Εισαγωγή

Τα αρχικά μου σχέδια γι' αυτό το ταξίδι ήταν τελείως διαφορετικά. Ήθελα να πάω στα νησιά Κομόρες και Μαγιότ, που βρίσκονται στον Νότιο Ινδικό Ωκεανό. Κατά τη μελέτη, όμως, των αεροπορικών δρομολογίων προέκυψαν φοβερές δυσκολίες.

Πρώτα - πρώτα σε μερικές διαδρομές υπήρχε μία πτήση μόνο την εβδομάδα. Επίσης, έπρεπε να πετάξω με 6 ή 7 διαφορετικές αεροπορικές εταιρείες και μάλιστα σε κυκλική διαδρομή: Αθήνα - Κάιρο - Αντίς Αμπέμπα - Ναϊρόμπι - Μεγάλη Κομόρα - Μαγιότ - Ρεϋνιόν - Παρίσι - Αθήνα. Η κυκλική διαδρομή έχει πάντα το μεγάλο μειονέκτημα ότι αν για κάποιο λόγο μία πτήση ματαιωθεί (απεργία, τυφώνας, βλάβη αεροσκάφους κ.λπ.), δεν υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής, παρά μόνο με έκδοση νέου εισιτηρίου, εφόσον υπάρχει διαθέσιμη θέση. Για να συνεχίσεις την κυκλική διαδρομή πρέπει να περιμένεις μέχρι να βρεις άλλη πτήση. Αλλά όταν η επόμενη πτήση είναι μια εβδομάδα μετά κινδυνεύεις να υποχρεωθείς να περιμένεις την μεθεπόμενη ή κι ακόμη παραπέρα αν αυτή είναι ήδη γεμάτη!

Επειδή, λοιπόν, δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να ξεμείνω μία ή δύο εβδομάδες επιπλέον σε περίπτωση ανωμαλίας, αναγκάστηκα ν' αλλάξω προορισμό. Και επειδή είχα ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μου για την προετοιμασία του νέου ταξιδιού, κατέφυγα στην εύκολη λύση του Club Mediterranee για τις Μαλδίβες, που είχε γραφείο στην Αθήνα και αυτό αποτελούσε μεγάλη διευκόλυνση. Φυσικά, και το ταξίδι αυτό το έκανα τελείως μόνος (όπως συνήθως).

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα

• Συναρπαστικό Jeep Safari στην αραβική έρημο

Στα Αραβικά Εμιράτα, όπως και σε άλλες αραβικές χώρες, χρειαζόταν βίζα για να τα επισκεφθείς. Για να την πάρεις, όμως, έπρεπε κάποιος εντόπιος να ενεργήσει ως sponsor. Στην προκειμένη περίπτωση sponsor δεν σήμαινε χορηγός ή χρηματοδότης, αλλά εγγυητής. Κι επειδή όσοι δεν πήγαιναν για εργασία δεν είχαν τη δυνατότητα να βρουν εγγυητή, η δυσκολία παρακαμπτόταν βάζοντας ως εγγυητή το ξενοδοχείο διαμονής. Έτσι εκπληρωνόταν "το γράμμα του νόμου". Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν, βέβαια, να υπήρχε κράτηση δωματίου σε ξενοδοχείο από πριν. Ευτυχώς, αυτό το αναλάμβανε η αεροπορική τους εταιρεία, η Emirates. Άλλο ένα καλό της εταιρείας ήταν ότι επέτρεπε μεγαλύτερα βάρη αποσκευών, πράγμα ιδιαίτερα εξυπηρετικό όταν μετέφερε κανείς πλήρη καταδυτικό εξοπλισμό.

Το αεροπορικό ταξίδι

Τετάρτη, 25.10.2000

Νωρίς το απόγευμα έφθασα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Χωρίς, όμως, το fax που επιβεβαίωνε την κράτηση δωματίου στο ξενοδοχείο δεν μου επέτρεπαν την επιβίβαση, γιατί, όπως εξήγησα, επείχε θέση βίζας. Μόλις το έβγαλα από τη χειραποσκευή και το επέδειξα το πρόβλημα λύθηκε.

Την εποχή εκείνη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού είχαν χωρίσει τις πτήσεις εσωτερικού και τις πτήσεις προς χώρες της συνθήκης Σέγκεν από όλες τις υπόλοιπες. Ο έλεγχος διαβατηρίων γινόταν μόνο για τις υπόλοιπες χώρες και είχε διαχωριστεί από τον έλεγχο ασφαλείας που γινόταν στην κεντρική είσοδο για όλους τους επιβάτες.

Το αεροδρόμιο του Dubai ήταν πολύ ωραίο, άνετο, πεντακάθαρο και άριστα οργανωμένο. Καρότσια για τις αποσκευές υπήρχαν παντού και ήταν δύο μεγεθών: μεγάλα στο κυρίως αεροδρόμιο και μικρά στον χώρο του tax free. Μόλις έφθασα, με κατηύθυναν στο ειδικό γκισέ της εταιρείας Emirates, πλήρωσα για διαμονή και βίζα ένα "πακέτο" αρκετά φθηνό (κάπου 130$). Η διαδικασία απόκτησης της βίζα ήταν μια καθυστέρηση. Αν, όμως, ήθελες να μείνεις περισσότερες μέρες, έπρεπε να την είχες βγάλει εκ των προτέρων και, βέβαια, στοίχιζε ακριβότερα. Αφού πέρασα από τους ελέγχους, με το ειδικό λεωφορείο πήγα στο γειτονικό ξενοδοχείο του αεροδρομίου. Τα είχαν οργανώσει ως προσφορά "πακέτο" για να προσελκύσουν επισκέπτες για το Dubai από τους πολλούς ταξιδιώτες που χρησιμοποιούσαν την αεροπορική εταιρεία των Εμιράτων ως μεταφορικό μέσο, έχοντας το Dubai μόνο ως ενδιάμεσο σταθμό αλλαγής αεροπλάνου.

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν συμπαθητικό, με τις εξής, όμως, ιδιορρυθμίες:

α) Είχε ένα βέλος σε κάποιο σημείο που έδειχνε προς τα που βρίσκεται η Μέκκα, ώστε οι ευσεβείς μουσουλμάνοι να προσεύχονται προς τη σωστή κατεύθυνση.

β) Είχε τρεις πινακίδες για την εξώπορτα: μία πράσινη, μία κόκκινη και μία κίτρινη που σήμαιναν «Ετοιμάστε το δωμάτιό μου», «Μην ενοχλείτε» και «Πάρτε τα άπλυτα για πλύσιμο», αντιστοίχως. Επειδή στο ξενοδοχείο αυτό οι πελάτες έμεναν συνήθως λίγες ώρες μόνο (όσος χρόνος μεσολαβούσε μεταξύ δύο πτήσεων), το πλύσιμο έπρεπε να γίνει ή πολύ γρήγορα ή καθόλου.

γ) Και οι δύο κρουνοί του νερού έβγαζαν καυτό νερό, λόγω της μεγάλης ζέστης (η θερμοκρασία πλησίαζε το μεσημέρι τους 40ο C υπό σκιά). Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν μπορούσες να κάνεις ντους, γιατί κινδύνευες να καείς!

Η πρώτη γνωριμία

Πέμπτη, 26.10.2000

Μετά το πρωινό πήρα το λεωφορείο του ξενοδοχείου που νόμιζα ότι πηγαίνει στο κέντρο της πόλης. Τελικά, πήγαινε σε ένα πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο. Όλο το ισόγειό του ήταν γκαράζ και οι δύο όροφοι καταστήματα. Είχε πολύ μοντέρνα και ωραία μαγαζιά, με προϊόντα από όλες τις μεγάλες φίρμες του πλανήτη. Μέσα σ' αυτό το υπερμοντέρνο και πολυτελές περιβάλλον έβλεπες να κυκλοφορούν πολλές γυναίκες με τσαντόρ, που άφηναν ακάλυπτη μόνο μια σχισμή στα μάτια και μερικές (ακόμη πιο πιστές στην παράδοση) με τελείως καλυμμένο ολόκληρο το πρόσωπο, οι οποίες έβλεπαν μέσα από τα διάκενα των κλωστών του υφάσματος! Περιεργάσθηκα ολόκληρο το συγκρότημα, αλλά επειδή δεν με ενδιέφερε να ψωνίσω πήρα ένα ταξί και πήγα στο κέντρο της πόλης.

Αρχικά, επισκέφθηκα την Κεντρική Τράπεζα για συλλεκτικά νομίσματα, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστή, γιατί η Πέμπτη ισοδυναμούσε εκεί με Σάββατο. Ένας φρουρός προσφέρθηκε να με συνοδεύσει σε γειτονικές εμπορικές τράπεζες που ήταν ανοιχτές. Τους εξήγησε τι ζητούσα, αλλά δυστυχώς δεν είχαν καθόλου ακυκλοφόρητα νομίσματα. Ήταν όλα χρησιμοποιημένα και φθαρμένα.

Κατόπιν αυτού άρχισα την περιήγηση στην πόλη.

Ένα πολύ ενημερωτικό μουσείο

Έκανα μια βόλτα στα στενά και στα μαγαζιά της παλιάς πόλης. Κατόπιν επισκέφθηκα το μουσείο, που βρισκόταν μέσα στο παλιό φρούριο Al Fahidi, κυρίως στα υπόγειά του. Δεν περίμενα να υπάρχουν πολλά πράγματα, αλλά απ' ότι διαπίστωσα παρουσίαζε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Έδινε πάρα πολλές πληροφορίες για την ιστορία, τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των κατοίκων και τις ασχολίες τους, κυρίως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50. Εκεί έμαθα ότι ο όρμος - κανάλι Al-Khor ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «ποταμό Ζάρα».

Σχετικά με τη θρησκεία των κατοίκων πληροφορούσαν τους επισκέπτες ότι Ισλάμ σημαίνει «υποταγή στο θέλημα του Θεού».

Οι βασικές εντολές του Θεού, τις οποίες μετέφερε στον Μωάμεθ ο άγγελος Γαβριήλ είναι πέντε. Ο καλός μωαμεθανός πρέπει:

• Να πιστεύει ότι ένας είναι ο Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του (Al Shahaada).

• Να προσεύχεται 5 φορές την ημέρα (Salat)

• Να ελεεί τους φτωχούς (Zakat)

• Να νηστεύει τον μήνα της νηστείας (Sawn τον μήνα του Ramadan)

• Μία φορά στη ζωή του, εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα, να πηγαίνει για προσκύνημα στην Μέκκα (Al Hajj).

Από τη λέξη αυτή προέρχονται και τα δικά μας επώνυμα Χατζής ή Χατζη...

Al Barajeel

Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική των Εμιράτων βασικό ρόλο παίζουν «Οι πύργοι του ανέμου» (Al Barajeel στα αραβικά, Wind Towers στα αγγλικά). Είναι ένα ιδιοφυές σύστημα φυσικού εξαερισμού και ψύξης των κτιρίων, που επινόησαν οι εμπειρικοί τεχνικοί την εποχή που δεν υπήρχε κλιματισμός και ηλεκτρισμός. Πρόκειται για πύργους, σαν μεγάλα φουγάρα, ύψους 15 μέτρων το μέγιστο, τετραγωνικής ή ορθογωνικής διατομής, που οι διαγώνιοί τους είναι χτισμένες (με κατακόρυφους τοίχους), αλλά όχι και οι πλευρές τους. Αυτές έχουν συνήθως κάποιες μικρές κολώνες ή διακοσμητικά κάγκελα. Έτσι δημιουργούνται 4 κατακόρυφα κανάλια τριγωνικής διατομής.

Από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν φυσάει ο άνεμος, περνάει από τα κάγκελα ή τις κολώνες και προσκρούει στους τοίχους των διαγωνίων, οπότε ένα μεγάλο μέρος του ρεύματος του δροσερού αέρα κατεβαίνει από το αντίστοιχο τριγωνικό άνοιγμα (κανάλι) προς τα δωμάτια. Ο ζεστός αέρας βγαίνει από τα δωμάτια μέσω των καναλιών που βρίσκονται στην απάνεμη πλευρά των πύργων. Στα υπνοδωμάτια οι πύργοι είναι ψηλότεροι. Οι πύργοι αυτοί είναι απαραίτητοι όχι τόσο επειδή κάνει συχνά ζέστη αλλά κυρίως επειδή τα παλιά σπίτια δεν είχαν συνήθως παράθυρα για να εξασφαλίζεται η ησυχία και η ιδιωτικότητα (privacy) των ενοίκων. Όταν κάνει ψύχρα κλείνουν τα κανάλια με ψάθες.

Σ' ένα άλλο τμήμα του μουσείου δίνονταν πολλές πληροφορίες, με εικόνες και βιντεοταινίες, για τα ζώα που ζουν στην έρημο. Πολλά από αυτά έχουν χρώμα παραπλήσιο προς εκείνο της άμμου, για να είναι δυσδιάκριτα και να μη γίνονται αντιληπτά από τους εχθρούς τους. Την ημέρα, για να αποφύγουν τον καύσωνα, ζουν μέσα σε σπηλιές και κοιλότητες βράχων ή σκάβουν τρύπες και βαθιά λαγούμια. Στην έρημο ζουν πολύ περισσότερα έμβια όντα από ό,τι φανταζόμαστε εμείς που ζούμε σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Γενικά, η έρημος παρουσιάζει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και ζωντάνια απ' ό,τι υποδηλώνει το όνομα της και απ' ό,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος.

Κυνήγι με γεράκια

Μια προαιώνια συνήθεια των Σεΐχηδων και των Βεδουίνων στην αραβική χερσόνησο είναι το κυνήγι με τη βοήθεια των γερακιών. Τα πουλιά συλλαμβάνονται και εκπαιδεύονται επί πολλούς μήνες, φορώντας στο κεφάλι τους ένα δερμάτινο κάλυμμα για να μη βλέπουν. Συνηθίζουν πρώτα τη φωνή του εκπαιδευτή τους και μαθαίνουν να κάθονται επάνω στο ήρεμο χέρι του. Για την προστασία του χεριού από τα φοβερά νύχια του αρπακτικού πτηνού, οι εκπαιδευτές φορούν ένα ειδικό κάλυμμα από ανθεκτικό δέρμα, σαν χονδρό μανίκι, μήκους 50 εκατοστών περίπου, καλυμμένο απ' έξω με διακοσμημένο με έγχρωμα σχέδια υφαντό, το οποίο ονομάζεται Al mangala. Στη φάση της εκπαίδευσης τα γεράκια είναι δεμένα με λεπτό σκοινάκι. Οι εκπαιδευτές, ως δέλεαρ επιστροφής, χρησιμοποιούν μια φτερούγα πουλιού. Στο κυνήγι χρησιμοποιείται ένα μεταλλικό, μυτερό ραβδί ύψους 60-70 εκατοστών, το οποίο εμπήγεται στο έδαφος. Το επάνω μέρος του επικαλύπτεται με ξύλο σαν λαβή και στην κορυφή του είναι στερεωμένος ένας στρογγυλός οριζόντιος δίσκος, διαμέτρου 15 εκατοστών περίπου, καλυμμένος με πανί, ο οποίος χρησιμεύει ως βάση για τα γεράκια. Ονομάζεται Al Waker. Το κόστος ενός άριστα εκπαιδευμένου και ιδιαίτερα ικανού γερακιού μπορεί να φθάσει τα 295.000€! Τα γεράκια συνηθίζουν τον καινούργιο κύριό τους, αλλά παραμένουν συνδεδεμένα σ' όλη τη ζωή τους με τον εκπαιδευτή τους. Πολλές φορές οι εμίρηδες ταξιδεύουν στο εξωτερικό μαζί με τα γεράκια τους.

Στο μουσείο παρουσιάζονταν με άριστο τρόπο σκηνές από την παλιά καθημερινή ζωή στο Dubai, όπως π.χ. σιδηρουργείο, τσαγκάρικο, σχολείο, φορτοεκφόρτωση στο λιμάνι, κατοικίες, καταυλισμός Βεδουίνων στην έρημο και πολλά άλλα. Εκτός από τα παλιά εργαλεία, σκεύη και παντός είδους χρηστικά αντικείμενα κ.λπ., υπήρχαν αγάλματα ανθρώπων, μάλλον από κερί, σε φυσικό μέγεθος, με παλιές ενδυμασίες, που συμπληρώνονταν από ανάλογη ηχητική υπόκρουση φυσικών ήχων ή μουσικής και κατάλληλο φωτισμό. Με διάφορα τρικ είχαν αναπαραστήσει π.χ. τη φωτιά όπου μαλάκωνε τα σίδερα ο σιδηρουργός, προσδίδοντας έτσι πολύ μεγάλη αληθοφάνεια στις εικόνες και τις σκηνές. Σε πολλές περιπτώσεις το θέαμα συνοδευόταν και από προβολή σχετικού ενημερωτικού βίντεο, που άρχιζε αυτομάτως μόλις πλησίαζε κάποιος επισκέπτης. Αν ήθελε να ξαναδεί την ταινία ο επισκέπτης έπρεπε να πιέσει ένα μπουτόν.

Αλιείς μαργαριταριών

Τα παλιά χρόνια, πριν από την ανακάλυψη του πετρελαίου, βασική πλουτοπαραγωγική πηγή στην περιοχή του περσικού / αραβικού κόλπου (οι Άραβες τον ονομάζουν αραβικό) ήταν η αλιεία μαργαριταριών. Οι νεαροί δύτες βουτούσαν με ελεύθερη κατάδυση, κρατώντας, δηλαδή, την αναπνοή τους. Φορούσαν βάρη στα πόδια τους, αρχικά από τρυπημένη πέτρα και αργότερα από μολύβι, για να καταδύονται γρήγορα κι είχαν δεμένο γύρω από τη μέση τους ένα σκοινί για την ανέλκυσή τους στο σκάφος. Για την προστασία των δακτύλων τους φόραγαν μεγάλες, δερμάτινες "δαχτυλήθρες". Για να κλείνουν τη μύτη τους, ώστε να μην μπαίνει νερό, χρησιμοποιούσαν ένα διχαλωτό κόκαλο από σκελετό κοτόπουλου! Φορούσαν ακόμη και κάποιο ελαφρό ρούχο για προστασία από τις μέδουσες.

Η εποχή αλιείας των οστράκων ήταν από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Σε κάθε σκάφος υπήρχαν περίπου δέκα βουτηχτές και άλλοι τόσοι βοηθοί, που ανέβαζαν με σκοινιά τους δύτες πάλι επάνω στο σκάφος. Τρεις ή τέσσερις νεαροί άνοιγαν τα βράδια, με ειδικό μαχαίρι, τα αλιευμένα στρείδια της ημέρας, για να βρουν και να βγάλουν τα σπάνια και πολύτιμα μαργαριτάρια.

Για τον διαχωρισμό των μαργαριταριών κατά μέγεθος χρησιμοποιούσαν ειδικά κόσκινα. Από τις εισπράξεις της πώλησής τους το ένα τρίτο έπαιρνε ο καπετάνιος, που ήταν συνήθως και ο ιδιοκτήτης του σκάφους, τα υπόλοιπα δύο τρίτα μοιράζονταν οι δύτες και οι βοηθοί τους σε αναλογία 2:1 (δηλαδή, οι δύτες έπαιρναν τα διπλάσια από τους βοηθούς). Σε περιόδους ισχνών εσοδειών, οι έμποροι μαργαριταριών έδιναν πίστωση στους αλιείς κι έτσι αποκτούσαν το δικαίωμα να διαλέγουν πρώτοι εκείνοι τα καλύτερα μαργαριτάρια, πριν αυτά σταλούν στην αγορά για πώληση. Σήμερα ο μαύρος χρυσός και η επινόηση της καλλιέργειας των μαργαριταριών από τους Ιάπωνες (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο) έχουν κάνει το επάγγελμα τελείως ασύμφορο. Σήμερα, παλαιά, φυσικά μαργαριτάρια, καθώς και χειροποίητες, σκαλιστές θήκες από ευγενές ξύλο για μαργαριταρένια κοσμήματα μπορεί κανείς να βρει μόνο στα παλαιοπωλεία...

Παραδοσιακά αραβικά σκάφη

Τα πανάρχαια σκάφη της περιοχής ονομάζονταν shashah και κατασκευάζονταν από τον κεντρικό μίσχο των φύλλων της χουρμαδιάς (δηλαδή το μεσαίο στέλεχος, από το οποίο διακλαδίζονται δεξιά κι αριστερά τα μικρά φύλλα, σε σχήμα ψαροκόκαλου). Τα σκάφη ήταν μακρόστενα, μήκους δυόμισι μέτρων περίπου, φαρδιά στο κέντρο και λεπτά στα δύο άκρα. Ουσιαστικά ήταν απλώς ένα σφιχτοδεμένο δεμάτι από μίσχους, χωρίς καθόλου κοιλότητα (εσοχή) για τους επιβάτες, με τρεις σκαρμούς για κουπιά σε κάθε πλευρά, μη στεγανό, το οποίο επέπλεε χάρη στην άνωση που δημιουργούσαν οι μίσχοι του δεματιού που ήταν βυθισμένοι μέσα στο νερό. Οι επιβάτες ταξίδευαν "καβάλα" στο σκάφος κι όχι μέσα σ' αυτό. Η τεχνοτροπία της κατασκευής τους θυμίζει τα σκάφη που χρησιμοποιούν στη λίμνη Τιτικάκα (στο Περού και τη Βολιβία) οι απόγονοι των Ίνκας, με τη διαφορά ότι εκεί χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη ένα είδος βούρλων.

Βγήκα από το μουσείο ενημερωμένος και εντυπωσιασμένος. Αυτή η άριστη παρουσίαση δεν προϋπέθετε μόνον πολλά χρήματα αλλά και πάρα πολλή δουλειά.

Συνέχισα την περιπλάνησή μου στην παλιά πόλη. Είδα απ' έξω διάφορα τζαμιά και παραδοσιακά κτίρια. Κατόπιν, αποφάσισα να περάσω στην άλλη όχθη του καναλιού. Προτιμώ τη λέξη κανάλι, γιατί η ονομασία όρμος δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Η επικοινωνία ανάμεσα στις δύο όχθες γινόταν με ένα τούνελ κάτω από το κανάλι, πολύ κοντά στις "εκβολές" του στη θάλασσα και με δύο μεγάλες αυτοκινητο-γέφυρες στην αντίθετη άκρη της πόλης.

Τίποτε από αυτά, όμως, δεν εξυπηρετούσε τον κόσμο που κυκλοφορούσε με τα πόδια, συνήθως, στο κέντρο. Γι' αυτό υπήρχαν πάρα πολλά υδροταξί, που εκεί ονομάζονται abra. Αυτά πηγαινοέρχονταν συνεχώς ανάμεσα στις δύο όχθες, με εισιτήριο μισό dirham. Δεκάδες abra πηγαινοέρχονταν, διασχίζοντας το κανάλι εγκάρσια και λοξά. Μπήκα κι εγώ σ' ένα. Κι επειδή τα υδροταξί δεν περνούσαν ακριβώς απέναντι αλλά έκαναν αρκετή διαδρομή μέσα στο κανάλι για να σε μεταφέρουν κοντά στο κέντρο της άλλης πλευράς, που βρίσκεται ψηλότερα, είχα την ευκαιρία να δω αρκετά πράγματα.

Το κανάλι έσφυζε από ζωή. Μεγαλύτερα φορτηγά σκάφη, τα παραδοσιακά αραβικά dhau, το διέσχιζαν κατά μήκος, καθώς άλλα έρχονταν κι άλλα έφευγαν. Πολύ περισσότερα ήταν αραγμένα στην όχθη, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας εμπορεύματα. Υπήρχαν ακόμη και μερικά σκάφη αναψυχής, άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα.

Περιήγηση στη Deira

Η μία πλευρά της πόλης ονομάζεται Dubai, ενώ η άλλη όχθη ονομάζεται Deira (δεξιά από το κανάλι, όταν κοιτάζουμε προς τη θάλασσα). Έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά της Deira, τα οποία ξανάνοιξαν αργά το απόγευμα, παρόλο που η ημέρα και η ώρα ισοδυναμούσε με το δικό μας Σαββατόβραδο. Αγόρασα μερικά μανταρίνια, πανάκριβα όμως, γιατί, όπως μου είπαν, έρχονταν από την Αργεντινή. Παρά τη φοβερή ζέστη που έκανε συνήθως, είδα κι ένα κατάστημα που πουλούσε γούνες!

Περπάτησα κατά μήκος της ακτής, όπου ήταν αραγμένα εκατοντάδες dhau σε διπλή και τριπλή σειρά, για να χωρέσουν. Τα φορτία τους, ακόμη και τα πιο ελκυστικά - όπως ηλεκτρικές συσκευές, ήταν αραδιασμένα και στοιβαγμένα σε τεράστιες ποσότητες επάνω στην προκυμαία, χωρίς καθόλου διαχωριστικό φράχτη! Απλώς, σε μερικές περιπτώσεις, ήταν καλυμμένα μ' ένα κομμάτι νάιλον. Αυτό έδειχνε πόσο μικρή ήταν η εγκληματικότητα και ιδίως η κλοπή εκεί. Ίσως αυτό να οφειλόταν στην αυστηρότητα του μουσουλμανικού νόμου, παρότι το 80% του πληθυσμού στα Eμιράτα δεν ήταν γηγενείς, αλλά ξένοι εργαζόμενοι, που προέρχονταν κυρίως από πολύ φτωχές χώρες!

Κατόπιν πέρασα από το Δημαρχείο, το οποίο ήταν ένα μοντέρνο, ιδιόρρυθμο κτίριο με μια μικρότερη, στρογγυλή, καφέ-βυσσινί κατασκευή, σκεπασμένη από το κυρίως κτίριο που είχε χρώμα ιβουάρ. Επισκέφθηκα τα δύο μεγάλα ξενοδοχεία Intercontinental και Sheraton, που βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης (ενώ τα υπόλοιπα των άλλων διεθνών αλυσίδων ήταν λίγο ή πολύ μακρύτερα από το κέντρο).

Αποφάσισα να συμπληρώσω την ημέρα μου κάνοντας μια νυχτερινή κρουαζιέρα στο κανάλι με ένα μεγάλο ξύλινο σκάφος, όπου προσφερόταν και δείπνο, για να δω και μια άλλη άποψη της πόλης. Επειδή το ξενοδοχείο μου ήταν αρκετά μακριά σκέφθηκα ότι δεν άξιζε τον κόπο να πάω μέχρι εκεί και να επιστρέψω λίγο αργότερα. Έκανα, λοιπόν, μια μεγάλη βόλτα κατά μήκος της προκυμαίας, χαζεύοντας τα πολυάριθμα dhau, τα πολλά και ποικίλα φορτία τους και τους διάφορους ανθρώπους που ζούσαν μέσα ή δίπλα σ' αυτά τα σκάφη. Επειδή ήταν ώρα σχόλης, οι περισσότεροι κουβέντιαζαν, κάπνιζαν, έπαιζαν τάβλι κ.λπ. Απόλαυσα τη δύση του ηλίου, ο οποίος χάθηκε σιγά-σιγά πίσω από τους ψηλούς μιναρέδες, και γύρισα στο σαλόνι του Sheraton. Εκεί κάθισα σε μια βαθιά αναπαυτική πολυθρόνα, για να ξεκουραστώ και να διαβάσω λίγο μέχρι να φτάσει 21:00 η ώρα για τη νυκτερινή βόλτα μου με το σκάφος. Κάποια στιγμή σηκώθηκα από την πολυθρόνα και μου έπεσε το κινητό τηλέφωνο από την τσέπη. Δεν το αντιλήφθηκα, επειδή πέφτοντας δεν έκανε καθόλου θόρυβο, δεδομένου ότι το δάπεδο ήταν καλυμμένο με παχιά μοκέτα. Ευτυχώς, ένας καλός χριστιανός (ή μάλλον μωαμεθανός) το είδε και με ειδοποίησε. Αλλιώς θα είχα μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο γιατί θα μου έλειπε αλλά και γιατί θα έπρεπε να κάνω όλες τις διαδικασίες για την ακύρωσή του!

Νυχτερινή κρουαζιέρα στο κανάλι

Το αραξοβόλι του μικρού κρουαζιερόπλοιου ήταν ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο. Το σκάφος ήταν κατάφωτο και αφού πήγα πρώτος είχα την ευκαιρία να διαλέξω ένα τραπεζάκι κοντά στην πλώρη. Αρχικά πήγαμε σχεδόν μέχρι τη θάλασσα, όπου τελείωνε το κανάλι και μετά επιστρέψαμε. Προσπεράσαμε το κέντρο, περάσαμε κάτω από την πρώτη γέφυρα και όταν φθάσαμε στη δεύτερη, που βρισκόταν πολύ κοντά στο αεροδρόμιο, κάναμε και πάλι μεταβολή. Το θέαμα ήταν εξαιρετικό, γιατί η ολόκληρη πόλη ήταν κατάφωτη, ιδιαίτερα τα δημόσια κτίρια και τα ξενοδοχεία. Μερικά είχαν και γιρλάντες από μικρά φωτάκια. Το χρήμα από το πετρέλαιο "έρεε" και δεν κρυβόταν... Οι φωτισμένοι θόλοι των τζαμιών και οι λεπτές σιλουέτες των μιναρέδων μου υπενθύμιζαν συνεχώς ότι βρισκόμουν στη λάγνα Ανατολή. Έπιασα τον εαυτό μου να ονειροπολεί, καθώς το σκάφος γλιστρούσε αθόρυβα στα νερά του καναλιού. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν υποβλητική...

Στην επιστροφή απολαύσαμε το δείπνο από ένα πλούσιο μπουφέ με αραβικά κυρίως φαγητά. Μερικά από αυτά, όπως τα ντολμαδάκια, ο χαλβάς και ο μπακλαβάς, ήταν παρόμοια με τα δικά μας. Άλλα πάλι ήταν τυπικά αραβικά, όπως το tabbouleh (σαλάτα από χονδροαλεσμένο σιτάρι, ντομάτα, μέντα και μαϊντανό ψιλοκομμένο). Θέλησα να συντροφεύσω το φαγητό μου μ' ένα ποτήρι κρασί. Στις μουσουλμανικές χώρες όμως, όπου το αλκοόλ είναι απαγορευμένο ή δυσεύρετο, ή λάθος να πίνεις. Και το λάθος μου το πλήρωσα με αρκετά χρήματα, σαν να ήταν μπουκάλι παμπάλαιο, πανάκριβο, γαλλικό κρασί!

Αργά το βράδυ επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου μ' ένα ταξί. Σ' αυτή την ολοήμερη περιπλάνηση με βοήθησε πολύ το μικρό σακίδιο που παίρνω συνήθως μαζί μου, στο οποίο είχα βάλει όλα τ' απαραίτητα εφόδια. Κάποια στιγμή, μάλιστα, ξηλώθηκε μια ραφή του και υπήρχε κίνδυνος να πέσουν κάποια μικροπράγματα. Αλλά το επισκεύασα αμέσως, με μερικές παραμάνες που έχω πάντοτε στον εξοπλισμό μου.

Η αγορά χρυσαφιού και η αγορά μπαχαρικών

Παρασκευή, 27.10.2000

Το πρωί πήρα από το ξενοδοχείο ένα αυτοκίνητο με κλιματισμό και με οδηγό, για να με πάει στα διάφορα αξιοθέατα της πόλης. Επισκεφθήκαμε πρώτα την σκεπαστή αγορά των χρυσαφικών (gold suq). Ήταν ένα μοναδικό θέαμα, γιατί υπήρχαν κάπου 150 ή και περισσότερα μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, που πουλούσαν μόνο χρυσαφικά! Οι αλυσίδες και τα κοσμήματα προσφέρονταν κατά χιλιάδες. Τριγύρω υπήρχαν απίθανες ποσότητες χρυσού, αλλά τα σχέδια και η κατεργασία ήταν μάλλον για αραβικά γούστα... Δεν νομίζω ότι σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου υπάρχει τέτοια συγκέντρωση και συνωστισμός χρυσαφικών! Επειδή ήταν Παρασκευή πρωί, τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά και κυκλοφορούσε ελάχιστος κόσμος. Φαντάζομαι ότι η "χρυσή αγορά" θα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή τις ώρες που έσφυζε από ζωή.

Αμέσως μετά επισκέφθηκα τη γειτονική «αγορά των μπαχαρικών». Εκεί προσφέρονταν κάθε είδους καρυκεύματα κι αρώματα, που προέρχονταν από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, κυρίως, όμως, από χώρες των τροπικών. Άλλα μέσα σε μεγάλα σακιά κι άλλα σε μπουκάλια και κάθε είδους δοχεία, απέπνεαν διάφορες, περίεργες μυρουδιές, λες και συναγωνίζονταν πιο απ' όλα θα υπερισχύσει. Οι οσμές των μπαχαρικών είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό των αγορών της Ανατολής και τα δυνατά αρώματα βασικό συστατικό της ατμόσφαιρας των χαρεμιών...

Εγκατέλειψα τα στενά, σκιερά σοκάκια της παλιάς πόλης κι επέστρεψα στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα βγήκαμε από το κέντρο και πήραμε τον μεγάλο αυτοκινητόδρομο, που συνέδεε τα διάφορα Εμιράτα και τα γειτονικά κράτη του κόλπου Qatar και Bahrain μέχρι τα σύνορα της Σαουδικής Αραβίας. Είχε μήκος πάνω από 160 χλμ. και 5 λωρίδες + βοηθητική λωρίδα ασφαλείας σε κάθε κατεύθυνση! Σ' αυτόν τον υπέροχο και ολόισιο δρόμο το όριο ταχύτητας ήταν μόλις 120 km/h! Σε όλα τα αυτοκίνητα ήταν εγκατεστημένο, υποχρεωτικά, ένα σύστημα ειδοποίησης για τυχόν υπερβολική ταχύτητα . Μόλις ξεπερνούσε ο οδηγός το όριο, η συσκευή άρχιζε να εκπέμπει ένα συνεχή ενοχλητικό ήχο, που τον ανάγκαζε να επιβραδύνει. Στα αυτοκίνητα ιαπωνικής κατασκευής, όμως, ο ήχος αυτός σταματούσε σε δύο λεπτά.

Καινούργια πόλη - υπερσύγχρονα κτίρια

Μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε από το παμπάλαιο, παραδοσιακό περιβάλλον του ανατολίτικου παζαριού στα υπερμοντέρνα έργα του δυτικού, τεχνικού πολιτισμού. Λες και κάποια μάγισσα με το ραβδί της έκανε αυτή την ξαφνική μεταμόρφωση! Κατευθυνθήκαμε προς το καινούργιο, υπερσύγχρονο και υπερπολυτελές ξενοδοχείο «Burj al Arab» (= Αραβικός Πύργος). Ήταν το ψηλότερο τότε ξενοδοχείο της Γης και το μοναδικό 7 αστέρων. Κατασκευάστηκε το 1999, με σχέδια μιας Μαλαισιανής αρχιτεκτόνισσας και άνηκε στον διάδοχο του Εμίρη (όπως, επίσης, και το γειτονικό Jumeirah Beach Hotel, 5 αστέρων). Ήταν χτισμένο μέσα στη θάλασσα, επάνω σ' ένα τεχνητό νησάκι κοντά στην ακτή. Είχε τριώροφο γκαράζ κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, υποβρύχιο εστιατόριο, ενυδρείο κ.λπ. Στον υψηλότερο όροφο είχαν κατασκευάσει ένα τελείως ασυνήθιστο ελικοδρόμιο. Είχε σχήμα κυκλικού δίσκου, προεξείχε από το κτίριο σαν μπαλκόνι και από κάτω υποστηριζόταν μόνο με ένα ισχυρό λοξό βραχίονα, σαν χέρι γίγαντα. Οι πλούσιοι ένοικοι του ξενοδοχείου έρχονταν από το αεροδρόμιο με ελικόπτερο, ενώ οι "φτωχοί" με Rolls Roys, που οδηγούσε ένστολος σοφέρ... Το φθηνότερο δωμάτιο κόστιζε, όπως μου είπαν, 1.000 δολάρια τη βραδιά.

Θέλησα να επισκεφθώ το ξενοδοχείο αυτό από περιέργεια. Ο οδηγός μου με πληροφόρησε ότι δεν δέχονταν επισκέπτες με "στολή εκστρατείας", σαν την δική μου. Έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο μου, για να αλλάξω ρούχα. Όταν, όμως, έφθασα ξανά στο περιβόητο Burj al Arab και ζήτησα να αγοράσω εισιτήριο εισόδου, που τότε κόστιζε 22.000 δρχ. (περίπου 65€) οι φρουροί με πληροφόρησαν ότι ήταν γεμάτο! Δηλαδή, είχε συμπληρωθεί ήδη ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός επισκεπτών και δεν μπορούσαν να δεχθούν άλλους. Είχα την ατυχία να είναι Παρασκευή, ημέρα αργίας για τους μωαμεθανούς και φαίνεται ότι πολλοί έκαναν εκδρομή, για να το επισκεφθούν. Παρά τις πιέσεις και τις παρακλήσεις μου παρέμειναν ανένδοτοι. Ούτε με το επιχείρημα ότι δεν θα έχω άλλη ευκαιρία στη ζωή μου να επισκεφθώ ξανά το Dubai, δεν κατάφερα να τους συγκινήσω. Μου επέτρεψαν μόνο να κάνω ένα γύρο έξω από το κτίριο. Διέσχισα τη γέφυρα που συνέδεε την ακτή με το νησάκι. Για περισσότερη άνεση διέθεταν και ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια που μετέφεραν τους επισκέπτες από το ξενοδοχείο μέχρι το υπαίθριο παρκινγκ. Πλάι στον ουρανοξύστη, προς την πλευρά του ωκεανού, υπήρχε πισίνα με φοίνικες, τέντες, αναπαυτικές πολυθρόνες και ωραίο bar, που σέρβιρε κοκτέιλ στους λουόμενους, χωρίς να χρειάζεται να βγουν από το νερό... Ολοκλήρωσα τον γύρο του νησιού, τράβηξα αρκετές φωτογραφίες και γύρισα στο αμάξι μου.

Επιστρέφοντας, ξαναπέρασα από το παλιό παλάτι του Εμίρη και φωτογράφισα τους χαρακτηριστικούς «Πύργους του Ανέμου». Επίσης, πήρα και μερικές φωτογραφίες υπερμοντέρνων ουρανοξυστών, που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια για να στεγάσουν γραφεία μεγάλων εταιρειών. Όλη αυτή η εξέλιξη ήταν βέβαια αποτέλεσμα του boom του πετρελαίου, αλλά και της ανοιχτόμυαλης φιλελεύθερης πολιτικής. Σε πολύ λίγους είναι γνωστό π.χ. ότι ο Ωνάσης είχε προτείνει στην τότε ελληνική κυβέρνηση να κάνει ένα από τα νησιά μας αφορολόγητο λιμάνι... Ή ότι αργότερα, όταν πρωτοάρχισε η χρήση των containers, άλλοι εφοπλιστές είχαν προτείνει σε άλλη ελληνική κυβέρνηση τη δημιουργία διεθνούς διαμετακομιστικού κέντρου για containers, που βέβαια δεν υλοποιήθηκε ποτέ...

Συγκλονιστικό dune safari στους αμμόλοφους

Στο ξενοδοχείο έκανα ένα δροσερό ντους. Φαίνεται ότι κανείς άλλος δεν έκανε ντους τέτοια ώρα κι έτσι το νερό, ακίνητο μέσα στους σωλήνες, πρόλαβε να δροσιστεί από τον κλιματισμό του ξενοδοχείου! Ξεκουράστηκα λιγάκι κι άρχισα να ετοιμάζομαι για το απογευματινό Jeep safari.

Επειδή έκανε φοβερή ζέστη ξεκινήσαμε στις 4 το απόγευμα, όταν ο ήλιος άρχιζε σιγά-σιγά να γέρνει και οι ακτίνες του δεν ήταν πλέον τόσο καυτές. Η εξόρμηση της ομάδας έγινε με ένα μεγάλο τετρακίνητο Toyota Land Cruiser, που είχε μηχανή 4.500 κυβικών εκατοστών και 3 σειρές καθισμάτων. Ήταν φτιαγμένο με ειδικές προδιαγραφές και πρόσθετο εξοπλισμό, όπως π.χ. κλισίμετρο, ανταλλακτικό τροχό όχι προσαρμοσμένο στην πέμπτη πόρτα, αλλά στερεωμένο σε χωριστή σιδηροκατασκευή, με ισχυρούς ανεξάρτητους μεντεσέδες (για να αντέχει στους μεγάλους κραδασμούς ) κ.λπ.

Η ομάδα μας ήταν πολυεθνής: μπροστά, κοντά στον οδηγό, κάθισε ένας νεαρός Ρώσος (στο Dubai συνάντησα πολλούς Ρώσους, που έκαναν μπίζνες...), πλάι μου ένα ζευγάρι Βρετανών και πίσω μου, στην τρίτη σειρά, καθισμάτων δύο Ιταλίδες.

Λίγο αργότερα βγήκαμε από την πόλη και προχωρήσαμε προς την έρημο. Ο ασφάλτινος δρόμος χώριζε στα δύο την απεραντοσύνη της άμμου. Μετά από μισή ώρα σταματήσαμε σ' ένα σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινήτων. Εκτός από τα απαραίτητα για την εξυπηρέτηση και τροφοδότηση των οχημάτων υπήρχαν και καταστήματα με αναψυκτικά, παγωτά, νερό, πρόχειρα φαγητά, φιλμ, μπαταρίες κ.λπ. Ήταν η τελευταία δυνατότητα ανεφοδιασμού μας πριν από την έρημο και το σημείο συνάντησης όλων των τζιπ που συμμετείχαν στην εξόρμηση. Γιατί δεν είναι καθόλου φρόνιμη η εξόρμηση στην έρημο με ένα αμάξι μόνο. Σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν ένα-ένα και τ' άλλα αυτοκίνητα. Ήταν όλα Land Cruiser - 5 συνολικά. Αποτέλεσαν ένα μεγάλο κομβόι, ώστε να υπάρχει δυνατότητα αλληλοβοήθειας, αν συνέβαινε κάτι απρόοπτο (βλάβη, ανατροπή, κ.λπ.).

Οι οδηγοί μας άρχισαν να ξεφουσκώνουν τα φαρδιά λάστιχα των Jeep, ώστε να έχουν καλύτερη πρόσφυση επάνω στην μαλακή άμμο. Μείωσαν την πίεση στο μισό, από 3 σε 1,5 bar (από 44 σε 22 PSI περίπου). Όταν τελείωσαν οι προετοιμασίες, μπήκαμε όλοι στα αμάξια. Ο οδηγός μας, που όσο ταξιδεύαμε στην άσφαλτο αδιαφορούσε αν εμείς φοράγαμε τις ζώνες ασφαλείας ή όχι, μας είπε να δεθούμε και μάλιστα όσο γίνεται πιο σφιχτά.

Μόλις εγκαταλείψαμε την άσφαλτο συνειδητοποίησα αμέσως τη σημασία όλης αυτής της σχολαστικής προετοιμασίας. Το αυτοκίνητο χοροπηδούσε σαν τρελό και ήταν τελείως αδύνατο να κρατηθούμε με τα χέρια από τις πολλές χειρολαβές. Άλλοτε πεταγόμασταν ψηλά κι άλλοτε πέφταμε κάτω απότομα. Εκτινασσόμασταν μία προς τα αριστερά και μία προς τα δεξιά, χωρίς ανάπαυλα. Στους μεγάλους κατήφορους γέρναμε τελείως μπροστά και στους απότομους ανήφορους πίσω. Και πολλές φορές είχαμε ν' αντιμετωπίσουμε συνδυασμό δύο κινήσεων συγχρόνως. Από τις φοβερές επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις το σώμα αποκτούσε βάρος πολλαπλάσιο του κανονικού. Υποφέραμε από τα πολλά G, όπως μέσα σ' ένα πολεμικό jet που κάνει ελιγμούς αναχαίτισης εχθρικών αεροσκαφών. Ευτυχώς, η ζώνη μας κρατούσε γερά.

Ο οδηγός μας έχει βάλει, βέβαια, τη βοηθητική ταχύτητα κι έχει μπλοκάρει το μεσαίο διαφορικό, ώστε να μπορέσει το αυτοκίνητο να ξεπεράσει τις φοβερές ανωμαλίες του εδάφους. Γιατί το μοτέρ του, αν και πανίσχυρο, δεν επαρκούσε για να δώσει όλη την απαιτούμενη ισχύ και να υπερνικήσει όλες τις δυσκολίες.

Οι δύο Ιταλίδες από πίσω έσκουζαν, σαν υστερικές: «Mamma mia», «Dio mio», «porca miseria» και ό,τι άλλο τους ερχόταν στον νου. Προσεύχονταν και καταριούνταν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να 'ρθουν. Μόνο μόλις βίωσα αυτές τις καταστάσεις μπόρεσα να συνειδητοποιήσω γιατί είχαν καθορίσει όρια ηλικίας για όσους επρόκειτο να συμμετάσχουν και γιατί απέκλειαν από το Jeep safari όλους όσους υπέφεραν από διάφορες ασθένειες ή δεν ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Οι οδηγοί μας όχι μόνον είχαν τεράστια πείρα, αλλά επιπλέον ήταν και απολύτως εξοικειωμένοι με τα αυτοκίνητα, ώστε να γνωρίζουν επακριβώς τη συμπεριφορά τους. Έτσι, μπορούσαν να φθάνουν μέχρι τα όρια κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες.

Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν η περίπτωση συνδυασμού πολύ μαλακής άμμου, μεγάλης κλίσης και πλάγιας λοξής πορείας, δηλαδή όχι προς τον ανήφορο, αλλά πλαγίως. Τότε το αμάξι άρχιζε να ντεραπάρει προς το πλάι, καθώς η άμμος υποχωρούσε κάτω από το μεγάλο βάρος του οχήματος, το οποίο κινδύνευε ν' ανατραπεί. Στην περίπτωση αυτή ούτε η μεγάλη ισχύς της μηχανής, ούτε η κίνηση και στους 4 τροχούς, ούτε τα μπλοκέ διαφορικά μπορούν να βοηθήσουν. Μόνο ο σωστός και ταχύτατος χειρισμός του τιμονιού μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Ο μεγάλος κίνδυνος ήταν ν' ανατραπεί το όχημα στο πλάι. Γι' αυτό όλα τα αμάξια ήταν εξοπλισμένα με κλισίμετρο. Εδώ φαινόταν και η δεξιοτεχνία και η εμπειρία του οδηγού. Εκτός από τον αριστοτεχνικό χειρισμό του τιμονιού έπρεπε να έχει εκτιμήσει σωστά τη δυσκολία της διάβασης και να έχει φροντίσει έγκαιρα, ώστε το αμάξι του να έχει αποκτήσει αρκετή φόρα από πριν.

Στους απόκρημνους αμμόλοφους

Σε κάποιο τρομερά απότομο ανήφορο το τζιπ έδειξε αδυναμία να φθάσει μέχρι την κορυφή. Ευτυχώς ο οδηγός το αντιλήφθηκε εγκαίρως και με επιδεξιότητα έστριψε το τιμόνι λοξά, μειώνοντας τη γωνία ανόδου. Δηλαδή, δεν πήγε κατευθείαν προς τον ανήφορο, αλλά ανέβαινε πλαγίως κι έτσι λοξοδρομώντας κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή του λόφου.

Προχωρήσαμε κατά μήκος μιας κορνίζας, πολύ κοντά στο όριο. Ευτυχώς η άμμος κράτησε το βάρος κι έτσι το όχημά μας δεν αναποδογύρισε. Το θέαμα, βέβαια, στο πλάι με τέτοιο τεράστιο βάθος ήταν φοβερά εντυπωσιακό. Καθώς προχωρούσαμε στο χείλος του γκρεμού, στο πίσω κάθισμα διαδραματίζονταν σκηνές αλλοφροσύνης... Οι Ιταλίδες έβγαζαν κραυγές τρόμου: «Aiuto» (= βοήθεια), «Dio, mio Signore»! Επικαλούνταν τη βοήθεια όλων των αγίων που ήξεραν... Ευτυχώς, δεν αργήσαμε να κάνουμε μια στάση στην κορυφή του λόφου. Οι Ιταλίδες βγήκαν από το αυτοκίνητο κατακίτρινες, σαν νεκρές. Μόλις πάτησαν στέρεο, ακίνητο έδαφος, άρχισαν σιγά-σιγά να συνέρχονται.

Η απεραντοσύνη της ερήμου ολόγυρά μας ήταν ένα απίθανο θέαμα: ένα σωρό λοφίσκοι, ψηλοί λόφοι, βουνά μακρύτερα στο βάθος του ορίζοντα, άμμος σε πολλές διαφορετικές αποχρώσεις, μεγάλα βράχια με περίεργα σχήματα και λιγοστά σκληροτράχηλα φυτά, που αψηφούσαν τις δυσμενείς συνθήκες, τον καυτό ήλιο και την ανομβρία. Τράβηξα μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, γιατί βέβαια στη διάρκεια της διαδρομής, που το τζιπ χοροπηδούσε ασταμάτητα, κάτι τέτοιο ήταν τελείως αδύνατο.

Μετά απ' αυτή τη μικρή στάση, μπήκαμε πάλι στο αμάξι, δεθήκαμε σφιχτά και η περιπέτεια ξανάρχισε. Τα φοβερά σκαμπανεβάσματα έφερναν ναυτία ακόμη και σ' εκείνους που δεν αντιμετωπίζουν σχεδόν ποτέ τέτοιο πρόβλημα. Συμβούλευσα τις Ιταλίδες στα πολύ δύσκολα να κλείνουν τα μάτια τους κι αυτό τις ανακούφισε λιγάκι.

Κάποια στιγμή φθάσαμε στην κορυφή ενός απότομου λόφου, η κάθοδος από τον οποίο ήταν τόσο απόκρημνη που ξεπερνούσε και τις πιο φοβερές κλίσεις που έχω αντιμετωπίσει ποτέ στις δυσκολότερες μαύρες πίστες του σκι! Δεν πίστευα ότι ο οδηγός μας θα αποτολμούσε να κατηφορίσει κατευθείαν στην σχεδόν κατακόρυφη πλαγιά. Αντικρίζοντας κάτω το χάος, αισθάνθηκα ίλιγγο, παρόμοιο με εκείνον που βιώνεις στην ταράτσα ενός ψηλού ουρανοξύστη. Κι όμως, μετά από μερικά δευτερόλεπτα δισταγμού ή μάλλον αυτοσυγκέντρωσης, ο οδηγός πήρε την απόφαση και προχώρησε! Καθώς γείραμε απότομα μπροστά, οι ζώνες άρχισαν να μας κόβουν στο στήθος και στην κοιλιά. Κρατηθήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις από τις χειρολαβές και ασυναίσθητα σφίξαμε τα δόντια, όχι μόνο από φόβο, αλλά και για να μη δαγκώσουμε κατά λάθος τη γλώσσα μας, καθώς τα σαγόνια μας ανεβοκατέβαιναν ανεξέλεγκτα από τα σκαμπανεβάσματα. Τότε κατάλαβα γιατί ο αρχηγός μάς είχε συμβουλεύσει να έχουμε το στόμα μας κλειστό! Σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα η δοκιμασία τέλειωσε. Είχαμε ήδη φθάσει κάτω σώοι! Ευτυχώς που η ανατροπή προς τα εμπρός ήταν πολύ πιο δύσκολη απ' ό,τι στο πλάι κι έτσι τη γλιτώσαμε. Αν υπήρχε μετρητής αδρεναλίνης θα είχε σίγουρα φθάσει στα κόκκινα... Αυτό είναι το περίφημο dune riding ή dune safari!

Στον επόμενο, απίθανο ανήφορο το αμάξι μας δεν τα έβγαλε πέρα. Ο οδηγός αναγκαστικά το άφησε να κυλήσει προς τα πίσω. Πήρε πολύ μεγαλύτερη φόρα κι έτσι κατάφερε να φθάσει στην κορυφή. Εκεί ψηλά κάναμε τη δεύτερη στάση, για να απολαύσουμε τη δύση του ήλιου. Όλο το τοπίο είχε πάρει υπέροχα ζωηρά χρώματα: καφέ-κόκκινο έως μπορντό οι αμμόλοφοι, χρυσαφί ο ουρανός και πορφυρό ο ήλιος. Ο πύρινος δίσκος πλησίαζε αργά - αργά τη γραμμή του ορίζοντα και σε λιγάκι αρχίζει να χάνεται πίσω από τους μακρινούς λόφους. Το μεγαλειώδες θέαμα και η απεραντοσύνη της ερήμου μάς εντυπωσίασαν. Καθώς έπεφτε το σούρουπο, ο καύσωνας της ημέρας υποχωρούσε.

Επίσκεψη στους Βεδουίνους

Ξεκινάμε και πάλι με κατεύθυνση προς ένα γειτονικό καταυλισμό Βεδουίνων. Αυτή η νομαδική φυλή έχει μάθει, εδώ και πολλούς αιώνες, να ζει μέσα στο αντίξοο περιβάλλον της ερήμου. Έχει προσαρμόσει τον τρόπο ζωής της, το ντύσιμο, τις συνήθειες, τη διατροφή της, τα πάντα, στις δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες.

Ο χώρος του χωριού-καταυλισμού περιβαλλόταν ολόγυρα από ένα ψηλό, καλαμένιο φράχτη. Βέβαια, οι καμήλες, το απαραίτητο ζώο για την επιβίωση των ανθρώπων στην έρημο, ζούσαν έξω από την περίφραξη. Ήταν όλες στολισμένες με πολύχρωμα, ποικίλα χαϊμαλιά, χάντρες, φούντες κ.λπ., που χρησιμεύουν συγχρόνως ως στολίδια και ως φυλαχτά για το βάσκανο (το κακό μάτι) και τις ατυχίες.

Το πόσο πανύψηλο ζώο είναι η καμήλα το συνειδητοποιείς μόνον όταν επιχειρήσεις να το καβαλικέψεις. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα σ' ένα "πλοίο της ερήμου", δυσκολεύτηκα αρκετά. Καθώς η καμήλα ήταν καθισμένη στο έδαφος σκαρφάλωσα στη ράχη της, κάθισα επάνω στο σαμάρι και κρατήθηκα πολύ γερά με τα δυο μου χέρια. Παρ' όλα αυτά κινδύνευσα δύο φορές να πέσω, καθώς το ζώο ανασηκωνόταν. Συνήθως, πρώτα τεντώνει τα πισινά της πόδια και στηρίζεται σ' αυτά ενώ ο αναβάτης αισθάνεται ένα φοβερό τράνταγμα. Πριν προλάβει να συνέλθει, η καμήλα στυλώνει και τα δύο μπροστινά ποδάρια κι αυτός εκτοξεύεται προς τα πίσω. Η διαδρομή, όμως, με τις καμήλες δεν παρουσιάζει δυσκολία, αφού ο καμηλιέρης περπατάει πλάι στο ζώο του και το κρατάει γερά από το χαλινάρι.

Δυστυχώς, έχει ήδη νυχτώσει αρκετά κι έτσι δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάμε κάπου μακρύτερα. Με το λιγοστό φως του σούρουπου είδαμε από ψηλά το τοπίο και λίγο μετά επιστρέψαμε στη "βάση" μας. Το κατέβασμα ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Αν και έγερνα πολύ προς τα πίσω, όσο μπορούσα, και κρατιόμουν γερά με όλη μου τη δύναμη, μόλις η καμήλα γονάτισε στα δύο μπροστινά πόδια της, "εκτοξεύτηκα" σαν ρουκέτα προς τα εμπρός και νόμιζα ότι θα εκτινασσόμουν πάνω από το κεφάλι της. Αλλά αμέσως μετά γονάτισε και τα πίσω πόδια της κι έτσι ήρθα στα ίσια. Μετά το φόβο και τα ταρακουνήματα αισθάνθηκα ανακούφιση πατώντας σε στέρεο έδαφος.

Μέσα στον καταυλισμό, οι Βεδουίνοι είχαν στήσει ολόγυρα τέντες, για να προφυλάσσονται από τον καυτό ήλιο της ημέρας. Στο κέντρο είχαν αφήσει ελεύθερο χώρο, σαν μικρή πλατεία, όπου εκτυλίσσονταν όλες οι κοινές δραστηριότητες του χωριού. Μας πρόσφεραν τσάι και καφέ, ψημένα σε μπακιρένια δοχεία στη χόβολη, μια προαιώνια παράδοση των Αράβων.

Μέσα στις σκηνές είχαν στρωμένα στην άμμο μεγάλα κιλίμια κι επάνω σ' αυτά είχαν απλώσει καλοδουλεμένα ωραιότατα χαλιά. Τραπέζια και καρέκλες δεν υπήρχαν πουθενά. Αντίθετα, υπήρχαν παντού μεγάλα, μαλακά μαξιλάρια. Οι γεροντότεροι μισοξαπλωμένοι ρουφούσαν σιγά-σιγά τον ναργιλέ τους, μια από τις περίφημες απολαύσεις της Ανατολής...

Δοκίμασα λιγουλάκι κι εγώ. Λένε ότι ο ναργιλές είναι λιγότερο επικίνδυνος από τα άλλα είδη καπνίσματος, επειδή ο καπνός του φιλτράρεται πάντα μέσα από νερό. Στο μικρό δοχείο όπου υπάρχει ο καπνός τοποθετούν αναμμένα κάρβουνα, τα οποία έχουν προετοιμάσει κάπου αλλού. Συχνά προσθέτουν αρωματικά βότανα στον καπνό και μερικές φορές τον… ενισχύουν με μεθυστικές ναρκωτικές ουσίες που σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους...

Τσιμπούσι και θέαμα

Σε λίγο τα κρέατα που ψήνονταν από ώρα στη θράκα ήταν έτοιμα. Οι γαργαλιστικές μυρωδιές τους μας είχα "σπάσει" τη μύτη και έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν... Μας σέρβιραν και ρύζι με διάφορα συμπληρώματα, χορταρικά και πολλά αραβικά φαγητά, όπως ταμπουλέ, ένα είδος ταραμοσαλάτας κι άλλα που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Το υπέροχο δείπνο συμπληρώθηκε από χουρμάδες, μπανάνες και ανατολίτικα σιροπιαστά γλυκά.

Μετά τις γευστικότατες λιχουδιές ήρθε η ώρα του θεάματος. Εμφανίστηκε ξαφνικά μια λυγερόκορμη νεαρά, που άρχισε να χορεύει χορούς της κοιλιάς με τη συνοδεία λίγων ντόπιων οργανοπαιχτών. Η αυτοσχέδια πίστα αποτελείτο από πολλά ενωμένα κιλίμια, απλωμένα στο κέντρο του καταυλισμού. Η νεαρή χορεύτρια είχε φιδίσιο κορμί και τέχνη περισσή. Με μεγάλη χάρη τυλιγόταν μέσα στο αραχνοϋφαντο πέπλο της. Κατόπιν αργά και σκανδαλιστικά ξετυλιγόταν κι αμέσως μετά το περνούσε από διάφορα "κρίσιμα" σημεία του σώματός της. Οι κινήσεις της κοιλιάς της ήταν αριστοτεχνικές και η ευλυγισία της θύμιζε αιλουροειδές.

Σε λίγο άφησε καταγής το πέπλο της και πήρε μια λεπτή, μικρή, ξύλινη μαγκούρα, με την οποία συνέχισε τον υπέροχο χορό της. Μου λύθηκε έτσι η απορία σε τι χρησίμευαν αυτά τα περίεργα, μικρά ραβδιά που είχα δει να πουλιούνται στο παζάρι. Για ηλικιωμένους θα ήταν πολύ κοντά και για παιδιά βεβαίως άχρηστα! Όμως, η χορεύτρια είχε και κάτι που δεν ταίριαζε και δεν έδενε με τον τόπο: ήταν πάρα πολύ ξανθιά! Μου πέρασε η ιδέα ότι ίσως να προερχόταν από κάποια χώρα του τέως "υπαρκτού" σοσιαλισμού! Δεν τόλμησα, όμως, να ρωτήσω...

Όταν τελείωσε το θέαμα, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός μας, για να πειράξει τις δύο Ιταλίδες, τις ρώτησε αν θα ήθελαν να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο, δηλαδή από τους αμμόλοφους. Οι κοπέλες, που μάλλον δεν κατάλαβαν το μαύρο χιούμορ του, ανατρίχιασαν. Ευτυχώς γι' αυτές υπήρχε άλλος πολύ πιο σύντομος και εύκολα βατός χωματόδρομος.

Σε λίγο φθάσαμε στην άσφαλτο. Στο γνωστό βενζινάδικο σταματήσαμε και πάλι. Αυτή τη φορά, όμως, για να ξαναφουσκώσουμε τα λάστιχα στη σωστή πίεση των 3 ατμοσφαιρών.

Στο ξενοδοχείο έδωσα εντολή να με ξυπνήσουν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Έβαλα για σιγουριά και δυο ξυπνητήρια για να μη χάσω την πτήση μου προς τις Μαλδίβες.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι αναλογιζόμουν πόσα ενδιαφέροντα είδα και έζησα μέσα σε δυο μέρες στο Dubai. Αντιθέτως, πολλοί ταξιδιώτες περνούν από ΄δω χωρίς να δουν σχεδόν τίποτε και περνάνε τις ώρες τους μόνο ψωνίζοντας. Το μόνο που δεν πρόλαβα να κάνω, γιατί δεν είχα αρκετό χρόνο, ήταν σκι στην άμμο. Ελπίζω να τα καταφέρω κάποια άλλη φορά...

Αρκετά συχνά ακούω ταξιδιώτες, οι οποίοι επιστρέφουν στην Ελλάδα να λένε:

«Η τάδε χώρα που επισκέφθηκα δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον».

Κι εγώ συμπληρώνω:

«Καμιά χώρα δεν έχει ενδιαφέρον για όσους δεν έχουν ενδιαφέροντα...»

Μαλδίβες

• Ένα περιδέραιο από κοραλλιογενείς ατόλες

Σάββατο, 28.10.2000

Ταξιδεύοντας προς τις Μαλδίβες

Η υπερδιέγερση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μ' άφησε να κλείσω μάτι. Ξεκουράστηκα, όμως, αρκετά. Με το ειδικό λεωφορειάκι, που κυκλοφορούσε όλο το 24ωρο, πήγα στο αεροδρόμιο αρκετά νωρίς, για να χαζέψω και στα αφορολόγητα καταστήματα. Αγόρασα μόνο μια φωτογραφική μηχανή Olympus προς 187$, που αντέχει στη βροχή και στο χιόνι. Οι τιμές, όμως, στο tax free δεν ήταν πια τόσο φθηνές όσο άλλοτε. Μέσα στο κτίριο του αεροδρομίου υπήρχε κι άλλο ξενοδοχείο, το International Dubai Hotel.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε χωρίς καθυστέρηση στις 4 τα ξημερώματα. Δίπλα μου καθόταν μια μαυρούλα, από την Sri Lanka, που εργαζόταν στην Ριάντ, την πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, κι επέστρεφε στην πατρίδα της. Κάποια στιγμή μια αεροσυνοδός πρόσφερε διαδοχικά σε όλους τους επιβάτες από ένα καυτό, υγρό πετσετάκι. Η κοπέλα το κοίταξε αμήχανα, μη γνωρίζοντας τι να το κάνει. Τη λυπήθηκα και της εξήγησα τη χρήση του.

Στη διάρκεια της πτήσης δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Φθάνοντας στην πρωτεύουσα Male είδα από ψηλά το αεροδρόμιο «Hulule», που έμοιαζε με αεροπλανοφόρο. Ολόκληρο το νησάκι ήταν αφιερωμένο στον σκοπό αυτό, αλλά μετά βίας χωρούσε το αεροδρόμιο. Ο διάδρομος προσγείωσης ξεκινούσε από τη θάλασσα και κατέληγε πάλι στη θάλασσα. Αν ο πιλότος δεν προλάβαινε να φρενάρει, το αεροπλάνο θα έπεφτε στο νερό...

Οι διατυπώσεις εισόδου ήταν σχετικά απλές. Τη βίζα την πήρα επιτόπου. Έλεγξαν τις αποσκευές, μέσω ενός μηχανήματος ακτινών Χ. Σε μένα, όμως, και σε μερικούς άλλους μας έκαναν νόημα, να περάσουμε χωρίς τέτοιον έλεγχο. Στην έξοδο περίμενε κάποιος εκπρόσωπος του Club Mediterranee. Με οδήγησε σ' ένα καφεζαχαροπλαστείο έξω από το αεροδρόμιο, στη σκιά αιωνόβιων δένδρων, για να περιμένω εκεί μέχρι να βγουν και οι υπόλοιποι επιβάτες που προορίζονταν για το Club. Μου έκανε εντύπωση ότι το γκαρσόν πληρωνόταν κι έδινε ρέστα σε αμερικάνικα δολάρια! Η παγκοσμιοποίηση σε πλήρη πρακτική εφαρμογή!

Σε δέκα λεπτά, περίπου, ξεκινήσαμε. Με τα καροτσάκια του αεροδρομίου μεταφέραμε τις αποσκευές μας εύκολα στη γειτονική αποβάθρα, όπου ήταν αραγμένο το σκάφος που θα μας μετέφερε στο νησάκι Farukolufushi ή για πιο εύκολα απλώς Faru. Το σκάφος ήταν ευρύχωρο και άνετα χωρούσε καμιά σαρανταριά άτομα.

Είχα επισκεφθεί ξανά τις Μαλδίβες, τον Δεκέμβριο του 1984. Το αεροδρόμιο δεν είχε αλλάξει, μόνο που πια οι ταξιδιώτες ήταν πολύ περισσότεροι. Στο λιμάνι ήταν αραγμένο ένα πελώριο κρουαζιερόπλοιο και στον αέρα πετούσαν υδροπλάνα. Αυτά όλα ήταν άγνωστα 16 χρόνια πριν. Αυτοκίνητα υπήρχαν ελάχιστα, μόνο στην πρωτεύουσα, και κυκλοφορούν αριστερά.

Οι Μαλδίβες είναι ένας τροπικός παράδεισος από 1.200 νησάκια, σπαρμένα στον Ινδικό Ωκεανό. Το μέγιστο υψόμετρο σ' ολόκληρο το κράτος είναι μόλις 5 μέτρα!! Η πρωτεύουσα έχει διαστάσεις 1x1,7 χιλιόμετρο μόνο! Όλη η φιλοσοφία των διακοπών στα νησάκια αυτά συνοψίζεται σε μια μικρή φράση: «No news, no shoes», δηλαδή μακριά από τις σκοτούρες των ειδήσεων, με την απόλυτη ξενοιασιά της ξυπολυσιάς!

Η πρώτη μέρα στο Club

Σε 35 λεπτά φθάσαμε στο νησάκι. Μας υποδέχθηκαν με τραγούδια και με ένα δροσερό κοκτέιλ από χυμούς τροπικών φρούτων. Ήταν πολύ ευπρόσδεκτο, γιατί η ζέστη ήταν σαν τη γνωστή αυγουστιάτικη ζέστη στην Ελλάδα. Τακτοποιηθήκαμε στα bungalow, τα οποία ήταν πολύ άνετα. Το δικό μου, το F-3, βρισκόταν πολύ κοντά στη βάση των καταδύσεων κι αυτό με βόλευε πάρα πολύ.

Μια αποβάθρα επάνω σε πασσάλους ξεκινούσε από την ακτή και προχωρούσε προς τη θάλασσα. Στην άκρη διαπλατυνόταν, σχηματίζοντας μια νησίδα. Εκεί επάνω υπήρχαν τα γραφεία και η αποθήκη του καταδυτικού εξοπλισμού. Ολόγυρα ήταν δεμένα καμιά δεκαριά μεγαλούτσικα σκάφη, που προορίζονταν για τις καταδύσεις και το snorkeling, αλλά και μερικά μικρότερα ταχύπλοα για εκδρομές και για ψάρεμα ανοικτής θάλασσας.

Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες (πτυχίο, βιβλιαράκι καταδύσεων, ιατρικό πιστοποιητικό), κανόνισα για το απόγευμα την πρώτη μικρή κατάδυση προσαρμογής, όπως γίνεται συνήθως. Έτσι από την επομένη θα ήμουν έτοιμος για τις κανονικές καταδυτικές εξορμήσεις. [Άλλοτε στο Club Mediterranee είχαν και γιατρό, ο οποίος σε εξέταζε και σου έδινε εκείνος πιστοποιητικό καταλληλότητας.]

Τηλεφώνησα στην Αθήνα, από την reception. Τα τηλεφωνήματα ήταν ακριβά. Μία απλή απάντηση αυτόματου τηλεφωνητή χωρίς καθόλου συνομιλία την χρέωσαν 3.000 δραχμές (περίπου 9€)! Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα ήταν αργία και γι' αυτό μου απάντησε το μηχάνημα... Αμέσως μετά έκανα μια πρώτη εξερεύνηση στο νησάκι, το οποίο ήταν πανέμορφο, με λευκή ψιλή άμμο παντού και πυκνή, καταπράσινη, τροπική βλάστηση.

Το απόγευμα, στην ομάδα κατάδυσης προσαρμογής ήταν ακόμη δύο Γάλλοι κι επικεφαλής ήταν μία κοπέλα dive instructor από την Φινλανδία. Το βάθος ήταν πολύ μικρό, γύρω στα 7 μέτρα, αλλά η ορατότητα ήταν απαίσια, σχεδόν ένα μέτρο μόνο. Γι' αυτό, για να μην χαθούμε, κρατούσαμε με το ένα χέρι ένα σκοινί. Δεν ξέρω αν είχαν επιλέξει επίτηδες τόσο κακή ορατότητα, για να μας δοκιμάσουν. Μερικές από τις ασκήσεις που έπρεπε να κάνουμε ήταν:

α) να βγάλουμε τη μάσκα στον βυθό, μετά να την ξαναφορέσουμε και να διώξουμε τα νερά από μέσα, β) να κολυμπήσουμε, υποβρυχίως, χωρίς μάσκα, με τα μάτια ανοιχτά για να βλέπουμε, γ) να δώσουμε αέρα από τον δικό μας ρυθμιστή σε άλλο δύτη, δ) να κάνουμε έλεγχο πλευστότητας και λεπτομερή ρύθμιση έρματος (έτσι ώστε εισπνέοντας ν' ανεβαίνουμε λόγω άνωσης, ενώ εκπνέοντας να βυθιζόμαστε λόγω μικρότερης άνωσης), ε) να κάνουμε μια οριζόντια διαδρομή χωρίς να αναπνέουμε.

Έγινε δε έλεγχος πόσο αέρα καταναλώσαμε συνολικά σ' αυτές τις διαδικασίες. Μετά από αυτή την εξέταση ήμασταν πλέον έτοιμοι και για τις βαθιές καταδύσεις.

Η πρώτη κατάδυση

Κυριακή, 29.10.2000

Ο πρωινός μπουφές ήταν πλουσιότατος - είχε και τμήμα ειδικό με γιαπωνέζικα / κινέζικα φαγητά, επειδή πολλοί πελάτες προέρχονταν από την Άπω Ανατολή.

Στη βάση των καταδύσεων χωριστήκαμε σε 3 ομάδες δυτών και μπήκαμε σε ισάριθμα πλοιάρια. Τα παραδοσιακά σκάφη των Μαλδιβών έχουν πολύ υπερυψωμένη πλώρη (γύρω στο 1,5 μέτρο ), καμπουρωτή προς τα πίσω, που έχει δύο τριγωνικά σημαιάκια, κόκκινο και μπλε.

Το Faru περιβάλλεται ολόγυρα από ρηχό, κοραλλιογενή ύφαλο. Στην άκρη του υφάλου και πριν αρχίσει η βαθιά θάλασσα, τα νερά είναι τόσο ρηχά που δεν επιτρέπουν τη διέλευση ούτε βάρκας. Γι' αυτό στα διάφορα νησάκια επιλέγουν ένα σημείο το οποίο το εκβαθύνουν, ώστε να δημιουργηθεί ένας τεχνητός δίαυλος για να περνούν τα σκάφη. Τα κομμάτια των κοραλλιών που βγάζουν κατά την εκσκαφή τα συσσωρεύουν κατά μήκος του περάσματος, δημιουργώντας έτσι δύο παράλληλους μακρόστενους λόφους, σαν λιμενοβραχίονες, που έχουν μήκος γύρω στα 20 έως 30 μέτρα. Τα άκρα τους και από τις δύο μεριές τα σημαδεύουν με δύο φωτεινούς σημαντήρες (μικρούς φάρους) με κόκκινο και πράσινο φως, για να μπορούν να ταξιδεύουν και νύχτα. Χωρίς αυτούς η νυχτερινή προσέγγιση στο νησί θα ήταν αδύνατη.

Εκείνη τη μέρα δοκίμασα να καταδυθώ με ένα κιλό λιγότερο στη ζώνη των βαρών. Αντί 7 kg που χρησιμοποιώ συνήθως, δοκίμασα μόνο με 6. Φορέσαμε όλο τον εξοπλισμό μας και μετά από τον σχετικό έλεγχο πηδήσαμε στην θάλασσα. Ο βυθός ήταν πολύ πλούσιος, γεμάτος από θαυμάσια πολύχρωμα ψάρια. Πολύ χαρακτηριστικό της περιοχής ήταν οι ανοιχτοπράσινοι αστερίες με μακριά πλοκάμια. Λίγο αργότερα είδαμε ένα μεγάλο ψάρι Ναπολέων (με απότομα κοφτό μέτωπο) και δύο ωραιότατα manta (μεγάλου μεγέθους σελαχοειδή, χωρίς δηλητηριώδη ουρά), τα οποία μόλις μας είδαν άλλαξαν δρόμο. Προς το τέλος της κατάδυσης είδαμε μια θαλάσσια χελώνα, μια σμέρνα κι ένα καρχαριάκι.

Στη βουτιά εκείνη αφήναμε το ισχυρό ρεύμα να μας παρασύρει (αυτό στα αγγλικά ονομάζεται drift dive). Όταν ο αέρας μέσα στις μπουκάλες μας πλησίαζε να τελειώσει, ο αρχηγός έβγαλε από την τσέπη του ένα μπαλόνι μακρόστενο σε σχήμα λουκάνικου, κόκκινου χρώματος, το φούσκωσε και το άφησε ν' ανέβει στην επιφάνεια, κρατώντας την άκρη του λεπτού σκοινιού με το οποίο ήταν δεμένο. Οι Γάλλοι ονομάζουν το σύστημα αυτό parachute (= αλεξίπτωτο) και χρησιμεύει πολύ για να δει ο καπετάνιος του σκάφους πού βρίσκονται οι δύτες, ώστε να πλησιάσει και να τους μαζέψει. Όταν η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη και τα ρεύματα πολύ ισχυρά το σύστημα αυτό αποδεικνύεται σωτήριο, ιδίως το σούρουπο. Όποιος από τους δύτες έφθανε στη ρεζέρβα του αέρα (δηλαδή στις 50 ατμόσφαιρες) πλησίαζε, κι ακολουθώντας το σκοινάκι ανέβαινε στην επιφάνεια δίπλα στο μπαλόνι. Εγώ, ενώ συνήθως δεν καταναλίσκω πολύ αέρα, ανέβηκα περίπου στη μέση της σειράς. Η ομάδα μας είχε αρκετούς, πολύ πεπειραμένους δύτες, που κατανάλωναν λίγο αέρα.

Το φαγητό στο Faru ήταν πάντοτε υπό μορφή μπουφέ και πολύ πλούσιο. Έπρεπε να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να μην παρασυρθείς και φας πολύ, όχι μόνο για να μην παχύνεις αλλά κυρίως επειδή μετά το πρωινό και μετά το γεύμα ακολουθούσε κατάδυση. Το κρέας ήταν κάπως σκληρό, αλλά τα ψάρια και άφθονα και καλά. Γι' αυτό και τα τιμούσα δεόντως.

Ετοίμασα την υποβρύχια φωτογραφική μηχανή και το φλας, αλλά όταν έφθασα στην αποβάθρα το σκάφος με τους δύτες είχε ήδη αποπλεύσει. Είχα κάνει λάθος στην ώρα, επειδή δεν φανταζόμουνα ότι η αναχώρηση θα ήταν λίγο μετά το γεύμα. Αλλά κάθε εμπόδιο για καλό, όπως λέει η παροιμία.

Kite - Surfing

Κάθισα λίγο στη βεράντα του bungalow που ήταν σκεπαστή και είχε ένα ωραίο χτιστό καναπέ, εκτός από τις πολυθρόνες και το τραπεζάκι. Σε λιγάκι άρχισε μια φοβερή, τροπική βροχή. Ήταν μια από τις δυνατές μπόρες που διαρκούν ελάχιστα. Δρόσιζαν την ατμόσφαιρα και τη βλάστηση κι αμέσως μετά σταματούν, εκτός αν είναι η περίοδος των πολλών βροχών. Η βλάστηση και η άμμος βράχηκαν κι άρχισαν να μυρίζουν υπέροχα. Σε λίγο η βροχή σταμάτησε και ο ήλιος ξανάρχισε να καίει.

Αποφάσισα να επισκεφθώ την πίσω πλευρά του νησιού. Εκεί, σε μια υπέροχη παραλία με άσπρη λεπτή κοραλλιογενή αμμουδιά, είχαν συγκεντρώσει όλα τα υπόλοιπα θαλάσσια σπορ: wind surfing, ιστιοπλοΐα με καταμαράν, κανό, διθέσια καγιάκ, θαλάσσια ποδήλατα και ελεύθερη κατάδυση χωρίς μπουκάλες (snorkeling). Όλα αυτά σ' ένα φανταστικό περιβάλλον με πυκνή, τροπική βλάστηση, ιδίως φοινικόδενδρα.

Ξαφνικά είδα και κάτι άλλο που είχε πάρει το μάτι μου από μακριά την προηγούμενη χρονιά στα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Πλησίασα και είδα κάποιον να ήταν ανεβασμένος επάνω σ' ένα μικρό surf και να κρατάει με μια λαβή με μια ομάδα σκοινιών, στην άλλη άκρη των οποίων -ψηλά στον ουρανό- υπήρχε ένα επίμηκες αλεξίπτωτο. Αυτό καθώς φούσκωνε από τον άνεμο, τον τραβούσε με δύναμη κι έτσι κατόρθωνε να τρέχει πολύ γρήγορα επάνω στην επιφάνεια του νερού. Μερικές φορές πηδούσε ψηλά πάνω από τα κύματα. Ήταν ένα θέαμα υπέροχο και τελείως αναπάντεχο. Όταν σε λίγο ήλθε στην ακτή τον ρώτησα το όνομα του αθλήματος. Μου απάντησε ότι ονομαζόταν Kite-Surf ή Fly-Surf και ήταν συνδυασμός surf και αλεξίπτωτου. Παρατήρησα με προσοχή τον εξοπλισμό του. Το ειδικό surf που χρησιμοποιούσε ήταν ελαφρύ, μικρό κι είχε ειδικές δέστρες για τα πόδια. Το αλεξίπτωτο ήταν μακρόστενο και διπλό, ώστε να μη γεμίζει με νερό όταν έπεφτε στη θάλασσα.

Η χειρολαβή ήταν μία μπάρα μήκους σχεδόν ενός μέτρου. Στις άκρες της υπήρχαν δεμένα σκοινάκια, με τα οποία ο αθλητής έδινε εντολές στο αλεξίπτωτο για να στρίψει. Στη μέση είχε άλλα σκοινάκια, που ρύθμιζαν πόσο θα φούσκωνε. Ο αθλητής φορούσε μια πλατειά ανθεκτική ζώνη γύρω από την μέση του, η οποία εμπρός, στην κοιλιά, είχε ένα μεταλλικό γάντζο που περνιόταν γύρω από την μπάρα στο κέντρο της και χρησίμευε για να τραβάει το σώμα του αθλητή. Τα χέρια χρησιμοποιούνταν μόνο για να τιμονεύουν και να κατευθύνουν το αλεξίπτωτο. Ο αθλητής μού είπε ότι ήταν Ελβετός και ότι υπήρχε ανάλογο άθλημα στο χιόνι, όπου ο αθλητής φοράει σκι και ρυμουλκείται από το αλεξίπτωτο.

Όπως μου εξήγησε, η εκμάθηση άρχιζε χωρίς την ειδική σανίδα του surf, κρατώντας απλώς την μπάρα και τρέχοντας μέσα στη ρηχή θάλασσα. Έτσι μάθαινε ο αρχάριος πώς να κατευθύνει το αλεξίπτωτο και πώς στρίβει με κατάλληλες κινήσεις της μπάρας, η οποία λειτουργούσε ως χειριστήριο. Απαραίτητη, βέβαια, προϋπόθεση ήταν ο βυθός να είναι στρωμένος με μαλακή άμμο. Το να κουμαντάρει το πανί που βρισκόταν ψηλά και ν' αντιδρά στις ριπές του ανέμου ήταν δύσκολη υπόθεση. Άμα τα κατάφερνε, περνούσε στο επόμενο στάδιο, που ήταν να ισορροπήσει όρθιος επάνω στην σανίδα του ειδικού surf.

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και μάλιστα σε μια παραλλαγή του αθλήματος, όπου ο Ελβετός αντί για την ειδική σανίδα-surf είχε χρησιμοποιήσει ένα διθέσιο κανό! Δοκίμασα λίγο να κάνω κι εγώ. Ήταν μια ωραία εμπειρία, αλλά για να φθάσει να μάθει κάποιος την τεχνική χρειαζόταν πολλές προσπάθειες και πάρα πολύς χρόνος...

Κατόπιν, συνέχισα τη βόλτα μου στο νησάκι. Είδα ένα τζαμί. Προφανώς η διοίκηση του ξενοδοχείου, για να μπορέσει να βρει βοηθητικό προσωπικό από εντόπιους που ήταν όλοι μωαμεθανοί και η θρησκεία τους τούς επιβάλλει να προσεύχονται πέντε φορές την ημέρα, δεν είχε άλλη λύση. Έπρεπε να χτίσει τζαμί!

Περπατώντας στην άσπρη αμμουδιά είδα με έκπληξη ένα μεγάλο, ξερό φύλλο να προχωράει σιγά αλλά σταθερά, χωρίς μάλιστα να φυσάει άνεμος! Έσκυψα και τι να δω; Από κάτω βρισκόταν ένα όστρακο, που το ζωάκι του προχωρούσε επάνω στην άμμο, μεταφέροντας το σπίτι του στην πλάτη του συμπαρασύροντας συγχρόνως το φύλλο. Δεν νομίζω ότι το φύλλο έχει κάποια χρησιμότητα για το όστρακο. Μάλλον τυχαία βρέθηκε στο δρόμο του και το πήρε κι αυτό μαζί με το καβούκι του... Στις αμμουδιές του νησιού συναντούσα πολύ συχνά μικρά, λευκά όστρακα να μετακινούνται. Πού και πού, αλλά πιο σπάνια, έβλεπα και μεγάλου μεγέθους σκουρόχρωμα όστρακα. Επίσης, κυκλοφορούσαν και μικροί χαμαιλέοντες, που μόλις αντίκριζαν άνθρωπο το έβαζαν στα πόδια και σκαρφάλωναν γρήγορα επάνω στον κορμό του πλησιέστερου δένδρου, για να σωθούν.

Καθώς περπατούσα μέσα στην πυκνή βλάστηση, άκουσα τον βόμβο ενός υδροπλάνου που πετούσε πολύ χαμηλά. Έκανα αμέσως μεταβολή και τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπαν τα γυμνά πόδια μου έφθασα στο κέντρο του παραθεριστικού χωριού μας. Το υδροπλάνο είχε ήδη προσθαλασσωθεί και είχε φθάσει τελείως έξω στην αμμουδιά, όπως βγαίνουν τα jet ski, τα κανό ή οι πολύ μικρές βαρκούλες χωρίς μηχανή. Ήταν ένα θέαμα εντυπωσιακό και για μένα πρωτόγνωρο. Αποβίβασε τους επιβάτες και τις αποσκευές τους. Σε λιγάκι πήρε φόρα, σηκώνοντας άσπρα κύματα με τους δύο πλωτήρες του. Σε ελάχιστη απόσταση αποθαλασσώθηκε κι άρχισε να πετάει!

Πληθώρα από δραστηριότητες και paf-paf

Το Club πρόσφερε ένα σωρό άλλες δυνατότητες όπως: πισίνα, aerobics, beach volley, πιγκ-πογκ, μπιλιάρδο, ψάρεμα ανοικτής θαλάσσης, αλλά και γιόγκα, κινεζική γυμναστική - κινησιοθεραπεία tai-chi (που είναι κινέζικη κινησιοθεραπεία με αργές κινήσεις με έμφαση στην αναπνοή, όπως η yoga) και χαλαρωτικό μασάζ με ειδικές μασέζ από το εξωτικό Μπαλί. Αν έχει κανείς χρόνο, μπορούσες να κάνεις shiatsu (= ιαπωνικό μασάζ) καθώς και water shiatsu, δηλαδή μασάζ μέσα στο νερό. Όρεξη να είχες και χρόνο...

Ξάπλωσα σε μια αναπαυτική ξαπλώστρα στην παραλία, για να απολαύσω τη μαγευτική δύση του ηλίου. Παρατηρούσα επί πολλή ώρα μερικούς ντόπιους που περπατούσαν στα ρηχά της λιμνοθάλασσας και κάθε τόσο έσκυβαν και κάτι μάζευαν. Λίγο αργότερα καθώς νύχτωνε, πέρασαν από κοντά μου και μου λύθηκε η απορία. Κρατούσαν από ένα εργαλείο, σαν μεγάλο κατσαβίδι με ξύλινη χειρολαβή κι ένα μακρύ μεταλλικό στέλεχος, κάπου 30 εκατοστά μήκος, το οποίο στην άκρη του ήταν λυγισμένο σε σχήμα γάντζου. Με αυτό έβγαζαν από τον βυθό μακριά σκουλήκια σε σχήμα σωλήνα, τα οποία χρησιμοποιούν ως δόλωμα για τα ψάρια.

Αμέσως μετά πήγα στο εργαστήριο χειροτεχνίας που ονομαζόταν «παφ-παφ». Εκεί μάθαινε κανείς πώς να φτιάχνει έγχρωμες εικόνες επάνω σε ρούχα, όπως T-shirts, σορτς, κ.λπ.

Η τεχνική ήταν η εξής:

• Πρώτα-πρώτα άπλωνες το ρούχο επάνω σε μια επίπεδη, ξύλινη πλάκα κατάλληλου μεγέθους, ώστε το ρούχο να παραμένει απολύτως τεντωμένο.

• Κατόπιν επέλεγες τη ζωγραφιά που ήθελες να ζωγραφίσεις. Όλες οι διαθέσιμες εικόνες, κάπου 300 είδη, ήταν αναρτημένες επάνω σε πίνακες-εκθετήρια στους τοίχους του εργαστηρίου. Κάθε εικόνα είχε πλάι της τον αύξοντα αριθμό της. Με βάση τον αριθμό αυτό πήγαινες σε κάποια τεντωμένα σκοινάκια από τα οποία κρέμονταν, με αύξοντα αριθμό, οι ειδικές ζελατίνες-υποδείγματα (πατρόν) που αντιστοιχούσαν στη συγκεκριμένη εικόνα. Σε κάθε εικόνα αντιστοιχούσαν 2 ή 3 ζελατίνες (που για να ξεχωρίζουν είχαν τα γράμματα Α, Β και C).

• Τοποθετούσες πρώτα τη ζελατίνα Α επάνω στο ένδυμα. Τη στερέωνες, για να μη μετακινείται, με αυτοκόλλητη υφασμάτινη ταινία, σαν sellotape. Η ζελατίνα είχε σχεδιασμένα κενά και τρύπες στα κατάλληλα μέρη, τα οποία αντιστοιχούσαν στην εικόνα και επέτρεπαν να περάσει ακριβώς από 'κεί το χρώμα, ενώ αντιθέτως η ζελατίνα κάλυπτε το υπόλοιπο ύφασμα.

• Σ' ένα χωριστό πιατάκι είχε τοποθετηθεί κάθε χρώμα της ίριδας και συνοδευόταν από ένα μικρό σφουγγαράκι. Ένωνες τα τέσσερα άκρα του σφουγγαριού ανάμεσα στα δάχτυλα, ακουμπούσες τη ράχη του μικρού σφουγγαριού στην πυκνόρρευστη μάζα του χρώματος που επιθυμούσες, για να πάρεις μια μικρή ποσότητα. Κατόπιν έπρεπε να χτυπήσεις το σφουγγαράκι μερικές φορές κατακόρυφα (παφ-παφ, απ' όπου προέρχεται και η ονομασία) επάνω σε άλλο σημείο του πιάτου, για να φύγει το περισσευούμενο (το πολύ) χρώμα. Αμέσως μετά άρχιζες να χτυπάς το σφουγγαράκι στις εγκοπές (ανοίγματα) της ζελατίνας της εικόνας, με κατακόρυφες μικρές αλλά δυνατές κινήσεις (πάφ-πάφ). Έτσι εμποτιζόταν με χρώμα μόνο το κομμάτι του υφάσματος που αντιστοιχούσε στις τρύπες της ζελατίνας. Η ποσότητα χρώματος επάνω στο σφουγγαράκι δεν έπρεπε να είναι υπερβολικά μεγάλη, γιατί τότε θα απλωνόταν το χρώμα και πέρα από το υπόδειγμα (ζελατίνα). Μόλις τελείωνες, μετέφερες τη ζελατίνα σ' ένα νιπτήρα. Με ένα άλλο σφουγγάρι μουσκεμένο στο νερό άρχιζες, πάλι με μικρές δυνατές κατακόρυφες κινήσεις (παφ-παφ), να την πλένεις και να αφαιρείς το χρώμα που περίσσευε. Δεν επιτρεπόταν οι κυκλικές κινήσεις του σφουγγαριού επάνω στην επιφάνεια (όπως θα ήταν το φυσικό), γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να σχιστεί η κομμένη ζελατίνα και πέρα από τα ανοίγματα. Κατόπιν άπλωνες την πλυμένη ζελατίνα επάνω σε μια πετσέτα και με την άκρη της κάνεις πάλι κατακόρυφες παλινδρομικές κινήσεις (παφ-παφ), όχι οριζόντιες κυκλικές, για να τη στεγνώσεις. Στη συνέχεια έπαιρνες τη ζελατίνα Β της εικόνας και διάλεγες τι χρώμα ήθελες να βάλεις. Όταν τελείωνες, έκανες το ίδιο και με την ζελατίνα C. Η μόνη δέσμευση ήταν ότι έπρεπε να ξεκινάς πρώτα με τα ανοιχτά χρώματα και μετά να συνεχίζεις με τα πιο σκούρα. Κατόπιν το ένδυμα έπρεπε να παραμείνει περίπου 24 ώρες για να στεγνώσει, ώστε τα χρώματα να γίνουν ανεξίτηλα. Εκτός από τα σχέδια μπορούσες να γράψεις και γράμματα (π.χ. Maldives, ονόματα ανθρώπων κ.λπ.).

Αγόρασα ένα λευκό T-shirt και στρώθηκα στη δουλειά. Διάλεξα ως σχέδιο μια θαλάσσια χελώνα και το όνομα Maldives. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό!

Μετά το δείπνο ξάπλωσα σε μια αναπαυτική ξαπλώστρα, για να ξεκουραστώ ύστερα από μια τόσο γεμάτη μέρα. Άκουγα το απαλό θρόισμα των φύλλων των φοινικόδενδρων, που μετακινούσε η θαλάσσια αύρα, να σμίγει με τον μακρινό απόηχο της μουσικής από το βραδινό "σόου" του κλαμπ. Τελικά, το ότι έχασα το πλοιαράκι για τη κατάδυση μου βγήκε μάλλον σε καλό...

Ολόγυρα από την πισίνα υπήρχαν ψηλοί φοίνικες, φωτισμένοι πολύ διακριτικά. Οι προβολείς ήταν στο έδαφος και δεν φαίνονταν. Το φως έφθανε στη δέσμη των φύλλων και τη φώτιζε απαλά. Η πισίνα σε "δρόσιζε" ψυχολογικά και με το γαλάζιο χρώμα της και με τον ήχο των νερών που ξεχείλιζαν και κυλούσαν προς τη γειτονική θάλασσα, σχηματίζοντας ένα μικρό καταρράκτη. Η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη, η υγρασία ελάχιστη.

Άναψα την πίπα μου κι απόλαυσα το άρωμα του καπνού. Ήταν η πιο ήρεμη στιγμή της ημέρας. Κοίταξα τον ουρανό που ήταν γεμάτος ασυνήθιστα λαμπερά αστέρια, ίσως επειδή ο αέρας ήταν πεντακάθαρος, αφού δεν υπήρχαν εργοστάσια, μηχανήματα κι αυτοκίνητα, ίσως πάλι επειδή οι Μαλδίβες βρίσκονται στον ισημερινό. Το υποβλητικό τοπίο ολόγυρα δημιουργούσε τη σαγηνευτική μαγεία της τροπικής νύχτας.

Η μεγάλη αναποδιά

Δευτέρα, 30.10.2000

Αφού είχα πια προσαρμοστεί στις συνθήκες των καταδύσεων κι είχα εξοικειωθεί με τις συνήθειες και τους ανθρώπους, αποφάσισα να πάρω μαζί μου και τον υποβρύχιο φωτογραφικό εξοπλισμό μου. Δυστυχώς, στην πρώτη φωτογραφία που πήγα να τραβήξω το φλας δεν άναψε. Ξαναδοκίμασα. Και πάλι τίποτε. Κοίταξα κάπως πιο προσεκτικά και είδα μέσα στον φακό της υποβρύχιας φωτογραφικής μηχανής μου Nikonos νερά! Με έπιασε ανατριχίλα. Σε κλάσμα του δευτερολέπτου συνειδητοποίησα τις συνέπειες. Αυτό σήμαινε πρώτα-πρώτα ότι δεν θα είχα καμία υποβρύχια φωτογραφία απ' αυτό το ταξίδι και σχεδόν σίγουρη καταστροφή της μηχανής, που μαζί με το ευρυγώνιο φακό της κ.λπ. κόστιζε τότε πάνω από ένα εκατομμύριο δραχμές (περίπου 3.000€). Στενοχωρήθηκα, εκνευρίστηκα και μ' έπιασε ταχυπαλμία, με αποτέλεσμα να καταναλίσκω αέρα με φοβερό ρυθμό. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να φιλοσοφήσω το ατύχημα.

«Δεν πειράζει, η μηχανή μου θα πάει για το 'μουσείο υποβρύχιου εξοπλισμού' και 'γώ κάποια άλλη φορά θα τραβήξω φωτογραφίες», έλεγα στον εαυτό μου. «Το βασικό είναι να είμαι υγιής, ώστε να μπορώ να ταξιδεύω και να καταδύομαι».

Για να παρηγορηθώ σκεφτόμουν πόσο πιο άνετες θα ήταν οι καταδύσεις μου στις Μαλδίβες, αφού δεν θα είχα τον "μπελά" και τα βάρη της υποβρύχιας φωτογράφησης…

Ο βυθός δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρων και δεν έβλεπα τίποτε το συνταρακτικό που θα ήταν θέμα άξιο για φωτογράφηση. Έτσι, δεν στενοχωριόμουν που η φωτογραφική μου αχρηστεύτηκε. Ακριβώς τη στιγμή που τα σκεφτόμουν αυτά, είδα ένα θέαμα που ποτέ στα σχεδόν 30 χρόνια καταδύσεων δεν είχα αντικρίσει. Μια μεγάλη, θαλάσσια χελώνα δάγκωνε με μανία κι έκοβε μεγάλα κομμάτια από ένα σκληρό κοράλλι με τα δόντια της. Όσες θαλάσσιες χελώνες είχα δει μέχρι τότε, μόλις έβλεπαν δύτες έσπευδαν να εξαφανισθούν, κολυμπώντας ταχύτατα (αντίθετα από τις χελώνες της ξηράς, που είναι φοβερά αργές). Με πολλή δυσκολία είχα καταφέρει να τις φωτογραφίσω από μακριά. Αυτή καθόταν ανενόχλητη και συνέχιζε το γεύμα της. Μασούσε το κοράλλι, έφτυνε το σκληρό μέρος και κατάπινε το μαλακό. Για να διευκολύνει την κατάποση σήκωνε το κεφάλι της ψηλά κι έκανε απότομες κινήσεις με τον χοντρό λαιμό της, για να βοηθήσει τα ογκώδη κομμάτια τροφής να κατέβουν προς το στομάχι της. Το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το απαθανατίσω... Την αφήσαμε να συνεχίσει το γεύμα της και προχωρήσαμε. Όπως έμαθα αργότερα, οι χελώνες αρκετά χρόνια πριν είχαν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενο είδος. Γι' αυτό είχαν πολλαπλασιασθεί πολύ και δεν φοβούνταν τους δύτες, όπως αλλού. Την προηγούμενη φορά στις Μαλδίβες δεν είχα την τύχη να δω ούτε μία για δείγμα. Τ' άλλα ενδιαφέροντα που είδαμε στην κατάδυση αυτή ήταν ένας μικρός καρχαρίας, ένα μεγάλο manta κι ένα κοπάδι κίτρινα ψάρια.

Επιστρέφοντας, η πρώτη μου δουλειά ήταν να πλύνω τη Nikonos με άφθονο νερό, για να φύγουν τ' αλάτια. Μετά την έβαλα να στεγνώσει κάτω από τον ανεμιστήρα οροφής, που δούλευε στην πιο μεγάλη ταχύτητα. Άρχισα κατόπιν ν' αναζητώ οινόπνευμα για να την εμβαπτίσω, ώστε να έχω ελπίδες να την σώσω. Πρώτα πήγα στο φωτογραφικό εργαστήριο και αμέσως μετά στο ιατρείο. Δυστυχώς, δεν υπήρχε ούτε σταγόνα, γιατί στις μουσουλμανικές χώρες απαγορεύεται τελείως το αλκοόλ. Για απολύμανση των πληγών χρησιμοποιούν άλλα μέσα.

Στην απογευματινή κατάδυση πήγαμε στην περιοχή Furana Thila. Στο σημείο αυτό ήταν το πέρασμα ανάμεσα σε δυο κοραλλιογενή νησιά και γι' αυτό το ρεύμα ήταν πολύ ισχυρό. Σε αντάλλαγμα της δυσκολίας αυτής η θαλάσσια ζωή ήταν πολύ πλούσια. Είδαμε 2 μεγάλους τόνους, ένα barracuda σε αρκετή απόσταση, μια τεράστια χελώνα κι ένα manta. Δυστυχώς, η ορατότητα δεν ήταν καλή. Από την μια ήταν η θολούρα του αιωρούμενου πλαγκτόν κι από την άλλη η σκοτεινιά, επειδή κάποιο σύννεφο σκίαζε τον ήλιο. Όλα τα μεγάλα ψάρια μας προσπερνούσαν, αδιαφορώντας τελείως για μας. Μόνο η χελώνα μάς πλησίασε, τελείως άφοβη και ποζάριζε σαν φωτομοντέλο.

Προς το τέλος της κατάδυσης έκανα μία δοκιμή: Έδωσα το βάρος ενός κιλού, που είχα βάλει σε μια τσέπη της στολής μου, στον dive-master κι έτσι έμεινα με 5 αντί 6 κιλά. Η δοκιμή πέτυχε, γιατί και με 5 κιλά παρέμεινα στον βυθό, βεβαίως με τον ρυθμιστή πλευστότητας (BC) χωρίς καθόλου αέρα. Έτσι αποφάσισα από την επομένη να χρησιμοποιώ στις καταδύσεις μόνον 5 κιλά.

Το βραδάκι πήγα στο εργαστήριο παφ-παφ, για να πάρω το T-shirt με την θαλάσσια χελώνα, που είχα αφήσει για να στεγνώσει και να φτιάξω ένα καινούργιο. Θα έχει την εικόνα ενός δύτη και μιας γοργόνας.

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr