Bobsled: H "formula 1" των πάγων

Bobsled: H "formula 1" των πάγων

Κατάβαση σε δαιδαλώδη παγωμένη πίστα με ειδικό έλκηθρο αγώνων

Μια συναρπαστική κι επικίνδυνη εμπειρία που έζησα πριν από μερικά χρόνια είναι η κατάβαση μιας πίστας του ιταλικού κέντρου χειμερινών σπορ «Cortina d' Ampezzo» με ειδικό όχημα αγώνων bobsled. Το bobsled ή bobsleigh είναι ένα αγωνιστικό έλκηθρο, που, με το απολύτως αεροδυναμικό σχήμα του, αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δικαίως, λοιπόν, το σπορ επονομάζεται η "formula 1" των πάγων.

Το ταξίδι στη Βενετία

Το 2004 παρουσιάστηκε η ανάγκη να ταξιδέψω στην Ιταλία, σ' ένα εργοστάσιο με το οποίο συνεργαζόταν η εταιρεία μας, για να συζητήσω τεχνικά και οικονομικά θέματα. Όπως έκανα και σε πολλά άλλα ταξίδια μου, σκέφθηκα ν' αξιοποιήσω το Σαββατοκύριακο πριν από το επαγγελματικό ραντεβού μου, το οποίο είχε προγραμματιστεί για μια Δευτέρα του Γενάρη, ώστε να κάνω και κάτι ευχάριστο και ενδιαφέρον. Αποφάσισα να πάω για σκι στο κέντρο χειμερινών σπορ Cortina, στη φημισμένη περιοχή των Δολομιτών στις Άλπεις.

Αντί ν' αναχωρήσω, λοιπόν, το μεσημέρι της Κυριακής, ετοίμασα τις αποσκευές μου (κατά το συνηθισμένο μου σύστημα) από την Πέμπτη, πήγα στο γραφείο μου κανονικά το πρωί της Παρασκευής κι αργά το μεσημέρι, αμέσως μετά τη λήξη της δουλειάς μου, ξεκίνησα για το αεροδρόμιο.

Παρασκευή 16.1.2004

Στη Ρώμη άλλαξα αεροπλάνο και λίγο μετά το σούρουπο έφθασα στο αεροδρόμιο της Βενετίας. Είχα προγραμματίσει να πάρω αρχικά τρένο και μετά λεωφορείο, για να πάω στην Cortina και προέβλεπα ότι θα φθάσω εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Η διαδρομή επάνω στα βουνά ήταν μακριά και δύσκολη, γιατί το χωριό βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα της Αυστρίας και ο καιρός ήταν απαίσιος. Ο συνδυασμός αυτός (νύχτα και χιονοθύελλα) είναι πάντα επικίνδυνος και συχνά καταλήγει σε περιπέτειες... Σκέφθηκα ότι ακόμη κι αν κατάφερνα να φθάσω, θα ήταν δώρον άδωρον, γιατί την επομένη το πρωί δεν θα μπορούσα να κάνω σκι, λόγω της κακοκαιρίας. Η πείρα και η φρόνηση με έκαναν, λοιπόν, ν' αλλάξω πρόγραμμα. Η πάγια τακτική μου είναι να προσαρμόζω τα σχέδιά μου στις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες (καιρικά φαινόμενα, πολιτικές αναταραχές και συγκρούσεις, έκτακτα γεγονότα κ.λπ.).

Έτσι, βρήκα κάποιο ξενοδοχείο, για να περάσω τη νύχτα στη Βενετία κι αμέσως μετά τηλεφώνησα σ' ένα ζευγάρι φίλων μου Ιταλών, που ζούσαν εκεί. Μαζί είχαμε διασχίσει, μερικά χρόνια πριν, την έρημο Σαχάρα. Αυτό το δύσκολο και περιπετειώδες ταξίδι μάς είχε συνδέσει πάρα πολύ στενά. Για χάρη μου, λοιπόν, άλλαξαν τα σχέδια που είχαν για εκείνο το βράδυ. Συναντηθήκαμε, φάγαμε παρέα και ξαναθυμηθήκαμε όλες τις συναρπαστικές περιπέτειές μας στην έρημο (Λιβύη, Τσαντ κ.λπ.).

Καθώς περιδιάβαζα τα στενά και τα κανάλια μέχρι να φθάσω στο σπίτι τους, ένα παλιό μεσαιωνικό αρχοντικό, είχα την ευκαιρία να δω, για πρώτη φορά, την τελείως διαφορετική χειμωνιάτικη όψη της πόλης. Η Βενετία για αρκετές μέρες κάθε χειμώνα πλημμυρίζει και τα ίχνη που αφήνει η ανώτατη στάθμη του νερού φαίνονται σε αρκετά σημεία. Τότε, ακόμη και την περίφημη πλατεία του Αγίου Μάρκου χρειάζεται κανείς γαλότσες ή... γόνδολα, για να τη διασχίσει! Οι πλημμύρες αυτές, συνήθως, δεν είναι αποτέλεσμα βροχοπτώσεων. Εξαρτώνται από την παλίρροια (που επηρεάζεται από τις φάσεις της Σελήνης), αλλά και από τους ανέμους. Όταν φυσάει δυνατός, πελαγίσιος άνεμος προς το μυχό του κόλπου, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει αισθητά. Μακροπρόθεσμα η Βενετία κινδυνεύει, επιπλέον, και από τη βραδεία και, δυστυχώς, επιταχυνόμενη καθίζηση του εδάφους της (30 εκατοστά στη διάρκεια του τελευταίου αιώνα), όπως επίσης και από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το οποίο προκαλεί τη βαθμιαία (ανεπαίσθητη μεν, αλλά συνεχή) άνοδο της στάθμης όλων των θαλασσών του πλανήτη.

Ένα ασυνήθιστο άθλημα

Σάββατο 17.1.2004

Πήρα το πρώτο πρωινό τρένο. Όσο κέρδιζα υψόμετρο τόσο περισσότερο γινόταν το χιόνι. Η επόμενη διαδρομή, που έκανα με το λεωφορείο, ήταν υπέροχη. Οι μικρές λίμνες κάτω στις κοιλάδες γυάλιζαν, όπως ήταν παγωμένες και τα δένδρα ήταν κατάφορτα από χιόνι. Όταν έφθασα στην Cortina χιόνιζε για τα καλά. Το μόνο παρήγορο ήταν ότι η μετεωρολογική υπηρεσία είχε προβλέψει βαθμιαία βελτίωση από την επόμενη μέρα. Η ορατότητα ήταν πενιχρή. Το πυκνό χιόνι που έπεφτε και η ομίχλη που τύλιγε τις κορυφές έκαναν το σκι προβληματικό. Στάθμισα τα υπέρ και τα κατά. Οι κίνδυνοι ήταν σαφώς μεγαλύτεροι από την αμφίβολη απόλαυση. Αποφάσισα, λοιπόν, ν' αναβάλλω το σκι για το απόγευμα, παρά τη μεγάλη επιθυμία μου.

Σαν εναλλακτική λύση, σκέφθηκα να δοκιμάσω την τύχη μου, για πρώτη φορά, σ' ένα άλλο σπορ. Είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο ότι στην Cortina υπήρχε ειδική πίστα για bobsleigh (ή bobsled και για συντομία απλώς bob). Τo άθλημα αυτό είναι γνωστό στους Έλληνες από την τηλεόραση. [Άλλωστε, το μόνο καλό που μπορεί να προσφέρει αυτό το κουτί της αποχαύνωσης και της νωθρότητας είναι να κάνει γνωστούς (άκοπα, ανέξοδα και ακίνδυνα) μακρινούς τόπους, λαούς, συνήθειες, δραστηριότητες και γεγονότα!]

Το bob είναι ένα επίμηκες αγωνιστικό έλκηθρο, με αεροδυναμική σχεδίαση σε σχήμα ρουκέτας. Στα ελληνικά θα μπορούσαμε να τ' ονομάσουμε «παγολισθητικό όχημα». Στην αρχή, οι αθλητές το σπρώχνουν με όλη τους τη δύναμη, σαν μανιακοί, για να πάρει φόρα και μετά πηδάνε μέσα, ενώ αυτό κινείται. Στο τέλος της διαδρομής τα bob δεν φρενάρουν. Απλώς η πίστα μετά από τη γραμμή τερματισμού γίνεται απότομα ανηφορική, ώστε να μειώνεται η ταχύτητά τους προοδευτικά μέχρι να σταματήσουν εντελώς. Χρησιμοποιούν, δηλαδή, τη βαρύτητα... σαν φρένο!

Οι αθλητές συναγωνίζονται για το ποιος θα επιτύχει τον μικρότερο χρόνο κατάβασης σε μία ειδικά προετοιμασμένη διαδρομή, η οποία μοιάζει μ' ένα βαθύ λούκι σκαμμένο στους πάγους που έχει πολλές, αλλεπάλληλες κι απότομες στροφές. Πολλοί, μάλιστα, βλέποντας τους αθλητές στην οθόνη, τους αποκαλούν «τρελούς», επειδή ασχολούνται μ' αυτό το επικίνδυνο σπορ, που θυμίζει τον «γύρο του θανάτου» των ακροβατών της μοτοσυκλέτας. Δεν τους κατηγορώ, γιατί το ίδιο σκεπτόμουν κι εγώ, μέχρι που μου καρφώθηκε η φαεινή ιδέα στο ιδιόρρυθμο κεφαλλονίτικο μυαλό μου να το επιχειρήσω κι εγώ!

Ανέσυρα, λοιπόν, από το "οπλοστάσιο" των ιδεών μου το bobsled, ως εφεδρική λύση για την αντικατάσταση του προγράμματός μου, αλλά, βεβαίως, ήμουν τελείως άπειρος και χωρίς την παραμικρή γνωριμία ή σχετική με το άθλημα γνώση. Γι' αυτό σκέφθηκα να χρησιμοποιήσω ως πληροφοριοδότη και ως "μέσον" τον ξενοδόχο μου, ο οποίος πραγματικά με βοήθησε πολύ. Ήμουν, όμως, και τυχερός, γιατί το ίδιο βράδυ διοργανώνονταν αγώνες πρωταθλήματος bobsled, όπως μου είπε. Στον χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των δύο προσπαθειών των αθλητών, θα είχα κι εγώ τη δυνατότητα να κάνω μία κατάβαση. Οι αγώνες είναι συνήθως νυκτερινοί, γιατί οι ακτίνες του ήλιου και οι σχετικά υψηλές θερμοκρασίες της ημέρας λιώνουν λίγο την επιφάνεια του πάγου. Η κατάβασή μου προγραμματίστηκε για τις 9:00 το βράδυ και ότι θα έπρεπε να είμαι εκεί από τις 8:30 μ.μ. για όλες τις απαραίτητες διαδικασίες. Για τη συγκέντρωση των πληροφοριών, η γνώση της ιταλικής γλώσσας αποδείχθηκε ιδιαιτέρως χρήσιμη, δεδομένου ότι πολλοί Ιταλοί δεν μιλούν καμιά ξένη γλώσσα!

Εγώ, όμως, αποφάσισα να βρίσκομαι εκεί πολύ νωρίτερα και ν' ανιχνεύσω τη διαδρομή με τα πόδια, ώστε η μετάβασή μου να μην εξαρτάται από ταξί. Ξεκίνησα στις 4:00 το απόγευμα. Ρωτώντας, έφθασα στην παγοπίστα, η οποία βρισκόταν στην πλαγιά ενός πολύ απότομου λόφου, λίγο έξω από το χωριουδάκι. Ήταν η Ολυμπιακή πίστα των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1956, που διεξήχθησαν στην Cortina.

Το ότι έφθασα τόσο νωρίς μου βγήκε σε καλό. Ενώ μου είχαν πει ότι το πρωτάθλημα θ' άρχιζε στις 8:00 μ.μ., είδα, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι στην πίστα υπήρχαν ήδη αθλητές που κατέβαιναν με τα οχήματά τους, έχοντας αναπτύξει ιλιγγιώδη ταχύτητα! Έκαναν προπόνηση πριν από τον αγώνα! Είχα, λοιπόν, όλη την άνεση να τους παρατηρήσω και ν' απολαύσω τις συναρπαστικές καταβάσεις τους.

Έσκασα από το κακό μου, που δεν είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή για να τραβήξω φωτογραφίες με το φως της ημέρας -ακόμα και το λιγοστό κάνει σημαντική διαφορά. Αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα συναντούσα κάτι το ενδιαφέρον… Λάθος μου! Ξαναγύρισα, λοιπόν, γρήγορα στο ξενοδοχείο. Σε τρία τέταρτα της ώρας επέστρεψα στην παγοπίστα, πάνοπλος πλέον.

Τα ειδικά οχήματα

Τα οχήματα bobsled έχουν στην κάτω επιφάνειά τους, στη θέση που όλα τα συνηθισμένα οχήματα έχουν ρόδες, τέσσερα μακρόστενα παγοπέδιλα, τα οποία μοιάζουν με υπερμεγέθη, μεταλλικά μαχαίρια. Είναι στερεωμένα στις άκρες μεταλλικών αξόνων κι έχουν τη δυνατότητα μικρής μόνο περιστροφής γύρω από τον άξονά τους, ίσα-ίσα για ν' απορροφούν τις τυχόν ανωμαλίες της επιφάνειας των πάγων. Δεν είναι σταθερά, όπως τα μαχαίρια που είναι μόνιμα προσαρμοσμένα κάτω από τις σόλες των παγοπέδιλων του πατινάζ. [Με το πατινάζ είχα ασχοληθεί στη δεκαετία του '70, στο εξωτερικό, βέβαια, γιατί τότε δεν διαθέταμε παγοδρόμια στην Ελλάδα. Τώρα ο σχετικός εξοπλισμός μου σκουριάζει μέσα σε κάποια αποθήκη από τη πολύχρονη αχρηστία, ελλείψει χρόνου για πατινάζ, ή μάλλον (για να πω την πλήρη αλήθεια) επειδή τα πολυποίκιλα ενδιαφέροντά μου με παρασύρουν αλλού…]

Αυτά τα τέσσερα πέδιλα των bob έχουν μήκος 80 έως 90 εκατοστά και είναι πολύ ισχυρά και χοντρά (όχι κοφτερά, όπως του πατινάζ). Έχουν πάχος περίπου 1,5 εκατοστό, γιατί οι δυνάμεις που αναπτύσσονται είναι τεράστιες!

Ο οδηγός του οχήματος διαθέτει δύο πεντάλ κατεύθυνσης (που θυμίζουν πολύ τα ποδωστήρια των αεροπλάνων), τα οποία συνδέονται με τα δύο μπροστινά παγοπέδιλα, μέσω ενός συστήματος μεταλλικών ράβδων. Έτσι, ο οδηγός, πιέζοντάς τα με τα πόδια του, μπορεί να στρίβει το bob δεξιά ή αριστερά. Δεν υπάρχει, όμως, πεντάλ φρένου! Πολλοί θεωρούν παρανοϊκό ή ίσως απόλυτο παραλογισμό να ξεκινάς μια κατάβαση με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα σ' ένα όχημα που δεν διαθέτει καθόλου φρένα! Εγώ θεωρώ ότι χρειάζεται, απλώς, πολύ θάρρος...

Στο bobsled επιβαίνουν δύο ή τέσσερις αθλητές (ανάλογα με το είδος του αγωνίσματος), οι οποίοι είναι καθισμένοι στη σειρά, ο ένας πίσω απ' τον άλλον, σε ευθεία γραμμή.

Το επίμηκες, απολύτως αεροδυναμικό, σχήμα τους μειώνει την αντίσταση του αέρα στο ελάχιστο. Από το όχημα προεξέχουν λιγάκι μόνο τα κράνη των αθλητών. Μοιάζουν με τις ανθρώπινες τορπίλες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή με τα επανδρωμένα μίνι-υποβρύχια, που χρησιμοποιήθηκαν από τους Ιταλούς, π.χ. για την ανατίναξη εχθρικών πλοίων μέσα στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας, και από τους Ιάπωνες στις ναυμαχίες του Ειρηνικού Ωκεανού. [Όλοι γνωρίζουν τους φοβερούς Ιάπωνες καμικάζι του αέρος, αλλά σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει τους υποβρύχιους καμικάζι. Αυτοί, λοιπόν, οι καμικάζι της θάλασσας ονομάζονταν «Kaiten»].

Τα αγωνιστικά έλκηθρα μοιάζουν λιγάκι και με τα snow mobile (σκούτερ χιονιού). Είναι, όμως, αρκετά πιο στενά, κλειστά και πολύ πιο ελαφρά, αφού δεν έχουν μηχανή και είναι φτιαγμένα ολόκληρα από ιδιαίτερα ανθεκτικό πλαστικό υλικό. Στο πίσω μέρος είναι τελείως ανοιχτά. Διαθέτουν μεν παρμπρίζ, αλλά στο επάνω μέρος είναι ακάλυπτα, σαν αμάξια cabriolet. Στα πλάγια, προς το πίσω μέρος, δεξιά κι αριστερά, έχουν δύο μικρές πλατιές προεξοχές, οι οποίες μοιάζουν με πτερύγια. Αυτές χρησιμεύουν κατά την εκκίνηση, όταν ο αθλητής σπρώχνει το όχημα μ' όλη του τη δύναμη, για να αναπτύξει γρήγορα ταχύτητα. Μόλις τα καταφέρει, πηδάει αμέσως και, πατώντας επάνω σ' αυτές τις δύο προεξοχές της ουράς, επιβιβάζεται στο όχημα!

Κάθε αθλητής κάθεται μέσα στο bobsled σ' ένα ειδικό στενό κάθισμα, τύπου bucket seat (δηλαδή εφαρμοστή θέση σαν κάδος), που είναι πολύ πιο στενό κι από εκείνο των αγωνιστικών αυτοκινήτων. Προφανώς, όλοι οι παχύσαρκοι αποκλείονται! Ουσιαστικά ο αθλητής "σφηνώνει" στη θέση του κι αυτό αποτελεί έναν από τους λόγους που δεν χρειάζεται ζώνη ασφαλείας. Το πόδια τοποθετούνται δεξιά κι αριστερά από το κάθισμα του αμέσως προηγούμενου αθλητή. Ο πρώτος τοποθετεί τα πόδια του επάνω στα πεντάλ οδήγησης. Με τα χέρια κρατιούνται πολύ γερά από δύο μεταλλικές χειρολαβές, που είναι στερεωμένες στα πλευρικά τοιχώματα του οχήματος. Αυτό είναι σημαντικό, για να μην πεταχτεί ο αθλητής έξω στις απότομες στροφές!

Όχι μόνον οι αγώνες αλλά και οι προπονήσεις διεξάγονται μόνο εφόσον η θερμοκρασία είναι πολύ κοντά ή κάτω από το μηδέν (εκείνη τη μέρα ήταν -4οC), υπό το φως των προβολέων. Η πίστα διαθέτει, επίσης, και μια εγκατάσταση τεχνητής ψύξης για την καλύτερη διατήρηση του πάγου.

Η παγωμένη πίστα

Για ν' απολαύσω καλύτερα τον αγώνα, επέλεξα μια στρατηγική θέση επάνω σ' ένα μικρό γεφυράκι, το οποίο περνούσε ακριβώς επάνω από τη διαδρομή των bob. Περιμένοντας τα οχήματα, είχα μεγάλη άνεση χρόνου, για να παρατηρήσω καλύτερα την παγωμένη πίστα: είχε πλάτος σχεδόν ένα μέτρο, με τοιχώματα από μπετόν δεξιά κι αριστερά. Τόσο το δάπεδο όσο και τα τοιχώματα της πίστας ήταν καλυμμένα από παχύ στρώμα πάγου. Επρόκειτο, δηλαδή, για ένα λείο και γλιστερό "λούκι", με πολλές απότομες στροφές, ένα είδος παγοτσουλίθρας με στριφογυριστή διαδρομή μαιάνδρου.

Ολόκληρη η διαδρομή ήταν φωταγωγημένη, από πολλά μεγάλα και ισχυρά φωτιστικά σώματα ατμών νατρίου χαμηλής πίεσης, τα οποία εξέπεμπαν ένα έντονο, σχεδόν μονοχρωματικό κατακίτρινο φως. Αυτό άλλαζε τελείως τις αποχρώσεις όλων των αντικειμένων (π.χ. το κατακόκκινο άνορακ που φορούσα φαινόταν γκριζόμαυρο κ.ο.κ.), αλλά διευκόλυνε την ορατότητα κάτω από δύσκολες συνθήκες. Δηλαδή, η παραμόρφωση των χρωμάτων είχε ως αντάλλαγμα τη βελτίωση της οπτικής οξύτητας. Γι' αυτό, άλλωστε, οι ειδικοί προβολείς ομίχλης των αυτοκινήτων είναι σχεδόν πάντοτε κίτρινοι.

Στις πολύ απότομες στροφές της παγοπίστας, λόγω της ισχυρότατης φυγόκεντρης δύναμης, το όχημα δεν κινείται επάνω στο οριζόντιο δάπεδο, αλλά απωθείται προς το πλευρικό τοίχωμα, το οποίο αλλού είναι σχεδόν κατακόρυφο κι αλλού τελείως κατακόρυφο, με ύψος μερικών μέτρων. Στα πιο επικίνδυνα μέρη το κατακόρυφο τοίχωμα τερματίζει στο επάνω χείλος του σ' ένα παραπέτο ασφαλείας, το οποίο είναι κάθετο προς αυτό, δηλαδή οριζόντιο (είναι κάτι σαν ουρανός ή σκεπή). Έτσι, αποφεύγεται ο κίνδυνος εκτόξευσης του οχήματος προς τα πάνω, λόγω υπερβολικής ταχύτητας, και υπερπήδησης του πλαϊνού τοιχώματος!

Οι επιταχύνσεις που αναπτύσσονται στη διάρκεια της διαδρομής φτάνουν έως τα 4 g ή 5 g! Το g, όπως θυμόμαστε (ή ίσως δεν θυμόμαστε) από τη Φυσική του σχολείου, είναι η επιτάχυνση της βαρύτητας της Γης. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι ένα ανθρώπινο σώμα, το οποίο κανονικά ζυγίζει π.χ. 80 κιλά, κάτω από συνθήκες 4 g ή 5 g θα ισοδυναμεί με 320 ή 400 κιλά αντιστοίχως!! Αυτός ο απλός λογαριασμός δείχνει πόσο δύσκολη (ή και αδύνατη) γίνεται για τον αθλητή η παραμονή στη θέση του, ιδιαίτερα όταν αυτές οι φοβερές δυνάμεις αναστρέφονται ή έστω απλώς αλλάζουν κατεύθυνση μέσα σε δευτερόλεπτα. Πολλές αλλαγές και προβλήματα, όμως, προκαλούνται και στον οργανισμό (στη ροή του αίματος κ.λπ.). Ανάλογες ή και σαφώς μεγαλύτερες καταπονήσεις από τα πολλά g αντιμετωπίζουν οι πιλότοι των πολεμικών αεροπλάνων και ακόμη περισσότερο οι αστροναύτες. Γι' αυτό περνούν προηγουμένως από ειδικές σχολές εξοικείωσης και προετοιμασίας, κάτω από συνεχή ιατρική παρακολούθηση.

Η τεχνική της φωτογράφισης

Τα μεγάφωνα του σταδίου / πίστας ανήγγειλαν ότι το πρώτο bobsled είχε ήδη αναχωρήσει και οι κριτές που βρίσκονταν κατά μήκος της διαδρομής έδιναν τους χρόνους διάβασής του από τα σημεία ελέγχου. Σε μερικά δευτερόλεπτα το όχημα-βολίδα εμφανίστηκε μπροστά μου. Τα παγοπέδιλά του, καθώς έξυναν τον πάγο στη στροφή, έκαναν ένα οξύ θόρυβο χρατς, σαν γρήγορο ισχυρό θρόισμα. Κυριολεκτικά σε χρόνο μηδέν πέρασε κάτω από τη γέφυρα. Ήταν αδύνατο να προλάβω να το δω κι από την άλλη μεριά της γέφυρας! Είχε γίνει άφαντο. Για φωτογράφηση, βέβαια, ούτε λόγος! Γιατί ακόμα και η μετακίνησή μου από το ένα κάγκελο της γέφυρας στο απέναντι ήταν υπερβολικά αργή, σε σύγκριση με την ιλιγγιώδη ταχύτητα του οχήματος. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το στενό γεφυράκι είχε πλάτος μόνο ενάμιση μέτρο...

Όταν το επόμενο bobsled πήρε θέση στην εκκίνηση άλλαξα τακτική. Στάθηκα στο κέντρο της μικρής γέφυρας, κοιτάζοντας κάθετα προς την τροχιά των οχημάτων. Στρίβοντας το κεφάλι μου αριστερά (κατά 90 μοίρες) παρατηρούσα την επάνω πλευρά της πίστας, απ' όπου έρχονταν τα bob. Στρίβοντάς το αμέσως μετά προς τα δεξιά (πάλι 90 μοίρες) αντίκριζα την κάτω πλευρά της πίστας, προς τα εκεί από όπου έφευγαν.

Με το σύστημα αυτό, δηλαδή περιστρέφοντας ταχύτατα μόνο το κεφάλι μου ακριβώς τη στιγμή της διέλευσης του επόμενου οχήματος, κατάφερνα να δω και τις δύο φάσεις της κατάβασης.

Για τη φωτογράφηση τα πράγματα ήταν ασφαλώς πολύ πιο δύσκολα, ακόμη και με υπεραυτόματη κάμερα, δεδομένου ότι οι ψηφιακές μηχανές εκείνης της εποχής ήταν πολύ "αργές" και δεν προλάβαιναν. Μόνο για μία μονάχα φωτογραφία κάθε οχήματος μπορεί να γίνει λόγος: είτε όταν αυτό πλησιάζει, είτε όταν απομακρύνεται. Για σκόπευση, βέβαια, μόλις φανεί το bob δεν γίνεται συζήτηση. Πρέπει εκ των προτέρων να έχει κανείς επιλέξει το κατάλληλο σημείο, να έχει κατευθύνει τη μηχανή προς τα εκεί και να την κρατάει τελείως ακίνητη, περιμένοντας πανέτοιμος. Είναι προτιμότερο, μάλιστα, να έχει στοχεύσει και εστιάσει σε μακρινότερο σημείο της διαδρομής, για να παίρνει μεγαλύτερο κομμάτι της. Έτσι υπάρχουν ελπίδες να είναι το bob μέσα στη φωτογραφία. Το πιθανότερο, όμως, είναι το διαβολικό όχημα να έχει ήδη περάσει και η φωτογραφία να δείχνει μόνο την άδεια πίστα (ή, στην καλύτερη περίπτωση, κι ένα μέρος του οχήματος). Για καλή μου τύχη είχα βάλει στη φωτογραφική μηχανή μου ένα πολύ γρήγορο φιλμ (με ευαισθησία 400 ASA).

Για να αυξήσω τις πιθανότητες επιτυχίας, εφάρμοσα την τεχνική που είχα επινοήσει φωτογραφίζοντας φάλαινες στον Ατλαντικό Ωκεανό, (ώστε να προλαβαίνω να τις απαθανατίζω ακριβώς όταν πηδούσαν έξω από το νερό, τελείως ξαφνικά, χωρίς καμιά προηγούμενη ένδειξη): πίεζα ελαφρά το πλήκτρο της μηχανής εκ των προτέρων, δηλαδή πριν φανεί το όχημα. Έτσι είχε ήδη γίνει η φωτομέτρηση, η εστίαση και η φόρτιση του φλας. Μόλις αντιλαμβανόμουν το όχημα, πίεζα το πλήκτρο πιο δυνατά, για να πάρω τη φωτογραφία. Όμως, αυτός ο απειροελάχιστος χρόνος που μεσολαβούσε από την εντολή στο μπουτόν μέχρι το άνοιγμα του διαφράγματος, αποδείχθηκε υπερβολικά μεγάλος για τέτοιες ταχύτητες! Αυτό το διαπίστωσαν, προς μεγάλη τους απελπισία, κάποιοι άλλοι θεατές που είχαν τις νέες ψηφιακές φωτογραφικές και έβλεπαν αμέσως τ' αποτελέσματα στην οθόνη τους. Λόγω της μεγάλης καθυστέρησης του κλείστρου (shutter lag) δεν κατάφερναν σχεδόν ποτέ ν' απαθανατίσουν το όχημα, το οποίο εξαφανιζόταν αστραπιαία. Έτσι, η φωτογραφική μηχανή έμοιαζε με... ποντικοπαγίδα, που είχε κλείσει χωρίς να προλάβει να πιάσει το ποντίκι!

Μια φοβερή λαχτάρα - Ένα ζωντανό θρίλερ

Όταν τελείωσε η κατάβαση της πρώτης ομάδας οχημάτων, οι αρμόδιοι υπάλληλοι του σταδίου μπήκαν μέσα στην παγοπίστα, για να την επιθεωρήσουν και να την επισκευάσουν (π.χ. ν' απομακρύνουν τυχόν θραύσματα πάγου). Χρησιμοποίησαν διάφορα εργαλεία, όπως ξύστρα πάγου (για εξομάλυνση των επιφανειών), μεγάλη σκούπα (για να απομακρύνουν τα τρίμματα των πάγων, αλλά και το μαλακό χιόνι), σωλήνα νερού (για τη συμπλήρωση του πάγου στις περιοχές όπου είχαν παρουσιαστεί μεγάλες φθορές από το έντονο ξύσιμο) κ.λπ.

Καθώς ετοιμαζόταν για την εκκίνηση η δεύτερη ομάδα οχημάτων, οι υπάλληλοι απομακρύνονταν ο ένας μετά τον άλλο. Ένας, όμως, παρέμεινε μέσα στην παγοπίστα.

Δόθηκε η εκκίνηση του πρώτου bob, το οποίο άρχισε να κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εμένα πλέον μ' έτρωγε η αγωνία, αν θα προλάβαινε ν' απομακρυνθεί κι αυτός εγκαίρως. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αμείλικτα κι εμένα με έλουσε κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μου ερχόταν να κλείσω τα μάτια, για να μη δω το φοβερό δυστύχημα! Αν τον χτυπούσε το όχημα με τη φοβερή ορμή που κατέβαινε, δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί, καθώς ήταν εγκλωβισμένος ανάμεσα στα ψηλά, γλιστερά τοιχώματα, βαθιά μέσα στο στενό παγωμένο λούκι. Κάποιος αναίσθητος άνθρωπος ίσως να σκεφτόταν ότι θα έβλεπε ένα "ζωντανό" δυστύχημα από πάρα πολύ κοντά! Εμένα, όμως, σ' αυτά τα ελάχιστα και κρίσιμα δευτερόλεπτα μου ξαναπέρασε από το μυαλό -με κινηματογραφική ταχύτητα- μια παλιά συγκλονιστική και ιδιαιτέρως τραυματική εμπειρία μου. Την είχα ζήσει πριν από πολλά χρόνια, όταν με το ακινητοποιημένο επάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές αυτοκίνητό μου έβλεπα το τρένο να έρχεται με ορμή κατά πάνω μου!

Μου κόπηκαν κυριολεκτικά τα ήπατα. Μου έφυγε η ψυχή, όταν είδα το bobsled να καταφθάνει με διαβολεμένη ταχύτητα και βέβαια χωρίς να μπορεί να φρενάρει. Το μοιραίο ήταν πια αναπόφευκτο! Ο υπάλληλος παγιδευμένος μέσα στο βαθύ όρυγμα ήταν αδύνατο ν' αντιδράσει. Κι έμεινε ακίνητος σαν άγαλμα μέχρι τέλους! Απίστευτο, αλλά τελικά δεν συνέβη απολύτως τίποτε! Γιατί ο υπάλληλος, με τη φοβερή πείρα του, είχε σταθεί όρθιος, πατώντας κανονικά στο δάπεδο της παγοπίστας σε μια πολύ απότομη στροφή, παραμένοντας τελείως ακίνητος(!!!), ενώ το όχημα πέρασε δίπλα του σαν σίφουνας, γλιστρώντας επάνω στο κατακόρυφο τοίχωμα του πάγου αλλά αρκετά ψηλότερα απ' αυτόν, ωθούμενο από τη φυγόκεντρο δύναμη στην εξωτερική πλευρά της κούρμπας! Όπως, δηλαδή, οι μοτοσικλετιστές που κάνουν τον "γύρο του θανάτου" μέσα σε κυλινδρική πίστα!

Χρειάστηκα αρκετά λεπτά μέχρι να συνέλθω από την τρομάρα και το φοβερό σοκ κι ακόμη περισσότερα μέχρι να σταματήσει η ταχυπαλμία μου.

Οι προετοιμασίες

Αυτή η πρώτη επαφή μου, ως θεατής, με το δύσκολο άθλημα με οδήγησε σε δύο πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, ώστε να προετοιμαστώ κάπως καλύτερα για τη φοβερή δοκιμασία που με περίμενε:

α) δεν θα έπρεπε να φάω κανονικό δείπνο (όπως είχα προγραμματίσει), αλλά μόνο κάτι ελαφρύ και πολύ στεγνό, ώστε ν' απορροφηθούν τα υγρά του στομάχου μου, για ν' αποφύγω τη ναυτία.

β) θα έπρεπε να ντυθώ πάρα πολύ ζεστά, φορώντας αλλεπάλληλα στρώματα ενδυμάτων, δηλαδή τριπλές κάλτσες, τριπλό παντελόνι (φόρμα - παντελόνι - μακρύ εσώρουχο) κ.λπ. Κι αυτό γιατί, λόγω της εξαιρετικά μεγάλης ταχύτητας με την οποία κινείται το bob, οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες γίνονται ακόμα πιο παγερές. Είναι το περίφημο φαινόμενο «Wind Chill Factor» (= Συντελεστής Ψύξης Ανέμου), γνωστό σε όλους όσοι ασχολούνται με θέματα επιβίωσης (survival), διαβίωση σε ακραία περιβάλλοντα, extreme sports κ.λπ. Με δυο λόγια αυτό σημαίνει ότι μια οποιαδήποτε θερμοκρασία γίνεται αισθητή ως πολύ χαμηλότερη όταν φυσάει άνεμος και μάλιστα όσο πιο ισχυρός είναι ο άνεμος τόσο αισθητό το κρύο. Υπάρχουν, μάλιστα, ειδικοί πίνακες που δίνουν αυτές τις αντιστοιχίες.

Μόλις τελείωσαν οι προπονήσεις, επέστρεψα στο χωριό. Έφαγα μόνο ένα σάντουιτς, ίσα-ίσα για να μου κόψει την πείνα, χωρίς να βαρύνει το στομάχι μου και μετά πήγα στο ξενοδοχείο μου, για να προετοιμαστώ.

Ομολογώ ότι αισθανόμουν πολύ μεγάλη ανησυχία κι αγωνία. Η νευρικότητά μου είχε φθάσει στο έπακρο. Έκανα την προσευχή μου και ξεκίνησα.

Όπως με πληροφόρησαν στο briefing προετοιμασίας, βασικές προϋποθέσεις, για να συμμετέχει κάποιος στο bobsled, είναι οι εξής:

- να μην υποφέρει από καρδιά

- να μην έχει κυκλοφορικά προβλήματα

- να μην έχει υπέρταση

- να μην υποφέρει από αναπνευστικά προβλήματα

- να μην έχει πάθει ποτέ αποκόλληση αμφιβληστροειδούς

- να μην έχει παλιό κάταγμα οστού (ίσως να φοβούνται μήπως οι ισχυρότατες δυνάμεις που αναπτύσσονται προκαλέσουν επανακάταγμα)

- να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα.

Αυτά τα ολίγα! Περιέργως, το «να μη φοβάται» δεν αναφέρεται πουθενά!

Το επόμενο βήμα ήταν ο υποψήφιος να μελετήσει πρώτα, να συμπληρώσει κατόπιν και τέλος να υπογράψει τα νομικά έγγραφα με τα οποία απαλλάσσει εκ των προτέρων τους διοργανωτές από οποιαδήποτε ευθύνη σε περίπτωση δυστυχήματος! Ο πιο ανατριχιαστικός όρος είναι ότι ο υπογράφων δεσμεύει με την υπογραφή του στο θέμα αυτό ακόμη και τους κληρονόμους του (ώστε να μην έχουν ούτε αυτοί το δικαίωμα να εγείρουν αξιώσεις για αποζημίωση, σε περίπτωση που το ατύχημα έχει μοιραία κατάληξη, δηλαδή θάνατο).

Έφθασα στην παγοπίστα στις 20:00. Μέχρι ν' αρχίσουν οι αγώνες, έκανα όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες. Αρχικά υπέγραψα τα "μακάβρια" χαρτιά της πλήρους απαλλαγής από ευθύνες και συνέπειες. Στη συνέχεια, άρχισα να διαλέγω και να δοκιμάζω τον εξοπλισμό που θα φορούσα κατά τη διάρκεια της κούρσας, ώστε να εντοπίσω τα μεγέθη που μου ταίριαζαν. Σ' όλες αυτές τις διαδικασίες με βοήθησε αφάνταστα η καλή γνώση Ιταλικών.

Ο ειδικός εξοπλισμός προστασίας

Πρώτα-πρώτα φόρεσα την ειδική ολόσωμη θερμομονωτική στολή, που θύμιζε λίγο φόρμα αστροναύτη. Είχε μαλακές, ελαστικές, αλλά πολύ ανθεκτικές ενισχύσεις σε ορισμένες περιοχές, για να προστατεύει κάπως όλα τα ευαίσθητα μέλη του σώματος (αγκώνες, γόνατα κ.λπ.). Ήταν δε κατασκευασμένη από ειδικό άφλεκτο υλικό, γιατί η τριβή από μακρύ σύρσιμο με φοβερά μεγάλη ταχύτητα, ακόμη και επάνω στα χιόνια, μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη!

[Επειδή αυτό ακούγεται τελείως απίστευτο, αναφέρω την ακόλουθη εμπειρία μου: Τον Απρίλιο του 1988 βρισκόμουν στο χιονοδρομικό κέντρο «Les Arcs», στη Γαλλία. Εκεί γινόταν η διοργάνωση των παγκόσμιων αγώνων ταχύτητας με σκι σε κατευθείαν κατάβαση (δηλαδή, όχι με σλάλομ κ.λπ.). Είχαν, λοιπόν, καθορίσει δυο σημεία, σε απόσταση ακριβώς ενός χιλιομέτρου, που ήταν η αρχή και ο τερματισμός της διαδρομής και με ηλεκτρονικά χρονόμετρα μετρούσαν με απόλυτη ακρίβεια τους χρόνους διάβασης από τα δυο αυτά σημεία, οπότε εύκολα υπολόγιζαν τη μέση ταχύτητα του σκιέρ. Γι' αυτό και το άθλημα ονομάζεται στα γαλλικά kilomètre lancé.

Κρατήστε την αναπνοή σας! Η καλύτερη επίδοση τότε ήταν 235 χιλιόμετρα την ώρα(!), ρεκόρ που ασφαλώς θα έχει μέχρι σήμερα καταρριφθεί πολλές φορές.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό: σε χωριστή κατηγορία συμμετείχαν και ανάπηροι σκιέρ μ' ένα μόνο πόδι. Ναι, όπως το διαβάζετε! Με μονάχα ένα πόδι, η καλύτερη επίδοση στους αγώνες αυτούς ήταν ακόμα πιο απίστευτη: 185 χιλιόμετρα την ώρα!

Και τώρα ο εξοπλισμός τους: το κράνος, η στολή και τα μπατόν είχαν αεροδυναμική αεροτομή. Η στολή ήταν επίσης από άφλεκτο υλικό! Ως μέτρο ασφαλείας, στη βάση της πίστας υπήρχε ελικόπτερο, με τραυματιοφορείς-νοσοκόμους σε πλήρη ετοιμότητα για άμεση αεροδιακομιδή και με τον κινητήρα του ήδη σε λειτουργία, για κάθε κακό ενδεχόμενο...

Το συγκλονιστικό είναι ότι τους αγώνες παρακολουθούσαν και οι γονείς των αθλητών. Μάλιστα, πολύ σοβαρά δυστυχήματα έχουν συμβεί μπροστά στα μάτια τους, αλλά ευτυχώς όχι όταν ήμουν εγώ εκεί...]

Κατόπιν δοκίμασα το κράνος, το οποίο κάλυπτε ολόκληρο το πρόσωπο (τύπου full face). Αυτό προστάτευε και το σαγόνι, ενώ στο εμπρός μέρος έκλεινε μ' εξαιρετικά ανθεκτικό διαφανές plexiglas, ώστε να προστατεύει το πρόσωπο και βέβαια τα μάτια, όχι μόνο από χτύπημα αλλά και από τον πολύ ορμητικό παγωμένο αέρα.

Γύρω από τη μέση μου φόρεσα μία ειδική, χονδρή, δερμάτινη ζώνη, πλάτους περίπου δέκα εκατοστών. Η ζώνη αυτή έκλεινε με μια πολύ ισχυρή αγκράφα, η οποία διέθετε δύο (κι όχι ένα, όπως συνήθως) μεταλλικά μέρη, σαν δίκρανο από πολύ χοντρές σακοράφες, διαμέτρου τριών χιλιοστών περίπου. Αυτά τα μεταλλικά μέρη έμπαιναν σε αντίστοιχα ζεύγη υποδοχών (δηλαδή σε διπλές τρύπες), που υπήρχαν κατά διαστήματα στο δέρμα της ζώνης. Η χονδρή, ανθεκτική ζώνη δεν προσδενόταν σε κανένα σημείο του οχήματος. Χρησίμευε, όμως, πάρα πολύ για να συγκρατεί τα σπλάχνα του αθλητή στη θέση τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής και να τα προστατεύει από τις πολύ ισχυρές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις. Περιέργως, δεν δένεται κανείς μέσα στο όχημα με ζώνη ασφαλείας! Ίσως, επειδή θα είναι προτιμότερο να εκτιναχθεί ο επιβαίνων έξω, παρά να μείνει μέσα σ' ένα όχημα που έχει ελάχιστη μηχανική αντοχή και σε τυχόν πρόσκρουση, κατ' αντίθεση προς τα αυτοκίνητα, δεν προσφέρει την παραμικρή προστασία...

Επίσης, οι αθλητές απαγορεύεται να φορούν σκληρές μπότες, γιατί αυτές μπορεί να πληγώσουν τους συναθλητές τους που είναι στριμωγμένοι μέσα στο ίδιο όχημα. Επιτρέπονται μόνο μαλακά υποδήματα.

Πορεία κατά μήκος της παγοπίστας

Στο διάστημα που προετοιμαζόμουν, οι αγώνες είχαν ήδη ξεκινήσει. Μέχρι να 'ρθει η σειρά μου, είχα λίγο χρόνο διαθέσιμο για να παρακολουθήσω το συναρπαστικό θέαμα και να τραβήξω φωτογραφίες. Άρχισα ν' ανεβαίνω παράλληλα και κατά μήκος της διαδρομής των bobsled. Πλάι στην παγοπίστα υπήρχε ένα πρόχειρο μονοπάτι, που είχαν δημιουργήσει επάνω στο χιόνι με τις πατημασιές τους κάποιοι άλλοι που είχαν προηγηθεί. Ο ανήφορος ήταν εξαιρετικά απότομος κι εγώ ήμουν υπερβολικά ζεστά ντυμένος για την κατάβαση μου με το bob. Παρόλο που η θερμοκρασία είχε πέσει ακόμη χαμηλότερα (στους 10 βαθμούς υπό το μηδέν), εγώ είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα από τη μεγάλη προσπάθειά μου στον φοβερό ανήφορο!

Τα πιο θεαματικά σημεία της διαδρομής ήταν, προφανώς, οι πολύ απότομες στροφές. Εκεί όλα τα οχήματα-βολίδες εκτοξεύονταν, από τις πανίσχυρες φυγόκεντρες δυνάμεις, κι ανέβαιναν επάνω στα κατακόρυφα τοιχώματα. Εξαφανίζονταν τόσο γρήγορα που μόλις και μετά βίας προλάβαινα να τα δω! Κάθε απότομη καμπύλη καθώς και διάφορες αξιοσημείωτες περιοχές είχαν το δικό τους όνομα, το οποίο ήταν σημειωμένο επάνω στον χάρτη της πίστας. Ένα τμήμα της διαδρομής, που είχε πολλαπλές συνεχόμενες στροφές, οι ειδικοί του αθλήματος το είχαν ονομάσει «Λαβύρινθο».

Με αρκετό κόπο κατάφερα να φθάσω μέχρι την αφετηρία, για να παρακολουθήσω την εκκίνηση των bobsled. Το όχημα που επρόκειτο να ξεκινήσει ετοποθετείτο στην αρχή της επικλινούς διαδρομής (ράμπας), πίσω από μία οριζόντια μπάρα, η οποία ήταν βαμμένη με κόκκινες και άσπρες ρίγες, ώστε να είναι ευδιάκριτη.

Μόλις ο αφέτης έδινε το παράγγελμα «έτοιμοι» από τα μεγάφωνα, οι αθλητές άρχιζαν να προετοιμάζονται και η μπάρα σηκωνόταν σε κατακόρυφη θέση, ελευθερώνοντας τη διάβαση. Με το δεύτερο πρόσταγμά του δινόταν η εκκίνηση. Την ίδια στιγμή ετίθεντο σε λειτουργία τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα και οι αθλητές άρχιζαν να τρέχουν όσο γρηγορότερα μπορούσαν, σπρώχνοντας, συγχρόνως, το όχημά τους μ' όλες τις δυνάμεις τους. Μόλις αυτό αποκτούσε αρκετή ταχύτητα, έμπαιναν μέσα, πηδώντας με αξιοζήλευτη ευκινησία. Καθώς ο κατήφορος ήταν εξαιρετικά απότομος, η ταχύτητα του bobsled αυξανόταν, αλματωδώς, μέσα σε δευτερόλεπτα.

Αμέσως μετά άρχισα κι εγώ να κατεβαίνω προς τη βάση / τερματισμό, τρέχοντας στο χιονισμένο μονοπάτι, πλάι στην παγοπίστα. Έπρεπε να βιαστώ, γιατί ερχόταν και η δική μου σειρά να ξεκινήσω από εκεί με την ομάδα μου. Επρόκειτο ν' ανεβούμε όλοι μαζί μέχρι την αφετηρία. Κοντοστεκόμουν μόνο για λίγο στις κρίσιμες καμπύλες, προσπαθώντας να φωτογραφίσω τα οχήματα, ιδίως όταν αυτά βρίσκονταν επάνω στα όρθια τοιχώματα. Πολύ δύσκολη υπόθεση να τ' αποτυπώσω σε φιλμ… Το θέαμα, πάντως, ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό.

Έφθασα στη βάση όπου τερμάτιζαν τα οχήματα σχεδόν την ώρα που τελείωνε ο πρώτος γύρος των αγώνων. Αμέσως, πήγα στο σημείο ενημέρωσης. Φόρεσα το κράνος μου και έσφιξα δυνατά γύρω από τη μέση μου τη χοντρή, πλατιά, δερμάτινη ζώνη.

Άνοδος μέχρι την αφετηρία

Αμέσως μετά εγώ και τ' άλλα τρία μέλη της ομάδας μου κατευθυνθήκαμε προς το δικό μας bobsled, το οποίο είχε ζωηρό, αστραφτερό κίτρινο χρώμα. Το σπρώξαμε όλοι μαζί επάνω σε μία χιονισμένη ράμπα. Εκεί πλησίασε ένα φορτηγό αυτοκίνητο με την όπισθεν, μέχρι ν' ακουμπήσει σ' αυτήν. Η ράμπα είχε ακριβώς το ίδιο ύψος με το δάπεδο της καρότσας του, ώστε να διευκολύνεται η φόρτωση. Το πίσω μέρος του φορτηγού ήταν κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να μπορεί να υποδεχτεί δύο οχήματα συγχρόνως. Δεν είχε παραπέτια ούτε στα πλάγια ούτε πίσω, ήταν, δηλαδή, μία απλή πλατφόρμα ανοιχτή από τις τρεις πλευρές. Σ' όλο το μήκος του δάπεδου της είχαν βιδώσει τέσσερα παράλληλα καδρόνια, σε απόσταση μεταξύ τους. Έτσι δημιουργούνταν δύο πλατιά αυλάκια, μέσα στα οποία μπορούσαν να φορτωθούν δύο bobsled πλάι-πλάι.

Σπρώξαμε το bobsled μας, ώστε, γλιστρώντας, να έρθει ανάμεσα στο ένα ζεύγος καδρονιών, τα οποία θα το συγκρατούσαν πλευρικά κατά τη διάρκεια της ανόδου μέχρι την αφετηρία και δεν θα του επέτρεπαν να ξεφύγει δεξιά ή αριστερά. Μια άλλη ομάδα τοποθέτησε το δικό της όχημα ανάμεσα στο δεύτερο ζεύγος των καδρονιών. Κατόπιν ανεβήκαμε όλοι στο φορτηγό, άλλοι μέσα στην καμπίνα του οδηγού κι άλλοι στην πλατιά καρότσα, επάνω στα bobsled και ξεκινήσαμε.

Η διαδρομή ήταν οφιοειδής, ο ανήφορος απότομος και ο δρόμος καλυμμένος με χιόνι. Οι τροχοί του φορτηγού φορούσαν χοντρές χιονοαλυσίδες, απολύτως απαραίτητες κάτω απ' αυτές τις συνθήκες χιονοκάλυψης. Σε λίγο φθάσαμε στην κορυφή του λόφου, όπου βρισκόταν η αρχή της πίστας, και μεταφέραμε το bobsled μας στο σημείο εκκίνησης.

Απαισιόδοξες σκέψεις

Παρέδωσα τη φωτογραφική μηχανή και τα γυαλιά μου για ασφάλεια σε κάποιο θεατή που δεν συμμετείχε και δεν επρόκειτο να τρέξει με bobsled. Έκανα τον σταυρό μου και προχώρησα προς το όχημα-βολίδα. Αστραπιαία πέρασε από το μυαλό μου μία μαύρη σκέψη: κι αν τυχόν το bobsled εκτροχιαστεί ή αν ο μη γένοιτο, εκτοξευτώ από τη φυγόκεντρη δύναμη έξω από το όχημα, τότε ούτε η ειδική στολή, ούτε το κράνος, ούτε η ζώνη θα με σώσουν. Ο φόβος με είχε παραλύσει. Η καρδιά μου χτυπούσε, σαν πολυβόλο... Το σπορ αυτό, όπου τα παγοπέδιλα του οχήματος γλιστρούν ελεύθερα επάνω στην παγωμένη πίστα, δεν έχει καμία σχέση με τα τρενάκια των διαφόρων Disney Land, λούνα παρκ κ.λπ. (γιατί όλα αυτά κινούνται σε σταθερή τροχιά και συνήθως η χαλύβδινη ράγα τους περνάει μονίμως μέσα από το σώμα των βαγονιών), ούτε, βέβαια, με τ' αεροπλανάκια του περίφημου Prater της Βιέννης, που κάνουν κάθετες εφορμήσεις σαν «στούκας», αλλά είναι μονίμως στερεωμένα επάνω σε ισχυρούς ατσαλένιους βραχίονες. Εκεί υπάρχει πλήρης ασφάλεια. Εδώ, αντιθέτως, υπάρχει ρίσκο... Το μόνο που με παρηγορούσε κάπως ήταν το οριζόντιο στηθαίο-οροφή στην άνω άκρη των κατακόρυφων τοιχωμάτων, που ήλπιζα να εμποδίσει το όχημα να ξεφύγει προς τα επάνω, δηλαδή τελείως έξω από την πίστα, στις ιδιαίτερα απότομες στροφές. Αυτό λειτουργούσε εν μέρει σαν στέγαστρο ή οροφή στα πολύ επικίνδυνα τμήματα.

Καθώς τα οχήματα δεν μπορούν να φρενάρουν, δεν υπάρχει σταματημός στον κατήφορο! Όταν ξεκινήσεις, δεν έχεις πια τρόπο να σταματήσεις. Έστω κι αν λιγοψυχήσεις, έστω και αν πάθεις φοβερή ναυτία, έστω κι αν λιποθυμήσεις, έστω κι αν πάθεις συγκοπή! Η μόνη δυνατότητα που έχεις είναι να φθάσεις στο τέρμα της διαδρομής! Δηλαδή, μόλις διανύσεις τα πρώτα μέτρα, έχεις ήδη περάσει το «σημείο χωρίς επιστροφή» (το «point of no return», όπως λέμε στην αεροπορία, δηλαδή το σημείο όπου δεν διαθέτεις πλέον αρκετά καύσιμα στις δεξαμενές του αεροπλάνου για να επιστρέψεις στο αεροδρόμιο από όπου ξεκίνησες). Αυτό κάνει την απόφασή σου να ξεκινήσεις με το bob ακόμη πιο επώδυνη.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον αιωροπτερισμό (πτήση με αετό από κάποια κορυφή). Μόλις κάνεις τα πρώτα βήματα επάνω στην απότομη, κατηφορική ράμπα απογείωσης δεν μπορείς πια να σταματήσεις. Είσαι αναγκασμένος να συνεχίσεις και να πάρεις ακόμη μεγαλύτερη φόρα, για να μπορέσεις να πετάξεις με τα πάνινα φτερά. Αλλιώς θα πέσεις στον γκρεμό που βρίσκεται ακριβώς στο τέλος της ράμπας! Πετώντας επί δύο δεκαετίες με αετούς από διάφορες κορυφές βουνών, χρειάστηκε πάμπολλες φορές να πάρω την πολύ "κρύα" απόφαση ν' αρχίσω να τρέχω με φόρα προς το γκρεμό! Έτσι, έχω πια συνηθίσει και εξοικειωθεί μ' αυτό το ανατριχιαστικό δίλημμα!

Εκτός, όμως, από τη δικαιολογημένη αγωνία μου με βασάνιζε και κάτι άλλο, πολύ πιο "μπανάλ" ίσως: ήθελα να πάω στην τουαλέτα! Αλλά ούτε χρόνος υπήρχε ούτε ήταν εύκολο να βγάλω την ολόσωμη στολή κι ένα σωρό ρούχα που φορούσα από μέσα. Φοβόμουν, λοιπόν, μήπως από τις πολύ ισχυρές δυνάμεις, λόγω των φοβερών επιταχύνσεων κατά τη διάρκεια της κατάβασης, είχα κανένα "ατύχημα", οπότε θα φαινόταν έπειτα ότι… τα 'κανα πάνω μου από τον φόβο μου στη διαδρομή! Και πώς να εξηγήσω μετά την πραγματική αιτία και ποιος άραγε θα με πίστευε, έστω κι αν ορκιζόμουν…

Η δύσκολη απόφαση

Τελικά, ούτε αυτό το πρόβλημα στάθηκε ικανό να με πτοήσει και να με κάνει να αλλάξω γνώμη.

Πλησιάζοντας το bobsled για να μπω μέσα, διαπίστωσα ότι ο πάγος στο δάπεδο της πίστας γλιστρούσε φοβερά. Ήταν, κυριολεκτικά, πιο γλιστερή κι από το πιο καλογυαλισμένο παρκέ! Για να παραμείνω όρθιος, έκανα πολύ μικρά, ιδιαιτέρως προσεκτικά βήματα. Υπήρχε κίνδυνος να πέσω και να σπάσω κάποιο μέλος του σώματός μου πριν καν ξεκινήσει η διαδρομή!

Μπήκα στο όχημα και χώθηκα μέσα στη στενή θέση. Με δυσκολία τοποθέτησα τα πόδια μου στον ελάχιστο διαθέσιμο χώρο. Ο αρχηγός με πλησίασε και μου είπε να έχω το σώμα μου τελείως όρθιο, δηλαδή να μην ακουμπάω τη ράχη μου στην πλάτη του bucket seat. Η στιγμή ήταν τελείως ακατάλληλη να ρωτήσω το γιατί. Αστραπιαία θυμήθηκα ότι κατά καιρούς υποφέρω από lumbago. Φοβήθηκα, λοιπόν, μήπως με τους κραδασμούς στη διάρκεια της κούρσας με πονέσει η μέση μου, καθώς δεν θα είχε την υποστήριξη της πλάτης του καθίσματος. Όμως, ήταν πάρα πολύ αργά για να κάνω πίσω. Θα ήταν μεγάλη ντροπή να μη συνεχίσω. Θα φαινόταν σαν τρομερή δειλία...

Άρπαξα με τα χέρια μου τις δύο χειρολαβές και τις έσφιξα όσο πιο γερά μπορούσα. Σε χρόνο ρεκόρ μπήκαν μέσα και τ' άλλα δύο μέλη της ομάδας και κάθισαν πίσω μου. Το όχημα άρχισε να γλιστράει αθόρυβα επάνω στον πάγο. Μόλις επιταχύνθηκε, ο αρχηγός μας με ευελιξία αίλουρου πήδησε μέσα τελευταίος και κάθισε στην πρώτη θέση, ακριβώς μπροστά μου.

Η ιλιγγιώδης κατάβαση

Τα πρώτα δευτερόλεπτα η κατάβαση είναι ήπια και σχετικά εύκολη, αλλά αμέσως μετά αρχίσαμε να τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Καθώς το όχημα έστριβε απότομα, το σώμα μου κολλούσε μια στο δεξιό και μια στο αριστερό τοίχωμά του. Κι είχα την εντύπωση ότι κάτι παρόμοιο συνέβαινε και με το μυαλό μου, που πίεζε με δύναμη τα τοιχώματα του κρανίου μου, καθώς αυτά εμπόδιζαν τη μετακίνησή του! Άλλοτε αισθανόμουν σαν να καθόμουν στο κάθισμά μου μ' ένα πελώριο βάρος και άλλοτε πάλι πως πετούσα ανάλαφρος στον αέρα! Όλα αυτά ήταν τελείως πρωτόγνωρα συναισθήματα για μένα... Κρατιόμουν μ' όλες μου τις δυνάμεις από τις χειρολαβές. Σε λίγο τα χτυπήματα έγιναν συνεχή και κυριολεκτικά αφόρητα. Έσφιξα γερά τα δόντια μου, για να μη δαγκώσω τη γλώσσα μου!

Απόρησα, πώς κάτω από τέτοιες φοβερές συνθήκες κατόρθωνε ο οδηγός να κατευθύνει το bobsled! Η μεγάλη πείρα του φαίνεται ότι έκανε τη διαφορά. Αμέσως μετά, το όχημα βυθίστηκε σ' ένα απότομο κατήφορο ή μάλλον σε κάτι που ισοδυναμούσε με βάραθρο! Το βάρος μου μηδενίστηκε, αλλά πολλαπλασιάστηκε μόλις το όχημα ανέβηκε με απίστευτη ταχύτητα. Αισθανόμουν φοβερή ναυτία. Έκλεινα τα μάτια μου, αφού, ούτως ή άλλως, δεν προλάβαινα να δω τίποτα, ούτε βέβαια ν' αντιδράσω, ούτε να πάρω έστω κάποια καταλληλότερη στάση. Με τον τρόπο αυτό ήλπιζα να περιορίσω κάπως τη φοβερή ζαλάδα και την απαίσια αναγούλα που ένιωθα. Τα "χτυπήματα" ήταν απανωτά κι από διάφορες διευθύνσεις, κάθε δύο ή τρία δευτερόλεπτα. Προσευχόμουν μόνο να φθάσουμε στο τέρμα το ταχύτερο. Αλλά οι αλλεπάλληλες στροφές συνεχίζονταν με ακόμη εντονότερο ρυθμό. Το όχημα από τη φοβερή φυγόκεντρο δύναμη ανέβαινε στα πλευρικά τοιχώματα, ενώ, συγχρόνως, έγερνε 90 μοίρες προς το εσωτερικό της στροφής, αφού το τοίχωμα όπου πατούσε ήταν κατακόρυφο! Δυσκολευόμουν ν' αναπνεύσω... Σφιγγόμουν, για να αντέξω!

Αλλά ο καλός Θεός φαίνεται ότι με λυπήθηκε. Η διαδρομή άρχισε να γίνεται έντονα ανηφορική, οπότε το όχημα έχανε ταχύτητα και σε λίγο σταμάτησε. Επιτέλους φθάσαμε στο τέρμα! Αν διέθετα μετρητή αδρεναλίνης, η βελόνα του όχι μόνο θα είχε φθάσει στο κόκκινο αλλά μάλλον θα είχε σπάσει το όργανο!

Όπως ανήγγειλαν από τα μεγάφωνα, η διαδρομή μας διάρκεσε μόλις 55 δευτερόλεπτα, που μου φάνηκαν σαν να ήταν 55 χρόνια! Ήταν το πιο μεγάλο σε διάρκεια λεπτό της ζωής μου! Αισθάνθηκα ανείπωτη αγαλλίαση κι απερίγραπτη ανακούφιση που είχα φθάσει σώος ως το τέλος της δοκιμασίας.… Ήταν μία συναρπαστική, αλλά και πολύ βάρβαρη εμπειρία, που κυριολεκτικά μου μαστίγωσε το νευρικό σύστημα...

Στη διάρκεια της κατάβασης, περιέργως, δεν αισθάνθηκα καθόλου κρύο. Σε τόσο ελάχιστο χρόνο δεν προλαβαίνεις ούτε καν να κρυώσεις, παρά τη φοβερή ταχύτητα με την οποία σε χτυπάει ο άνεμος! Αντίθετα, γίνεσαι μούσκεμα στον ιδρώτα από την αγωνία...

Από την προσπάθεια, την αγωνία και τη συγκλονιστική εμπειρία, ήμουν κάθιδρος! Αυτός, όμως, δεν ήταν απλά κρύος ιδρώτας. Ήταν κυριολεκτικά… παγωμένος ιδρώτας, καθώς η θερμοκρασία είχε ήδη κατέβει στους -11ο C. Δίκαια, λοιπόν, έχουν επονομάσει το σπορ αυτό "καυτό πάγο" και "λευκό ίλιγγο"! Η εσωτερική πλευρά της διάφανης καλύπτρας του προσώπου του κράνους είχε θολώσει κι είχε γίνει τελείως αδιαφανής! Για να δω τριγύρω μου έπρεπε να την ανασηκώσω!

Δόξα τω Θεώ στη διάρκεια της κατάβασης δεν αισθάνθηκα την παραμικρή ακράτεια ούρων. Οι φόβοι μου αποδείχθηκαν, ευτυχώς, αβάσιμοι. Όμως, για πρώτη φορά αισθάνθηκα κυριολεκτικά να μου "κόβεται η ανάσα". Έζησα στην πραγματικότητα αυτή τη γνωστή φράση, που πολύ συχνά χρησιμοποιούμε ως σχήμα λόγου, όταν μιλάμε! Έφθασα σχεδόν στο όριο της ασφυξίας!

Βγήκα από το bobsled τρικλίζοντας, αλλά κατενθουσιασμένος που τα κατάφερα και έφθασα σώος.

Και τώρα είχε έρθει η στιγμή της αναμνηστικής φωτογραφίας, η οποία θ' απαθανάτιζε αυτή την τρομερή εμπειρία. Έβγαλα το κράνος μου, για να φανεί το πρόσωπό μου, γιατί με τη στολή και με το κράνος που φορούσα κανείς δεν θα μπορούσε να με αναγνωρίσει. Ήμασταν όλοι κατακίτρινοι, πιο κίτρινοι κι απ' τους Κινέζους! Όλοι μας, βέβαια, από το κίτρινο φως των φωτιστικών σωμάτων αλλά και μερικοί (όπως π.χ. εγώ!) ακόμη περισσότερο πελιδνοί, από την τρομάρα που μόλις προ ολίγου είχαμε περάσει.… Η ανακατωσούρα στο στομάχι μου, δυστυχώς, συνέχιζε αμείωτη.

Μετά από τη δοκιμασία

Χωρίς να βγάλω τη φόρμα μου, ανέβηκα γρήγορα σ' ένα άλλο γεφυράκι, που περνούσε ακριβώς επάνω από τη διαδρομή, για να φωτογραφίσω το επόμενο όχημα που θα κατέφθανε. Ήλπιζα κάποια από τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει να έβγαινε καλή.

Το μήκος της παγοπίστας ήταν σχεδόν 1.400 μέτρα. Η μέγιστη ταχύτητα έφθασε τα 130 χιλιόμετρα την ώρα. Όποιος νομίζει ότι η ταχύτητα αυτή είναι κάτι απλό (επηρεασμένος ίσως από τα αυτοκίνητα) ας επιχειρήσει να κάνει karting. Εκεί μέσα στο μικρό ανοιχτό αυτοκινητάκι και σε απόσταση μόνο λίγων εκατοστών από το έδαφος η αίσθηση της ταχύτητας είναι τελείως διαφορετική και πολύ πιο εντυπωσιακή. Ας το δοκιμάσει και θα με δικαιώσει…

Το πιο φοβερό, όμως, ήταν οι τρομερές επιταχύνσεις! Όπως προανέφερα, με το g συμβολίζεται διεθνώς η επιτάχυνση της βαρύτητας της Γης και αυτή χρησιμοποιείται ως μονάδα μέτρησης των επιταχύνσεων. Στη Φυσική ο όρος "επιτάχυνση" δεν σημαίνει μόνο μεταβολή του μεγέθους της ταχύτητας, αλλά συμπεριλαμβάνει και την αλλαγή κατεύθυνσης. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο η φοβερή ταχύτητα, αλλά κυρίως οι μεγάλες επιταχύνσεις, οι πολύ απότομες στροφές και ο υπαρκτός κίνδυνος να ξεφύγει το όχημα από την τροχιά του. Όλα αυτά μαζί στοιχειοθετούν το συγκλονιστικό θρίλερ...

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτό το ριψοκίνδυνο και δύσκολο άθλημα που έβλεπα επί χρόνια στην τηλεόραση θα το έκανα κάποτε κι εγώ ο ίδιος και μάλιστα στην πιο δύσκολη μορφή του: στην πολύ απότομη Ολυμπιακή πίστα των πρωταθλητών, στην "πρωτεύουσα" του bobsled, εκεί όπου διοργανώνονται πάρα πολλοί διεθνείς αγώνες, στη φιδίσια παγοπίστα της η οποία διαθέτει θρυλικές παραβολικές στροφές που σου κόβουν την ανάσα και φημίζεται για επιταχύνσεις που σου σηκώνεται η τρίχα! Εκεί που πηγαίνουν όλοι οι διεθνείς πρωταθλητές για ακραίες δοκιμασίες, ώστε να φθάσουν μέχρι τα όριά τους και να μετρήσουν τις ικανότητές τους…

Συνομιλία με την κόρη μου

Εννοείται ότι ούτε καν μου πέρασε η ιδέα να πω την εμπειρία αυτή στη γυναίκα μου, έστω και εκ των υστέρων! Δεν τόλμησα, επειδή πάντα ανησυχεί όταν ταξιδεύω σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης (και μάλλον δικαίως...). Θα της έδινα δε κι ένα ακόμη επιχείρημα, για να συνεχίσει να με χαρακτηρίζει ως «αχόρταγο» και «αδίστακτο» μπροστά στον κίνδυνο! Πράγμα, όμως, που δεν αληθεύει πλήρως, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις έχω κάνει πίσω ή έχω ματαιώσει τελείως τα παράτολμα σχέδια μου...

Όταν, όμως, αργότερα ενημέρωσα από το τηλέφωνο την κόρη μου Αναστασία, που τότε ήταν φοιτήτρια στις ΗΠΑ, για την συναρπαστική εμπειρία μου, εκείνη παρατήρησε με την τετράγωνη λογική της πολύ εύστοχα:

«Μα μπαμπά εγώ ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν γίνονται πιο λογικοί και πολύ πιο συντηρητικοί. Εσύ, αντιθέτως, όλο ασχολείσαι με καινούργιες δραστηριότητες και κάνεις διάφορα επικίνδυνα πράγματα, τα οποία δεν έκανες παλαιότερα!»

Κι εγώ της απάντησα αμέσως:

«Έχεις δίκιο. Η λογική των πολλών είναι αναντίρρητα σωστή. Όμως, η λογική μου είναι… κάπως διαφορετική, ίσως αιρετική. Καθώς περνούν τα χρόνια, η ζωή που μου απομένει να ζήσω γίνεται όλο και λιγότερη. Επομένως, αυτό το οποίο διακινδυνεύω να χάσω, αν τυχόν κάτι πάει πολύ στραβά, γίνεται ολοένα και μικρότερο. Αφού, λοιπόν, εκείνο που ρισκάρω λιγοστεύει, μου φαίνεται λογικό να αποτολμώ περισσότερα και πιο επικίνδυνα…»

Η καημένη έμεινε τελείως άναυδη! Δυστυχώς, δεν είχα εικόνα, για να δω την αποσβολωμένη έκφραση στο προσωπάκι της...

[Ένας φίλος, που άκουσε τη διήγηση της εμπειρίας μου με το bobsled, μου είπε ότι είχε δοκιμάσει την περιπέτεια αυτής της ιλιγγιώδους κατάβασης όταν ήταν φοιτητής στην Ελβετία. Του είχε φύγει τότε η ψυχή και δεν ξαναεπιχείρησε να την επαναλάβει ποτέ. Αδυνατούσε, μάλιστα, να πιστέψει ότι εγώ όντως πραγματοποίησα μια τέτοια κατάβαση σε τόσο μεγάλη ηλικία!]

Η πρόκληση του χιονόλοφου

Κυριακή 18.1.2004

Εκείνη τη μέρα είχε καταπληκτική λιακάδα και συγχρόνως πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Το χιόνι ήταν σαν πούδρα. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για σκι κι εγώ το απολάμβανα ασταμάτητα. Πολλές χιονοδρομικές διαδρομές στην Cortina περνούσαν μέσα από πυκνά δάση. Κάνοντας σκι συνεχώς δεν χόρταινα να βλέπω τα ωραιότατα τοπία.

Γύρω από το χωριό υψώνονταν οι πανύψηλες και απότομες κορυφές των Δολομιτών. Αυτοί οι απόκρημνοι επιβλητικοί βράχοι θυμίζουν λιγάκι τα δικά μας Μετέωρα. Ήταν χιονισμένοι, αλλά το χιόνι έχει καταφέρει να σταθεί μόνο στις εσοχές, στις σχισμές και στις μικρές χαράδρες τους, κι έτσι οι βράχοι έμοιαζαν σαν να ήταν πασπαλισμένοι με ζάχαρη. Καθώς φωτίζονταν από τις ακτίνες του ήλιου, λαμπύριζαν υπέροχα.

Σε κάποια περιοχή η χιονοδρομική πίστα είχε μια πολύ ασυνήθιστη μορφή. Ήταν ένας μεγάλος, ψηλός λόφος αλλά ομαλός, τελείως ελεύθερος από βλάστηση ή βράχους, δηλαδή βατός απ' όλες τις πλευρές, όμως στενός στην κορυφή. Για να τον ανέβω έπρεπε να πάρω πολύ μεγάλη φόρα, γιατί ο ανήφορος ήταν μακρύς κι απότομος. Παρά την πολύχρονη χιονοδρομική εμπειρία μου, φθάνοντας στην κορυφή με ορμή, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Γιατί εκεί πάνω δεν υπήρχε καμιά διαπλάτυνση, παρά μόνο κατήφορος προς όλες τις τριγύρω πλευρές. Έτσι, ένα από τα σκι μου βρέθηκε ξαφνικά πολύ πιο χαμηλά από το άλλο, με αποτέλεσμα να γείρω προς τα εκεί και να πέσω, πριν καν προλάβω ν' αντιδράσω.

Σκεφτόμουν ότι την επόμενη φορά που θα περνούσα, θα επιχειρούσα και πάλι την άνοδο επάνω σ' αυτόν τον δύσβατο χιονόλοφο, ο οποίος αποτελούσε για μένα μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε, όμως, να βρω ένα τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος της αστάθειας επάνω στη στενή κορυφή.

Όση ώρα ανέβαινα με τον αναβατήρα (λιφτ), έσπαγα το κεφάλι μου για να βρω μία λύση. Τελικά, τη βρήκα: ακριβώς στο δευτερόλεπτο που θα έφθανα στην κορυφή, θα απομάκρυνα ταχύτατα τα δύο παράλληλα σκι μου, το ένα από το άλλο, ώστε να δημιουργήσω μία πολύ μεγαλύτερη επιφάνεια έδρασης. Έτσι, θα αντιμετώπιζα την τελείως ξαφνική αλλαγή κλίσης του εδάφους. Οι γνώσεις της μηχανικής βοηθάνε, λοιπόν, ακόμη και στο σκι! Και πραγματικά η δοκιμή πέτυχε. Κατάφερα να σταθώ όρθιος πάνω στην κορυφή του χιονόλοφου!

Στιγμιότυπα από την Cortina

• Καθισμένος επάνω στο καρεκλάκι του εναέριου αναβατήρα παρατηρούσα κάτω τα μηχανήματα που παρήγαγαν τεχνητό χιόνι. Θα τα περιγράψω για όσους δεν τα έχουν δει ποτέ: Διαθέτουν ρόδες και κοτσαδόρο, για να ρυμουλκούνται από ένα όχημα 4Χ4 και να μεταφέρονται εύκολα σ' άλλα σημεία, όπου παρουσιάζεται έλλειψη χιονιού. Στις πλαγιές υπάρχει κατάλληλη υποδομή, για να τροφοδοτούνται με ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Έχουν, επίσης, ένα ισχυρότατο ανεμιστήρα, που δημιουργεί ένα πολύ ορμητικό ρεύμα αέρος, το οποίο βγαίνει μέσα από μία χοάνη, όπως εκείνη που έχουν οι μπετονιέρες. Αυτό συμπαρασύρει το νερό που βγαίνει από το στόμιο του σωλήνα και το εκσφενδονίζει πολύ ψηλά, σαν να είναι σιντριβάνι. Όταν η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλή, όλες οι σταγόνες του νερού μετατρέπονται, σχεδόν ακαριαία, σε νιφάδες χιονιού. Όταν, όμως, η θερμοκρασία είναι υπερβολικά χαμηλή, τότε το νερό παγώνει γρήγορα μέσα στους σωλήνες τροφοδότησης (πριν φθάσει στα μηχανήματα), οπότε η παραγωγή χιονιού σταματάει. Η δέσμη των νιφάδων του χιονιού που εκτοξεύεται φωτίζεται τη νύχτα από ισχυρούς προβολείς, έτσι ώστε η επιτήρηση της λειτουργίας των μηχανημάτων, που είναι διασκορπισμένα επάνω στις αχανείς πλαγιές, να γίνεται εύκολα από πολύ μακριά.

• Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στην Cortina, όπως και σε όλα τα μεγάλα κέντρα χειμερινών σπορ του εξωτερικού, δεν χρειάζεται ο σκιέρ να δείχνει την κάρτα-εισιτήριο των αναβατήρων (ski pass), ούτε να τη βάζει κάθε φορά μέσα στη σχισμή των μηχανημάτων για έλεγχο. Την τοποθετεί, απλώς, μέσα σε κάποια τσέπη του άνορακ. Τα ειδικά μηχανήματα την ανιχνεύουν ακόμη και κάτω από τα ρούχα, την ώρα που ο σκιέρ περνάει πλάι τους και δίνουν εντολή να περιστραφεί η μπάρα που του φράζει τη διέλευση… Θα χρησιμοποιηθούν, άραγε, στο μέλλον μηχανήματα παρόμοιας τεχνολογίας και στις πόλεις, προς αντιμετώπιση της τρομοκρατίας;

• Αυτός ο (πρωτοποριακός τότε) τρόπος ελέγχου "δια μέσου των ρούχων" έχει πια βαθμιαία γενικευτεί και σήμερα εφαρμόζεται ακόμη και σε χιονοδρομικά κέντρα στην Ελλάδα.

• Για τα πολύ μικρά πιτσιρίκια, που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν καν τον παιδικό συρόμενο αναβατήρα (baby lift), είχαν κατασκευάσει ένα κυλιόμενο τάπητα από πλαστικό, σε μια πλαγιά με ελάχιστη κλίση. Τα νήπια πατούσαν επάνω σ' αυτή τη μεταφορική ταινία, η οποία τ' ανέβαζε άκοπα και ακίνδυνα, σαν να ήταν παιχνίδι. Κατόπιν κατηφόριζαν με τα μίνι-έλκυθρα ή τα μικροσκοπικά σκι τους στην ήπια κατηφοριά. Εκεί κοντά υπήρχαν βέβαια και μικρές καλύβες, σπιτάκια, τσουλήθρες και διάφορα άλλα παιχνίδια, όπως π.χ. ζωάκια από πλαστικό και ήρωες των παραμυθιών (πολύχρωμοι νάνοι, Μίκυ Μάους, αγιοβασίληδες κ.λπ.).

• Στους κήπους δύο ξενοδοχείων είδα κάτι πελώριους, πανύψηλους, συμπαγείς όγκους πάγου. Στην αρχή παραξενεύτηκα, αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν παγωμένα συντριβάνια!

Rafting στο χιόνι!

Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και το σκι υπέροχο. Αλλά για το πολύ ανήσυχο πνεύμα μου θα ήτανε κάπως αφύσικο να είμαι ικανοποιημένος κάνοντας μονάχα σκι... Ανακάλυψα, λοιπόν, ότι στην Cortina διοργανωνόταν ενίοτε και snow rafting, δηλαδή rafting χιονιού. Το πολύ ασυνήθιστο και άγνωστο σπορ γινόταν μ' ένα ειδικό λαστιχένιο φουσκωτό σκάφος (παρόμοιο με εκείνα που χρησιμοποιούμε για το rafting στα ποτάμια).

Αυτό ξεκινούσε από την κορυφή μιας εξαιρετικά απότομης κατηφόρας, εκεί ακριβώς όπου διεξαγόταν τα ειδικά πρωταθλήματα στο γιγαντιαίο άλμα με σκι. Το σκάφος γλιστρούσε επάνω στο χιόνι με ταχύτητα χιονοστιβάδας, ενώ ως τιμόνι στην κατάβαση χρησίμευαν τα δύο κουπιά του! Απογειωνόταν ψηλά και κατόπιν έπεφτε κάτω με ορμή στη χιονισμένη πλαγιά!

Το άθλημα αυτό έχει επονομαστεί, πολύ επιτυχώς, «ο λευκός πανικός», γιατί προσφέρει άφθονες συγκινήσεις, μεγαλύτερες και από κινηματογραφικό θρίλερ... Δυστυχώς, όμως, όλες οι επαφές και οι προσπάθειες που έκανα για να καταφέρω να δοκιμάσω κι αυτό το σπορ απέβησαν άκαρπες. Δεν βρέθηκαν άλλοι ριψοκίνδυνοι "επιβάτες", δηλαδή παράτολμοι αθλητές-θιασώτες των extreme sports! Γι' αυτό τον λόγο δεν πραγματοποιήθηκε η κατάβαση. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια άλλη φορά να τα καταφέρω... Dum spiro spero.

Θέαμα κατά την επιστροφή

Στο ταξίδι της επιστροφής μου με το λεωφορείο, είδα άλλο ένα πολύ ωραίο όσο και ασυνήθιστο θέαμα: πολύ ψηλά στην κορυφογραμμή των Δολομιτών ο ισχυρός άνεμος που φυσούσε παρέσυρε από τις γειτονικές πλαγιές μεγάλες ποσότητες χιονιού και τις ανέβαζε προς τα επάνω, ψηλότερα κι από τις βουνοκορυφές. Καθώς ο ήλιος πλησίαζε προς τη δύση του, οι λοξές ακτίνες του φώτιζαν από πίσω αυτό το αραιό σύννεφο από νιφάδες χιονιού. Έτσι, οι σκοτεινές κορυφές φαίνονταν σαν να περιβάλλονταν από ένα λευκό φωτεινό "χιονοστέφανο"! Το δε χρώμα τους γινόταν διαδοχικά χρυσαφί, κόκκινο και μετά σκοτεινό γκριζωπό...

Η φύση ανταμείβει πλουσιοπάροχα όσους τη λατρεύουν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές θυσίες (σε χρόνο, κόπο, ταλαιπωρίες, κινδύνους και χρήμα), για να βρεθούν κοντά της.

Δυστυχώς, ένα συναρπαστικό Σαββατοκύριακο είχε τελειώσει. Αναζωογονημένος από τη σωματική άσκηση, τις έντονες συγκινήσεις και την άφθονη αδρεναλίνη επέστρεψα στην Αθήνα, όπου τη Δευτέρα το πρωί είχα ένα σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού.

Επίλογος

Επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι για να πραγματοποιηθεί αυτή η χιονοδρομική εξόρμηση - αστραπή δεν αρκεί μόνο να διαθέτει κάποιος θέληση, τόλμη, επιμονή, υπομονή και τύχη. Χρειάζεται και σωματική αντοχή και βεβαίως μεγάλη χιονοδρομική πείρα (ώστε να είναι σε θέση να κατέβει οποιαδήποτε άγνωστη πίστα, χωρίς συντρόφους, με οποιοδήποτε ζευγάρι σκι βρει επιτόπου, για να νοικιάσει). Επιπλέον, είναι απαραίτητη και η καλή γνώση της Ιταλικής αλλά και άλλων βασικών ξένων γλωσσών, ώστε να επικοινωνεί άμεσα με όλους...

Άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα

Στη διήγηση μου αυτή ανέφερα ακροθιγώς:

• ένα παραλίγο δυστύχημά μου με αμαξοστοιχία,

• τις ιδιότητες του μονοχρωματικού φωτισμού και

• τις απογειώσεις των τολμηρών "ανθρώπινων αετών".

Για όσους τυχόν ενδιαφέρονται, κρίνω σκόπιμο να δώσω μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες.

Ο εφιάλτης με το τρένο

Κάποια μέρα, στα τέλη της δεκαετίας του '60, διέσχιζα με τ' αυτοκίνητό μου μία ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση κοντά στη Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως, στον Βοτανικό. Την ώρα που βρισκόμουν στις σιδηροτροχιές αναγκάστηκα να σταματήσω, γιατί ακινητοποιήθηκε ξαφνικά το προπορευόμενο αυτοκίνητο. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε από μακριά το τρένο και ο φύλακας της διάβασης άρχισε να κατεβάζει τις δύο μπάρες. Ο κίνδυνος να παγιδευτώ ανάμεσά τους ήταν άμεσος... Ο μηχανοδηγός, μόλις αντιλήφθηκε ότι τ' αυτοκίνητό μου του έφραζε τη διέλευση, άρχισε να σφυρίζει δαιμονισμένα.

Τι είχε συμβεί; Ο οδηγός του αυτοκινήτου που βρισκόταν δύο αμάξια πριν από το δικό μου έφθασε, από κακό υπολογισμό, στη μεσαία διαχωριστική νησίδα της οδού και δεν μπορούσε να προχωρήσει, αλλά ούτε και να κάνει πίσω, γιατί ήταν πολύ κοντά του το επόμενο αυτοκίνητο. Ούτε κι εγώ μπορούσα να οπισθοχωρήσω, γιατί είχε δημιουργηθεί ήδη μία συνεχής ουρά από αυτοκίνητα, που οι προφυλακτήρες τους ήταν σχεδόν σε επαφή μεταξύ τους. Έτσι, εγκλωβίστηκα. Στην απελπισία μου άρχισα να κορνάρω δαιμονιωδώς, ελπίζοντας ότι ο πρώτος οδηγός θα συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και θα καβαλήσει τη νησίδα, για να μπορέσω να γλιτώσω. Αλλά ματαίως...

Το τρένο πλησίαζε ορμητικό. Ο μηχανοδηγός προσπαθούσε ν' ανακόψει ταχύτητα και τα φρένα της αμαξοστοιχίας ούρλιαζαν απαίσια. Εγώ είχα παγιδευτεί ακριβώς επάνω στις σιδηροτροχιές! Έβλεπα πια τον θάνατο να με πλησιάζει. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να εγκαταλείψω, με πόνο ψυχής, το ολοκαίνουργιο BMW μου και να πηδήξω έξω...

Άνοιξα την πόρτα, για να είμαι έτοιμος ν' αποδράσω. Με απελπισία κοίταζα τη μηχανή του τρένου, που βρισκόταν πλέον σε απόσταση μόνο δεκάδων μέτρων! Προσπαθούσα να υπολογίσω πόσα δευτερόλεπτα μου ήταν απαραίτητα για να προλάβω να σωθώ.

Ακριβώς τη στιγμή που έπαιρνα την απόφαση για το απονενοημένο διάβημα της εγκατάλειψης, το πρώτο αυτοκίνητο επιτέλους μετακινήθηκε! Έτσι πρόλαβα, κυριολεκτικά στο παρά ένα, να σώσω το δικό μου…

Ελπίζω να βρω κάποτε το χρόνο, για να διηγηθώ διάφορες εμπειρίες που έζησα, ταξιδεύοντας με σιδηρόδρομο σε μακρινές χώρες της υφηλίου, όπως π.χ.

• στο Περού ανεβαίνοντας με διαδρομή τραίνου ζιγκ-ζαγκ(!) από το Κούσκο προς το Μάτσου - Πίτσου, τη νεκρή πολιτεία των Ίνκας

• στην επικίνδυνη Ζάμπια, από το Λίβιγκστον στην Λουσάκα, περνώντας μία ολόκληρη νύχτα αγωνίας, ως μοναδικός λευκός ανάμεσα σε πολλές εκατοντάδες επιθετικών μαύρων

• στη Σιβηρία διασχίζοντας αχανείς στέπες

• στις Ινδίες με ένα σωρό ντόπιους λαθρεπιβάτες, που ταξίδευαν επάνω στη σκεπή(!) του τρένου, αλλά και στο τρενάκι του Darjeeling στους πρόποδες των Ιμαλαΐων (που περνάει μέσα από στενά δρομάκια).

και τόσες πολλές άλλες περιπέτειες, που βέβαια το αίσιο τέλος τους δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου, εξασφαλισμένο εκ των προτέρων!

Τα κίτρινα φώτα ομίχλης

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το λευκό φως εμπεριέχει όλα τα χρώματα της ίριδας. Κάθε χρώμα, όμως, του ηλιακού φάσματος έχει διαφορετικό συντελεστή διάθλασης / ανάκλασης. Σ' αυτήν ακριβώς την ιδιότητα οφείλεται, ως γνωστόν και η δημιουργία του ουράνιου τόξου.

Για τον ίδιο λόγο, όταν το λευκό φως διαθλάται επάνω σε σταγονίδια νερού ή σε μικροσκοπικούς παγοκρυστάλλους, τα διάφορα συστατικά του χρώματα διαχέονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις (υπό άλλη γωνία), με αποτέλεσμα να θολώνει η ατμόσφαιρα και να δυσχεραίνεται η όραση.

Αντιθέτως, το μονοχρωματικό κίτρινο φως έχει ένα ενιαίο συντελεστή διάθλασης και επομένως πολύ μικρότερη διασπορά. Γι' αυτό προκαλεί λιγότερη θάμβωση στην ομίχλη, η οποία, ως γνωστόν, αποτελείται από μυριάδες αιωρούμενα μικροσκοπικά σταγονίδια νερού (ή πάγου). Αυτή είναι και η αιτία που οι προβολείς ομίχλης των αυτοκινήτων έχουν συνήθως κίτρινο χρώμα. Το ίδιο ισχύει και για τον φωτισμό δρόμων, διαβάσεων κλπ. όπου επικρατεί συχνά ομίχλη.

Οι απογειώσεις των αιωροπτεριστών

Όταν ήμασταν παιδιά, παίζαμε το παιχνίδι «πετάει πετάει». Όποιος σήκωνε το χέρι του μετά από τη λέξη «άνθρωπος», έχανε, τότε! Τώρα πλέον κερδίζει, γιατί ο άνθρωπος μπορεί να πετάξει μόνος του χωρίς καμιά μηχανή ή βοήθεια! Ο «αετός» ή «αιωρόπτερο» του δίνει τη δυνατότητα να πετάει στον ουρανό όπως τα πουλιά, ξεκινώντας από ψηλές κορυφές!

Την επόμενη φορά που θα ανεβείτε στη Πάρνηθα, κάντε μία μικρή στάση στην προτελευταία ανηφορική στροφή, λίγο πριν βγείτε στο οροπέδιο της Αγίας Τριάδας. Εκεί θα δείτε μία ράμπα απογειώσεων, που φτιάξαμε, το 1981, μία ολιγάριθμη ομάδα αιωροπτεριστών.

Αναπτύξτε όση φαντασία διαθέτετε. Σταθείτε ακριβώς στην αρχή της ράμπας και αντικρίστε κάτω το πανόραμα της απέραντης Αθήνας. Πάρτε μία γεύση ιλίγγου, σχηματίζοντας με το μυαλό σας την εικόνα ότι τρέχετε με μεγάλη ταχύτητα επάνω στο απότομο, κεκλιμένο επίπεδο, με κατεύθυνση προς τον γκρεμό, για να απογειωθείτε!

Και κατόπιν, αν όλα πάνε κατ' ευχήν, φανταστείτε ότι πετάτε στον ουρανό, τελείως ελεύθεροι, μαζί με τα πουλιά και τον άνεμο. Μπορείτε να κινηθείτε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση του τρισδιάστατου χώρου! Δεν ακούτε τον παραμικρό θόρυβο, εκτός από το ελαφρό θρόισμα του αέρα επάνω στα τεντωμένα πανιά του αιωρόπτερου. Έχετε τη απίθανη αίσθηση ότι απαλλαγήκατε από τη βαρύτητα! Όλος ο κόσμος κάτω φαίνεται μικροσκοπικός κι ασήμαντος…

Είναι η υπέρτατη απόλαυση επάνω στη Γη! Αυτό είναι ακριβώς το προαιώνιο όνειρο του ανθρώπου, να πετάξει όπως τα πουλιά, που τώρα πια γίνεται πραγματικότητα… Είναι μια φοβερή εμπειρία, μια απίστευτη ηδονή, που είναι τελείως αδύνατο να περιγραφεί με λέξεις. Απλά, σε μεταφέρει στον έβδομο ουρανό!

Πολύ πετυχημένα κάποιος Εγγλέζος συνάδελφος αιωροπτεριστής είπε, πριν από λίγα χρόνια, την επιγραμματική φράση:

«Αυτή η απίστευτη απόλαυση που νιώθεις πετώντας με τον αετό, απολύτως ελεύθερος, παντού, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, με συντροφιά το θρόισμα του ανέμου και ίσως το κελάηδημα ενός πουλιού μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ηδονή κατά το αποκορύφωμα της σεξουαλικής πράξης!»

Προσυπογράφω χωρίς συζήτηση.

Η ράμπα αυτή υπέπεσε αργότερα σε αχρηστία, γιατί η αλματώδης οικιστική ανάπτυξη της Αθήνας στους πρόποδες του βουνού δεν άφησε καθόλου ελεύθερους ακάλυπτους χώρους, κατάλληλους για την προσγείωση των αετών… Επί 30 και πλέον χρόνια παρέμεινε εκεί (έστω και μισοερειπωμένη και με σαπισμένα ξύλα), αψευδής μαρτυρία των παλιών συναρπαστικών εμπειριών μας.

Σήμερα, δυστυχώς, δεν υπάρχει! Με τη μεγάλη οικονομική κρίση την αποξήλωσαν, το 2015, κάποιοι τσιγγάνοι ή παλιατζήδες και την πούλησαν για παλιοσίδερα! Συγκινήθηκα πάρα πολύ όταν είδα ότι η ράμπα των απογειώσεων μας έχει χαθεί για πάντα... Την είχαμε κατασκευάσει 8 φίλοι αιωροπτεριστές, με έρανο μεταξύ μας και με πολλή, προσωπική, χειρωνακτική εργασία, αλλά και αγωνία, γιατί δεν είχαμε πάρει άδεια από το Δασαρχείο. Έτσι, οι νεώτερες γενεές δεν θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να πετάξουν από την κορυφή της Πάρνηθας. Όσοι (τρελοί) πρόλαβαν, πρόλαβαν.

Όμως, για να μην αποκομίσει κανείς την εσφαλμένη εντύπωση ότι όλα είναι εύκολα και ρόδινα, θα αναφέρω και μία μόνο από τις επικίνδυνες καταστάσεις που αντιμετώπισα ως αιωροπτεριστής. Σε μία από τις πτήσεις μου στην Πάρνηθα απογειώθηκα χωρίς πρόβλημα από τη ράμπα, πέταξα ωραιότατα, αλλά στο τέλος της πτήσης και φθάνοντας κοντά στις ταβέρνες, «έπεσα κοντός». Αυτή η κοινή αεροπορική έκφραση (η οποία χρησιμοποιείται ευρέως σ' όλους τους κλάδους και τ' αθλήματα των εναέριων δραστηριοτήτων) σημαίνει «Έχω μικρό διαθέσιμο ύψος, το οποίο δεν επαρκεί για να φθάσω μέχρι τον χώρο προσγείωσης.»

Εκείνες τις στιγμές βρέθηκα σε τραγική κατάσταση, διότι η περιοχή προσγειώσεων βρισκόταν ακόμα πολύ μακριά. Αριστερά μου ήταν οι πυλώνες της ΔΕΗ με τις γραμμές υψηλής τάσης (είναι πάντα εκεί). Δεξιά μου είχα τον γνωστό ασφάλτινο δρόμο, που οδηγεί στη Πάρνηθα. Στην ουσία βρέθηκα στο δίλημμα να επιλέξω, ταχύτατα, μεταξύ ηλεκτροπληξίας και αυτοκινητιστικού δυστυχήματος... Στην πρώτη περίπτωση θα κρεμόμουν επάνω στα ηλεκτροφόρα καλώδια (όπως συχνά οι άτυχοι χαρταετοί της Καθαρής Δευτέρας)! Στη δεύτερη, θα μετείχα σε μία απίθανη σύγκρουση εναέριου και επίγειου μεταφορικού μέσου! Γιατί ο οποιοσδήποτε οδηγός θα τα 'χανε, βλέποντας ξαφνικά μπροστά του αυτό το πελώριο, πολύχρωμο "πουλί" να 'ρχεται κατά πάνω του. Θα σάστιζε, τελείως, και δεν θα φρέναρε! Έτσι, δεν αποτόλμησα να χρησιμοποιήσω τον δρόμο ως διάδρομο αναγκαστικής προσγείωσης.

Και στις δύο περιπτώσεις θα γινόμουν πρωτοφανές πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, αλλά αυτό καθόλου δεν θα με βοηθούσε να σωθώ (τώρα κάνω black humor με την τότε τραγική κατάστασή μου). Μέσα σ' ελάχιστα, αγωνιώδη, ανατριχιαστικά δευτερόλεπτα πήρα την απολύτως κρίσιμη απόφαση: έκανα μία πολύ κλειστή, τελείως απότομη στροφή απελπισίας, για να αποφύγω και τους δύο κινδύνους. Όμως, ελλείψει χώρου το δεξιό ακροπτερύγιο του αετού μου χτύπησε με δύναμη στα κλαδιά ενός ψηλού δένδρου και ακινητοποιήθηκε. Σημειώνω ότι το άνοιγμα των πτερύγων ενός αιωρόπτερου είναι περίπου 6 - 7 μέτρα, δηλαδή μεγαλύτερο από το μήκος ενός Ι.Χ.! Μ' αυτό το ξαφνικό φρενάρισμα η πτήση μου σταμάτησε απότομα κι εγώ έπεσα από το ύψος της κορυφής του μεγάλου δένδρου στο έδαφος!

Τα δύο σκέλη του μεταλλικού τριγώνου (που αποτελεί το πηδάλιο οδήγησης του αετού) έσπασαν στη μέση κι έγιναν τέσσερα κομμάτια, αλλά εγώ, ευτυχώς, δεν έπαθα απολύτως τίποτε! Σ' αυτό βοήθησε η καλή μου τύχη, αλλά και το γεγονός ότι η μεγάλη επιφάνεια του πανιού του αιωρόπτερου δημιούργησε μεγάλη αντίσταση στον αέρα κατά την πτώση μου, δηλαδή λειτούργησε σχεδόν σαν αλεξίπτωτο, που μείωσε αισθητά την ταχύτητα κατά την απότομη κάθοδο και συνεπώς την ένταση της πρόσκρουσής μου στο έδαφος.

Έχω κρατήσει ως ενθύμιο αυτής της περιπέτειά μου τους δύο χονδρούς, μεταλλικούς σωλήνες του τριγώνου που κόπηκαν στα δύο, σαν να ήταν αγγούρια!

Είναι αλήθεια ότι έχω ζήσει πολλές τρελές περιπέτειες. Βεβαίως, έχω ένα ελαφρυντικό: την κεφαλλονίτικη καταγωγή μου! Όμως, στους συμπατριώτες μου που κατοικούν στην Κεφαλλονιά, τους λέω για να τους πειράξω:

«Παρόλο που εγώ δεν αναπνέω τον κεφαλλονίτικο αέρα, ούτε πατάω επάνω στο κεφαλλονίτικο χώμα (το οποίο ίσως να είναι... εμποτισμένο με τρέλα), όπως κάνετε εσείς οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού, εγώ είμαι περισσότερο τρελός!»

Ορολογία

bobsleigh [USA: bobsled] ή απλώς bob = Μακρύ, ευέλικτο έλκηθρο αγώνων ταχύτητας, που καθοδηγείται από τον εμπρόσθιο αθλητή (οδηγό), μέσω δυο ειδικών ποδωστήριων (πεντάλ) και κινείται μέσα σε ειδικά προετοιμασμένη και σκαμμένη στον πάγο πίστα, συνήθως με πολλές και απότομες στροφές.

sleigh = Έλκηθρο / ελαφρύ όχημα με ολισθητήρες (χιονοπέδιλα) για χρήση επάνω σε χιόνι ή πάγο, με μια ή περισσότερες θέσεις επιβατών, που συνήθως σύρεται από ένα άλογο (στα γαλλικά: traîneau). Θυμίζει το παραδοσιακό όχημα του Αϊ-Βασίλη.

sledge = sled = Έλκηθρο συρόμενο από άλογα, σκυλιά ή άλλο υποζύγιο, το οποίο χρησιμεύει για ταξίδια επάνω σε πάγο και χιόνι.

skeleton = Ειδικό ελαφρύ όχημα - χαμηλό έλκηθρο, χωρίς φρένα ή τιμόνι, για ένα άτομο, αλλά και χειμερινό άθλημα καθόδου με τέτοιο όχημα σε ειδική πίστα - στενό λούκι, σκαμμένη βαθιά μέσα στον πάγο, μήκους περίπου 1.500 μέτρων. Ο αθλητής βρίσκεται μπρούμυτα επάνω στο ειδικό, μικρό πλακέ (για μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση) έλκηθρο, που έχει δυο πατίνια (ολισθητήρες), με το κεφάλι του να προηγείται και το σαγόνι του ν' ακουμπάει σχεδόν στον πάγο! Το κατευθύνει με μετατόπιση του βάρους του σώματός του. Αρχικά τρέχει για να πάρει φόρα και κατόπιν ακουμπάει με την κοιλιά του επάνω στο μίνι-έλκηθρο, που έχει βάρος περίπου 40 κιλά. Η ταχύτητα φθάνει τα 140 χλμ./ ώρα! Πιθανολογώ ότι η ονομασία του οφείλεται στο ότι το όχημα αποτελείται μόνο από ένα απλό σκελετό - πλαίσιο, δηλαδή χωρίς τοιχώματα. Τα πρώτα χρόνια το άθλημα αυτό ονομαζόταν «Cresta racing» και ήταν Ολυμπιακό άθλημα κατά τα έτη 1928,1948 και 2002.

toboggan = Παραδοσιακό όχημα για μεταφορές στα χιόνια των ιθαγενών του Βόρειου Καναδά. Αυτό, κατ' αντίθεση προς τα διάφορα είδη έλκηθρων, συνήθως δεν έχει πατίνια - ολισθητήρες - σκι, αλλά σύρεται επάνω στο χιόνι απευθείας με το κάτω μέρος του (με την "κοιλιά"). Σήμερα χρησιμοποιείται ως παιδικό παιχνίδι στα χιόνια κι έχει σχήμα J, με την καμπυλότητα στο κάτω μέρος όπου βρίσκονται τα πόδια.

luge (λουζ) = Έλκηθρο ταχύτητας για 1 (ή 2) αθλητές σε ύπτια θέση (ανάσκελα), με τα πόδια να προηγούνται (σε αντίθεση με το skeleton). Πρόκειται για ένα είδος ελαφρού toboggan (= κυρίως Βρετανική ονομασία, αρχικά σήμαινε έλκηθρο χωρίς επιβάτη για μεταφορά φορτίων, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ιθαγενείς του Καναδά).

troika = Μικρό ρωσικό όχημα με ρόδες ή ολισθητήρες (χιονοπέδιλα), συρόμενο από τρία άλογα (ή ταράνδους), οι οποίοι έχουν ζευχθεί πλάι-πλάι. // Ομάδα τριών αλόγων που σύρουν το όχημα αυτό. Αργότερα η λέξη έλαβε και διάφορες άλλες σημασίες. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια σημαίνει τους 3 "κακούς" δανειστές! Συγγενής εννοιολογικά λέξη είναι η λατινική λέξη «triumvirate» = τριανδρία

rodel (Αυστρία κ.λπ.) = Μονοθέσιο ή διθέσιο όχημα σαν έλκηθρο, συνήθως ξύλινο, με θέση κατασκευασμένη από πλέγμα ιμάντων.

Πνευματικά δικαιώματα adventurouslife.gr