Σεισμοί Λευκάδας

Μια άγρια παρένθεση σ' ένα ήρεμο ταξίδι

Τετάρτη, 13.8.2003

Τον Αύγουστο του 2003 ήμουν προσκεκλημένος σε μια μικρή κρουαζιέρα, στα νησιά του Ιονίου Πελάγους, με τη θαλαμηγό Mitsomar. Μετά τους Παξούς, αποφασίσαμε να πάμε για κολύμπι στις δυτικές ακτές της Λευκάδας και συγκεκριμένα σε μια ερημική παραλία νότια του χωριού Καλαμίτσι (αρκετά βορειότερα της νησίδας Σέσουλα).

Αν και δεν έφθανε δρόμος μέχρις εκεί, μερικοί ξένοι επισκέπτες είχαν πάει και είχαν κατασκηνώσει, γιατί η παραλία είναι πολύ όμορφη. Ακριβώς από πάνω της, όμως, υψώνεται ένα βουνό με πάρα πολύ απότομες πλαγιές.

Παρατηρώντας το, είδα έναν πελώριο ογκόλιθο που βρισκόταν πολύ ψηλά, ακριβώς επάνω (σε ευθεία νοητή γραμμή) από μία σκηνή. Σκέφθηκα ότι, αν τυχόν γινόταν σεισμός, ήταν πολύ πιθανό να ξεκολλούσε αυτός ο τεράστιος βράχος, να έπεφτε επάνω στη σκηνή και να τη συνέθλιβε τελείως. Οι ένοικοί της δεν θα είχαν την παραμικρή ελπίδα να επιζήσουν. Στην παραλία, μάλιστα, υπήρχαν πολλοί βράχοι και κοτρόνες που είχαν ήδη αποκολληθεί και κυλήσει μέχρι εκεί σε κάποιες προηγούμενες κατολισθήσεις.

Το συζήτησα με την παρέα μου και όλοι συμφώνησαν, ότι ο ογκόλιθος αυτός ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος. Υποθέσαμε, μάλιστα, ότι οι άνθρωποι στην ακτή ίσως να μην είχαν στρέψει ποτέ το βλέμμα τους τόσο ψηλά, ώστε να τον δουν. Μία κυρία της συντροφιάς μας κολύμπησε μέχρι την ακτή και μετέφερε στους ξένους τους φόβους μας. Ήταν όλοι γυμνιστές, που είχαν μάλλον ενοχληθεί από την παρουσία μας. Δεν έδειξαν να παίρνουν τους φόβους μας στα σοβαρά. Λίγο αργότερα αποπλεύσαμε και πήγαμε στο λιμανάκι της Βασιλικής, ένα χωριουδάκι που βρίσκεται στο νότιο μέρος του νησιού.

Το σκίρτημα του Εγκέλαδου

Πέμπτη, 14.8.2003

Το πρωί ξύπνησα νωρίς κι έκανα μία μεγάλη βόλτα στην πόλη και στη γειτονική πλαζ. Την ώρα που επέστρεφα από την άσφαλτο προς τη Βασιλική, ακριβώς στις 8:15, έγινε ο φοβερός σεισμός. Το έδαφος χόρευε κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μου! Με τρομερή προσπάθεια και μεγάλη δυσκολία κατόρθωσα να κρατηθώ όρθιος! Ο σεισμός συνοδευόταν και από μία απαίσια υπόκωφη βοή… Σχεδόν αμέσως άρχισαν να ηχούν δαιμονισμένα οι σειρήνες των διάφορων συναγερμών. Ξαφνιάστηκα, συγκλονίστηκα αλλά δεν τρόμαξα πολύ, γιατί γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν κινδύνευα. Τριγύρω μου, στο σημείο όπου βρισκόμουν, δεν υπήρχαν σπίτια, παρά μόνο οικόπεδα. Το ταρακούνημα, όμως, ήταν φοβερό και τα πάντα κινούνταν ολόγυρα. Τα διάφορα ζώα άρχισαν να ουρλιάζουν τρομαγμένα...

Λίγο πιο πέρα περπατούσε μία γυναίκα. Την είδα να τρέχει και να φωνάζει αλαφιασμένη: «τα παιδιά μου, τα παιδιά μου!». Προσπάθησα να την καθησυχάσω, δείχνοντάς της τα κτίρια τριγύρω, που φαίνονταν ανέπαφα. Δεν άκουγε τίποτα ούτε πειθόταν με λόγια. Συνέχισε να τρέχει σε έξαλλη κατάσταση. Μεγάλοι και μικροί είχαν πεταχτεί μισόγυμνοι από τα σπίτια και τα ξενοδοχεία στο δρόμο. Παιδάκια και μωρά έκλαιγαν τρομαγμένα. Η αγωνία ήταν φανερή στο πρόσωπο όλων. Και με το δίκιο τους!

Ο σεισμός αυτός έγινε αφορμή να ανακαλέσω στη μνήμη μου το φοβερό χτύπημα του Εγκέλαδου που είχε καταστρέψει και ισοπεδώσει σχεδόν τελείως τέσσερα Ιόνια νησιά το 1953! Τότε έκανε διακοπές εκεί ένας θείος μου με την οικογένεια του. Πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να πληροφορηθούμε ότι ήταν σώοι...

Μπαίνοντας στην πόλη αντίκρισα παντού ζημιές, αλλά ευτυχώς μικρές. Στα καταστήματα είχαν πέσει από τα ράφια ένα σωρό πράγματα κι είχαν σπάσει. Στα δάπεδα των supermarket υπήρχαν πάμπολλα σπασμένα μπουκάλια με κρασί, αναψυκτικά, κ.ά. Ευτυχώς, τα κτίρια δεν είχαν πάθει μεγάλες ζημιές, γιατί όλα όσα χτίστηκαν μετά από τους σεισμούς του 1953 είναι αντισεισμικά.

Στους δρόμους είχαν πέσει ένα σωρό γλάστρες από τα μπαλκόνια, γυάλινες μπάλες από τα φωτιστικά... Παντού επικρατούσε μεγάλη αναταραχή, αγωνία και φόβος για πιθανούς μετασεισμούς.

Ο κόσμος αντάλλασε τις λιγοστές πληροφορίες που διέθετε. Ο δρόμος προς τη Χώρα είχε κλείσει από μεγάλες κατολισθήσεις και η κυκλοφορία είχε διακοπεί. Κάποιος είπε ότι, καθώς κολυμπούσε στη θάλασσα, είδε ένα σωρό πέτρες να πέφτουν στο νερό από τις γειτονικές πλαγιές και βγήκε αμέσως στην παραλία κατατρομαγμένος.

Μόνο στο camping ήταν σχετικά ήρεμα, γιατί οι σκηνές και τα τροχόσπιτα δεν κινδύνευαν, βέβαια, να καταρρεύσουν. Υπήρχε γενική διακοπή ρεύματος, αλλά ευτυχώς ήταν ημέρα κι έτσι δεν χρειαζόταν φωτισμός. Σκέφτηκα πως αν τυχόν δεν αποκαθίστατο γρήγορα η βλάβη, όλα τα τρόφιμα μέσα στα ψυγεία και τους καταψύκτες θα καταστρέφονταν με την αυγουστιάτικη ζέστη…

Λίγο πιο κάτω συνάντησα έναν άνθρωπο γεμάτο αίματα στο κεφάλι και στο χέρι, αλλά ευτυχώς τα τραύματά του δεν ήταν σοβαρά. Πήγαινε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Μια γριά γυναίκα έκλαιγε και οδυρόταν, γιατί το σπίτι της είχε καταρρεύσει! Ήταν, όμως, παλιό, φτιαγμένο πριν από τους μεγάλους σεισμούς του 1953. Παρακάτω συνάντησα ένα μεγάλο αγωγό ύδρευσης που έχει σπάσει και τα νερά έτρεχαν ολόγυρα.

Όλος ο κόσμος προσπαθούσε να κάνει μία πρώτη απογραφή των ζημιών και να βάλει σε τάξη τα πράγματα. Οι Λευκαδίτες ήταν σχετικά ήρεμοι, γιατί έχουν συνηθίσει να ζουν με τη δραστηριότητα του Εγκέλαδου. Οι ξένοι, όμως, τα είχαν τελείως χαμένα. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναζήσει την εμπειρία ενός σεισμού και το αίμα τους είχε παγώσει μέσα στις φλέβες τους! Τους σεισμούς τούς γνώριζαν μόνο από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες.

Θυμήθηκα, τότε, τον μεγάλο ογκόλιθο και τους χθεσινούς φόβους μου για πιθανό σεισμό. Επαληθεύτηκαν μέσα σε λίγες ώρες! Αισθάνθηκα τύψεις, μήπως εγώ γρουσούζεψα κι έφερα την καταστροφή…

Όταν κατάφερα να επικοινωνήσω με το γραφείο μου στην Αθήνα, έμαθα ότι εκεί η δόνηση δεν είχε γίνει καν αισθητή.

Επιστροφή στο πλοίο

Ήθελα να τηλεφωνήσω σ' έναν ναύτη που του είχα δώσει, μάλιστα, και τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου μου, για να με ειδοποιήσει σε περίπτωση όπου τυχόν το κότερο έφευγε νωρίτερα. Αλλά, πλησιάζοντας στο λιμάνι, είδα έκπληκτος το κότερο να έχει λύσει τους κάβους, να έχει μαζέψει τις άγκυρες και να φεύγει! Η χαριστική βολή ήταν όταν είδα ν' ανεβάζουν στο κατάστρωμα και το βοηθητικό φουσκωτό ταχύπλοο, το οποίο θα μπορούσε να με μεταφέρει από την προκυμαία στο πλοίο! Πριν βγω στην ακτή για το μεγάλο και, όπως αποδείχθηκε, πολύ επεισοδιακό μου περίπατο είχα ενημερώσει ότι θα πήγαινα περίπατο στην παραλία. Φαίνεται, όμως, ότι μέσα στη μεγάλη αναταραχή και τον πανικό με τον φοβερό σεισμό όλοι με είχαν ξεχάσει τελείως!

Δεν πτοήθηκα απ' αυτήν την αναπάντεχη, δυσάρεστη κατάσταση στην οποία βρέθηκα, γιατί είχα στο ενεργητικό μου δύο προηγούμενες, πολύ χειρότερες εμπειρίες και μάλιστα σε ξένες χώρες, χωρίς τηλέφωνο και χωρίς χρήματα. Η πρώτη φορά ήταν στην τότε Γιουγκοσλαβία (το 1960) και τη δεύτερη στην τότε Βιρμανία (το 1974).

Είχα μαζί μου το κινητό μου και τους αριθμούς τηλεφώνου του σκάφους και του πλοιάρχου. Δυστυχώς, όμως, στάθηκε αδύνατο να επικοινωνήσω, γιατί όλα τα τηλέφωνα είχαν "πάρει φωτιά" μετά το σεισμό, καθώς όλοι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους. Είχε γίνει τηλεφωνικό "black out", καθώς όλα τα δίκτυα τελείως υπερφορτωμένα, όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 1999 στην Αθήνα, μετά από τον σεισμό.

Φώναζα, σφύριζα, έκανα απεγνωσμένα νοήματα κουνώντας γρήγορα το καπέλο μου, για να με δουν από το πλοίο, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Συνειδητοποίησα τότε ότι βρισκόμουν ανάμεσα σε πολλά ιστιοπλοϊκά σκάφη και ότι τα κατάρτια και τα ξάρτια τους με κάλυπταν, οπότε ήταν δύσκολο να με διακρίνουν από το κότερο. Έτρεξα αμέσως στην αποβάθρα του λιμανιού, εκεί όπου ήταν μέχρι πριν από λίγη ώρα δεμένο το σκάφος Mitsomar. Το μέρος αυτό ήταν τώρα απολύτως ελεύθερο και φαινόμουν πιο εύκολα.

Και πραγματικά εκεί, καθώς ήμουν μόνος και ξεχώριζα, με αντιλήφθηκαν γρήγορα. Ξανακατέβασαν τη βάρκα και την έστειλαν προς την κατεύθυνση όπου βρισκόμουν.

Αφού ησύχασα, άρχισα να κοιτάζω τριγύρω μου και είδα ότι το χοντρό μπετόν της αποβάθρας έχει σκιστεί στα δύο σε διάφορα σημεία! Ο σεισμός έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα πλάτους περίπου 20 εκατοστών! Ένα κομμάτι της προκυμαίας είχε βουλιάξει… Επειδή η βάρκα ήταν αρκετά χαμηλότερη από την προκυμαία, πήγα στο σημείο όπου το μπετόν είχε κλίση για να δημιουργείται ράμπα, στην οποία ακουμπούσε ο καταπέλτης των φέρι-μπόουτ.

Όταν, επιτέλους, ανέβηκα στο σκάφος, μου ζήτησαν συγνώμη που με ξέχασαν. Κάτω από συνθήκες πανικού ήταν επόμενο να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο. Τις πρώτες στιγμές, λόγω της φοβερής δόνησης και του βουητού, είχαν πιστέψει ότι επρόκειτο για έκρηξη βόμβας!

Αμέσως μετά αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε πληροφορίες και εμπειρίες. Εγώ τους ενημέρωσα για τις ζημιές και την κατάσταση στην πόλη κι εκείνοι μου περιέγραψαν τι έζησαν επάνω στο πλοίο και τα δικά τους συναισθήματα.

Μου περιέγραψαν ότι ολόκληρο το σκάφος τρανταζόταν, συγκλονιζόταν και αναπηδούσε συνεχώς, επί πολλά δευτερόλεπτα. Η εμπειρία αυτή δεν έμοιαζε καθόλου με το σκαμπανέβασμα και τους κλυδωνισμούς από θαλασσοταραχή. Το πλοίο χόρευε κι όλο το σκαρί του έβγαζε φοβερούς τριγμούς και πρωτόγνωρους ήχους από τις ισχυρές δονήσεις! Όσοι κοιμούνταν ξύπνησαν, ξαφνιασμένοι και έντρομοι. Εκείνοι που είχαν ναυτική πείρα κατάλαβαν αμέσως ότι δεν επρόκειτο ούτε για σύγκρουση ούτε για προσάραξη σε ξέρα. Έμοιαζε είτε με έκρηξη βόμβας είτε με σεισμό!

Οι πέτρινοι καταρράκτες

Αφού ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των εμπειριών, ξεκινήσαμε για τις δυτικές ακτές. Παρακάμψαμε το ακρωτήριο Δουκάτο και κατευθυνθήκαμε στην παραλία Εγκρεμνοί (αρκετά νότια του νησιού Σέσουλα), η οποία βρίσκεται νοτιότερα από το χωριό Αθάνι.

Στην επιφάνεια της θάλασσας υπήρχε απλωμένο παντού ένα στρώμα λεπτής σκόνης. Καθώς πλησιάζαμε στην ακτή, μας έκαναν απεγνωσμένα νοήματα οι ελάχιστοι άνθρωποι, που προφανώς είχαν διανυκτερεύσει εκεί. Ζητούσαν βοήθεια γιατί είχαν τραυματίες από κατολισθήσεις που είχαν σημειωθεί όταν υλικά αποκολλήθηκαν από το σχεδόν κατακόρυφο βουνό που υψώνεται πάνω από την πλαζ. Ο ένας είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι του. Τα αίματα έτρεχαν ποτάμι. Άλλοι είχαν σπασμένα χέρια… άλλοι πόδια…

Επάνω στην αμμουδιά είδα πολλές κοτρόνες και πέτρες, που μόλις είχαν ροβολήσει από ψηλά. Εκείνη τη στιγμή κατέφθασε κι ένα μικρό ταχύπλοο σκάφος του Λιμενικού Σώματος, το οποίο μέσω του ραδιοτηλεφώνου VHF ειδοποίησε να έλθει γρήγορα ένα μεγαλύτερο πλοιάριο με γιατρό, για να παραλάβει τους τραυματισμένους. Το δεύτερο σκάφος βρισκόταν ήδη στην περιοχή κι έτσι ήλθε πολύ γρήγορα.

Ίσως ο σεισμός αυτός να είναι ο μοναδικός που προκάλεσε περισσότερα θύματα στο ύπαιθρο απ' ό,τι στις πόλεις! Και θα ήταν ασφαλώς ακόμη πιο πολλά αν συνέβαινε μεσημέρι, όταν όλες οι παραλίες θα ήταν γεμάτες κόσμο.

Το ταχύπλοο Me Lissa, το βοηθητικό σκάφος του δικού μας, ανέλαβε ν' απομακρύνει απ' αυτήν την επικίνδυνη παραλία και να μεταφέρει γρήγορα στη Βασιλική τ' άτομα που δεν είχαν τραυματιστεί.

Όση ώρα γίνονταν οι διάφορες συνεννοήσεις και η παραλαβή τραυματιών και κατασκηνωτών, εμείς παραμέναμε στο πλοίο. Από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση πληροφορηθήκαμε ότι ο σεισμός είχε ένταση 6,4 Ρίχτερ και ότι οι σεισμολόγοι τοποθέτησαν το επίκεντρό του στο θαλάσσιο χώρο περίπου 30 χιλιόμετρα δυτικά της Λευκάδας, δηλαδή πολύ κοντά στο σημείο όπου βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο επίκεντρο είχε δημιουργήσει και τον ισχυρό σεισμό του Απριλίου του 1948 (έντασης τότε 6,5 Ρίχτερ).

Παράλληλα παρακολουθούσαμε τις κινήσεις στην ακτή. Κάποια στιγμή άκουσα κάτι πολύ περίεργους θορύβους από την πλευρά του βουνού. Παρατηρώντας προσεκτικότερα, είδα ότι από ένα στενό "λούκι" στην απότομη πλαγιά κατηφόριζε ένας χείμαρρος από πέτρες, χαλίκια και λευκά χώματα. Τη στιγμή που όλα αυτά τα υλικά προσέκρουσαν με πάταγο στο επίπεδο της αμμουδιάς, σηκώθηκε ψηλά ένα πυκνό σύννεφο άσπρης σκόνης! Ήταν ένας αληθινός καταρράκτης από στερεά υλικά, τα οποία έπεσαν από μεγάλο ύψος και κατακρημνίστηκαν με φοβερή ορμή.

Αυτό το εντυπωσιακότατο φαινόμενο το έχω ξαναδεί σ' ένα πολύ μακρινό σημείο της Γης. Αναφέρομαι στους καταρράκτες λευκής άμμου που δημιουργούνται μερικές φορές βαθιά στον βυθό της θάλασσας κοντά στο Cabo San Lucas (στη Baja California του Μεξικό). Εκεί, σε πολλά σημεία ο αμμώδης βυθός είναι τόσο επικλινής, που η άμμος με την παραμικρή δόνηση ή από το κύμα που φτάνει μέχρι βαθιά αρχίζει να κατρακυλάει προς τα κάτω, δημιουργώντας έναν ιδιόρρυθμο καταρράκτη μέσα στη θάλασσα!

Ελέγχοντας και την υπόλοιπη απόκρημνη ακτή διαπίστωσα ότι υπήρχαν και σε άλλα σημεία στενές χαράδρες με καταρράχτες από πέτρες και χώματα. Εκεί όπου τελείωνε το κάθε "λούκι" είχε ήδη σχηματιστεί επάνω στην αμμουδιά ένας σωρός υλικών, δηλαδή ένα βουναλάκι ύψους τουλάχιστον ενάμιση μέτρου!

Όλα αυτά που παρατηρούσαμε συνέβαιναν περίπου δυόμιση ώρες μετά τον πρώτο μεγάλο σεισμό! Οι κατολισθήσεις προκαλούνταν και συντηρούνταν από πολλές και αλλεπάλληλες μετασεισμικές δονήσεις, μικρότερης έντασης. Αν την ώρα που το έδαφος ήταν σχεδόν ακίνητο δημιουργούνταν τέτοιοι καταρράκτες στερεών υλικών, μπορεί να φανταστεί κανείς τον τρομερό καταιγισμό βράχων και λίθων που έγινε κατά τη διάρκεια της ισχυρότατης δόνησης και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή ένδειξη!

Οι ταλαίπωροι Έλληνες και ξένοι που βρέθηκαν στις ακτές την ώρα του σεισμού είχαν σοκαριστεί σε τέτοιο βαθμό που δεν σκέπτονταν ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να απομακρυνθούν από τα σημεία όπου "έβρεχε" κοτρόνες, πέτρες και χώματα!

Ευτυχώς, όμως, τους παρέλαβαν και τους απομάκρυναν πολύ γρήγορα τα διάφορα πλωτά μέσα, γιατί σ' αυτές τις απόκρημνες περιοχές δεν φθάνει αμαξιτός δρόμος, ίσως ούτε καν μονοπάτι.

Οι δονήσεις στη θάλασσα

Λίγο αργότερα ήρθε η εντολή από το Κεντρικό Λιμεναρχείο ν' απομακρυνθούν, το ταχύτερο, όλοι οι λουόμενοι και τα πλοιάρια από τις πολύ επικίνδυνες δυτικές ακτές του νησιού. Θέλαμε πολύ να προχωρήσουμε βορειότερα μέχρι την παραλία όπου είχαμε κολυμπήσει την προηγούμενη μέρα, για να δούμε τι απέγινε με τον τεράστιο ασταθή ογκόλιθο. Αν τυχόν είχε κατρακυλήσει, όχι μόνο θα είχε σκοτώσει όλους τους ένοικους της σκηνής, αλλά δεν θα είχε απομείνει το παραμικρό ίχνος τους. Αν είχε συμβεί, η κατάληξη θα ήταν ολέθρια, εκτός κι εάν οι ένοικοι είχαν εισακούσει τη συμβουλή μας και είχαν μετακινηθεί εγκαίρως. Το Λιμεναρχείο, όμως, είχε απαγορεύσει να πάμε μέχρις εκεί.

Σε λίγα λεπτά αναχωρήσαμε από τους Εγκρεμνούς και πήγαμε στο Μεγανήσι, ένα νησάκι που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της Λευκάδας, την ανατολική. Αφού αγκυροβολήσαμε, συνέβησαν δύο ισχυροί μετασεισμοί, έντασης περίπου 5,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Το σκάφος αναπήδησε με πολλούς τριγμούς, τόσο που νόμιζε κανείς ότι θα διαλυθεί! Μετά από κάποια δευτερόλεπτα ηρέμησε πάλι.

Έτσι, είχα κι εγώ την "ευκαιρία" να βιώσω το παγερό συναίσθημα που δημιουργούν οι ισχυροί σεισμοί στους επιβάτες των πλοίων, δηλαδή αυτό που δεν είχα νιώσει όταν βρισκόμουν στην ξηρά κατά τον κύριο σεισμό. Πιστεύω, πάντως, ότι όσο πιο ρηχά είναι τα νερά στο σημείο όπου βρίσκεται ένα σκάφος, τόσο εντονότερα αισθητός γίνεται ο σεισμός. Στα ρηχά οι δονήσεις του στερεού φλοιού της Γης φθάνουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα στην επιφάνεια του νερού.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα φοβερά παλιρροϊκά κύματα tsunami, τα οποία δημιουργούνται από πολύ ισχυρές εκρήξεις ηφαιστείων ή υποθαλάσσιους σεισμούς. Στην ανοιχτή θάλασσα περνούν τελείως απαρατήρητα, ενώ κοντά στις ακτές δημιουργούν γιγαντιαία κύματα, ύψους αρκετών δεκάδων μέτρων και προξενούν απίστευτες καταστροφές, όπως και πολλά θύματα…

Σημείωση

Η παρουσίαση των ζημιών στη Βασιλική από τα κανάλια της τηλεόρασης ήταν τελείως υπερβολική. Είχα διασχίσει το χωριό από τη μια άκρη έως την άλλη και έχω προσωπική γνώμη. Νόμιζα, λοιπόν, ότι περιέγραφαν άλλο μέρος!

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr