Φαράγγι Κολοπανούς

Η διαδρομή με τις πυγολαμπίδες

Παρασκευή, 11.6.2004

Ξεκίνησα από την Αθήνα κάπως αργά, στις 5 το απόγευμα, γιατί έπρεπε να συγκεντρώσω όλο τον εξοπλισμό του canyoning (κράνος, ζώνη, ειδικά παπούτσια, στολή από neopren, στεγανή φωτογραφική μηχανή κι ένα σωρό άλλα υλικά), καθώς ήταν η πρώτη εξόρμηση της σεζόν για διάσχιση φαραγγιού.

Νύχτωσε λίγο πριν φθάσω στα στενά των Τεμπών. Πλησιάζοντας προς το χωριό Καρίτσα, στις ανατολικές πλαγιές του Κίσσαβου μέσα στο δάσος, συνάντησα πάμπολλες πυγολαμπίδες, όχι μόνο στο έδαφος αλλά και στον αέρα! Έλαμπαν κι έσβηναν ξαφνικά στο σκοτάδι. Ήταν ένα φαντασμαγορικό και σπάνιο θέαμα, αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να σταματήσω για να το απολαύσω, επειδή είχα ήδη καθυστερήσει στο ραντεβού μου.

Την προηγούμενη φορά που είχα αντικρίσει ένα παραπλήσιο θέαμα, ήταν πριν από πάρα πολλά χρόνια στα νησιά Γκαλάπαγκος (αυτός είναι ο σωστός τονισμός του ονόματος), τα οποία βρίσκονται στον Ειρηνικό Ωκεανό, κοντά στον Ισημερινό και ανήκουν στο κράτος του Εκουαδόρ. Εκεί έκανα μία πολυήμερη κρουαζιέρα μ' ένα μικρό ιστιοφόρο σκάφος. Κάποιο βράδυ τραβούσαμε κουπί για να πάμε με τη βαρκούλα dinghy σ' ένα γειτονικό σκάφος. Κάθε κίνηση του κουπιού άφηνε μέσα στη θάλασσα ένα φωτεινό ίχνος! Αυτό εδημιουργείτο από πληθώρα μικροοργανισμών που βρίσκονταν μέσα στο νερό, ένα σπάνιο είδος πλαγκτόν, που καθώς ενοχλείτο από την κίνηση των κουπιών άρχιζε να εκπέμπει ένα αμυδρό, διάχυτο φως. Σιγά-σιγά το φως ξεθώριαζε μέχρι να σβήσει τελείως, όταν οι μικροοργανισμοί ξανάβρισκαν την ησυχία τους.

Ανάλογο θέαμα δημιουργούσε και η έλικα της εξωλέμβιας μηχανής. Άφηνε ξοπίσω της μια μακριά, φωτεινή ουρά, σαν πυκνό Γαλαξία ή σαν λευκό ποτάμι, μέσα στην ολοσκότεινη θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται επιστημονικά bioluminescence (=βιοφωταύγεια). Εκτός από τις πυγολαμπίδες, παρατηρείται σε ορισμένα ψάρια, μύκητες, βακτηρίδια και μικροοργανισμούς. Αυτή η εκπομπή ορατού φωτός από ζώντες οργανισμούς είναι αποτέλεσμα βιοχημικής οξείδωσης της ουσίας luciferin.

Το ξυλόσπιτο στο δάσος με τις καστανιές

Το ραντεβού μου με τον Βασίλη και τη γυναίκα του ήταν στο (τότε) καινούργιο ξενοδοχείο «Δοχός», που βρισκόταν στην είσοδο της Καρίτσας. Έφθασα στις 9:30 το βράδυ. Καθίσαμε στην αυλή που είχε υπέροχη θέα προς την παραλία και το Αιγαίο Πέλαγος. Επρόκειτο για έναν καταπληκτικά ωραίο εξώστη, που μόνο αυτός θα έφθανε για να δικαιολογήσει μία διαμονή εκεί. Εμείς, όμως, σε λίγο αναχωρήσαμε, γιατί θα διανυκτερεύαμε σ' ένα σπιτάκι που είχε φτιάξει πρόσφατα ο Βασίλης μέσα στο δάσος.

Αρχικά, προχωρήσαμε σε ασφάλτινο δρόμο και κατόπιν συνεχίσαμε σε στενούς, δασικούς χωματόδρομους. Η βλάστηση τριγύρω ήταν φοβερά πυκνή. Είδαμε και πάλι το υπέροχο θέαμα με τα εκατοντάδες φωτάκια από τις πυγολαμπίδες (που ο λαός συνήθως ονομάζει κωλοφωτιές). Είναι τα μικροσκοπικά και βραχύβια πυροτεχνήματα της φύσης...

Ο Βασίλης είχε αγοράσει μία μεγάλη έκταση με καστανιές, που στην περιοχή ονομάζεται κασταναριό. Έφτιαξε εκεί ένα πολύ γραφικό ξύλινο σπιτάκι για την εκμετάλλευση των καστανιών, αλλά και για να το χρησιμοποιεί ως βάση για την εξερεύνηση των υπέροχων φαραγγιών του Κισσάβου. Το σπιτάκι βρισκόταν σε μία ωραιότατη περιοχή, μέσα στο πυκνό δάσος των γιγαντιαίων καστανόδενδρων. Από τη βεράντα του η θέα ήταν καταπληκτική. Το σπίτι διέθετε χτιστό τζάκι για το χειμώνα. Τα κρεβάτια βρίσκονταν στον εσωτερικό ημιώροφο. Έμοιαζε με εξώστη, η πρόσβαση στον οποίο γινόταν μέσω εσωτερικής, ξύλινης σκάλας, όπως στα παραδοσιακά σκυριανά σπίτια. Στην ευρύχωρη αποθήκη του φυλούσε όλο τον εξοπλισμό του canyoning και του rafting.

Σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων τριγύρω δεν υπήρχε κανένα σπίτι, ούτε ζούσαν άνθρωποι. Η απομόνωση ήταν πλήρης. Φυσικά, δεν υπήρχε δίκτυο ηλεκτρικού ρεύματος ή τηλεφώνου, παρά μόνο υγραέριο και μια μικρή ηλεκτρική γεννήτρια για τη φόρτιση των μπαταριών των τηλεφώνων κ.λπ. Ευτυχώς, στην περιοχή υπήρχε σήμα για τα κινητά.

Ο Βασίλης και η γυναίκα του, η Χαρίκλεια, είναι καλοί φίλοι κι εξαιρετικά φιλόξενοι. Φάγαμε στη βεράντα και κατόπιν αποσυρθήκαμε για ύπνο, ώστε να ξεκουραστούμε και ν' ανακτήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, η οποία προβλεπόταν αρκετά κουραστική.

Η μετάβαση

Σάββατο, 12.6.2004

Ο ανατολικός Κίσσαβος χάρη στις πολλές βροχές, την πυκνή του βλάστηση, τις βαθιές χαράδρες του και τα πολλά νερά, ακόμη και το καλοκαίρι, είναι η ιδανική Χώρα των Φαραγγιών (canyon land). Πρόκειται για τον παράδεισο του canyoning, δηλαδή της ριψοκίνδυνης και δύσκολης διάσχισης των απόκρημνων φαραγγιών, η οποία προσφέρει ωραιότατα τοπία μέσα στην παρθένα φύση. Είναι από τα ελάχιστα μέρη όπου δεν συναντά κανείς το παραμικρό ίχνος σκουπιδιών και ρύπανσης.

Το Φαράγγι Κολοπανούς ήταν το τέταρτο φαράγγι του Κισσάβου που θα κατακτούσα. Έτσι ονομάζουν οι ντόπιοι τον χείμαρρο που κυλάει στο βάθος της χαράδρας αυτής. Από 'κει πήρε το όνομά του και το φαράγγι.

Εκτός από εμάς τους τρεις που διανυκτερεύσαμε στο ξυλόσπιτο, στη εξόρμηση θα συμμετείχαν ακόμη ένα ζευγάρι και δύο νεαροί (ξαδέλφια) από τη Λάρισα. Ο μοναδικός που ερχόταν από τη μακρινή Αθήνα ήμουν εγώ. Συνολικά, δηλαδή, την ομάδα αποτελούσαν 2 κοπέλες και 5 άνδρες.

Η συνάντηση όλων των μελών έγινε σ' ένα καφενείο στο κέντρο της Καρίτσας, που διέθετε έναν εξώστη σαν μικρή πλατεία, με υπέροχη θέα προς το Αιγαίο. Το καφενείο, όμως, δεν λειτουργούσε, γιατί το πρωί ήταν η κηδεία του ιδιοκτήτη του. Ήδη είχαν συγκεντρωθεί πολλοί μαυροφορεμένοι φίλοι του νεκρού και οι τοίχοι σκεπάζονταν από ένα σωρό στεφάνια! Αυτή η μακάβρια και γρουσούζικη αρχή για μας που ετοιμαζόμασταν να κάνουμε την επικίνδυνη διάσχιση (που σημαίνει περίπου φλερτ με το θάνατο) δεν ήταν, βέβαια, το καλύτερο για να μας ανεβάσει ψυχολογικά...

Μόλις συγκεντρώθηκε όλη η ομάδα, ξεκινήσαμε, χωρίς να φάμε καν ένα γερό πρωινό για να πάρουμε δυνάμεις, όπως είχαμε σχεδιάσει.

Δεν θ' αναφέρω τον εξοπλισμό και την πλήρη τεχνική που χρησιμοποιούμε για την διάσχιση των φαραγγιών, γιατί τα έχω περιγράψει λεπτομερώς στις διηγήσεις άλλων canyoning. Θα προσθέσω μόνο ότι τα δυσκολότερα κομμάτια, που είναι τα βάραθρα, αντιμετωπίζονται με τη μέθοδο του ραπέλ (= καταρρίχηση με τη βοήθεια σκοινιών και ειδικών εξαρτημάτων). Η λέξη ραπέλ (rappel) είναι γαλλική και σημαίνει ανάκληση, επιστροφή. Έτσι ονομάζεται η τεχνική καταρρίχησης με διπλό σκοινί αγκυρωμένο στέρεα (συνήθως με ειδικά καρφιά, αλυσίδα κ.λπ.) επάνω στους βράχους. Μετά την κατάβαση και του τελευταίου μέλους της ομάδας το σκοινί ανακαλείται (αυτό εξηγεί και την ονομασία της τεχνικής), δηλαδή ξεπερνιέται από την αγκύρωση και τυλίγεται, για να χρησιμοποιηθεί στο επόμενο βάραθρο. Η αγκύρωση, όμως, παραμένει στη θέση της και ξαναχρησιμοποιείται από κάποια επόμενη ομάδα. Όταν ένα απόκρημνο φαράγγι ή σπήλαιο ή βουνοπλαγιά έχει ήδη εγκατεστημένη πλήρη σειρά αγκυρώσεων, τότε χαρακτηρίζεται ως αρματωμένο. Αυτό αποτελεί σημαντική διευκόλυνση και συνεπάγεται ταχύτερη κατάβαση.

Διασχίζοντας ειδυλλιακούς δασικούς δρόμους, φθάσαμε στην αρχή του φαραγγιού. Τα αυτοκίνητά μας ανέλαβε ένας συνεργάτης του αρχηγού μας να τα μεταφέρει στο τέρμα της διαδρομής, κατά τη διάρκεια των πολλών ωρών που εμείς θα χρειαζόμασταν για να διασχίσουμε το φαράγγι. Στο canyoning από άλλο σημείο ξεκινάς και σ' άλλο τερματίζεις. Το φαράγγι μας που θα διασχίζαμε ήταν πάρα πολύ κοντά στο Φαράγγι της Καλυψώς, που θεωρείται το αποκορύφωμα των φαραγγιών, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά και συναρπαστικό

Διασχίζοντας το φαράγγι

Στην αρχή της χαράδρας η κοίτη του ποταμού ήταν τελείως ξερή κι αυτό μας απογοήτευε λιγάκι. Σύντομα, όμως, διάφορα ρυάκια που έρχονταν από τις πλαγιές, έφερναν αρκετά νερά και ο χείμαρρος ξαναζωντάνευε. Η πολλή ζέστη, η συνεχής πορεία και οι ολόσωμες, εφαρμοστές στολές από ελαστικό neoprene που φορούσαμε μας έφερναν δίψα. Για να τη σβήσουμε πίναμε νερό από τα ρυάκια, το οποίο φαινόταν πεντακάθαρο. Βέβαια, μόνο από τις συνέπειες φαίνεται αν πραγματικά είναι καθαρό…

Οι ογκόλιθοι, οι πέτρες και τα βράχια στα μέρη όπου καλύπτονταν από τα νερά του χειμάρρου ήταν πολύ ολισθηρά και γι' αυτό όλοι μας γλιστρούσαμε πού και πού. Εγώ είχα φορέσει και κάτι καινούργια παπούτσια, τα οποία αποδείχθηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών μου, γιατί γλιστρούσαν φοβερά στις βρεγμένες επιφάνειες, ενώ ήταν άψογα όταν τα πρωτοδοκίμασα επάνω σε στεγνές. Κάποια στιγμή γλίστρησα, έπεσα και χτύπησα τον αριστερό αγκώνα μου στα βράχια. Έβγαλε λίγο αίμα, αλλά τίποτε περισσότερο.

Για να διασχίσει κανείς το φαράγγι, έπρεπε να κάνει συνολικά πέντε σχοινοκαταρριχήσεις (ραπέλ) σε ισάριθμα βάραθρα. Τα δύο πρώτα ήταν σχετικά μικρά κι εύκολα. Είχαν μήκος περίπου 8 μέτρα το καθένα. Το τρίτο ήταν ελαφρώς μικρότερο (7 μέτρα μόνο), αλλά παρουσίαζε πολλές δυσκολίες. Πρώτα-πρώτα στο ξεκίνημά του, στο επάνω άκρο, δεν υπήρχε κάποιο πλατύ μέρος (έστω και κατηφορικό) για να μπορούμε να προετοιμαστούμε (π.χ. να περάσουμε τα σκοινιά μέσα από τα μεταλλικά οκτάρια και τα καραμπίνερ κ.ά.). Αντιθέτως, είχε μία προεξοχή του βράχου (τοίχωμα σαν φρύδι) αρκετά στενή, που δεν άφηνε χώρο για άνετο πάτημα.

Την ώρα που ετοιμαζόμουν να δεθώ έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα. Ευτυχώς όχι προς τον γκρεμό, αλλά προς την αντίθετη χαμηλή πλευρά του βράχου. Τη γλίτωσα μόνο με μώλωπες και γρατζουνιές στον δεξιό αγκώνα. Περιττό να πω ότι τόσο εγώ όσο και οι σύντροφοί μου λαχταρίσαμε για τα καλά!

Όμως, οι δυσκολίες του βαράθρου αυτού δεν τελείωναν εδώ. Το τοίχωμα του βράχου ήταν κατακόρυφο και μάλιστα στην αρχή είχε αρνητική κλίση, δηλαδή βρισκόταν πιο μέσα από την κατακόρυφο. Τους βράχους έγλειφαν τα νερά ενός καταρράχτη, με αποτέλεσμα η επιφάνειά τους να γλιστράει "σαν τον διάβολο". Η επόμενη δυσκολία ήταν ότι σε μικρή απόσταση υπήρχε ένας άλλος, σχεδόν παράλληλος, βράχος, δηλαδή το βάραθρο δεν ήταν ελεύθερο, αλλά επρόκειτο για μία σχετικά στενή σχισμή ανάμεσα σε δύο βράχους. Στο κάτω τέρμα της σχισμής δεν υπήρχε πάτημα (πέτρες ή χώμα ή βράχος), αλλά νερό. Έπρεπε, λοιπόν, να κολυμπήσει όποιος κατέβαινε σ' αυτή τη λίμνη και να προσπαθήσει να επιπλεύσει, παρόλο που τον βάραιναν όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα εξοπλισμού, ώστε να λασκάρει τα σκοινιά και να τα απελευθερώσει, για να κατέβει ο επόμενος αθλητής.

Στη συνέχεια όταν έφθανε στην άκρη της μακρόστενης λίμνης διαπίστωνε ότι του έφραζε το δρόμο ένας μεγάλος ογκόλιθος. Εγώ, παρά το μικρό ατύχημά μου, συνέχισα απτόητος κι επιχείρησα αμέσως μετά την καταρρίχηση. Κατόρθωσα να κατέβω, πατώντας τα πόδια μου κάθετα επάνω στην επιφάνεια του βράχου (όπως είναι η σωστή τεχνική), χωρίς να γλιστρήσω. Όλοι οι επόμενοι γλίστρησαν και κρεμάστηκαν όρθιοι από τα σκοινιά, χωρίς όμως σημαντικό πρόβλημα.

Τα νερά της λίμνης ήταν εξαιρετικά παγωμένα! Καθώς διείσδυαν μέσα στην καταδυτική στολή μου, μού προξενούσαν ρίγη.

Όταν έφθασα κολυμπώντας στον ογκόλιθο, στην άκρη της στενόμακρης λίμνης, δεν είχα κανενός είδους βοήθεια π.χ. κάποιο χέρι για να πιαστώ, επειδή ήμουν ο πρώτος. Μετά από κάμποσες αποτυχημένες απόπειρες και καταβάλλοντας τιτάνια προσπάθεια κατάφερα τελικά να τον ανέβω. Σε τέτοιες συνθήκες κάθε κιλό παραπανιστού βάρους αποτελεί μεγάλο χάντικαπ (μειονέκτημα)!

Πριν από το επόμενο ραπέλ υπήρχε ένα μεγάλο πλάτωμα, σαν μπαλκόνι, από όπου η θέα προς το Αιγαίο ήταν υπέροχη. Εκεί κάναμε μια μεγάλη στάση, για να κολατσίσουμε. Ανοίγοντας το σακίδιο που κουβαλούσα στην πλάτη μου, βρήκα όλα τα τρόφιμα που ήταν κλεισμένα αεροστεγώς, αλλά δεν μπορούσα να βρω το χυμό, ο οποίος ήταν μέσα στη γνωστή χαρτονένια στεγανή συσκευασία, σε σχήμα ορθογώνιου παραλληλεπίπεδου και διαθέτει μία μικρή στρογγυλή υποδοχή, για να μπαίνει το καλαμάκι. Φαίνεται, λοιπόν, ότι από την υπερβολικά μεγάλη πίεση έσπασε, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, το κλείστρο της μικρής τρύπας που προορίζεται για το καλαμάκι και χύθηκε όλος ο χυμός έξω! Κατέληξα έτσι στο συμπέρασμα ότι οι συσκευασίες αυτές είναι βέβαια κατάλληλες για τις συνήθεις συνθήκες, αλλά τελείως ακατάλληλες για extreme sports, όπως το canyoning…

Στη διάρκεια της ανάπαυλας αυτής ο αρχηγός έκανε με το ηλεκτρικό τρυπάνι μπαταρίας, που μεταφέραμε μαζί με τον εξοπλισμό μας, μια μεγάλη τρύπα στον βράχο. Εκεί βίδωσε μία χοντρή και μακριά ατσάλινη βίδα, για να ενισχύσει την αγκύρωση των σκοινιών της καταρρίχησης.

Ήμασταν πλέον έτοιμοι να κατεβούμε το τέταρτο βάραθρο, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο σε μήκος (σχεδόν 50 μέτρα, δηλαδή, περισσότερο από το ύψος δύο πολυκατοικιών), αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Η κλίση του είναι σχετικά ήπια, και επιτρέπει σε όποιον το κατεβαίνει να πατάει στους βράχους και να κρατάει μονίμως επαφή με το τοίχωμα, το οποίο ευτυχώς δεν γλιστρούσε.

Όταν κατέβηκα στη βάση του, απελευθερώθηκα αμέσως από τα σκοινιά κι άρχισα να παρατηρώ τις προσπάθειες καταρρίχησης των συναδέλφων, ενώ συγχρόνως απολάμβανα τα υπέροχα χρώματα που είχαν δώσει στους βράχους τα διάφορα υδροχαρή φυτά, κυρίως βρύα (μούσκλια). Είχαν φυτρώσει επάνω στους απότομους βράχους και είχαν δημιουργήσει ένα πολύχρωμο χαλί, που κάλυπτε τη βραχώδη ορθοπλαγιά. Αυτός ο φυσικός χλοοτάπητας παρουσίαζε πολύ καλή πρόσφυση και δεν γλιστρούσε καθόλου. Το τοπίο ήταν ασύγκριτα ωραιότερο από τις τεχνητές κατασκευές, τις οποίες δημιουργούν αρχιτέκτονες, διακοσμητές και κηπουροί σε υπερπολυτελείς κήπους διαφόρων ξενοδοχείων και επαύλεων.

Σε κάποιο δύσκολο πέρασμα δύο νύχια του αριστερού μου χεριού έμπλεξαν σε μία προεξοχή του βράχου και ξεκόλλησαν από τη σάρκα! Λίγο αίμα και αρκετός πόνος ήταν οι συνέπειες. Καθώς είχαμε ήδη κολυμπήσει σε αρκετές λιμνούλες κι είχαμε διασχίσει μικρούς καταρράκτες το δέρμα μας είχε μουλιάσει και μαλακώσει, οπότε η αντοχή του έχει μειωθεί πολύ.

Το πέμπτο και αποχαιρετιστήριο ραπέλ είχε μήκος μόλις 10 μέτρα και δεν παρουσίαζε κανενός είδους πρόβλημα. Όμως, αμέσως μετά μπλέξαμε σε μια τρομαχτικά πυκνή βλάστηση με διαφόρων ειδών φυτά και ιδίως περικοκλάδες κι αναρριχόμενα με πολλά αγκάθια. Σε αρκετά τμήματα ο συνδυασμός απότομης κλίσης και οργιαστικής βλάστησης έκανε τη διάσχιση Οδύσσεια.

Γενικά, το φαράγγι αυτό δεν έχει ούτε πάρα πολλά ούτε εξαιρετικά δύσκολα βάραθρα, αλλά το έδαφός του στην υπόλοιπη διαδρομή (όπου δεν είναι κανείς δεμένος) παρουσιάζει αρκετά δύσβατα τμήματα. Πρώτα-πρώτα είναι συχνά πολύ ολισθηρό και σε πολλά σημεία του φράζεται από πεσμένους ογκόλιθους, που απαιτούν αυξημένη προσοχή, μεγάλη προσπάθεια και αρκετό χρόνο για να τους υπερπηδήσεις. Η διάρκεια της διάσχισης του φαραγγιού ήταν εξίμισι ώρες. Μισή ώρα, όμως, από τον χρόνο αυτό χρησιμοποιήθηκε για την ενίσχυση και βελτίωση των σημείων στερέωσης των σκοινιών (αγκυρώσεις) για μεγαλύτερη ασφάλεια.

Εύκολα αντιλαμβάνεται ακόμη και ο πλέον αδαής τι θα συμβεί αν, ο μη γένοιτο, ξεφύγει η στερέωση! Ευτυχώς το όλο εγχείρημα είχε αίσιο τέλος. Τα μοναδικά μας "ενθύμια" ήταν κάποια μικροχτυπήματα, λίγες γρατζουνιές και το προβληματάκι στα νύχια μου…

Μέσα στο φαράγγι συναντήσαμε πολλά βατραχάκια και γυρίνους. Ήταν πολύ περίεργο το γεγονός ότι σ' άλλα φαράγγια που βρίσκονται σε ελάχιστη απόσταση, η πανίδα είναι πολύ διαφορετική. Για παράδειγμα, στη Καλυψώ συνάντησα νερόφιδα, ενώ στο Ρακοπόταμο λιβελούλες. Είναι ένα είδος πεταλούδας με 4 μακρόστενα, διαφανή γαλάζια-μπλε λεπτά φτερά, με νευρώσεις και μακρόστενο σώμα, που ζει κοντά σε νερά. Το όνομά τους προέρχεται από τη λατινική λέξη libella, που σημαίνει επίπεδο, επειδή πετούν και πλανάρουν οριζόντια (από την ίδια λέξη παράγεται και η αγγλική level). Στη διπλανή Κακόσκαλα συνάντησα πολλές σαλαμάνδρες, ένα είδος αμφίβιας σαύρας με τέσσερα πόδια, που είναι κατάμαυρη, αλλά με μεγάλες έντονες κίτρινες κηλίδες. Σύμφωνα με την αρχαία Μυθολογία, είναι άκαυστες!

Το επιδόρπιο της υπέροχης διάσχισης ήταν οι μικρές νοστιμότατες άγριες φράουλες, που ανακαλύψαμε τυχαία κοντά στο σημείο όπου μας περίμεναν τα δύο αυτοκίνητα. Αφού αφήσαμε τον βαρύ εξοπλισμό μας κι αλλάξαμε τις βρεγμένες στολές μας, αρχίσαμε ν' αναζητούμε κι άλλες αγριοφραουλιές. Οι καρποί τους ήταν μικροσκοπικοί, αλλά νοστιμότατοι, όπως οι μικρούτσικες αρωματικές φράουλες που καλλιεργούνταν τα παλιά χρόνια στην Κηφισιά!

Νέα σχέδια

Αμέσως μετά επιστρέψαμε στο ξυλόσπιτο για πικ-νικ. Η υπόλοιπη ομάδα θα έκανε την επομένη rafting σ' ένα απότομο κομμάτι του ποταμού. Εγώ δεν μπορούσα να συμμετάσχω, γιατί έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα νωρίς, ώστε να προλάβω να ψηφίσω στις Ευρωεκλογές.

Σκέφθηκα, λοιπόν, μια που είχα έρθει τόσο μακριά, να εκμεταλλευθώ την ευκαιρία για να διασχίσω το φαράγγι του ποταμού Ενιππέα, στους πρόποδες του Ολύμπου. Και τις τέσσερις φορές που είχα ανέβει στις κορυφές, ποτέ δεν μου είχε μείνει αρκετός χρόνος για να το διασχίσω. Ο Βασίλης με πληροφόρησε ότι χρειάζονται 5 ώρες για το φαράγγι αυτό και ότι η διαδρομή είναι εύκολη. Έπρεπε, λοιπόν, ν' αρχίσω την πορεία μου πολύ νωρίς το πρωί, με την ανατολή του ήλιου, για να προλάβω να επιστρέψω εγκαίρως. Κατά συνέπεια έπρεπε να κοιμηθώ το βράδυ στο Λιτόχωρο.

Λίγο αργότερα αποχαιρέτισα την παρέα μου, τους ευχήθηκα ν' απολαύσουν το rafting και ξεκίνησα για τους πρόποδες του Ολύμπου.

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr