προσοχή το χάος, μπροστά μας διακρίναμε αμυδρά τις σιλουέτες τριών καρχαριών, που γρήγορα απομακρύνθηκαν. Σε λιγάκι πέρασε πάνω από το κεφάλι μας ένα ολόκληρο κοπάδι από μεγάλα spotted eagle rays (σκουρόχρωμα σελάχια με ωραίες λευκές βούλες στην πλάτη). Θα πρέπει να ήταν περίπου 8 με 10, αλλά κι αυτά πολύ γρήγορα χάθηκαν από τα μάτια μας.

Επειδή δεν βλέπαμε τίποτε πολύ ενδιαφέρον, ο Χασάν προχώρησε βαθύτερα και όλοι οι υπόλοιποι τον ακολουθήσαμε. Κολυμπούσαμε αρκετή ώρα και φθάσαμε μέχρι σχεδόν 40 μέτρα βάθος, χωρίς να δούμε τίποτε άλλο συνταρακτικό. Σε λίγο άρχισε να ηχεί το αλάρμ του κομπιούτερ μου, δείχνοντάς μου ότι έφθασα στην «ώρα μηδέν», δηλαδή από κει και πέρα δεν θα επιτρεπόταν ν' ανέβω στην επιφάνεια χωρίς υποχρεωτικές στάσεις. Αυτό σημαίνει ότι αν τυχόν παρουσιαζόταν κάποιος κίνδυνος, μία ταχεία ανάδυση δεν θα ήταν δυνατή. Και σαν να μην έφθανε αυτό κολυμπούσαμε μακριά από τον βυθό ή τους υφάλους με ισχυρό ρεύμα και πενιχρή ορατότητα, ουσιαστικά μέσα στο χάος. Το ρεύμα μάς ερχόταν από το πλάι και μας ξέσερνε μακριά. Η κατανάλωση του αέρα είχε φθάσει στο μέγιστο.

Ο Χασάν είχε προχωρήσει πολύ μακρύτερα και ακόμη βαθύτερα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται δύσκολα έως επικίνδυνα. Ζύγισα την κατάσταση και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν άξιζε την προσπάθεια και την κατανάλωση τόσου αέρα επιπλέον, για να προσπαθήσω να τον φθάσω εκεί κάτω. Αποφάσισα, έστω και μόνος μου, να ανέβω στην επιφάνεια. Ενημέρωσα με νοήματα τους Ελβετούς, που ήταν δίπλα μου. Μού είπαν ότι θα με ακολουθήσουν κι αυτοί. Έτσι αρχίσαμε και οι τρεις την ανάδυση. Πριν φθάσουμε στην επιφάνεια κάναμε όλες τις προβλεπόμενες από τους πίνακες στάσεις ασφαλείας στάσεις και μάλιστα με το παραπάνω. Όταν φθάσαμε στην επιφάνεια φουσκώσαμε το κόκκινο μπαλόνι - λουκάνικο, για να μας εντοπίσει το σκάφος από μακριά. Όταν ανέβηκα, με αρκετή ανακούφιση ομολογώ, είδα ότι είχα μέσα στην μπουκάλα μου ακόμη 70 ατμόσφαιρες (συνήθως η ανάδυση αρχίζει στις 50 για λόγους προνοίας). Λίγο αργότερα ανέβηκε και ο Χασάν μαζί με τον Γάλλο. Απόρησε που εγκαταλείψαμε την προσπάθεια, ενώ διαθέταμε ακόμη αέρα μέσα τις συσκευές μας. Σ' αυτή την κατάδυση περιμέναμε να δούμε πολύ πιο ενδιαφέροντα θεάματα, αλλά απογοητευθήκαμε. Ίσως δεν ήμασταν αρκετά τυχεροί. Ή μπορεί τα μεγάλα ψάρια της περιοχής να τα είχαν "διώξει" οι δύτες που είχαν προηγηθεί. Ακόμη και ο καιρός δεν μας βοήθησε. ..Ή μήπως μας είχαν ματιάσει τόσοι δύτες, που μας ζήλευαν στην αναχώρησή μας;

Το νησί - μαυσωλείο

Με το σκάφος πήγαμε σε ένα άλλο νησάκι, όπου υπήρχε ένα φτωχικό χωριό ιθαγενών. Παρατηρήσαμε με πόσο κόπο μια ομάδα από ντόπιους προσπαθούσε να φορτώσει με τα χέρια ολόκληρους ξεριζωμένους φοίνικες επάνω σε ένα ξύλινο σκάφος, σαν καΐκι. Κυριολεκτικά λύγιζαν από το τεράστιο βάρος των δένδρων. Στο χωριό αυτό έφτιαχναν ξύλινα σκάφη. Μερικά από αυτά είχαν υπερβολικά μεγάλο πλάτος, προκειμένου να ψαρεύουν πολλοί ψαράδες συγχρόνως.

Κατόπιν, πήγαμε σ' ένα άλλο νησί, το Villivaru, όπου υπήρχε συγκρότημα bungalows και βέβαια βάση καταδύσεων. Εκεί οι πελάτες ήταν σχεδόν αποκλειστικά γερμανόφωνοι (Γερμανοί, Αυστριακοί και Ελβετοί). Στο ίδιο συγκρότημα ανήκε κι ένα μικρότερο γειτονικό νησάκι το Βiyadhoo, που ήταν καταπράσινο και χρησιμοποιείτο για μπάνιο και για πικ-νικ. Οι αμμουδιές ήταν καταπληκτικές και τα bungalows ήταν κυριολεκτικά μέσα στην πυκνή βλάστηση. Έκανα τον γύρο ολόκληρου του νησιού μέσα σε λίγα λεπτά. Ο περιμετρικός δρόμος είχε μήκος 600 μέτρα.

Δυστυχώς, ο καιρός εξακολουθούσε να μην είναι καλός. Είχε μονίμως συννεφιά και κάπου-κάπου έβρεχε. Εκεί φάγαμε για μεσημέρι μαζί με τους πελάτες του νησιού. Ο μπουφές ήταν μέτριος και δεν είχε καμιά σχέση με αυτούς που γνωρίζαμε στο Club Med. Αλλά, εκείνο που ήταν ακόμη πιο δυσάρεστο ήταν η πλήρης έλλειψη κεφιού και επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Τελείως άλλη νοοτροπία, που θύμιζε μαυσωλείο. Δεν μιλούσε κανένας! Καθώς τρώγαμε αλληλοκοιταζόμαστε με νόημα. Δεν θα θέλαμε να ζήσουμε εκεί ούτε μια μέρα.

Μετά το φαγητό πήγαμε στην παραλία. Εκεί μείναμε κατάπληκτοι από το πόσο πλούσια σε ζωή ήταν η θάλασσα. Είδαμε πάμπολλα ψάρια και αρκετά μωρά σκυλοψαράκια, μήκους σχεδόν μισού μέτρου να φθάνουν μέχρι την αμμουδιά, σε βάθος νερού μιας πιθαμής μόνο. Τα σκυλοψαράκια είχαν πολλή πλάκα. Ακόμη πιο απίθανο ήταν ότι είδαμε ένα μικρό spotted eagle ray (πιτσιλωτό σελάχι), σε τρία μέτρα απόσταση από την ακτή. Ο ένας από τους δύο Ελβετούς προσπάθησε να το φωτογραφίσει, αλλά αυτό φοβήθηκε κι έφυγε. Θα τολμούσα να πω ότι σε μισό μέτρο βάθος νερού είδαμε πιο ενδιαφέροντα πράγματα απ' ό,τι στη βαθιά κατάδυση!

Για την απογευματινή βουτιά πήγαμε στην περιοχή Guraadhoo. Από την αρχή είπαμε στον Hasan να μην πάμε πολύ βαθιά, για να μπορούμε να μείνουμε περισσότερο χρόνο στον βυθό. Στην αρχή της κατάδυσης συναντήσαμε ένα πελώριο ψάρι - Ναπολέων, που ήταν ιδιαίτερα ήμερο και φιλικό. Καθώς βρισκόταν πλάι σ' ένα δύτη της ομάδας, ήταν πολύ εύκολο να εκτιμήσω με σιγουριά το μήκος του κάνοντας σύγκριση. Ήταν περίπου 1,30 μέτρα. Καθώς περνούσε πλάι μου το χάιδεψα και δεν φοβήθηκε! Ποτέ άλλοτε δεν έχω ξανασυναντήσει τόσο ήμερο ψάρι - Ναπολέων επί 20 και πλέον χρόνια στις τροπικές θάλασσες!

Το ρεύμα στον βυθό ήταν ιδιαίτερα περίεργο. Από ασθενικό στην αρχή έγινε πολύ δυνατό αργότερα, μετά υποχώρησε, μηδενίστηκε και στο τέλος απέκτησε αντίθετη φορά. Ήταν κι αυτό μια πρωτόγνωρη εμπειρία! Είδα πολλά, πανέμορφα ψάρια, μια χελώνα και μια μεγάλη σμέρνα κίτρινη με βούλες (honey comb moray) με το στόμα ανοιχτό. Προσπάθησα να ειδοποιήσω και τους άλλους να τη δουν, αλλά στάθηκε αδύνατον, γιατί το ρεύμα τους είχε ήδη παρασύρει μακριά. Συνάντησα ακόμη ένα κατάμαυρο ψάρι με άσπρες βούλες, που δεν γνωρίζω το όνομά του.

Αυτή τη φορά οι Ελβετοί ανέβηκαν στο σκάφος πρώτοι και μετά ακολουθήσαμε κι εμείς. Στη διαδρομή της επιστροφής συναντήσαμε λίγο κύμα, πράγμα που μας ανάγκασε να ελαττώσουμε την ταχύτητά μας.

Επίσκεψη στην πρωτεύουσα

Τρίτη, 7.11.2000

Είχε φτάσει, δυστυχώς, η τελευταία μέρα του ταξιδιού μου κι επειδή το βράδυ θα πετούσα, δεν επιτρεπόταν να κάνω κατάδυση. Εκμεταλλεύθηκα, όμως, τη ημέρα για να επισκεφθώ την πρωτεύουσα Male . Πήγα μέχρι το νησί του αεροδρομίου με ένα σκάφος που μετέφερε κάποιους τουρίστες που αναχωρούσαν και κατόπιν, με άλλο σκάφος, πέρασα απέναντι στο νησί της πρωτεύουσας.

Η διαφορά στα 16 χρόνια που είχα να την επισκεφθώ ήταν φοβερή. Παλιά, όλα τα κτίρια ήταν μονώροφα και διώροφα και σκιάζονταν από ψηλά δένδρα. Το πρώτο τετραώροφο κτίριο, ένα κυβερνητικό μέγαρο, κτίσθηκε μόλις το 1984. Πλέον υπήρχαν πολλά ψηλά κτήρια, μέχρι δεκαώροφα, κοντά στην παραλία, ενώ πάρα πολλά ήταν υπό κατασκευή. Στο εσωτερικό της πόλης υπήρχαν ακόμη αρκετά χαμηλά κτίρια και δένδρα. Επειδή το νησί του Male είναι μικρό και δεν επαρκεί ο χώρος, είχαν αρχίσει περίπου 3 χρόνια πριν από το ταξίδι μου αυτό να επιχωματώνουν τον ύφαλο δίπλα στο αεροδρόμιο, για να δημιουργήσουν εκεί το τεχνητό νησάκι.

Επισκέφθηκα την Κεντρική Τράπεζα για να βρω συλλεκτικά νομίσματα, αλλά με παρέπεμψαν στο Monetary authority. Δυσκολεύτηκα πολύ να το εντοπίσω, γιατί ήταν στον πρώτο όροφο ενός κτηρίου και βέβαια δεν γνώριζα τη γλώσσα τους. Η συνεννόηση γινόταν στα αγγλικά. Ο υπάλληλος ήταν πολύ εξυπηρετικός, αλλά δεν υπήρχαν όλα τα νομίσματα σε άψογη κατάσταση, για να μου δώσει.

Κατόπιν, αγόρασα διάφορα αναμνηστικά Τ-shirt, πίνακες με τα ψάρια της περιοχής, μικρά κολιέ από «ζαντέφι» κ.λπ.). Περιηγήθηκα λίγο την πόλη. Είδα το καινούργιο τζαμί με τον χρυσό τρούλο, καθώς και το ιστορικό τζαμί (που ήταν πλάι στο παμπάλαιο νεκροταφείο) Hukuru Miskit. Ο μιναρές του έμοιαζε με στρογγυλό φάρο. Πέρασα έξω από το παλάτι και το Medu Ζiyarat, τον τάφο του μουσουλμάνου που έφερε το Ισλάμ στις Μαλδίβες, το 1153.

Επισκέφθηκα το μουσείο στο πάρκο του Σουλτάνου, που περιείχε παλιά αντικείμενα, ιδίως από το παλάτι που είχε κατεδαφιστεί. Πήγα, τέλος, στον τάφο του Εθνικού τους Ήρωα Takurufanu, που πολέμησε εναντίον των Πορτογάλων τον 16ο αιώνα. Στο νησί του αεροδρομίου η Singapore Airlines είχε χτίσει ένα μεγάλο ξενοδοχείο, που είχε πρωτολειτουργήσει μόλις προ διμήνου.

Με μια βενζινάκατο που νοίκιασα (υδροταξί «dhoni», όπως ονομάζεται εκεί) επέστρεψα στο club εγκαίρως για το φαγητό. Μετά έκανα μια βόλτα στο δασώδες μέρος του νησιού, ακριβώς εκεί που δεν πήγα την ημέρα που άκουσα το υδροπλάνο και γύρισα πίσω (29.10.2000). Η τροπική βλάστηση ήταν πολύ πυκνή, με δένδρα, θάμνους και αναρριχόμενα φυτά. Ευτυχώς, οι ακτίνες του ήλιου δεν έφθαναν μέχρι το μονοπάτι. Δεν ήταν ευπρόσδεκτες, καθώς η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Έφθασα μέχρι το τέρμα και μετά γύρισα κατά μήκος της παραλίας. Το νησί Faru είναι κάπως μεγαλύτερο από τ' άλλα κι έτσι έμενε χώρος και για δάσος.

Στην αμμουδιά είδα καμιά δεκαριά όστρακα να έχουν περιστοιχίσει το υπόλοιπο ενός μήλου που κάποιος είχε πετάξει και προσπαθούσαν όλα μαζί να το φάνε. Μόλις με αντιλήφθηκαν, χώθηκαν όλα μέσα στα καβούκια τους...

Η τελευταία βραδιά

Λίγο αργότερα άρχισα να ετοιμάζομαι για την αναχώρηση. Παρέλαβα τα Τ-shirt μου από το paf-paf, όπου τα είχα αφήσει για να στεγνώσουν. Κατόπιν πήγα στη βάση των καταδύσεων, για να αποχαιρετήσω και να πάρω τις υπόλοιπες υπογραφές στο log book μου. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με τις αποσκευές. Ευτυχώς, ο υποβρύχιος εξοπλισμός μου είχε πια στεγνώσει, χάρη στον συνδυασμό κλιματισμού και ανεμιστήρα οροφής που διέθετε το δωμάτιο.

Την ώρα του δείπνου άρχισε μια δυνατή μπόρα. Στο στολισμό του μπουφέ είχαν φέρει και πάλι ένα πελώριο sailfish (ιστιοφόρος), με ξίφος μπροστά και πελώριο πτερύγιο, σαν πανί. Αυτή τη φορά κατάφερα να το φωτογραφίσω! Μετά το φαγητό είχαν οργανώσει ένα σωρό παιγνίδια, με βαθμολογία και όποιοι συγκέντρωναν τους μεγαλύτερους σε αριθμό πόντους, θα έπαιρναν διάφορα έπαθλα. Τα παιγνίδια ήταν στόχος με βέλη, ρουλέτα, black jack, προσπάθεια να κρεμάσει κανείς ένα καπέλο σ' ένα στύλο από μακριά, μίνι-γκολφ και πολλά άλλα.

Μετά τη ραγδαία βροχή είχε ωραία φεγγαράδα. Η σελήνη κοντά στον ισημερινό ανεβαίνει πολύ ψηλότερα στον ουρανό, φθάνει περίπου στο ζενίθ του ουράνιου θόλου. Χάρη στο φεγγαρόφωτο, η διαδρομή με το σκάφος μέχρι το αεροδρόμιο γύρω στα μεσάνυχτα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Ευτυχώς, δεν μου είπαν τίποτε για το βάρος των αποσκευών που ζύγιζαν 31 kg και η χειραποσκευή πάνω από 10!

Η επιστροφή

Τετάρτη, 8.11.2000

Απογειωθήκαμε στις 2:20 τα ξημερώματα. Το αεροπλάνο ήταν ολοκαίνουργιο Airbus, με φοβερές ανέσεις στην business class: ηλεκτρικά ρυθμιζόμενη πολυθρόνα με πολλά κουμπιά, ηλεκτρικό στήριγμα για τα πόδια, τεράστια απόσταση από το μπροστινό κάθισμα, μεγάλο πλάτος πολυθρόνας κ.λπ. Στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος υπήρχε μια μεγάλη touch screen, την οποία ο κάθε επιβάτης χειριζόταν βάζοντας το δάχτυλό του στο αντίστοιχο σημείο της οθόνης. Έδινε πληροφορίες για την πτήση, είχε κανάλια ήχου, ταινίες σε βίντεο, που επέλεγε κι έλεγχε ο καθένας κατά βούληση, πληροφορίες για τις άλλες πτήσεις των Εμιράτων, καθώς και μια κάμερα που έδειχνε το τοπίο εμπρός από το αεροπλάνο, δηλαδή τη θέα από το θάλαμο διακυβέρνησης (cockpit). Αυτό το τελευταίο δεν το είχε δει σε άλλη πτήση.

Τα υπέροχα καθίσματα δεν μπόρεσα να τα εκμεταλλευτώ αρκετά για ύπνο, επειδή ένα μωρό έκλαιγε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού.

Φθάνοντας στο Dubai, περάσαμε από έλεγχο ασφαλείας και αμέσως μετά μας έδωσαν τις κάρτες επιβίβασης που ήταν ήδη έτοιμες. Ξαναθαύμασα το αεροδρόμιο του Dubai, που ήταν άψογα οργανωμένο. Τα καταστήματα tax-free λειτουργούσαν πλήρως όλη τη νύχτα και ήταν όλα συγκεντρωμένα σε μια πολύ μεγάλη αίθουσα. Τα διεθνή σύμβολα στις τουαλέτες ανδρών και γυναικών δεν ήταν σαφή, αφού άνδρες και γυναίκες φορούν κελεμπία. Γι' αυτό είχαν τοποθετήσει παράλληλα κι ένα κεφάλι με μαντήλα (για τις γυναίκες) ή με κάλυμμα κεφαλής τύπου "Αραφάτ" (για τους άνδρες).

Οι πτήσεις τηρούνταν με ακρίβεια. Πριν μπούμε στο αεροπλάνο για την Αθήνα έκαναν μεγάλο έλεγχο στους ναυτικούς και στους προερχόμενους από τριτοκοσμικές χώρες και τους ζητούσαν να δουν υποχρεωτικά τα συμβόλαια εργασίας στον τόπο προορισμού τους. Η διαδικασία αυτή κράτησε αρκετή ώρα.

Εκεί για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα την αξία του ελληνικού διαβατηρίου...

Ένας ενδιαφέρων ισολογισμός

Το ταξίδι αυτό, που το ξεκίνησα χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό, τελικά άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.

Την προηγούμενη φορά στις Μαλδίβες είχα συμμετάσχει σ' ένα συγκλονιστικό «shark feeding» (= τάισμα καρχαριών). Πρόκειται για ειδική κατάδυση σε σημείο, όπου συχνάζουν κήτη. Οι δύτες, φορώντας πλεχτά γάντια από ατσάλινη λεπτή αλυσίδα, ταΐζουν τους καρχαρίες με μικρά ψάρια, που έχουν φέρει μαζί τους. Με τη μέθοδο αυτή τα κήτη πλησιάζουν κοντά και μπορείς να τα φωτογραφίσεις από απόσταση αναπνοής. Ήταν συναρπαστική η εμπειρία να κολυμπάς ανάμεσα στους καρχαρίες, την οποία όμως δεν μπορείς πια να ζήσεις στις Μαλδίβες, επειδή οι αρχές έχουν απαγορεύσει αυτό το σπορ ως επικίνδυνο.

Πάντως αυτό που βίωσα τότε θα μου μείνει αξέχαστο. Η αδρεναλίνη "πλημμύριζε" ολόκληρο το σώμα μου. Ίσως καμιά άλλη επικίνδυνη δραστηριότητα δεν μπορεί να δώσει τόσο έντονες συγκινήσεις!

Αυτή τη φορά, όμως, είδα από πολύ κοντά (και μερικές φορές χάιδεψα) χελώνες, manta και Ναπολέοντες, που στο προηγούμενο ταξίδι δεν είχα αντικρίσει ούτε μια φορά, ούτε από μακριά! Και, βέβαια, έζησα δύο πρωτόγνωρες εμπειρίες: σαφάρι με τζιπ στους αμμόλοφους και με υδροπλάνο στις ατόλες! Στη διάρκεια του ταξιδιού με βοήθησαν πολύ οι 6 ξένες γλώσσες που μιλάω (τις χρησιμοποίησα όλες, ακόμη και τα Ρωσικά).

Επιστρέφοντας στο σπίτι θέλησα να ζυγιστώ, γιατί ήμουν περίεργος να δω αν είχα πάρει βάρος. Με τρεις πλούσιους μπουφέδες κάθε μέρα ήταν δύσκολο, να αυτοσυγκρατηθείς... Τελικά, είχα χάσει κι ένα κιλό!

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr